Τα αποτελέσματα των εκλογών φέρνουν την κοινωνία αντιμέτωπη με την είσοδο τόσο της ακροδεξιάς, όσο και των φασιστών στη βουλή.
Η Κύπρος αποτελεί δυστυχώς προνομιακό πεδίο για τέτοιου είδους πολιτικά μορφώματα, ακριβώς επειδή το κράτος και οι θεσμοί του, τα χρόνια που ακολούθησαν το ‘74 -αλλά και πιο πριν ακόμη- κλωσσούσαν συστηματικά το αυγό του φιδιού.
Χρειάζεται άμεσα απάντηση απο την αριστερά, μαζικά και ενωτικά. Αν αγνοήσουμε τον εθνικισμό, θα μεγαλώσει. Δεν θέλουμε να θρηνήσουμε και άλλους δολοφονημένους σαν τον Σαχζάτ Λουκμάν και τον Παύλο Φύσσα. Να τους σταματήσουμε πριν φτάσουν εκεί. Δεν οφείλουμε να σεβόμαστε τις “απόψεις” αυτών που θέλουν να στερήσουν όχι μόνο το λόγο οποιουδήποτε άλλου και την κοινή λογική, αλλά ακόμα και τη ζωή του.
Το ΑΚΕΛ, δεν κατάφερε να εκφράσει όχι μόνο την ψήφο διαμαρτυρίας, αλλά ούτε και τη βάση του. Μεγάλες διαρροές προς την αποχή. Αυτό το κομμάτι της αποχής αλλά και μεγάλο τμήμα της βάσης του ΑΚΕΛ, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για μια Αριστερά πιο διεκδικητική. Μια Αριστερά που παλεύει για ένα καλύτερο σύστημα υγείας και κόντρα στο ΓΕΣΥ που στοχεύει στον αποκλεισμό των μη εχόντων από την πρόσβαση στην περίθαλψη και την υγεία, μια αριστερά που διεκδικεί με πείσμα καλύτερους όρους εργασίας για όλους τους εργαζόμενους. Μια αριστερά που θα βάλει τους κάθε λογής φασίστες και απολογητές του ολοκαυτώματος στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για να συναντήσουν τους ιδεολογικούς τους πατέρες.
Τέτοια Αριστερά θέλουμε, ενωτική και μαχητική, που να συνδέει τις επιμέρους μάχες και αγώνες σε έναν στόχο: Στην αλλαγή της κοινωνίας.
