Για την απεργία πείνας των κρατουμένων

Συμπληρώνονται 21 μέρες από τότε που μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων ξεκίνησαν απεργία πείνας με αιτήματα την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ, των τρομονόμων 187 και 187Α, του «κουκουλονόμου», την οριοθέτηση στη χρήση του DNA και την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού λόγω αναπηρίας (93%) για να λάβει τη νοσηλεία που του αρμόζει.

Συμπληρώνονται 102 μέρες από τότε που με την απεργία πείνας που έκανε ο Νίκος Ρωμανός, το κίνημα συμπαράστασης που εκδηλώθηκε, τις πρωτοβουλίες που πήραν και την  επιμονή που έδειξαν βουλεύτριες και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, υπερψηφίστηκε η τροπολογία που επέτρεπε στο Ρωμανό να σπουδάσει, και από την οποία θα ωφεληθούν και οι υπόλοιποι κρατούμενοι που σπουδάζουν σε Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.

Συμπληρώνονται 58 μέρες από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τη συγκρότηση της κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας με κορμό το σχήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Μετά από όλες αυτές τις χρονικές υπενθυμίσεις και συνδέσεις, θεωρώ υποχρέωσή μου να δηλώσω δημόσια τα εξής:

Εκφράζω την απόλυτη συμφωνία μου με το περιεχόμενο της δήλωσης του συντρόφου Γιώργου Χαρίση, πατέρα του απεργού πείνας Φοίβου Χαρίση, και βεβαίως γνωστού αγωνιστή του μαζικού και του κομμουνιστικού κινήματος. Συντρόφου μου στα παλιά και στα καινούρια. Πιστεύω ακράδαντα ότι όλοι και όλες πρέπει να τη διαβάσουμε προσεκτικά γιατί έχει πολλαπλά μηνύματα και διά ταύτα. Σε αυτά θα ήθελα να προσθέσω κάποια.

1. Κατά τη γνώμη μου η κυβέρνηση χρειάζεται να επισπεύσει την κατάθεση του νομοσχεδίου που αφορά τα παραπάνω ζητήματα. Είναι γνωστό ότι είναι απόφασή της, είναι μια απόφαση που αποτελεί μεγάλο βήμα μπρος που όμως, μετά και τα τελευταία γεγονότα, χρειάζεται να έρθει πιο γρήγορα, να πάρει ίσως τη μορφή του κατεπείγοντος και να συνοδευτεί με τα αντίστοιχα υλικά μέτρα που μπορεί να την υλοποιήσουν.
2. Να πω επίσης ότι κατά τη γνώμη μου  πρέπει να αντιμετωπιστεί το γεγονός που ήταν ο καταλύτης, ο πυροδότης της απεργίας πείνας. Εννοώ δηλαδή τη σύλληψη της μάνας των αδελφών Τσάκαλου. Αυτή την ώρα που γράφεται το κείμενο ξέρω ότι εισαγγελέας εισηγείται στο αρμόδιο συμβούλιο την απελευθέρωσή της. Η απόφαση πρέπει να είναι θετική, ακόμα και αν κάποιοι κατηγορήσουν την υπογράφουσα, ή άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή την κυβέρνηση ότι «επεμβαίνει στο έργο της Δικαιοσύνης». Γιατί ποια μάνα που έχει παιδί τη φυλακή δεν θα έδινε άσυλο στη σύντροφό του; Γιατί επίσης η κοινωνία μας, ευτυχώς, είναι γεμάτη από γονείς που ανεξάρτητα από τις επιλογές των παιδιών τους (πολλές και διαφορετικές από αυτές των απεργών πείνας), ανεξάρτητα από το αν συμφωνούν ή όχι, γίνονται θυσία για τα παιδιά τους.

Μην ισχυριστεί κάποιος ότι υπάρχουν άλλα επείγοντα. Τα ξέρουμε και έχουμε ήδη τοποθετηθεί γι’ αυτά. Τι θα έπρεπε να γίνει, τι γίνεται, πώς αντιμετωπίζονται οι κίνδυνοι.

Όμως, αυτά τα «άλλα» πάνε μαζί και με αυτά, τα παραπάνω. Γιατί πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα χωρίς την πάλη για την ανατροπή της λιτότητας δεν θα υπάρξουν ή δεν θα επιβιώσουν και αντίστροφα. Γιατί, παγίδες εκβιασμών και συμβιβασμών δεν στήνονται μόνο από τους έξω, δηλαδή τους δανειστές, αλλά και από τους μέσα, δηλαδή την εδώ κυρίαρχη τάξη και τους εκπροσώπους της. Γιατί υπάρχει «βαθύ κράτος», γιατί ασφαλώς υπάρχει ο διαχωρισμός ανάμεσα στην κυβερνητική και την πολιτική εξουσία.

Τελευταίο σημείο. Είναι φυσικό να ρωτήσει κάποιος τι λέω και τι λέμε σχετικά με αυτές τις καταλήψεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα με αίτημα ή στο όνομα της κατάργησης των φυλακών τύπου Γ κλπ. Η απάντηση είναι επίσης καθαρή, οφείλω να πω ότι διαφωνώ με τις καταλήψεις στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, της Αυγής, του Κόκκινου. Είναι «ευκολάκια» που δεν τα είδαμε να γίνονται πράξη στα γραφεία κομμάτων προηγούμενων κυβερνήσεων.

Αν κάποιοι φαντασιώνονται ότι έτσι τα βάζουν με το κράτος και την κυρίαρχη τάξη πρέπει να τους πούμε ότι απέχουν πολύ από την κόκκινη διετία του 1920-21 στην Ιταλία (πραγματικά επαναστατική η Ιταλία τότε, όπου συνέβαινε το επίσης πραγματικά επαναστατικό, ανώτατοι ιθύνοντες να τηλεφωνούν στα γραφεία της FIAT για να μιλήσουν με τον διευθυντή της και αντ’ αυτού μιλούσαν με μία σοβαρή, μαζική, εργατική επιτροπή κατάληψης). Λυπάμαι σύντροφοι και συντρόφισσες, φοβάμαι ότι δεν ξέρετε το γεγονός, και είναι σίγουρο ότι απέχετε παρασάγγας από αυτό. Όμως, εμείς ως μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουμε και πρέπει να αναλάβουμε το βάρος μιας πρωτοβουλίας που θα λήξει την απεργία πείνας, χωρίς ανήκεστες βλάβες συντρόφων μας.