Η συνδικαλιστική μας δράση στον χώρο των ενοικιαζόμενων

Η συνδικαλιστική μας δράση στο χώρο των ενοικιαζόμενων εργαζόμενων  συνέπεσε χρονικά - κατά διαβολική σύμπτωση – με την περίοδο των Μνημονίων.

Παλιότερα είχε συζητηθεί πολλές φορές σε εκδηλώσεις σαν αυτές,  σε συνδικαλιστικές συσκέψεις, το πόσο δύσκολη είναι η συνδικαλιστική παρέμβαση έξω  από τον χώρο του Δημοσίου τομέα και των ΔΕΚΟ, στον ιδιωτικό δηλαδή τομέα. Έχουν γραφτεί άρθρα για τις ευθύνες τις αριστεράς για την μη επικράτηση του συνδικαλισμού ειδικά στον χώρο της επισφάλειας. Ακόμα έχει επισημανθεί η δυσκολία που υπάρχει όταν απευθύνεσαι  σε εργαζόμενους στον τομέα των νέων τεχνολογιών (Πληροφορική- Δίκτυα).

Η δική μας περίπτωση περιείχε και τους τρεις παράγοντες: ιδιωτικός τομέας, επισφάλεια (ενοικίαση εργαζομένων ),  με ένα σημαντικό κομμάτι να απασχολούμαστε στον τομέα της Πληροφορικής.

Σε αυτές τις συνθήκες στήσαμε, ξεκινώντας από το μηδέν, και ενώ κάποιες προηγούμενες προσπάθειες είχαν δυστυχώς αποτύχει, όχι μόνο ένα  αλλά δύο σωματεία. Αναφέρομαι στο επιχειρησιακό σωματείο: Σύλλογος Εργαζομένων στην Εθνοdata, που αφορά μία μόνο από τις δεκάδες εταιρείες ενοικίασης και το κλαδικό σωματείο: Σύλλογος Δανειζομένου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα (ΣΥ.ΔΑ.Π.Τ.Τ.) που καλύπτει τους εργαζόμενους σε όλες τις εταιρείες που νοικιάζουν προσωπικό σε τράπεζες ή/και σε ασφαλιστικές εταιρείες.

Αυτό που μάθαμε με επώδυνο ίσως τρόπο είναι ότι η απλήρωτη εργασία, οι περικοπές μισθών, η καταστρατήγηση κάθε έννοιας εργατικού δικαιώματος δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα ξυπνήσει στο μυαλό των εργαζόμενων την ιδέα της συλλογικής δράσης ούτε θα τους στρέψει οπωσδήποτε προς τις αριστερές ιδέες. Υπάρχει οργή, θυμός αλλά και απόγνωση και καρτερία. Η οργή και ο θυμός είναι καλά συστατικά αλλά απαιτείται η ευτυχής συνύπαρξη κάποιου που θα δείξει τον δρόμο  της συλλογικής αντίστασης. Όταν λέμε θα δείξει, όχι απλά «εγώ σας τα ‘πα» και τελείωσα αλλά θα έχει την υπομονή και την επιμονή να εξηγήσει βήμα, βήμα το πώς αυτή οργανώνεται. Θα είναι εκεί για να   ενθαρρύνει, θα είναι εκεί για να λύσει μικρά ή μεγάλα πρακτικά προβλήματα, θα είναι εκεί για να δώσει το ζωντανό παράδειγμα. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι υπάρχουν ανοιχτά αυτιά, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, όσο τουλάχιστον εγώ θυμάμαι .

Σήμερα κλείνει ακριβώς ένας χρόνος από την πρώτη απεργία που οργανώσαμε, πρώτη σαν σωματείο, πρώτη στα χρονικά της εταιρείας  ( Εθνοdata) με αίτημα την αποτροπή των μειώσεων και την υπογραφή συλλογικής σύμβασης. Δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε τις μειώσεις αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι  τελικά δόθηκε, έστω έμμεσα, αύξηση σε πάνω από το ένα τρίτο (1/3) των συναδέλφων σε μια περίοδο που στην Ελλάδα απαγορευόταν, και απαγορεύεται ακόμα δια νόμου η οποιαδήποτε αύξηση μισθού.  Για πρώτη φορά για την εταιρεία υπογράφηκε συλλογική σύμβαση, η οποία μεταξύ άλλων:  α.  απαγόρευε τις απολύσεις, β.  καθόριζε σαν ελάχιστο μηνιαίο μικτό μισθό τα 1000 ευρώ.

Το πιο σημαντικό, παρακαταθήκη  για το μέλλον, που έμεινε από αυτή η ιστορία και φαίνεται ήδη φέτος που χρειάζεται να ξαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της νέας σύμβασης, είναι ότι η πρώτη επιλογή αντίδρασης στο μυαλό των περισσότερων συναδέλφων αλλά και των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του συλλόγου είναι η επιλογή της απεργιακής κινητοποίησης. Η συζήτηση δηλαδή ξεκινά έχοντας αυτό σαν αφετηρία και αναπτύσσεται γύρω από το πώς αυτή θα οργανωθεί με τον καλύτερο τρόπο. ΚΑΘΟΛΟΥ αυτονόητο δεν ήταν αυτό πριν από ένα χρόνο.

Η συζήτηση αυτή,  κατά την γνώμη μου,  πρέπει να ολοκληρωθεί αναζητώντας συμμάχους, δίνοντας και παίρνοντας αλληλεγγύη, πρώτα και κύρια  από τους υπόλοιπους ενοικιαζόμενους μέσα στην ίδια την Εθνική Τράπεζα, στηρίζοντας εμπράκτως το κλαδικό σωματείο τους,  με εγγραφή και σε αυτό. Αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο βήμα, δεν ήταν ούτε πριν ένα χρόνο, ούτε σήμερα.

Όσο αφορά το δεύτερο σωματείο, το κλαδικό σωματείο ΣΥΔΑΠΤΤ:

Ενώ ακόμα δεν είχε εκδοθεί και καθαρογραφεί η απόφαση του Πρωτοδικείου για την ίδρυσή του (καθαρογράφηκε πριν ένα μήνα), η οποία απόφαση καθυστέρησε και μας ταλαιπώρησε έναν χρόνο, τρεις μήνες και έξι ημέρες (!), έχουμε ήδη δώσει τα πρώτα δείγματα. Έγιναν τέσσερις παραστάσεις στην Επιθεώρηση Εργασίας μετά από καταγγελίες συναδέλφων για παράνομες μειώσεις μισθών στις οποίες δικαιώθηκαν και πήραν τα λεφτά τους πίσω.  Αποτρέψαμε τις απολύσεις τριών συναδέλφων κάτι που ΠΟΤΕ δεν είχε γίνει στο παρελθόν στην συγκεκριμένη εταιρεία.

Είναι ίσως σημαντικό να αναφέρουμε ότι η «αιτία» απόλυσης ήταν ότι οι συνάδελφοι που δούλευαν στο τηλεφωνικό κέντρο του Μοσχάτου, δεν δέχονταν να απαντούν στις κλήσεις των πελατών της Τράπεζας και να απαντούν σύμφωνα με το σενάριο που τους έδινε ο supervisor και το οποίο περιέχει όλων των ειδών τις ασάφειες, τα ψέματα ή τις παραπλανητικές απαντήσεις.  Αν η Ελένη και ο Σταύρος είχαν το κουράγιο να σηκώσουν κεφάλι μπροστά στις απαιτήσεις της Τράπεζας, τι πρέπει να κάνουμε οι υπόλοιποι;

Ο ΣΥΔΑΠΤΤ έχει φτάσει ήδη τα 235 μέλη όχι μόνο από την Εθνική Τράπεζα από όπου ξεκίνησε αλλά και από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και σύντομα ελπίζω και από την Πειραιώς, όχι μόνο από την Αθήνα αλλά και από το Κιάτο, την Κρήτη, την Κοζάνη, την Θεσσαλονίκη. Αναφέρομαι ειδικά στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, από όπου είχαμε δεκάδες εγγραφές,  σαν ένα εξαιρετικό παράδειγμα του τι μπορούμε να κάνουμε όταν οι δυνάμεις της αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα,  δρούμε συντονισμένα, καλύπτοντας ό ένας τα κενά του άλλου, και όχι περιμένοντας να δούμε πότε θα πέσει ο άλλος στα κενά που πιθανόν έχει για να πούμε ότι δικαιωθήκαμε.

Πρέπει επίσης να πω ότι όλα αυτά έγιναν εφικτά γιατί δεν αφήσαμε τίποτα στην τύχη, δεν είπαμε «ό,τι είναι να γίνει θα γίνει» αλλά το παλέψαμε μέχρις εσχάτων.

Αυτό ακριβώς θα πρέπει να συμβεί και όσο αφορά την στήριξη αυτών των δράσεων από πολιτική σκοπιά και κυρίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Σωματεία σαν αυτά δεν πρέπει να αφεθούν στην τύχη τους: για να δούμε τι θα καταφέρουν. Πρέπει να στηριχτούν. Να γίνουν κεντρικό θέμα στις εκδηλώσεις μας, σαλόνι στις εφημερίδες μας, σημείο αναφοράς. Πρέπει επίσης να στηριχθούν χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα αιτήματα των εργαζομένων, στην προκειμένη περίπτωση το δίκαιο και αυτονόητο και πιο λογικό κατά την άποψή μου αίτημα για ένταξή τους στις εταιρείες – τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες – για τις οποίες εργάζονται πραγματικά και για κατάργηση των μεσαζόντων, των δουλεμπορικών εταιρειών. 

Επίσης φαίνεται ότι όταν το παλεύεις κάτι αρκετά σου έρχονται και μερικά δώρα αναπάντεχα, όπως ήταν η αλλαγή καταστατικού του Συλλόγου της Εθνικής Ασφαλιστικής έτσι ώστε να είναι δυνατή η εγγραφή των ενοικιαζόμενων εργαζόμενων στο σωματείο των τακτικών υπαλλήλων της εταιρείας. Αυτό αποδεικνύει ότι αν υπάρχει η θέληση τα νομικά κωλύματα παρακάμπτονται

Θα ήθελα να τονίσω και πάλι ότι  θα πρέπει να υποστηριχθεί με κάθε κόστος η αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των εργαζομένων. Η αλληλεγγύη είναι ευπρόσδεκτη και φαίνεται λογική και αυτονόητη στους συναδέλφους όταν ζητάς να την πάρεις, δεν είναι καθόλου το ίδιο όταν πρέπει να την δώσουν. Είναι αυτονόητο και ευπρόσδεκτο ότι για κάθε εργαζόμενο της Εθνοdataνα ζητήσει την αλληλεγγύη και την έμπρακτη συμπαράσταση από τους εργαζόμενους της Εθνικής, δεν είναι για τόσο εύκολο να την δώσουν σε ένα ενοικιαζόμενο άλλης εταιρείας, και ούτω καθεξής.

Στον βαθμό που ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων δεν έχει γίνει συντονισμός δράσης, τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα θέλαμε, πρέπει να εμπεδώσουμε τους μικρότερους συντονισμούς πρωτοβάθμιων σωματείων ανά κλάδο ή ανά χώρο. Είναι εξαιρετικά απαραίτητος ο συντονισμός και αλληλοϋποστήριξη των δύο σωματείων στον χώρο των ενοικιαζόμενων.  Δεν βλέπω με ποιον άλλο τρόπο θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια υπολογίσιμη δύναμη κρούσης απέναντι στη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας αλλά και γενικά απέναντι σε όλους τους τραπεζίτες.

Θα ήταν ευχής έργο αν αυτό γινόταν κατορθωτό με τα σωματεία των τραπεζοϋπαλλήλων. Δυστυχώς σε ένα μέρος των συναδέλφων, εντός της Εθνικής τράπεζας τουλάχιστον, έχει επικρατήσει μια πιο «συντεχνιακή» νοοτροπία που υποτίθεται πως βασίζεται στο επιχείρημα ότι η Εθνική Τράπεζα σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να γίνει, θα είναι το τελευταίο «μαγαζί» που θα μείνει όρθιο, και άρα μαζί με αυτό και εμείς και άρα δεν ασχολούμαστε με τους υπόλοιπους. Τώρα τι είδους εξασφάλιση είναι να είσαι μέσα σε ένα έστω όρθιο και απόρθητο σαν κάστρο μαγαζί όταν γύρω σου όλη η χώρα είναι καμένη γη, πασπαλισμένη  με θειάφι, εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω.  Οι τελευταίες εξελίξεις στον τραπεζικό τομέα πάντως φαίνεται ότι θα διαλύσουν και αυτές τις αυταπάτες.

Συνεχίζουμε, ελπίζοντας, αν μη τι άλλο ότι θα αποτελέσουμε παράδειγμα για συναδέλφους σε άλλους κλάδους ή χώρους, με τον ίδιο τρόπο που και εμείς παραδειγματιστήκαμε από την δράση άλλων σωματείων.