Επίσκεψη Ομπάμα – Επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου: Στο δρόμο του Νοέμβρη ενάντια σε πόλεμο, ρατσισμό, λιτότητα

Ο Αμερικανός πρόεδρος, λίγο πριν αφήσει τον Λευκό Οίκο, πραγματοποιεί το τελευταίο του ταξίδι στην Ευρώπη. Το διήμερο 17-18/11 θα επισκεφτεί το Βερολίνο για να συναντηθεί με τους ισχυρούς «παίχτες» της ηπείρου: Μέρκελ, Ολάντ, Ρέντσι και Μέι. Οι επιπτώσεις του Brexit και η οικονομική-πολιτική αστάθεια στην ΕΕ, αλλά και οι αντιθέσεις ΝΑΤΟ-Ρωσίας, θα βρίσκονται σίγουρα στην ατζέντα των συζητήσεων.

Τις αμέσως προηγούμενες μέρες όμως (15-16/11) ο Ομπάμα θα κάνει μια στάση στην Αθήνα, δίνοντας το έναυσμα για ακόμα ένα επεισόδιο θλιβερών κυβερνητικών πανηγυρισμών (όπως συνέβη και με την πρόσφατη επίσκεψη Πούτιν). Και όλα αυτά εν μέσω του τριήμερου εορτασμού για την επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973. Εκτός από τους αρνητικούς συνειρμούς για τον βρόμικο ρόλο του αμερικανικού παράγοντα στη διάρκεια της επτάχρονης χούντας, η παρουσία Ομπάμα δεν έχει να κομίσει τίποτα ελπιδοφόρο για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που υποφέρει από την ευρωλιτότητα και την ανεργία. Αντίθετα εγκυμονεί κινδύνους με οδυνηρό κόστος για τον ελληνικό λαό.

Σε μια περίοδο όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των πολεμικών συγκρούσεων με αιχμή τη Μέση Ανατολή, τα κύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων διαδέχονται το ένα το άλλο στο όνομα του πολέμου κατά της «ισλαμικής τρομοκρατίας» υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ. Από τη Μοσούλη μέχρι το Χαλέπι, ολόκληρες πόλεις ισοπεδώνονται, άμαχοι σκοτώνονται και καραβάνια εξαθλιωμένων παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς. Σε αυτό το κουβάρι καταστροφής και ισορροπίας τρόμου, η κυβέρνηση διεκδικεί το ρόλο του «καλού μπάτσου» στην Α. Μεσόγειο, στοχεύοντας σε μια αναβαθμισμένη θέση για τον ελληνικό καπιταλισμό. Αυτός είναι ο ρόλος της Ελλάδας ως «πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή», που προπαγανδίζει συνεχώς ο Τσίπρας.

Ανεπιθύμητοι οι ιμπεριαλιστές

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πιστή στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του δυτικού ιμπεριαλισμού, δεν χάνει ευκαιρία να συνδράμει τους πολεμικούς και ρατσιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και ΕΕ. Κατόπιν δικής της πρόσκλησης εγκαταστάθηκε η αρμάδα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο (με πρόσχημα την αποτροπή των προσφυγικών ροών), τη στιγμή που ρωσικά πλοία πλέουν για τη Συρία από τις ίδιες θαλάσσιες διαδρομές, μετατρέποντας έτσι τη Μεσόγειο σε πυριτιδαποθήκη. Οι εξυπηρετήσεις των πολεμικών εξορμήσεων των ΗΠΑ σε Ιράκ, Συρία και Λιβύη, μέσω της Σούδας και όχι μόνο, καλά κρατούν.

Η γεωπολιτική αβεβαιότητα στην Α. Μεσόγειο θα αποτελέσει σίγουρα κομμάτι των συνομιλιών ανάμεσα σε Τσίπρα και Ομπάμα. Αβεβαιότητα που επιτείνεται από την επαναπροσέγγιση Τουρκίας-Ρωσίας και τις απρόβλεπτες κινήσεις Ερντογάν, μετά και την απόπειρα πραξικοπήματος σε βάρος του. Με την ενίσχυση του αντιδραστικού άξονα «Ελλάδα – Κύπρος - Ισραήλ» και τη στενή συνεργασία με τη δικτατορία Σίσι στην Αίγυπτο, οι αμοραλιστές του Μαξίμου επιχειρούν να αποκομίσουν ενεργειακά και εμπορικά οφέλη για τους ντόπιους καπιταλιστές μέσα από τη «διπλωματία των ΑΟΖ». Σε αυτήν την κολασμένη συγκυρία, μια έστω δημοκρατική κυβέρνηση θα έπρεπε να υποστηρίζει μια πολιτική ειρήνης και συνεργασίας και όχι να εμπλέκεται ακόμα πιο βαθιά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, φέρνοντας έτσι πιο κοντά το ενδεχόμενο ενός θερμού «επεισοδίου» ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Σε κάθε περίπτωση, οι συμφωνίες αγοράς νέων οπλικών συστημάτων και οι ευκαιρίες επενδύσεων για τις αμερικανικές (ρωσικές, γαλλικές κ.ο.κ.) επιχειρήσεις, συνοδεύουν πάντα τέτοιου είδους επισκέψεις.

Συγχρόνως, οι προσδοκίες για παρέμβαση του Ομπάμα στην αντιπαράθεση του ΔΝΤ με τις ευρωηγεσίες για το θέμα της αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους (με αντάλλαγμα πάντα τη συνέχιση των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων), οι εξελίξεις στο Κυπριακό και την προσφυγική τραγωδία, παρουσιάζονται ήδη ως «κέρδη» της επικείμενης συνάντησης από ορισμένα ΜΜΕ, τροφοδοτώντας τον κύκλο των αυταπατών που καλλιεργούν συστηματικά τα κυβερνητικά επιτελεία. Προσδοκίες που μπορεί εύκολα να μετατραπούν σε διαψεύσεις, μετά και την εκλογή Τραμπ, που σίγουρα αλλάζει τα δεδομένα. 

Διαδηλώσεις

Στο δικό μας στρατόπεδο δεν υπάρχουν αυταπάτες. Για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία, η καταδίκη της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, του πολέμου και του ρατσισμού είναι τμήμα της απάντησης των «από κάτω», απέναντι στον ταξικό πόλεμο που διεξάγουν οι κυρίαρχες τάξεις παγκόσμια. Η διαδήλωση «υποδοχής» του Ομπάμα, που βομβαρδίζει γυναικόπαιδα και ανέχεται τις δολοφονίες Αφροαμερικανών από αστυνομικά πυρά στην ίδια του τη χώρα, οφείλει να είναι σε πλήρη αντίθεση με τα χαμόγελα του Τσίπρα και το κλίμα καταστολής που θα στηθεί εκείνες τις μέρες στην πόλη: αντιιμπεριαλιστική, αντιπολεμική, αντιρατσιστική. Να απαιτήσουμε να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και να τερματιστεί κάθε ελληνική συμμετοχή. Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, στα θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των αυταρχικών καθεστώτων.

Μια τέτοια δυναμική κινητοποίηση θα αποτελέσει την καλύτερη έναρξη για τις τριήμερες εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου (που θα κορυφωθούν με την καθιερωμένη πορεία στην αμερικανική πρεσβεία) συνδέοντας τα αντιιμπεριαλιστικά-αντιπολεμικά καθήκοντα του κινήματος με τη μάχη ενάντια στην πολιτική των μνημονίων.

Σήμερα που τα βασικά εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα δέχονται ολομέτωπη επίθεση από το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό, σήμερα που οι δυνάμεις της κοινωνικής αντίστασης και της Αριστεράς βρίσκονται σε «αμηχανία», χρειάζεται να θυμόμαστε τον καθοριστικό ρόλο του μαζικού κινήματος «από τα κάτω» στην υπόθεση της ανατροπής και στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων.

«Επανάσταση ΛΑΕ»

Τα διδάγματα εκείνου του Νοέμβρη είναι πάντοτε πολύτιμα, παρόλο που η εξέγερση του Πολυτεχνείου παραμένει αδικαίωτη. Ακόμα και μέσα στο «γύψο» των συνταγματαρχών, η συνθήκη της «απάθειας» έσπασε χάρη στη μαζική εξέγερση της νεολαίας και των εργαζομένων. Κάθε υποταγή στο «ρεαλισμό», κάθε αναζήτηση συμβιβασμού με τη χούντα, έγινε θρύψαλα από την ορμητική και ενωτική δράση του εργατικού και φοιτητικού κινήματος τις μέρες της εξέγερσης και τα μετέπειτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί αναδιατάχθηκαν. Οι επίμονοι αγώνες μετέτρεψαν τις διεκδικήσεις του κόσμου μας σε κατακτήσεις, έστω και ως μορφή παραχωρήσεων με αντίτιμο τη σωτηρία του συστήματος. Αυτά που τώρα γκρεμίζονται με τα απανωτά πακέτα αντιλαϊκών μέτρων. Η Αριστερά ανασυντάχθηκε και αύξησε την κοινωνική της επιρροή μέσα στη φλόγα εκείνης της εξέγερσης, δημιούργησε τους όρους για να δώσει πολιτική προοπτική στα εργατικά-λαϊκά στρώματα, ως εναλλακτική λύση στην παρακμή των αστικών κομμάτων και στα αδιέξοδα του καθεστώτος. Αυτόν τον επίκαιρο δρόμο οφείλουμε να βαδίσουμε ξανά.

*Δημοσιεύτηκε στην "Εργατική Αριστερά", φ. 371 (9/11/16)