Μπούκωσα όλη την εβδομάδα στις συσκέψεις ν' ακούω για την Attica Bank και τα βοσκοτόπια των κομμάτων και των «υπερθεματιστών» – ξέρετε, αυτά τα γαλάζια, πράσινα και ροζ βοσκοτόπια όπου φυτρώνουν θαλασσοδάνεια εκατομμυρίων ευρώ, εκτρέφονται νέοι και παλιοί εκατομμυριούχοι καναλάρχες και εργολάβοι και μηρυκάζουν αμέριμνα τόνους κουτόχορτου εκατομμύρια ψηφοφόροι/τηλεθεατές/καταναλωτές -, την ίδια ώρα που περνούσε «αέρα» από μια άβουλη Βουλή το ξεπούλημα μπιρ παρά του Ελληνικού, και λέω να γράψω σήμερα έτσι για αλλαγή για μιαν άλλη Attica.
Μία Attica παλιά, μακρινή, μα στην ουσία της διαχρονική και παγκόσμια.
Το ημερολόγιο έδειχνε 9 Σεπτέμβρη του 1971, όταν 1.300 κρατούμενοι στη φυλακή Attica, έξω από τη Νέα Υόρκη, εξεγέρθηκαν απαιτώντας τον οριστικό τερματισμό της δουλείας, δηλαδή της καταναγκαστικής εργασίας των κρατουμένων χωρίς αμοιβή και της κακομεταχείρισης από τους δεσμοφύλακες.
Οι φυλακισμένοι, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν και πολλοί μαύροι επηρεασμένοι από τις επαναστατικές ιδέες του Μάλκολμ Εξ και των Μαύρων Πανθήρων, πήραν ομήρους, έβαλαν φωτιές, έφτιαξαν αυτοσχέδια όπλα και κατέλαβαν ολόκληρη την πτέρυγα Δέλτα για τέσσερις ημέρες.
Ενας από τους αρχηγούς τους, ο Ελ Ντι Μπάρκλεϊ, συνόψισε τα αιτήματα σε δυο γραμμές:
Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε ζώα, και δεν θα δεχτούμε να μας δέρνουν και να μας οδηγούν σαν κοπάδι ζώων
Ο Ελ Ντι το εννοούσε: όταν ο κυβερνήτης, «αφιονισμένος» από τις κραυγές των ΜΜΕ, διέταξε να εισβάλει η βαριά οπλισμένη πολιτειακή αστυνομία, τους περίμενε όρθιος, με τ' όπλο στο χέρι.
Και το πλήρωσε με τη ζωή του, παρέα με άλλους 27 κρατούμενους και 10 δεσμοφύλακες.
Οι τραυματίες ξεπέρασαν τους 128, και οι μπάτσοι ξέσπασαν την οργή τους βασανίζοντας για ώρες τους επιζώντες της φονικότερης -και πιο διάσημης, ακόμη και έπειτα από τόσες δεκαετίες- εξέγερσης φυλακισμένων της αμερικανικής ιστορίας.
▶ Σαράντα πέντε χρόνια πέρασαν και το σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ γιγαντώθηκε πέρα από κάθε φαντασία.
Ο συνολικός «πληθυσμός» σε όλες τις βαθμίδες του –ομοσπονδιακές, πολιτειακές και τοπικές φυλακές, αναμορφωτήρια, και κέντρα κράτησης παράτυπων μεταναστών- ξεπερνά πλέον τα 2,3 εκατομμύρια, έναν αριθμό-ρεκόρ όλων των εποχών, ενώ άλλα 7 εκατομμύρια είναι... σχετικά μόνον ελεύθεροι, αφού είναι έξω με αναστολή ή περιοριστικούς όρους- που σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να επιστρέψουν στα κελιά.
Και υπάρχει λόγος που ένας σε κάθε τριάντα δύο Αμερικανούς είναι νυν ή... δυνάμει κρατούμενος: το σύστημα των φυλακών, όπως και οι περισσότερες «δημόσιες υπηρεσίες» (μπρρρ) στην Αμερική έχει σε μεγάλο βαθμό ιδιωτικοποιηθεί και οι φυλακές έχουν εξελιχθεί σε μια τεράστια μπίζνα που κοστίζει κάθε χρόνο πάνω από 80 δισεκατομμύρια δολάρια στους Αμερικανούς φορολογούμενους.
Μόνον έτσι άλλωστε μπορεί να εξηγηθεί, με οικονομικούς όρους, το πώς μια χώρα με λιγότερο από το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού κρατά κλειδωμένο το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού κρατουμένων. Το γιατί, με άλλα λόγια, ένας στους τέσσερις φυλακισμένους παγκοσμίως είναι Αμερικανός.
Εννοείται πως το βασικό χαρακτηριστικό της αμερικανικής κοινωνίας, όπως φυσικά και των ανά τον κόσμο «αντιγράφων της» -η ακραία ταξική και φυλετική ανισότητα– εκφράζεται πλήρως και πίσω από τα σίδερα, αφού αν είσαι νέος, φτωχός, μαύρος ή ισπανόφωνος, έχεις κάπου δέκα φορές περισσότερες πιθανότητες να βρεθείς στη φυλακή, συχνά για «ψύλλου πήδημα», απ΄ό,τι ενας λευκός, και πολύ περισσότερες, σε σχέση με έναν πλούσιο.
Για την ακρίβεια, θα είσαι τυχερός στις μέρες μας αν φτάσεις καν στη φυλακή, αφού ως γνωστόν όλο και περισσότεροι σκουρόχρωμοι Αμερικανοί δολοφονούνται πλέον εν ψυχρώ από τους «trigger-happy» Αμερικανούς αστυνομικούς, με τελευταίο παράδειγμα τα όσα οδήγησαν πριν από λίγες μέρες στη λαϊκή εξέγερση της Σάρλοτ, στη Βόρεια Καρολίνα.
Οσο για το τι περιμένει τους άτυχους που περνούν την καγκελόπορτα του «US prison system» δύσκολα περιγράφεται.
Ο υπερπληθυσμός, η κακομεταχείριση, τα ναρκωτικά, τα μαχαιρώματα, η σεξουαλική εκμετάλλευση από δεσμοφύλακες και συμμορίες είναι στην ημερήσια διάταξη, ιδιαίτερα για τους μικροκακοποιούς ή όσους άτυχους πιαστούν με κανένα τσιγαριλίκι.
Μαφιόζοι, «λευκά κολάρα» και γενικώς όσοι έχουν λεφτά απολαμβάνουν ιδιαίτερα προνόμια: όλοι οι υπόλοιποι στριμώχνονται σαν κοπάδια στον «γενικό πληθυσμό», απλοί αριθμοί – κι όποιος ζήσει, έζησε.
▶ Πώς και τα θυμηθήκαμε όλα αυτά; Πριν από δυο βδομάδες, στις 9 Σεπτέμβρη του 2016, έχοντας πλήρη επίγνωση της συμβολικής ημερομηνίας, οι κρατούμενοι μιας φυλακής στην Αλαμπάμα ξεκίνησαν απεργία –με άλλα λόγια, αρνήθηκαν να πάνε για καταναγκαστική δουλειά– και κάλεσαν τους άλλους φυλακισμένους σε όλη την Αμερική ν΄ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.
Και η σπίθα έπιασε τόπο: περισσότεροι από 24.000 κρατούμενοι σε τουλάχιστον 40 φυλακές 24 Πολιτειών, από την Αλαμπάμα και τη Φλόριντα έως το Τέξας και την Καλιφόρνια, αρνούνται μέχρι και σήμερα να εργαστούν, ενώ δεκάδες ακόμη σωφρονιστικά καταστήματα αναγκάστηκαν να προχωρήσουν από μόνα τους σε «λοκ-ντάουν», υποχρεωτικό κλείδωμα στα κελιά, που στον κόσμο των κάτεργων ισοδυναμεί όπως θα δούμε με το γνωστό σε μας τους «έξω»... λοκ-άουτ!
Μάταια προσπαθούν μεχρι τώρα οι δεσμοφύλακες να κάμψουν το φρόνημα των διπλοκλειδωμένων απεργών, αν και χρησιμοποιούν όλα τα μέσα πίεσης –από ακύρωση των επισκεπτηρίων και σκουληκιασμένο φαγητό στη Νότια Καρολίνα, μέχρι ξυλοδαρμούς, ηλεκτροσόκ, λυκόσκυλα και δακρυγόνα στις πιο ακραίες περιπτώσεις, στην Καλιφόρνια.
Οπως δήλωσε μέσα από το κελί (στο Russia Today) ένας από τους «κληρονόμους» του Ελ Ντι Μπάρκλει, από τη φυλακή Χόλνερ της Αλαμπάμα όπου ξεκίνησαν όλα, «δεν ζητάμε απλά καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού και ένα αναμνηστικό δωράκι τη μέρα της αποφυλάκισης.
»Αυτό που θέλουμε είναι ένα συνδικάτο των φυλακισμένων και έναν βασικό κατώτατο μισθό για τη δουλειά μας ως κρατούμενοι. Πάνω απ' όλα θέλουμε να αναγνωριστεί πως ο βασικός λόγος ύπαρξης του συστήματος μαζικών φυλακίσεων είναι η εκμετάλλευση των κρατούμενων εργατών. Αυτό που θέλουμε είναι την κατάργηση της δουλείας στις φυλακές»...
▶ Οπως εξηγούν οι κρατούμενοι στις λιγοστές δηλώσεις που τρυπούν το παραπέτασμα της συγκάλυψης από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, εκατοντάδες χιλιάδες φυλακισμένοι στις ΗΠΑ δουλεύουν αμισθί ή στην καλύτερη περίπτωση για λίγα σεντς την ώρα φτιάχνοντας μεταλλικά, χάρτινα ή πλαστικά εξαρτήματα που στη συνέχεια χρησιμοποιούνται από τις μεγαλύτερες εταιρείες των ΗΠΑ –γίγαντες όπως η McDonald’s, η Starbucks, η AT&T, η Verizon, η United Airlines, ακόμα και η διάσημη εταιρεία γυναικείων εσωρούχων Victoria's Secret!
Μυριάδες άλλοι, ιδιαίτερα στον Νότο, δουλεύουν σε μεγάλες αγροτικές φυτείες-λατιφούντια αγροχημικών κολοσσών: μάλιστα ένας από τους λόγους που η ιστορική απεργία ξεκίνησε στην Αλαμπάμα είναι ότι η συγκεκριμένη Πολιτεία πέρασε το 2012 νόμο που επιτρέπει σε ιδιώτες εργολάβους να «μισθώνουν» κρατουμένους για εξωτερικές εργασίες, με αντίτιμο ένα αστείο ωρομίσθιο μερικών σεντς...
Σε άλλες ειδήσεις, η νεοφιλε-left κυβέρνησή μας ετοιμάζεται να φέρει στην α-βουλή τον νόμο με τα νέα προαπαιτούμενα, με τους δανειστές-θεσμοφύλακες να επιμένουν στην απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων και των λοκ-άουτ, το ταχύτερο ξεπούλημα όλων των «ασημικών» του ελληνικού Δημοσίου, και γενικώς στη βίαιη διάλυση (των τελευταίων ερειπίων) της εργατικής νομοθεσίας.
Πού είπαμε πως τονίζεται η δουλεια; Εξαρτάται από το πόσο «αριστερός» είσαι...
