Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα του ΝΡΑ (Γαλλία) Tout est à nous στις 25/10/12.
Κατόπιν αιτήματος της κυβέρνησης, το ισραηλινό κοινοβούλιο ψήφισε το νόμο της διάλυσης του και τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές για τις 22 Ιανουαρίου του 2013.
Τίποτα δεν απειλούσε τη σταθερότητα του δεξιού συνασπισμού που βρισκόταν στην εξουσία εδώ και τρία χρόνια. Η άκρα δεξιά βλέπει τους στόχους της να πραγματοποιούνται, και όλες οι προσπάθειες για τον περιορισμό των αποικιστικών της σχεδίων , από το Ανώτατο Δικαστήριο, για παράδειγμα, έχουν αποτύχει μέσα από νέους νόμους που είναι εντελώς αντιδημοκρατικοί. Τα θρησκευτικά φονταμενταλιστικά κόμματα έχουν υπερπληθώρα οι οικονομικής βοήθειας προς τους θεσμούς τους (και τις τσέπες ορισμένων από τους ηγέτες τους). Όσον αφορά την κεντρώα (Καντίμα) και την κέντρο-αριστερά (τα απομεινάρια του Εργατικού Κόμματος και του Meretz ), αντιπολίτευση είναι σε κατάσταση πρωτοφανούς αποσύνθεσης. Όλες οι δημοσκοπήσεις το επιβεβαιώνουν, η δεξιά έχει μια καλή ευκαιρία να ενισχυθεί περαιτέρω στις επόμενες εκλογές, ακόμη και αν εντός αυτής της δεξιάς το Λικούντ μπορεί να χάσει μερικές μονάδες υπέρ των συμμάχων του, που βρίσκονται ακόμα πιο προς τα δεξιά. Γιατί, λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση να γίνουν πρόωρες εκλογές;
Η εκλογές ως προπύργιο για την πίεση των ΗΠΑ και τη λαϊκή δυσαρέσκεια
Ο πρώτος λόγος σχετίζεται με ένα χαρακτηριστικό του Ισραηλινού που δεν του αρέσει να περιμένει και λατρεύει τον ενθουσιασμό που προκαλεί η αναδιανομή της τράπουλας. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο από τη δεκαετία του εβδομήντα όλες οι εκλογές ήταν πρόωρες .
Ο δεύτερος λόγος είναι η στρατηγική: Παρόλο που ελπίζει σε μια νίκη στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ για τον Romney, και επενδύει δημόσια στην προεκλογική εκστρατεία, ο Νετανιάχου γνωρίζει ότι ο Ομπάμα έχει πολλές πιθανότητες να επανεκλεγεί. Σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να μπει στον πειρασμό να εφαρμόσει τις κατευθυντήριες γραμμές που αναπτύχθηκαν στο Κάιρο την ομιλία του και να κλείσει κάποιους λογαριασμούς με τους νεοσυντηρητικούς Ισραηλινούς που δεν δίστασαν να τον ταπεινώσουν δημόσια σε πολλές περιπτώσεις. Ο ηγέτης του Λικούντ θέλει να αντιτάξει σε υποθετική πίεση των ΗΠΑ μια λαϊκή εντολή όσο το δυνατόν ευρύτερη.
Ένας τρίτος λόγος συνδέεται με το ισραηλινό κοινωνικό πλαίσιο. Αν και, προς το παρόν η ισραηλινή οικονομία έχει γλιτώσει από την κρίση και οι οικονομικοί δείκτες που χρησιμοποιούνται από τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι αρκετά θετικοί, ο κίνδυνος ενός κοινωνικού κινήματος είναι πραγματικός. Βέβαια, οι μεγάλες κινητοποιήσεις του καλοκαιριού του 2011 δεν μπόρεσαν να επαναληφθούν το επόμενο έτος, αλλά η γενική αίσθηση στον κόσμο, και ειδικά στις μεσαίες τάξεις, είναι ότι τα δεινά, δηλαδή τα αποτελέσματα ενός αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού και μιας γενικευμένης απορύθμισης, χειροτέρεψαν. Ο Νετανιάχου είναι ένας φονταμενταλιστής του νεοφιλελευθερισμού, όπως και φίλος των πλουσίων που δεν κρύβει την περιφρόνησή του για τα λαϊκά στρώματα . Ακόμη και οι άτολμες προτάσεις της Επιτροπής Trachtenberg τις οποίες ο Νετανιάχου αναγκάστηκε να εφαρμόσει στον απόηχο των τεράστιων διαδηλώσεων του καλοκαιριού του 2011 είχαν απορριφθεί από την κυβέρνηση, και υπάρχουν πολλοί Ισραηλινοί που δηλώνουν έτοιμοι να βγουν και πάλι στο δρόμο, αλλά αυτή τη φορά εναντίον της κυβέρνησης.
Μια απαραίτητη αφύπνιση
Αυτό που .αντίθετα, είναι λιγότερο προφανές είναι η πιθανή αφύπνιση του αντιπολεμικού κινήματος που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα αποτελεσματικό κίνημα εναντίον μιας υποτιθέμενης προληπτικής επίθεσης κατά του Ιράν. Το παράδοξο των τελευταίων μηνών είναι ότι, με εξαίρεση μερικές εκατοντάδες ακτιβιστές, η αντίθεση στον πόλεμο προέρχεται από στρατιωτικούς κύκλους - πρώην στρατηγούς και επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών των οποίων η καταστροφικές προβλέψεις σε περίπτωση επίθεσης εναντίον του Ιράν είναι στα καθημερινά πρωτοσέλιδα. Αν και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι μια μεγάλη πλειοψηφία είναι κατά του πολέμου, λίγοι είναι εκείνοι που εκφράζουν τους φόβους τους μέσω της κινητοποίησης. Όλα γίνονται σαν να εμπιστεύονται τον Ομπάμα για να ηρεμήσει η κατάσταση.
Όμως, το ερώτημα που ακολουθεί διαρκώς τις σχέσεις Ισραήλ-ΗΠΑ εξακολουθεί να ισχύει: ¨Όποιος κουνάει τον αμερικάνο σκύλο κουνάει και την ισραηλινή ουρά ή, σύμφωνα με τα λόγια του Αριέλ Σαρόν, «σ’ εμάς η ουρά είναι συχνά αυτή που κάνει το σκυλί να κουνιέται;."
