Για να έχουν νόημα οι αγώνες του σήμερα

Ειδικά σε κάποιες απεργίες η Θεσσαλονίκη γέμιζε αφίσες (και οι άλλες πόλεις φυσικά). Δε θα ξεχάσω τι γινόταν στους τοίχους του κέντρου και της Βασ. Όλγας σε μια από τις μεγάλες γενικές απεργίες εκείνης της περιόδου, νομίζω του Δεκεμβρίου του 2010: «Το σύστημά τους καταρρέει – ας το βοηθήσουμε», έγραφε μία από αυτές. Το σύνθημα «ή τώρα ή ποτέ, εξέγερση λαέ», δονούσε τα απεργιακά μπλοκ. Σε μια άλλη διαδήλωση (Κυριακή 12 Φλεβάρη 2012 – ψήφιση 2ου μνημονίου), θυμάμαι  μια νεαρή κοπέλα, αν και η πλατεία Αριστοτέλους είχε γεμίσει χημικά από τα ΜΑΤ, φώναζε στην παρέα της: «ελάτε, πάμε κι εμείς, δεν έχουμε τίποτε άλλο να χάσουμε, μας τα πήραν όλα σήμερα».

Εκείνη την Κυριακή ήταν η πρώτη φορά που βγήκα ασυνόδευτος από το σπίτι μου, έχοντας περάσει 7 βδομάδες κατάκοιτος στο νοσοκομείο, ύστερα από τον πολλαπλό τραυματισμό μου στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη του 2011. Δε δίστασα να πάω στην πορείαγια το 2ο μνημόνιο εκείνη την Κυριακή, αν και είχαν περάσει μόλις 15 μέρες, από τότε που ξανάρχισα να περπατώ. Γιατί πίστευα ακόμα ότι μόνο με τους συλλογικούς μας αγώνες μπορούμε να ανατρέψουμε τη μνημονιακή καταστροφή της κοινωνίας. Και τώρα το ίδιο πιστεύω.

Έχουμε σκεφτεί όμως ποτέ τι σημαίνει αυτό το «συλλογικοί αγώνες»; Τι σημαίνει το «όλες-όλοι στην πορεία»; Απλά πάμε όλοι/ες μαζί στις πορείες και τις διαδηλώσεις; Τι συμβαίνει μετά τις πορείες, ιδιαίτερα στη μνημονιακή περίοδο, που το σύστημα δεν αστειεύεται; Είμαστε μαζί και μετά; Στις μαζικές πορείες της μνημονιακής περιόδου, συχνά γίνονταν επιθέσεις σκληρής καταστολής από την αστυνομία (ΜΑΤ, Δέλτα, ΟΠΚΕ κλπ). Πολλές και πολλοί τραυματιστήκαμε τότε είτε από απευθείας επιθέσεις της αστυνομίας πάνω μας είτε από τον πανικό που προκαλούσε η επίθεση σε άλλους διαδηλωτές (όπως στην περίπτωσή μου). Άλλες και άλλοι συνελήφθησαν από την αστυνομία «στο σωρό», στην τύχη δηλαδή, όπως πολλές φορές παρακολουθήσαμε σε βίντεο στο ίντερνετ.

Δυστυχώς, αυτό το «μαζί» στο  «όλες-όλοι στην πορεία» τελειώνει συνήθως στα πρώτα χημικά που θα ρίξουν τα ΜΑΤ. Το αντιμνημονιακό και εργατικό κίνημα δεν έχει κατορθώσει να συνεχίσει αυτό το «μαζί», όταν τα χημικά έχουν πια πέσει, όταν οι τραυματίες έχουν μεταφερθεί στο νοσοκομείο και οι συλληφθέντες στα κρατητήρια. Από εκεί και πέρα το «μαζί» περιορίζεται στον πολιτικό χώρο του τραυματία ή συλληφθέντα και στους συγγενείς και φίλους του.

Την 6η Δεκέμβρη του20 11, ύστερα από συντονισμένη επίθεση της αστυνομίας σε όλες τις πλευρές της πορείας, έπεσα στην άσφαλτο από την πίεση του κόσμου, που έτρωγε στη μούρη χημικά και ξύλο. Βρέθηκα στο οδόστρωμα με κάταγμα στη λεκάνη και εξαρθρημένο ώμο, ουρλιάζοντας από τους πόνους. Ευτυχώς με μάζεψε ένας περαστικός και με πήγε σε παρακείμενο καφέ που συγκέντρωναν τους τραυματισμένους. Στο νοσοκομείο φυσικά με κράτησαν, σε κατάκλιση. Λίγες μέρες μετά οι γιατροί αποφάσισαν ότι χρειάζεται να υποστώ σκελετική έλξη στο γόνατο με τρυπάνι (χωρίς αναισθησία – μόνο ξυλοκαΐνη), προκειμένου να ιαθεί η λεκάνη. Εννοείται ότι χρειαζόμουν άτομα να με περιποιούνται καθημερινά, καθώς ήμουν καθηλωμένος με τρία τραύματα στο κρεβάτι. Ευτυχώς έχω πολύ μεγάλη οικογένεια (αδέρφια, ανίψια), που στάθηκε δίπλα μου, αν και στη μεγάλη της πλειονότητα είναι δεξιών πολιτικών πεποιηθήσεων. Κρίσιμη και η συμβολή αρκετών συντροφισσών/συντρόφων και φίλων. Τεσσεράμιση χρόνια μετά τον τραυματισμό μου μπαίνω στις 22 Απρίλη και πάλι στο νοσοκομείο για εγχείρηση στον ώμο – αρθροσκόπηση (γιατί μετά τον αρχικό τραυματισμό παθαίνω καθ’ έξιν εξαρθρήματα). 

Τι γίνεται όμως με τους τραυματίες που δεν έχουν μεγάλο και αλληλέγγυο σόι ή που δεν έχουν αρκετούς συντρόφους και φίλους, για να τους περιποιηθούν; Βρίσκονται ξαφνικά νοσηλευόμενες/οι σε νοσοκομείο, που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα τύχουν αλληλέγγυας αντιμετώπισης (πχ, από ολόκληρο το προσωπικό του νοσοκομείου, μόνη η αιματολόγος μού έδωσε κουράγιο – όλοι οι άλλοι ήταν ή αδιάφοροι ή επικριτικοί: «τι δουλειά είχες στις πορείες» κλπ). Τουλάχιστον τους συλληφθέντες συνήθως τους αναλαμβάνουν κινηματικοί δικηγόροι. Αλλά και πάλι, έχω την εντύπωση πως και για τις συλληφθείσες/έντες έχειμεγάλη σημασία τι υποστήριξη θα λάβουν από την οικογένειά και τον πολιτικό τους χώρο (αν έχουν).

Από τότε που βρέθηκα 7 βδομάδες κατάκοιτος από επίθεση της αστυνομίας, συλλογιζόμουν πόσο φτωχό είναι αυτό το «όλες-όλοι μαζί στην πορεία», αν δεν συνοδεύεται από συντονισμένη αλληλεγγύη και για το μετά την πορεία. Χρειάζεται πολύ καλή οργάνωση και συντονισμός και για την ίδια την πορεία και για μετά. Δε γίνεται να αφήνει το ανταγωνιστικό κίνημα τους τραυματίες και τους συλληφθέντες στο έλεος των συγγενών , φίλων και συντρόφων τους. Αν εννοούμε στ’ αλήθεια ότι θέλουμε την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος και του συστήματος γενικότερα, χρειάζεται να το αντιμετωπίζουμε σε κάθε μας κίνηση – όπως μας αντιμετωπίζει και αυτό: στα σοβαρά και οργανωμένα.

Ύστερα από 6 χρόνια μνημονίου και κοινωνικής καταστροφής, δε μας περισσεύει ούτε λεπτό, για να φτιάξουμε επιτέλους ένα μαζικό ριζοσπαστικό/αντικαπιταλιστικό μέτωπο για την ανατροπή! Κατά τη γνώμη μου το μέτωπο αυτό χρειάζεται να είναι ταυτόχρονα και κομματικό και κοινωνικό. Και από τα πάνω και από κάτω. Κομματικό, γιατί χρειάζεται να εκφράσει πολιτικά τους αγώνες, με στόχο την κατάληψη της κυβέρνησης, και αργότερα και της εξουσίας. Κοινωνικό, γιατί οι αγώνες μπορούν να μαζικοποιηθούν, μόνο όταν έρθουν σε πραγματική επαφή με την κοινωνία, μέσα από συλλογική οργάνωση και συντονισμό σε γειτονιές και εργατικούς χώρους. Με ενωτικές δομές προετοιμασίας των αγώνων και πραγματικής αλληλεγγύης. Δομές που θα αποτρέπουν τις κατασχέσεις πρώτης κατοικίας στη γειτονιά του καθένα μας, θα επανασυνδέουν το κομμένο ρεύμα, θα εντοπίζουν περιπτώσεις ακραίας κοινωνικής καταστροφής, θα αντιστέκονται στις απολύσεις, θα αντιμετωπίζουν τις ρατσιστικές και σεξιστικές επιθέσεις σε μετανάστες, πρόσφυγες, γυναίκες και ΛΟΑΤ. Δομές, τέλος, ενός κοινωνικού και κομματικού μετώπου που θα διασφαλίζει ότι το κόστος των αγώνων δε θα το πληρώνουν/αντιμετωπίζουν μόνοι τους οι τραυματίες και οι συλληφθέντες...

Τέτοιο μέτωπο δεν υπάρχει τώρα. Μπορεί όμως να συγκροτηθεί, εάν οι ηγεσίες και τα μέλη των αντικαπιταλιστικών κομμάτων και οργανώσεων το αποφασίσουν. Ως μέλος της Λαϊκής Ενότητας πιστεύω ότι μπορεί να μετεξελιχτεί στο μέτωπο αυτό, με αμφίπλευρες διευρύνσεις προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Ξεκίνημα, το ΕΕΚ και την ΑΡΚ και ΔΙΚΤΥΩΣΗ. Θεωρώ, ότι αυτές οι δυνάμεις δεν πρόκειται να συμμετάσχουν, αν η ΛΑΕ δεν ξεκαθαρίσει το στίγμα της σε ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, στην 1η Συνδιάσκεψή της. Το μαζικό κομματικό και κοινωνικό μέτωπο της αριστεράς δεν μπορεί να φτιαχτεί ούτε ως ένας μικρότερος ΣΥΡΙΖΑ ούτε ως μια μεγαλύτερη ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χρειάζονται σαφείς προγραμματικές αποφάσεις στη Λαϊκή Ενότητα για την οργάνωση της ρήξης με το μνημονιακό καθεστώς και την ανατροπή του συστήματος. Χρειάζεται πια οι λέξεις να αποκτήσουν το πραγματικό τους νόημα, κάτι που επί ΣΥΡΙΖΑ δε συνέβαινε. Καμιά και κανένας μας δε θέλει να γίνει στο ίδιο έργο θεατής.

 Ύστερα από 6 χρόνια αγώνων και θυσιών, δε δικαιούμαστε να μιλάμε για μάχες μέχρις εσχάτων, αν δεν έχουμε φροντίσει πρώτα οι μάχες που θα δώσουμε να έχουν σοβαρές πιθανότητες νίκης.  Μόνο έτσι θα αποκτήσουν νόημα οι αγώνες του χτες. Μόνο έτσι θα έχουν νόημα οι αγώνες του σήμερα...