Καθαρή νίκη

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βρί­σκε­ται σή­με­ρα μπρο­στά σε μια ιστο­ρι­κής ση­μα­σί­ας ανα­μέ­τρη­ση. Παρά το γε­γο­νός ότι στο κοι­νω­νι­κό και στο κι­νη­μα­τι­κό επί­πε­δο η διε­τία που πα­ρήλ­θε σή­μα­νε μια ση­μα­ντι­κή υπο­χώ­ρη­ση, καθώς επί­σης υπήρ­ξε μια απώ­λεια αυ­το­πε­ποί­θη­σης ως προς τη δυ­να­τό­τη­τα να επι­τευ­χθούν κι­νη­μα­τι­κές νίκες απέ­να­ντι στις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις και ιδίως την κυ­βέρ­νη­ση «κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας» των Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου, η με­τα­τό­πι­ση της πο­λι­τι­κής τα­ξι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης κα­θα­ρά στο εκλο­γι­κό και κοι­νο­βου­λευ­τι­κό επί­πε­δο και η συσ­σώ­ρευ­ση της κοι­νω­νι­κής απελ­πι­σί­ας ση­μαί­νει ότι οι επερ­χό­με­νες ευ­ρω­ε­κλο­γές θα είναι μια από τις σκλη­ρό­τε­ρες και πιο πο­λω­τι­κές τα­ξι­κές ανα­με­τρή­σεις μετά το Δεύ­τε­ρο Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο στην Ελ­λά­δα, πι­θα­νόν και η σκλη­ρό­τε­ρη.

Αβά­σι­μο το success story, αλλά...

Ούτε το επι­χεί­ρη­μα της «οι­κο­νο­μι­κής κα­τα­στρο­φής» ούτε το επι­χεί­ρη­μα του «κιν­δύ­νου αλ­λα­γής νο­μί­σμα­τος» θα είναι τώρα σε θέση να ανα­σχέ­σει την τάση πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής, καθώς οι άν­θρω­ποι και ιδίως τα ερ­γα­τι­κά και με­σαία στρώ­μα­τα έχουν βιώ­σει μια τε­ρά­στια κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή εντός του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού-νε­ο­κα­πι­τα­λι­σμού αλλά και εντός του ευ­ρω­παϊ­κού οι­κο­νο­μι­κού και νο­μι­σμα­τι­κού πα­ρα­δείγ­μα­τος. Η απελ­πι­σία πρέ­πει να με­τα­μορ­φω­θεί στην ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και στη θε­τι­κή στή­ρι­ξη ενός αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος με­τα­βα­τι­κών πο­λι­τι­κών ρή­ξε­ων με τον κα­πι­τα­λι­σμό και με τις πο­λι­τι­κές της ηγε­σί­ας της Ε.Ε.  Τα δι­λήμ­μα­τα του Σα­μα­ρά έχουν απο­δυ­να­μω­θεί καί­ρια, παρά το γε­γο­νός ότι απο­τε­λεί μάλ­λον λάθος η με­σο­πρό­θε­σμη υπο­τί­μη­ση ή αγνό­η­ση μιας δυ­να­τό­τη­τας με­ρι­κής «ανά­καμ­ψης» από την κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση, ανά­καμ­ψης, βε­βαί­ως, βου­τηγ­μέ­νης σε «αίμα, ιδρώ­τα και δά­κρυα» για την ερ­γα­τι­κή τάξη και στη­ριγ­μέ­νης στην απλή­ρω­τη, κα­κο­πλη­ρω­μέ­νη και σχε­δόν «στρα­τιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νη» μι­σθω­τή ερ­γα­σία. Με­σο­πρό­θε­σμα, αν δεν προ­χω­ρή­σει η πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή, το σύ­στη­μα έχει πε­ρι­θώ­ρια αλ­λα­γής προς όφε­λός του τού κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού το­πί­ου και εκ­κα­θά­ρι­σης των αντι­στά­σε­ων ενα­ντί­ον του. Η  ση­με­ρι­νή ανυ­παρ­ξία ή αβα­σι­μό­τη­τα  του "success story" δεν συ­νε­πά­γε­ται έλ­λει­ψη διε­ξό­δων για το σύ­στη­μα, το οποίο έχει από Plan B ως και Plan Z. 

Για όλους τους πα­ρα­πά­νω λό­γους και ακρι­βώς επει­δή δεν υπάρ­χει πολύς και απε­ριό­ρι­στος πο­λι­τι­κός χρό­νος για την Αρι­στε­ρά και για το κί­νη­μα (ήδη οι προ­τά­σεις Σα­μα­ρά για την αντι­δρα­στι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση του Συ­ντάγ­μα­τος προ­σα­να­το­λί­ζουν σε ση­μα­ντι­κές δο­μι­κές με­τα­βο­λές υπέρ του κε­φα­λαί­ου και της ηγε­μο­νι­κής μο­νο­πω­λια­κής του με­ρί­δας), οφεί­λου­με να κα­τα­γά­γου­με στις τρι­πλές εκλο­γές και κυ­ρί­ως στις Ευ­ρω­ε­κλο­γές μια κα­θα­ρή και απο­φα­σι­στι­κή νίκη. Κα­θα­ρή και απο­φα­σι­στι­κή νίκη της Αρι­στε­ράς και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ση­μαί­νει:

α) ότι οπωσ­δή­πο­τε θα εί­μα­στε πρώτο κόμμα, αλλά και β) ότι θα επι­διώ­ξου­με να έχου­με μια από­στα­ση ασφα­λεί­ας του­λά­χι­στον δυο ή τριών πο­σο­στιαί­ων μο­νά­δων ένα­ντι της Νέας Δη­μο­κρα­τί­ας ώστε το αί­τη­μά μας για πα­ραί­τη­ση της κυ­βέρ­νη­σης και για άμε­σες βου­λευ­τι­κές εκλο­γές μετά τις τρι­πλές εκλο­γές να είναι όσο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ρο τεκ­μη­ριω­μέ­νο και θε­με­λιω­μέ­νο και να οδη­γή­σει στη μέ­γι­στη πο­λι­τι­κή πίεση πάνω στην κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου. Πρέ­πει να κα­τα­γρα­φεί μια κα­θα­ρή και ση­μα­ντι­κή με­τα­βο­λή του πο­λι­τι­κού συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης στην Ελ­λά­δα, η οποία θα αντε­πι­δρά­σει και στην Ευ­ρώ­πη (όχι με­τα­βάλ­λο­ντας τις δομές της Ε.Ε. αλλά οξύ­νο­ντας τις αντι­φά­σεις της).

Για να κερ­δί­σου­με αυτήν την κα­θα­ρή νίκη, θα πρέ­πει να διεμ­βο­λί­σου­με ση­μα­ντι­κά τις δε­ξα­με­νές της απο­χής και των ανα­πο­φά­σι­στων και να μην επι­τρέ­ψου­με να υπάρ­ξει ένα ση­μα­ντι­κό ρεύμα που δεν θα ολο­κλη­ρώ­σει τη με­τα­κί­νη­σή του από το μνη­μο­νια­κό χώρο προς την Αρι­στε­ρά. Χρειά­ζε­ται, λοι­πόν, να ενι­σχύ­σου­με ως τις εκλο­γές την εκ­φο­ρά των ρι­ζο­σπα­στι­κών πο­λι­τι­κών μας προ­τά­σε­ων, όπως έχουν κα­τα­γρα­φεί-έστω και ατε­λώς- στην από­φα­ση του Συ­νε­δρί­ου μας και στην Ευ­ρω­δια­κή­ρυ­ξη.

Αντι­θέ­τως, χρειά­ζε­ται να απο­δυ­να­μω­θεί οποια­δή­πο­τε ανά­γνω­ση ή ερ­μη­νεία, η οποία υπο­νο­εί ή συ­νε­πά­γε­ται ότι η πο­λι­τι­κή μας δεν θα κάνει τη ση­μα­ντι­κή και ποιο­τι­κή δια­φο­ρά. Μια τέ­τοια ερ­μη­νεία θα δη­μιουρ­γού­σε φθορά και «προς τα δεξιά» αλλά και «προς τα αρι­στε­ρά» μας. Επί­σης, είναι κα­θα­ρό ότι δεν δί­νου­με μόνο μια μάχη για την οι­κο­νο­μι­κή ανα­κού­φι­ση του λαού και για την απαρ­χή της κοι­νω­νι­κής αλ­λα­γής στην Ελ­λά­δα και την Ευ­ρώ­πη, αλλά και μια κρί­σι­μη μάχη για τη δη­μο­κρα­τία  στην Ελ­λά­δα (ακόμη και με την αστι­κή της έν­νοια) απέ­να­ντι σε μια νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κή Δεξιά που μας χα­ρα­κτη­ρί­ζει «συ­νερ­γούς των τρο­μο­κρα­τών» και για τη λαϊκή κυ­ριαρ­χία και ανε­ξαρ­τη­σία υπό την έν­νοια ότι θέ­λου­με οι πλειο­ψη­φι­κές λαϊ­κές τά­ξεις στην Ελ­λά­δα να αυ­το­προσ­διο­ρί­ζο­νται δη­μο­κρα­τι­κά ως ανε­ξάρ­τη­το έθνος-κρά­τος και να μην υπό­κει­νται στους ελέγ­χους των Δη­μο­σιο­νο­μι­κών Συμ­φώ­νων, των Συμ­φώ­νων Στα­θε­ρό­τη­τας κ.λπ. της Ε.Ε. ή σε εξευ­τε­λι­στι­κές πο­λι­τι­κές όπως η πα­ρα­πο­μπή στο Δι­κα­στή­ριο της Ε.Ε. για την επι­λο­γή κρα­τι­κής ενί­σχυ­σης ανα­πτυ­ξια­κών κα­τευ­θύν­σε­ων (όπως έγινε ήδη με την υπό­θε­ση «Αλου­μί­νιο της Ελ­λά­δος»). Επί­σης, είναι απο­λύ­τως κα­θα­ρό ότι ο λαός δεν μπο­ρεί να πάρει την ευ­θύ­νη για τις πο­λι­τι­κές υπερ­χρέ­ω­σης που δη­μιούρ­γη­σαν οι αστι­κές νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές, οι στρα­τιω­τι­κοί εξο­πλι­σμοί, η επι­δό­τη­ση των τρα­πε­ζών, η φο­ρο­α­πο­φυ­γή του πλού­του και η αρ­χι­τε­κτο­νι­κή της Ευ­ρω­ζώ­νης και της Ε.Ε.

"Αγω­νία του τερ­μα­το­φύ­λα­κα πριν το πέ­ναλ­τι";

Όσο, όμως, είναι σωστό να επι­διώ­κε­ται μια νίκη με κα­θα­ρή και ανα­γνω­ρί­σι­μη δια­φο­ρά, άλλο τόσο είναι εξαι­ρε­τι­κά προ­βλη­μα­τι­κό να ση­κώ­νε­ται τόσο ψηλά ο «πήχυς», ώστε το απο­τέ­λε­σμα να εμ­φα­νί­ζε­ται ως σχε­δόν «άπια­στο». Μια λο­γι­κή που λέει ότι η «κα­θα­ρή νίκη» εξα­ντλεί­ται στην υπέρ­βα­ση από τις δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του συ­νό­λου των δυ­νά­με­ων Νέας Δη­μο­κρα­τί­ας και «Ελιάς-ΠΑ­ΣΟΚ» -όπως αυτή που εξέ­θε­σε ο σ. Στα­θά­κης πρό­σφα­τα- εξαρ­τά αυτήν την κρίση από απο­λύ­τως αστάθ­μη­τους και απρό­βλε­πτους πο­λι­τι­κούς πα­ρά­γο­ντες αλλά δεν είναι και λο­γι­κά λυ­σι­τε­λής – γιατί, άραγε, δεν θα πρέ­πει να υπερ­βαί­νου­με το αντί­πα­λο μπλοκ βά­ζο­ντας μέσα σε αυτό και δυ­νά­μεις όπως «το Πο­τά­μι» που έχουν κα­θα­ρά συ­στη­μι­κό χα­ρα­κτή­ρα; ή, βε­βαί­ως, γιατί δεν θα πρέ­πει να υπερ­βαί­νου­με το συ­στη­μι­κό μπλοκ εντάσ­σο­ντας σε αυτό και την εφε­δρι­κή του συ­στή­μα­τος «Χρυσή Αυγή» ή όποιο τυχόν μόρ­φω­μα την αντι­κα­τα­στή­σει; Φο­βά­μαι ότι αυτή η τε­χνη­τή ύψωση του «πή­χε­ος» αντα­να­κλά μια πο­λι­τι­κή αμη­χα­νία και φόβο απέ­να­ντι στην προ­ο­πτι­κή της δια­κυ­βέρ­νη­σης και της βρα­χυ­πρό­θε­σμης ανά­λη­ψης κυ­βερ­νη­τι­κών ευ­θυ­νών. Ακόμη και αν αυτός ο φόβος και η αμη­χα­νία είναι σχε­τι­κά κα­τα­νοη­τά πο­λι­τι­κά με­γέ­θη μπρος σε μια πο­λι­τι­κή της  Ε.Ε., η οποία δεν «δίνει» τί­πο­τε ακόμη και στον Σα­μα­ρά ως προς το πρό­βλη­μα του χρέ­ους και της επα­νε­ξέ­τα­σής του και δεν δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται ου­σια­στι­κά τί­πο­τε (την ίδια στιγ­μή, όμως, που πα­λαιό­τε­ρα δη­λώ­σεις άλλων ρευ­μά­των ή στε­λε­χών του κόμ­μα­τος για την ολό­πλευ­ρη «ετοι­μό­τη­τα» του κόμ­μα­τος να κυ­βερ­νή­σει είχαν λοι­δω­ρη­θεί), απο­τε­λεί σο­βα­ρό πρό­βλη­μα η δη­μό­σια προ­βο­λή αυτών των εναι­σθή­σε­ων ή εκτι­μή­σε­ων πριν από μια με­γά­λη εκλο­γι­κή μάχη.

Δεν χρεια­ζό­μα­στε αυτή την στιγ­μή την «αγω­νία του τερ­μα­το­φύ­λα­κα μπρο­στά στα πε­ναλ­τυ». Αυτό που χρεια­ζό­μα­στε είναι η συ­νει­δη­τή προ­σπά­θεια όλων μας να πε­τύ­χου­με μια κα­θα­ρή και απο­φα­σι­στι­κή νίκη. Πέραν δε από τη δική μας ικα­νο­ποί­η­ση από το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα και την έκτα­ση θε­με­λί­ω­σης της αξί­ω­σής μας για τη δρο­μο­λό­γη­ση ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κών πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων, είναι εξαι­ρε­τι­κά πι­θα­νό ο ελ­λη­νι­κός λαός να στη­ρί­ξει ηθι­κο­πο­λι­τι­κά μια τέ­τοια αξί­ω­σή μας, ακόμη και αν προη­γού­μα­στε από τη Νέα Δη­μο­κρα­τία έστω και μια ψήφο. Δεν έχου­με κα­νέ­να λόγο να απορ­ρί­ψου­με εκ των προ­τέ­ρων ένα τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο. Κάθε άλλο μά­λι­στα.