Για τα γεγονότα στην Ουάσινγκτον

Οι εικόνες ενός όχλου που ανεμίζοντας σημαίες της Συνομοσπονδίας [των δουλοκτητικών Πολιτειών του Νότου στον Εμφύλιο] εισέβαλε στο Καπιτώλιο και σταμάτησε την επικύρωση της εκλογής των Τζο Μπάιντεν και Καμάλα Χάρις σόκαραν πολλούς στις ΗΠΑ και διεθνώς.

Ακόμα μεγαλύτερο σοκ προκάλεσε το γεγονός ότι ο βασικός υποκινητής του πλήθους δεν ήταν άλλος από τον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.

Από όταν έχασε τις εκλογές του Νοέμβρη για 8 εκατομμύρια ψήφους, ο Τραμπ προσπάθησε επί βδομάδες να ανατρέψει το αποτέλεσμα. Τον υποστήριξαν στελέχη του Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος, μεταξύ των οποίων μια πλειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων εκλεγμένων στη Βουλή των Αντιπροσώπων και ένας στους 6 Γερουσιαστές.

Όσο σοκ κι αν προκάλεσαν, αυτά τα γεγονότα δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσουν. Τα τελευταία χρόνια έχει ξεχειλώσει η αντίληψή μας για το τι θεωρείται πολιτική «κανονικότητα». Οι κινητοποιήσεις οργανωμένων συμμοριών οπαδών της λευκής ανωτερότητας, από το Σάρλοτσβιλ ως το Πόρτλαντ, έχουν γίνει κομμάτι του πολιτικού τοπίου στις ΗΠΑ. Οι δολοφονίες αντιρατσιστών και διαδηλωτών υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης από ένοπλους αυτόκλητους τιμωρούς έχουν γίνει επίσης κομμάτι αυτής της «νέας κανονικότητας».

Και τώρα, η ακροδεξιά που καθοδήγησε την κατάληψη του Καπιτωλίου μπορεί να αναφέρεται στην 6η Γενάρη του 2021 ως κομβική στιγμή στην προσπάθειά της να οικοδομήσει ένα κίνημα στηριγμένο στο ρατσισμό και ενάντια, κυριολεκτικά, στη δημοκρατία. Μπορεί να αποκτήσει ακόμα  και τους «μάρτυρές» της τους οποίους θα τιμά στο μέλλον.

Καθώς γραφόταν αυτή η ανακοίνωση, το Κογκρέσο είχε ξαναρχίσει τη συνεδρίασή του για να συνεχίσει την εργασία επικύρωσης της εκλογής προέδρου. Ενώ κάποιοι από τους πιο μισητούς «θαμώνες» αυτού του σώματος, όπως η πρόσφατα ηττημένη Γερουσιαστής της Τζόρτζια Κέλι Λεφλέρ, διάβαζαν γραπτές δηλώσεις αποστασιοποίησης από προηγούμενες προσπάθειές τους να αμφισβητήσουν τη νομιμοποίηση του αποτελέσματος του Νοέμβρη.

Παρόλα αυτά, δεν γίνεται να ξεχάσουμε ότι μια σημαντική πτέρυγα ενός από δύο κόμματα της άρχουσας τάξης στις ΗΠΑ, συσπειρώθηκε πίσω από την προσπάθεια ενός διεφθαρμένου προέδρου να κλέψει τις εκλογές. Κάτω από αυτή την ομπρέλα προστασίας, ακροδεξιά στοιχεία επιχείρησαν να εκτοξευτούν στο επίκεντρο της αμερικανικής πολιτικής σκηνής.

Τις επόμενες ημέρες και βδομάδες, θα μάθουμε περισσότερο για το πώς συνέβησαν αυτά τα γεγονότα. Για παράδειγμα, γιατί οι Αρχές αιφνιδιάστηκαν -φαινομενικά- επιτρέποντας στους δεξιούς να καταλάβουν το Καπιτώλιο; Όσοι είμαστε στην Αριστερά γνωρίζουμε καλά ότι αν οι διαδηλωτές ήταν υποστηρικτές του Black Lives Matter ή των εργατικών δικαιωμάτων, δεν θα τους είχε επιτραπεί ούτε να προσεγγίσουν το Καπιτώλιο σε ακτίνα ενός μιλίου.

Οι αναρτήσεις αστυνομικών στα κοινωνικά δίκτυα όπου έβγαζαν φιλικές «σέλφι» μαζί με τους τραμπιστές, ίσως βοηθάνε να εξηγηθεί αυτή η «με το γάντι» αντιμετώπιση των ακροδεξιών. Αλλά όπως λέει και το ρητό, «το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι» και φτάνει στην κορυφή του κράτους και της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ.  

Οι προσπάθειες του Τραμπ και των υποστηρικτών του να ανατρέψουν τα αποτελέσματα των εκλογών του Νοέμβρη -να υφαρπάξουν δηλαδή από τους απλούς ανθρώπους στις ΗΠΑ ακόμα και τα ελάχιστα δημοκρατικά δικαιώματα που έχουν κατακτήσει- απέτυχαν. Αλλά το γεγονός ότι αυτή η παρεκτροπή έφτασε σε αυτό το σημείο αποκαλύπτει τα αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά του αμερικανικού συστήματος.

Οι ψηφοφόροι στις ΗΠΑ εξακολουθούν να μην επιλέγουν άμεσα τον πρόεδρο. Δύο φορές τα τελευταία 20 χρόνια ο ηττημένος στη λαϊκή ψήφο έγινε πρόεδρος εξαιτίας του Κολεγίου των Εκλεκτόρων, ενός κατάλοιπου της πολιτικής υποστήριξης των ιδρυτών των ΗΠΑ στη δουλοκτησία. Ο Τραμπ και όσοι τον βοήθησαν επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν τα χαρακτηριστικά ενός συστήματος που οικοδομήθηκε με ρητό στόχο να «οχυρώνει» την αμερικανική κυβέρνηση απέναντι στη λαϊκή θέληση.   

Σε δυο βδομάδες, αναλαμβάνει την κυβερνητική εξουσία η διακυβέρνηση Μπάιντεν-Χάρις, ενώ το Δημοκρατικό Κόμμα αποκτά πλειοψηφίες και στα δύο σώματα του Κογκρέσου. Θα αντιμετωπίσουν μια κρίση που δεν έχει προηγούμενο τον τελευταίο αιώνα -μια θανατηφόρα πανδημία, μια κρίση ανεργίας και φτώχειας της εργατικής τάξης και, πλέον, την απειλή μιας ισχυροποιημένης ακροδεξιάς.

Οι Δημοκρατικοί, ως «δεύτερη ομάδα» του καπιταλισμού στη διαχείριση του αμερικανικού κράτους, θα θελήσουν να αποκαταστήσουν την «κανονικότητα», τη δικομματική συναίνεση και το «Νόμο και την Τάξη» όταν αναλάβουν την εξουσία. Οι κορυφαίοι σύμβουλοι του Μπάιντεν έχουν ήδη υπονοήσει πως όταν αντιμετωπιστεί η πανδημία, θα επιστρέψει η πολιτική λιτότητας.

Ακολουθώντας αυτόν το δρόμο -να βάλουν ένα τσιρότο σε μια ανοιχτή πληγή- ετοιμάζονται να αποτύχουν. Και να ανοίξουν ακόμα περισσότερο το δρόμο για την ανάπτυξη της ακροδεξιάς, που θα επιχειρήσει να στοχοποιήσει τους Μαύρους, τους Ισπανόφωνους και τους μετανάστες ως αποδιοπομπαίους τράγους για τις δικομματικές επιθέσεις στις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης.  

Τα ερχόμενα χρόνια θα αποτελέσουν μια περίοδο μεγάλων προκλήσεων για τη σοσιαλιστική Αριστερά. Θα έχουμε μια σειρά καθηκόντων στην ημερήσια διάταξη.

Πρώτον, να υπερασπιστούμε τα δημοκρατικά δικαιώματα και να συμμετέχουμε σε κινήματα και εκστρατείες για τη διεύρυνσή τους.

Δεύτερον, χρειάζεται να ενωθούμε σε μια πανεθνική (ή και διεθνή) εκστρατεία για να αντιμετωπίσουμε την ακροδεξιά. Τα γεγονότα της 6ης Γενάρη ήταν ασφαλώς μια αποτυχία από τη σκοπιά της αποτροπής της εκλογής Μπάιντεν/Χάρις. Αλλά πολλοί στην ακροδεξιά θα αντιμετωπίσουν την εισβολή στο Καπιτώλιο και τη σύντομη κατάληψή του ως μια «επιτυχία» πάνω στην οποία θα χτίσουν το κίνημά τους. Πρέπει να τους σταματήσουμε πριν ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τις γραμμές τους.

Τρίτον, χρειάζεται να οργανωθούμε όχι μόνο για να αντιμετωπίσουμε την ακροδεξιά, αλλά για να αντιμετωπίσουμε και τις συνθήκες στις οποίες αυτή αναπτύσσεται. Αυτό σημαίνει να οργανώσουμε τους εργαζόμενους πέρα από διαχωρισμούς φυλής, εθνικότητας, φύλου κ.ά. διαχωρισμούς που μας επιβάλει ο καπιταλισμός, ώστε να κερδίσουμε κατακτήσεις που θα βελτιώνουν τις ζωές μας. Σημαίνει να απαιτήσουμε πραγματικά δημόσια υγεία και μέτρα στήριξης του εισοδήματος για την αντιμετώπιση της Covid-19.  

Σημαίνει επίσης να οικοδομήσουμε ένα σοσιαλιστικό κίνημα που δεν θα αρκείται στα ημίμετρα του Δημοκρατικού Κόμματος. Χρειάζεται να προβάλουμε τη διεκδίκηση μιας άλλης κοινωνίας προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την απόγνωση που οδηγεί τόσους ανθρώπους να στηρίζουν τις ελπίδες τους σε απατεώνες όπως ο Τραμπ ή στις ακόμα πιο επικίνδυνες δυνάμεις της ακροδεξιάς.