Διάλυση της Παιδείας, εντατικοποίηση, καταστολή.
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη πολιτικά συγκυρία, όπου η κυβέρνηση με την επιβολή των μνημονίων και την υιοθέτηση αντιλαϊκών μέτρων και πολιτικών καταβαραθρώνει δικαιώματα και κεκτημένα ετών. Η καταστολή και η καταπάτηση όλων των δημοκρατικών δικαιωμάτων γίνεται ο κανόνας τόσο συνολικά στην κοινωνία, όσο και εντός των πανεπιστημίων.
Πανεπιστήμια
Στα πανεπιστήμια η καταστολή αυτή είναι αναμενόμενη και ασταμάτητη και εκφράζεται με ποικίλες εκδοχές, με τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες διοικητικών υπαλλήλων και καθηγητών, τις διαγραφές των «αιώνιων» φοιτητών, την επιβολή σεκιούριτι στους χώρους του πανεπιστημίου, την εξίσωση πτυχίων με ιδιωτικά κολλέγια, τα κουρέματα δαπανών για την παιδεία, την ελλιπή σίτιση και στέγαση των φοιτητών, τις περικοπές στα διανεμόμενα συγγράμματα.
Η φετινή ακαδημαϊκή χρονιά ξεκίνησε, φέρνοντας στο προσκήνιο ένα έντονο κλίμα αμφισβήτησης των πολιτικών που καταδυναστεύουν το ελληνικό πανεπιστήμιο. Οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι των σχολών του ΕΚΠΑ τις τελευταίες 2 εβδομάδες προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους, διεκδικώντας ανατροπή της κατάστασης που ισχύει στα πανεπιστήμια, διεκδικώντας ανατροπή των πρακτικών που εφαρμόζει η κυβέρνηση και ο πιστός ακόλουθός της πρύτανης Φορτσάκης.
Ο πλέον γνωστός σε όλους Θ.Φορτσάκης, ο οποίος φαίνεται να είναι και αγαπημένο παιδί του Σαμαρά, έχοντας διατελέσει πρόεδρος του τμήματος της Νομικής και πρόεδρος του εποπτικού συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ, αντιμετωπίζοντας το πανεπιστήμιο σαν τσιφλίκι του, επιτίθεται συντονισμένα στους φοιτητές και τους εργαζόμενους του πανεπιστημίου. Χρησιμοποιώντας τα ΜΑΤ για να απομονώσει τους φοιτητές και τους εργαζόμενους από τη δυνατότητα συμμετοχής τους στη σύγκλητο, που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Πέμπτη στην πρυτανεία του ΕΚΠΑ, ο νέος πρύτανης δεν δίστασε να παρουσιάσει τους εργαζόμενους και τους φοιτητές, που θέλουν να έχουν λόγο στις διαδικασίες του πανεπιστημίου τους, ως εχθρούς της δημοκρατίας και της νομιμότητας.
Το τραγικό στην καθολική προσπάθεια στοχοποίησης των φοιτητών και των διεκδικήσεών τους είναι η στράτευση από πλευράς του κράτους κάθε ιδεολογικού μηχανισμού καταστολής (π.χ. ΜΜΕ), προκειμένου να ξεσηκώσουν την κοινή γνώμη εναντίον της «μειοψηφούσας» ομάδας φοιτητών, που «αυθαίρετα» εναντιώνονται στην πολιτική πραγματικότητα που ο Φορτσάκης συγκαλύπτει.
Μαθητές
Τις τελευταίες εβδομάδες, στο κλίμα αμφισβήτησης που δημιουργείται, οι μαθητές ξαναβγήκαν στους δρόμους, θέλοντας να ακουστεί και η δική τους φωνή. Πραγματοποιώντας γενικευμένες καταλήψεις (πάνω από 500 σ’ όλη την Ελλάδα την ώρα που τυπωνόταν η Ε.Α.) και κινητοποιήσεις, αγωνίζονται ενάντια στο νέο λύκειο, έχοντας και εκείνοι με τη σειρά τους να αντιμετωπίσουν την καταστολή και την προπαγάνδα από τη μεριά του κράτους (π.χ. καταστολή από την αστυνομία μαθητικής κατάληψης στην Καισαριανή).
Οι μαθητές, ως ένα πληττόμενο κομμάτι της κοινωνίας που αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες της εποχής, φαίνεται έτοιμο να δώσει τις δικές του πολιτικές μάχες ενάντια στο νέο λύκειο της αμάθειας, ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές της κυβέρνησης, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση.
Δυστυχώς όμως το μικρό σε δύναμη μαθητικό κίνημα δεν έχει τη στήριξη που θα έπρεπε από τις δυνάμεις της Αριστεράς με αποτέλεσμα να κάνει δειλά βήματα και να αναδιπλώνεται συνεχώς.
Συμπαράσταση
Και παρότι δυστυχώς ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας δείχνει να αποδέχεται παθητικά τις εξελίξεις και την επίθεση της κυβέρνησης, η Αριστερά έχει χρέος να αντισταθεί στη νέα κανονικότητα που προσπαθούν να επιβάλουν σε πανεπιστήμια και σχολεία. Σε ένα περιβάλλον όπου η γενική συνέλευση και η κατάληψη είναι απαξιωμένα, στα πανεπιστήμια που δεν υπάρχει η μνήμη προηγούμενων αγώνων, επιβάλλεται η Αριστερά να χτίσει από την αρχή τους φοιτητικούς συλλόγους και τα εργαλεία με τα οποία θα δώσουμε τη μάχη για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση.
Σε αυτό το πλαίσιο δεν βοηθούν οι σπασμωδικές ενέργειες που προσπαθούν «να σηκώσουν κίνημα» μέσα σε μια εβδομάδα. Χρειάζεται να εξασφαλιστεί η συμπαράσταση της κοινωνίας, έτσι ώστε οι μάχες να δίνονται με μαζικότητα και να εμπνέουν ακόμα και αυτούς που δεν είναι στην πρώτη γραμμή.
Το πανεπιστήμιο ανήκει στους εργαζόμενους και τους φοιτητές. Ανήκει σε όλους εκείνους που επιθυμούν να ζήσουν διαφορετικά και αρνούνται να θυσιαστούν στις επιταγές του κέρδους και της αγοράς και επιθυμούν να βρεθούν απέναντι στις πολιτικές που καταδυναστεύουν τις ζωές τους.
