Μέρα περηφάνειας – Μέρα ενάντια στην γενοκτονία

Από τις ελλείψεις του ίδιου του νομοσχεδίου, στην πραγματική ισονομία και ελευθερία κάθε έμφυλου υποκειμένου, στην παύση οποιασδήποτε εργαλειοποίησης της ζωής και των αιτημάτων μας. Η ψήφιση του γάμου και της τεκνοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια, με όλες τις ελλείψεις, ήταν μία στιγμή ανάσας και δικαίωσης των αγώνων και των διεκδικήσεων του lgbtqi+ κινήματος, όπως αποτυπώθηκε με τις πολύχρωμες σημαίες έξω από τη Βουλή, την ανακούφιση και ένα περήφανο «τα καταφέραμε».

Οι νομοθετικές ανεπάρκειες σε υπάρχοντες νόμους αφορούν τα εμπόδια στην κοινωνική ένταξη που αντιμετωπίζουν συστηματικά τα LGBTQI+ άτομα από την ίδια οικογένεια, στον εργασιακό και το δημόσιο χώρο, στην υγεία, στην εκπαίδευση και σε κάθε τομέα του καθημερινού βίου. Ενώ, ειδικά σε περιόδους φτώχειας και επισφάλειας, όπως αυτή που διανύουμε σήμερα, τα loatqi+ άτομα βιώνουν δυσανάλογη καταπίεση λόγω της δυσκολίας εύρεσης δουλειάς, της αδικίας στους χώρους εργασίας, τους χαμηλούς μισθούς, του αποκλεισμού ορισμένες φορές από το κράτος πρόνοιας. Μέχρι στιγμής, υπάρχουν οι νόμοι που διασφαλίζουν την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου (Ν.4491/2017), την ισότητα (Ν.4604/2019) και την απαγόρευση ιατρικά μη αναγκαίων χειρουργικών επεμβάσεων σε ίντερσεξ παιδιά (Ν.4958/2022), αλλά αγνοείται εντελώς η καταχώρηση της τρίτης, μη δυαδικής (άντρας, γυναίκα) ταυτότητας φύλου, ενώ στο εξωτερικό χρησιμοποιείται ευρέως. Ακόμη και δικαιώματα που έχουν αναγνωριστεί νομικά, όπως η δυνατότητα αλλαγής ονόματος και δεικτών φύλου στα τρανς άτομα, παραμένει μία διαδικασία γραφειοκρατική, εξαιρετικά χρονοβόρα και δαπανηρή. Να σημειωθεί ότι και στον πρόσφατο νόμο για τον γάμο, η μη συμπερίληψη της τρανς-γονεΪκότητας αποτελεί ξεκάθαρη διάκριση και καταπάτηση των δικαιωμάτων των τρανς γονέων. 

Κοινωνικά, δυστυχώς, παρατηρούνται ανησυχητικά δεδομένα για την ασφάλεια των έμφυλα καταπιεσμένων υποκειμένων, με την άκρα δεξιά να εισβάλει όλο και πιο δυναμικά στους κεντρικούς χώρους λήψης αποφάσεων, όπως η ελληνική Βουλή, ήδη φέτος με 3 ακροδεξιά κόμματα, αλλά και στις ευρωεκλογές που αναμένεται άνοδος. Η ρητορική μίσους που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι εκπρόσωποι, που τα συστημικά μέσα της δίνουν βήμα, αλλά και που η ίδια η κυβέρνηση την αναπαράγει σκόπιμα για να κολακέψει το κοινό της, ταΐζει την μισαλλοδοξία και πλάθει ένα κλίμα φόβου, που πολύ συχνά το βλέπουμε να παίρνει απτή μορφή, με τη βία. Το παρακολουθήσαμε με τρόμο στα βίντεο της επίθεσης στην Αριστοτέλους από αγέλη νέων παιδιών που επιτιθόταν λεκτικά σε loatqi+ άτομα. Είναι εμφανές ότι ο χλευασµός, η υποτίµηση, η στοχοποίηση και η βία στο δρόμο, στη δουλειά, στο σχολείο, στη σχολή αποτελούν ακόμη καθημερινότητα για αυτά τα άτομα. Επομένως, το περιστατικό στην Αριστοτέλους δεν ήταν μεμονωμένο, αλλά αποτέλεσμα του κακοποιητικού λόγου και της απουσίας ουσιαστικής- ειλικρινούς πολιτικής βούλησης για την αντιμετώπιση της ομοφοβίας. Υπήρξαν, όμως, στιγμές που μας γέμισαν ελπίδα, όπως η απάντηση στην ρατσιστική επίθεση, με χιλιάδες κόσμου να πλημμυρίζουν το κέντρο της Θεσσαλονίκης. 

Pink washing 

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, άριστη μαθήτρια στο πλάι του συμμάχου της Ισραήλ, χρησιμοποίησε εργαλειακά τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών για ν’ αποπροσανατολίσει τον δημόσιο διάλογο την στιγμή που ιδιωτικοποιούσε την τριτοβάθμια παιδεία και την δημόσια υγεία, με τ’ απογευματινά επί – πληρωμή χειρουργεία. Το pink washing είναι συνήθης τακτική που αξιοποιεί το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ για να πλασαριστεί στην κοινή γνώμη ως προστάτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως ευρωπαϊκό κράτος κοντά στις αξίες την Δύσης, αντιπαραθετικά με την υπόλοιπη Μέση Ανατολή και, φυσικά, την Παλαιστίνη, προσπαθώντας να αποκρύψει το καθεστώς απαρτχάιντ, την αποικιοκρατία, την δολοφονική του πολιτική και, πλέον, την γενοκτονία που συντελεί. Επί χρόνια κάνει pink washing, μέσω διαγωνισμών όπως της Eurovision η χρηματοδοτώντας από τις πρεσβείες του pride σε διάφορες χώρες. Στον φετινό διαγωνισμό τραγουδιού, κρίνοντας από τις σημαντικές αντιδράσεις που ξεσηκώθηκαν τόσο γενικότερα, όσο και από τα ίδια τα loatqi+ άτομα έγινε σαφές ότι η προσπάθεια αυτή των σιωνιστών να ξεπλυθούν για τα εγκλήματα που διαπράττουν σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, απέτυχε σε σημαντικό βαθμό, όπως και πολλές άλλες φορές που το επιχείρησε με το loatqi+ κίνημα να δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα «no pride in genocide». 

Το pride αποτελεί, βέβαια, μέρα αναφοράς για τη loatqi+ κοινότητα, μέρα έκφρασης και ανάδειξης των αιτημάτων της. Όμως, έχοντας μετατραπεί σε ευκαιρία διαφήμισης εταιρειών, που στην πραγματικότητα αδιαφορούν για τα καταπιεσμένα άτομα και ξεπλύματος πρεσβειών, όπως η αμερικάνικη  - που φέτος αποτελεί έναν από τους χορηγούς - ενώ ταυτόχρονα και βασικό χρηματοδότη για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, χάνει από την αγωνιστικότητα και τον διεκδικητικό του χαρακτήρα. Είναι σημαντικό να αποκτήσει πολιτικό χαρακτήρα και στίγμα, ενάντια στην γενοκτονία, ενάντια στην αποικιοκρατία που καταπιέζει τα αδέρφια μας στην Γάζα, στην Ράφα και σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου που οι καταπιεστές δολοφονούν άντρες, γυναίκες, παιδιά, loatqi+ άτομα. Να βροντοφωνάξει πως η μέρα περηφάνειας είναι μια μέρα μη εκμεταλλεύσιμη προς το κέρδος μεγαλοεπιχειρήσεων, παρά μέρα πάλης για τις ζωές μας, ενάντια στην ομοφοβία, την τρανσοφοβία, την έμφυλη βία και την επιβολή του καταπιεστή στον καταπιεζόμενο, είτε πρόκειται για ανθρώπους, είτε για ολόκληρα, οργανωμένα κράτη. 

Συνεχίζουμε να διεκδικούμε των loatqi+ γάμο και παιδοθεσία και όχι μόνο των ομόφυλο γάμο, την σεξουαλική αγωγή και την εκπαίδευση για τα φύλα και τις κουλτούρες του κόσμου στα σχολεία. Καταδικάζουμε την απουσία δημόσιων δομών ψυχολογικής υποστήριξης και καταπολέμησης της φτώχειας με την οποία έρχεται αντιμέτωπο σημαντικό ποσοστό της loatqi+ κοινότητας, αλλά και την προσπάθεια του pink washing. Η Συνέλευση 8 Μάρτη θα είναι εκεί στις 8 Ιουνίου στο Σύνταγμα, αφουγκραζόμενη τον παλμό και αλληλέγγυα μαζί με όλα τα καταπιεσμένα υποκείμενα, ανεμίζοντας παλαιστινιακές σημαίες για να φωνάξει πως ο αγώνας ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, ενάντια στην πατριαρχία και την καταπίεση, είναι αγώνας ενάντια στην αποικιοκρατία και το σύστημα που την γεννά. Κανένα μας δεν είναι ελεύθερο, χωρίς μια ελεύθερη Παλαιστίνη. 

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά