Ένα πρωινό στην πλατεία Βικτωρίας

Ίσως να την αδικώ, αλλά έχει πλάκα καμιά φορά πόσο μα­κριά εί­μα­στε από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και την κοινή λο­γι­κή. Πολ­λοί όταν βλέ­που­με ή πιο σωστά σκε­φτό­μα­στε τους πρό­σφυ­γες, νο­μί­ζου­με πως υπάρ­χει μόνο μαρ­τύ­ριο. Αλλά και μέσα στο μαρ­τύ­ριο υπάρ­χει η θέ­λη­ση για ζωή. Και φαί­νε­ται στα πιο απλά πράγ­μα­τα.

Με το που ανέ­βη­κα στην πλα­τεία είδα μια γυ­ναί­κα, μη­τέ­ρα με δυο κο­ρι­τσά­κια να έχουν «παρ­κά­ρει» σε μια γωνιά στην πλα­τεία και να μοι­ρά­ζουν πράγ­μα­τα σε άλλες γυ­ναί­κες. Σερ­βιέ­τες κλπ και λίγα κου­τιά από Barbie. Αυτές τις Barbie τις σκέ­φτο­μαι και γε­μί­ζω δά­κρυα, γιατί είδα μια προ­σφυ­γο­πού­λα γύρω στα 13-14, με­γά­λη κο­πέ­λα να παίρ­νει το κουτί με την κού­κλα και να το κρα­τά­ει αγκα­λιά και δεν έχω ξα­να­δεί άν­θρω­πο να χαί­ρε­ται τόσο. Για μια Barbie;

Έφυγα γρή­γο­ρα, γιατί δεν μου ήταν εύ­κο­λο. Σκέ­φτη­κα την Ελ­λη­νί­δα, έφερε τις κο­ρού­λες της για να τις «κάνει αν­θρώ­πους», μα­κά­ρι να έκα­ναν όλοι το ίδιο.

Λίγο πα­ρα­πά­νω η ίδια ει­κό­να. Από ένα φορ­τη­γά­κι μια άλλη γυ­ναί­κα μοι­ρά­ζει πε­τσέ­τες σε μια ομάδα αν­θρώ­πων, 99% άν­δρες. Η αλ­λη­λεγ­γύη με­τα­ξύ των γυ­ναι­κών έκανε και πάλι την εμ­φά­νι­ση της, καθώς η γυ­ναί­κα που μοί­ρα­ζε σφύ­ρι­ξε και πέ­τα­ξε δυο πα­κέ­τα σε μια άλλη γυ­ναί­κα που έστε­κε πιο δίπλα από τους άντρες που πε­ρί­με­ναν. Κοι­τα­χτή­καν στα μάτια και συ­νεν­νοη­θή­καν…
 

Οι άν­θρω­ποι που πε­ρί­με­ναν ήταν όπως όλοι οι άν­θρω­ποι σε αυτές τις κα­τα­στά­σεις. Πε­ρι­μέ­νουν, αγω­νιούν αν θα πά­ρουν ό,τι μοι­ρά­ζε­ται, δεν σπρω­χνό­ντου­σαν, αν και ήταν κά­ποιοι που ψι­λο­ε­πέ­βαλ­λαν την τάξη. Πι­θα­νώς θα μπο­ρού­σε να γίνει καυ­γάς, έχουν γίνει αρ­κε­τοί όπως συμ­βαί­νει σε αυτές τις πε­ρι­πτώ­σεις. Δεν μου άρεσε η συ­μπε­ρι­φο­ρά κά­ποιων, αλλά ει­λι­κρι­νά δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση τους. Αυτή η ει­κό­να είναι ένα πολύ μικρό δείγ­μα πως δεν έχει νόημα η αγιο­ποί­η­ση, γιατί απλώς δεν είναι άγιοι. Κα­νέ­νας μας δεν είναι. Έχο­ντας πει αυτό όμως, μα­κριά όσοι δαι­μο­νο­ποιούν, αλλά και όλοι οι «αντι­κει­με­νι­κοί» που θέ­λουν «να τα λέμε όλα». Το Α και το Ω είναι να ξέ­ρου­με με ποιους εί­μα­στε, να νιώ­θου­με και να σκε­φτό­μα­στε. Όλα τα άλλα είναι προ­φά­σεις.

Κατά τα άλλα, ο ρυθ­μός στην πλα­τεία ήταν χα­λα­ρός. Άν­θρω­ποι πα­ντού, άντρες κυ­ρί­ως αλλά και αρ­κε­τές γυ­ναί­κες, άλλες με μα­ντή­λα και άλλες όχι. Ρούχα παλιά και ρούχα μο­ντέρ­να. Τα κά­γκε­λα από τα παρ­τέ­ρια λει­τουρ­γούν σαν απλώ­στρες για να αε­ρι­στούν τα ρούχα. Χαλιά για να κά­θο­νται πάνω οι άν­θρω­ποι, οι πιο τυ­χε­ροί -υπο­θέ­τω- έχουν πιά­σει θέση πάνω στο χώμα που είναι πιο μα­λα­κά. Οι­κο­γέ­νειες με παι­διά, λίγα ζευ­γά­ρια, είδα και ένα ζευ­γά­ρι ομο­φυ­λό­φι­λων, δεν έδει­ξε να υπάρ­χει κα­νέ­να πρό­βλη­μα που αγκα­λια­ζό­ντου­σαν. Ένας με­γά­λος αδερ­φός έπαι­ζε με την αδερ­φού­λα του, ένα άλλο κο­ρι­τσά­κι γύρω στα 2 φώ­να­ζε χα­ρού­με­νο, απο­λάμ­βα­ναν τον ήλιο. Πιο πάνω κά­ποιοι έκα­ναν δια­κρι­τι­κό «κα­μά­κι» – η γλώσ­σα του σώ­μα­τος ήταν πε­ντα­κά­θα­ρη – σε κο­πέ­λες που μοί­ρα­ζαν κάρ­τες κι­νη­τού για «international call».

Μαζί με όλα αυτά, η μυ­ρω­διά από κά­του­ρο δεν επι­τρέ­πει να ξε­χά­σου­με που εί­μα­στε,  όπως επί­σης και η πα­ρου­σία των μπά­τσων στο πάνω μέρος. Οι συ­γκε­κρι­μέ­νοι έν­στο­λοι δεν ήταν οι κλα­σι­κές φά­τσες κα­νί­βα­λων, ήταν απλά εκεί να δη­λώ­νουν πα­ρου­σία. Πέ­ρα­σαν όμως δυο δι­κά­βα­λα ΔΙΑΣ και άνα­ψαν σει­ρή­να κα­τευ­θεί­αν, για να δη­μιουρ­γη­θεί έντα­ση...

Πάνω στην πλα­τεία πέ­τυ­χα μια συ­ντρό­φισ­σα που μένει στη γει­το­νιά. Της είπα γιατί ήρθα, αυτή είναι πιο εξοι­κειω­μέ­νη με αυτή την ει­κό­να και με την φτώ­χεια γε­νι­κό­τε­ρα. Δια­με­ρι­σμα­τι­κή σύμ­βου­λος στο Δήμο Αθη­ναί­ων, μου εξή­γη­σε κά­ποια πράγ­μα­τα. Κά­ποιοι μα­γα­ζά­το­ρες δεν θέ­λουν να μπουν χη­μι­κές τουα­λέ­τες, γιατί λέει θα θέ­λουν μετά να μεί­νουν οι πρό­σφυ­γες και δεν πρέ­πει. Μια δεξιά σύμ­βου­λος έρ­χε­ται και κλαί­ει σε κάθε συμ­βού­λιο για το «δράμα που ζουν οι καη­μέ­νοι» και τι φρι­χτό που είναι. «Έτσι είναι οι υπο­κρι­τές» μου είπε. «Κλαί­νε και χτυ­πιού­νται και θέ­λουν να σε κά­νουν να νιώ­θεις ανή­μπο­ρος, αλλά δεν εί­μα­στε ανή­μπο­ροι». Οι κά­τοι­κοι της πε­ριο­χής δεί­χνουν πως κα­τα­λα­βαί­νουν κα­λύ­τε­ρα. Την ώρα που μι­λού­σα­με, ένας με­γά­λος σε ηλι­κία άν­θρω­πος έφερε μια σα­κού­λα με νερά που μοι­ρά­στη­καν σε δευ­τε­ρό­λε­πτα. Ο άν­θρω­πος έφυγε κου­νώ­ντας το κε­φά­λι του. Ξέρει πόσα λίγα είναι αυτά που μπο­ρεί να δώσει, τα δίνει και πο­νά­ει. Αλλά ποτέ όλα αυτά τα ελά­χι­στα δεν είχαν τόση αξία και η συ­μπό­νια είναι ακρι­βώς αυτό. Οι εξου­σί­ες είναι «ανή­μπο­ρες» και το βάρος πέ­φτει σε όλους εμάς, αν και ευ­τυ­χώς πολ­λοί δήμοι τη­ρούν τη στάση που πρέ­πει.

Έφυγα με χι­λιά­δες σκέ­ψεις να τρι­γυρ­νά­νε στο κε­φά­λι μου. Τι θα γί­νουν αυτοί οι άν­θρω­ποι; Τι πρέ­πει να κά­νου­με; Ξέρω πολλά. Ξέρω ότι το ΝΑΤΟ πρέ­πει να φύγει, ξέρω ότι τα σύ­νο­ρα πρέ­πει να ανοί­ξουν, ξέρω ότι πρέ­πει να εί­μα­στε δίπλα τους με κάθε τρόπο. Και υπάρ­χουν άλλα τόσα για τα οποία ψάχνω απα­ντή­σεις και δη­μιουρ­γού­νται και νέα ερω­τή­μα­τα. Δεν ήθελα να γράψω για αυτά, αλλά αυτά τα ερω­τή­μα­τα γεν­νιού­νται και πρέ­πει να βρού­με απα­ντή­σεις. Απα­ντή­σεις που να αγ­γί­ζουν και τα μυαλά και τις καρ­διές μας, να σπάνε το φόβο και το μίσος. Αν δεν απα­ντή­σου­με εμείς θα απα­ντή­σουν άλλοι και ξέ­ρου­με πως απα­ντά­νε.

Δεν ξέρω αν θα τα κα­τα­φέ­ρου­με, αλλά βλέ­πο­ντας τι περ­νά­νε οι με­τα­νά­στες και οι πρό­σφυ­γες, ξέρω πως μπο­ρού­με να αντέ­ξου­με πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα από όσα φα­ντα­ζό­μα­στε. Τί­πο­τα άλλο δεν έχει νόημα.