Η «Θεωρία» αποχαιρετά την ΕΡΤ

Ήταν μια υπέ­ρο­χη, σχε­δόν ερω­τι­κή εμπει­ρία για μας, που μας έδωσε την ευ­και­ρία να μι­λή­σου­με, να δη­μιουρ­γή­σου­με, να με­γα­λώ­σου­με κι εμείς με­γα­λώ­νο­ντας το εγ­χεί­ρη­μα. Ωστό­σο, ήρθε η ώρα να απο­χαι­ρε­τή­σου­με αυτό το μι­κρό­φω­νο, για μια σειρά λό­γους, όλους προ­φα­νείς.

Η εθε­λο­ντι­κή πα­ρου­σία μας στο πρό­γραμ­μα της ΕΡΑ Ιω­αν­νί­νων είχε ως σκοπό την έμπρα­κτη αλ­λη­λεγ­γύη σε ένα εγ­χεί­ρη­μα αυ­το­δια­χεί­ρι­σης πρω­το­φα­νούς με­γέ­θους για τον χώρο των ΜΜΕ σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα. Αυτός είναι ο ορι­σμός της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, που προ­στά­ζει να σου δίνω το χέρι για να πά­ρεις δύ­να­μη, χωρίς να διεκ­δι­κώ ή να πε­ρι­μέ­νω κά­ποιο αντάλ­λαγ­μα, αλλά γιατί η δύ­να­μή σου είναι προ­ϋ­πό­θε­ση και για τη δική μου δύ­να­μη. Σε ένα τέ­τοιο πλαί­σιο προ­σφέ­ρει ο κα­θέ­νας, ανά­λο­γα με τις δυ­να­τό­τη­τές του, στον κα­θέ­να ανά­λο­γα με τις ανά­γκες του. Ή δια­φο­ρε­τι­κά, από κοι­νού πα­ρά­γου­με κοινά αγαθά, αγαθά που ανή­κουν στην κοι­νω­νία και τα δια­χει­ρί­ζε­ται ελεύ­θε­ρα η κοι­νω­νία. Αυτή η κοινή ελευ­θε­ρία είναι η βάση της ελεύ­θε­ρης προ­σφο­ράς. Χωρίς αυτήν, ελεύ­θε­ρη –εθε­λού­σια- προ­σφο­ρά δεν νο­εί­ται.

Στο πλαί­σιο ενός τυ­πι­κού κρα­τι­κού φορέα, όπως έγινε και πάλι η ΕΡΤ, οι συν­θή­κες αυτές εκλεί­πουν. Αν συ­νε­χί­ζα­με να γε­μί­ζου­με το πρό­γραμ­μα της ΕΡΑ Ιω­αν­νί­νων αμι­σθί και στο νέο πλαί­σιο, θα το κά­να­με σε βάρος δύο θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, πα­ρά­γο­ντας ταυ­τό­χρο­να πλού­το τα δι­καιώ­μα­τα του οποί­ου θα ανή­καν στο Κρά­τος και όχι στους ερ­γα­ζό­με­νους και στην κοι­νω­νία. Αυτό θα ήταν ενά­ντια στις αρχές μας. Σε ένα τέ­τοιο πλαί­σιο, πέρα από τα υπό­λοι­πα, η δου­λειά θα πρέ­πει να πλη­ρώ­νε­ται. Και αν όλοι όσοι γρά­φουν, δη­μο­σιο­γρα­φούν και γε­νι­κό­τε­ρα δου­λεύ­ουν τζά­μπα, έκα­ναν μία μέρα απερ­γία, θα αρ­κού­σε για να απο­δει­χθεί πόσο το σύ­στη­μα που ζούμε βα­σί­ζε­ται πρώτα και κύρια στα κο­ρόι­δα. Με άλλα λόγια, ο πρώ­τος λόγος που στα­μα­τά­με είναι γιατί δεν εί­μα­στε κο­ρόι­δα.

Ο δεύ­τε­ρος λόγος σχε­τί­ζε­ται άμεσα με τον πρώτο. Γε­νι­κά, πι­στεύ­ου­με ότι πρέ­πει να υπάρ­χει μια κά­ποια σχέση μορ­φής και πε­ριε­χο­μέ­νου, για να μην προ­δί­δε­ται το ένα από το άλλο. Πή­ρα­με λοι­πόν μέρος σε έναν αγώνα που δεν ήταν για να βλέ­που­με το λο­γό­τυ­πο της ΕΡΤ και να συ­γκι­νού­μα­στε αλλά για μια ΕΡΤ ανοι­χτή στην κοι­νω­νία. Και μετά από κοντά 2 χρό­νια αγώνα, δια­πι­στώ­νου­με ότι το ΔΣ διο­ρί­ζε­ται από τον Υπουρ­γό –λες κι είναι ΥΕ­ΝΕΔ-, ότι η κύρια επι­λο­γή είναι ένας κλασ­σι­κός χρυ­σο­κάν­θα­ρος από αυ­τούς που σε έναν μήνα βγά­ζουν πε­ρισ­σό­τε­ρα από όσα βγά­ζει η μάνα σου να πλέ­νει σκά­λες 10 χρό­νια, ότι μά­λι­στα αυτός ο κύ­ριος είναι και ρητά μνη­μο­νια­κός, δια­πλε­κό­με­νος, υβρι­στής των ερ­γα­ζό­με­νων, κι από πάνω ο Υπουρ­γός μας δου­λεύ­ει ευ­θέ­ως και λέει ότι τον επέ­λε­ξε για να μην είναι κομ­μα­τι­κός. Ει­ρή­σθω εν πα­ρό­δω, τί­πο­τα από αυτά δεν ήταν απαί­τη­ση των εταί­ρων ή μνη­μο­νια­κή επι­τα­γή. Απλώς, έχου­με να κά­νου­με με μια πο­λι­τι­κή ηγε­σία που δεν εν­δια­φέ­ρε­ται να προ­κα­λέ­σει τριγ­μούς στο υπάρ­χον, που αδια­φο­ρεί για τα αι­τή­μα­τα, τις ελ­πί­δες και το όραμα της κοι­νω­νί­ας και των ερ­γα­ζο­μέ­νων, και επι­διώ­κει απλώς τη δια­σφά­λι­ση της συ­νέ­χι­σης του συ­στή­μα­τος με όρους καρ­τέλ. Πρό­κει­ται δη­λα­δή για ένα νέο πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό που δίνει εξε­τά­σεις και γρά­φει νέα γραμ­μά­τια, που θα ξε­πλη­ρω­θούν κατά τρόπο ανά­λο­γο από αυ­τούς που τώρα ευ­ερ­γε­τεί, όταν κά­πο­τε χάσει τις εκλο­γές. Συ­νε­πώς, ο δεύ­τε­ρος λόγος που στα­μα­τά­με είναι γιατί έχου­με την αξιο­πρέ­πεια να το κά­νου­με.

Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά, θα λέ­γα­με ότι δώ­σα­με έναν αγώνα τον οποίο τον χά­σα­με τη στιγ­μή που τον κερ­δί­σα­με. Δυ­στυ­χώς, ο δικός μας δρό­μος, της πραγ­μα­τι­κά αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νης ρα­διο­φω­νί­ας, με την κοι­νω­νία να έχει ου­σια­στι­κό λόγο, ο δρό­μος τον οποίο ιχνη­λά­τη­σαν στις απο­φά­σεις, στις  ανα­κοι­νώ­σεις και στην κα­θη­με­ρι­νή τους πρα­κτι­κή οι ερ­γα­ζό­με­νοι-αλ­λη­λέγ­γυοι της ελεύ­θε­ρης ΕΤ3, αυτός ο δρό­μος, προς το παρόν, ητ­τή­θη­κε. Αυτό δεν είναι άσχε­το με μια σειρά από τα­κτι­κές πο­λι­τι­κές επι­λο­γές, που δεν είναι της πα­ρού­σης. Αυτό που είναι της πα­ρού­σης είναι να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σουν όλοι πως «ό,τι δεν γί­νε­ται από εμάς, δεν γί­νε­ται για εμάς». Είναι ένα χρή­σι­μο μά­θη­μα για όλα τα πεδία πο­λι­τι­κο­κοι­νω­νι­κού αγώνα. Χωρίς πραγ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία, χωρίς αλη­θι­νή αυ­το­νο­μία, χωρίς δομές ορι­ζό­ντιες που να απο­τρέ­πουν την από­σπα­ση της εξου­σί­ας από την κοι­νω­νία, θα κα­τα­λή­γου­με πάντα να γυ­ρί­ζουν ενα­ντί­ον μας τα ίδια μας τα δη­μιουρ­γή­μα­τα.

Δεν πει­ρά­ζει. Θα προ­σπα­θή­σου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο και την επό­με­νη φορά θα πε­τύ­χου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο. Η «Θε­ω­ρία» θα συ­νε­χί­σει να παίρ­νει θέση με κάθε άλλο πρό­σφο­ρο μέσο, να δεί­χνει την αλ­λη­λεγ­γύη της, να μη χα­ρί­ζει κά­στα­νο και να ερω­τεύ­ε­ται σε όλα τα πεδία. Δεν γί­νε­ται δια­φο­ρε­τι­κά, αγα­πη­τοί ακρο­α­τές, η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία.

«Η Θε­ω­ρία παίρ­νει θέση»,

17/5/2015