Όσο θα βαθαίνει η οικονομική, αλλά και βαθύτατα κοινωνική κρίση, τέτοια φαινόμενα θα πάψουν να είναι μεμονωμένα .
Κυριακή, κοντή γιορτή. Έτσι δε λέμε; Στη Θεσσαλονίκη δε ,η κυριακάτικη αργία συνδέεται με βόλτα στην παραλία, καφεδάκι και περπάτημα. Λιακάδα ,παιδικά γέλια, μπαλόνια, χαριτωμένα κατοικίδια και κλούβες των ΜΑΤ έξω από το θέατρο « Αριστοτέλειον ». Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω την αναγκαιότητα της παρουσίας μίας τέτοιας αστυνομικής δύναμης. Η ΔΕΘ τελείωσε ,οι πολιτικοί μας άδειασαν τη γωνιά ,πορείες δεν είχε σήμερα ,ούτε κάποια κρίσιμη ποδοσφαιρική αναμέτρηση, που θα άναβε τα αίματα των οπαδών. Μετά, φυσικά, θυμήθηκα ότι στο συγκεκριμένο θέατρο ανέβηκε η παράσταση «Η Ώρα του Διαβόλου» ,που άναψε φωτιές σε ευσεβείς συμπολίτες μου, οι οποίοι προσεβλήθησαν από το θεατρικό λόγο του Πεσσόα. Και οι συμπολίτες μου αυτοί, θέλησαν να μπουκάρουν μέσα στο θέατρο και ,με ανιδιοτελή χριστιανική αγάπη και ήθος, να συνετίσουν, ευγενικά και πατρικά ,τους παραπλανημένους θεατές. Τι, όχι;
Καμία διάθεση δεν έχω να θίξω το θρησκευτικό αίσθημα κανενός. Η λογοτεχνία , η πνευματικότητα και τα βίτσια είναι υποθέσεις καθαρά προσωπικές. Ως το σημείο που δε θίγεται η σωματική ακεραιότητα κανενός .Και δεν παίζονται άθλια παιχνίδια πολιτικής . Ως το σημείο που δε φοβάσαι να πας στο θέατρο ,επειδή κάποιοι θίγονται. Και δεν τους προσβάλλεις –όπως θεωρούν-μέσα στο «σπίτι» τους, αλλά σ ’ένα χώρο όπου η παρουσία είναι αυστηρά οικειοθελής. Δε θα σε αναγκάσει κανείς να δεις την παράσταση, αν δε το θες. Ούτε ανεβαίνει σε δημόσιο χώρο, σε μία πλατεία, όπου εκτίθεται σε κοινή θέα, η ξετσίπωτη!
Αλλού είναι το θέμα, για μένα.
Σε μία υποτιθέμενη δημοκρατία, οι συγκεκριμένοι συμπολίτες μου είχαν κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν. Ζούμε ,άλλωστε ,σε μία ευρωπαϊκή ,πολιτισμένη χώρα .Και είμαστε ευρωπαίοι πολίτες. Ακόμα και εν καιρώ κρίσης και μνημονίων.
Κούνια που μας κούναγε.
Απλά έφυγε το λούστρο. Και φάνηκε το πραγματικό πρόσωπο του Έλληνα(ρα). Του αρχοντοχωριάτη, που μόλις τελείωσε το γλέντι των δανείων, των πιστωτικών καρτών και των τζιπ, επέστρεψε στην προηγούμενη μετεμφυλιακή του μιζέρια και στέρηση. Έχασε το λόγο της ύπαρξης του ,τις σταθερές του. Τη γη κάτω από τα πόδια του. Εκεί που χόρτασε ψωμί και μεγαλεία, μοντέλα και γκλάμουρ ,τώρα πρέπει να αυτοπροσδιοριστεί . Να βρει νέο νόημα στη ζωή. Για να πορευτεί και να παρηγορηθεί για το κακό που του έλαχε. Να ξεσπάσει και να νιώσει σημαντικός, ξεχωριστός και όχι ο «άφραγκος ,τεμπέλης Έλληνας».
Και βρήκε. Επέστρεψε στις ρίζες του. Στην εθνική, γλωσσική ,ιστορική και θρησκευτική του ιδιαιτερότητα . Αλλά όχι όπως θα έπρεπε, ώριμα και συνειδητοποιημένα. Προσαρμόζοντας τα μοναδικά αυτά χαρακτηριστικά στη σύγχρονη πραγματικότητα. Αξιοποιώντας τα θετικά στοιχεία και δίνοντας νέα πνοή στην εθνική του ταυτότητα. Ο ‘Ελληνα(ρα)ς κλείστηκε στο καβούκι του, παρέα με τις ψευδαισθήσεις του μεγαλείου του. Ξέρασε στην κοινωνία του τη θρησκοληψία, τη μισαλλοδοξία, την εσωστρέφεια και την έλλειψη πραγματικής
πνευματικής καλλιέργειας και παιδείας. Μέχρι και τους σφαγείς των παππούδων του έβαλε στη Βουλή ,επειδή τους είδε με το σταυρό στο χέρι. Και έπεται συνέχεια.
Όσο θα βαθαίνει η οικονομική, αλλά και βαθύτατα κοινωνική κρίση, τέτοια φαινόμενα θα πάψουν να είναι μεμονωμένα .Θα γίνουν καθημερινά. Φοβάμαι μήπως ξυπνήσω μία ωραία πρωία σ΄ένα θεοκρατικό ,εθνικιστικό μόρφωμα ,που δε θα έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία .Που η διαφορετική άποψη θα διώκεται λυσσαλέα.
Ας μη σταθούμε στο συγκεκριμένο γεγονός χαρακτηρίζοντας το απλά ως «ένα τσούρμο γραφικών που έκαναν φασαρία έξω από ένα θέατρο». Δυστυχώς, είναι και ένα σύμπτωμα της ελληνικής παθογένειας.
Ας το σκεφτούμε σοβαρά.
