Μοναδικός συσχετισμός δύναμης για μια κυβέρνηση της Αριστεράς ο κόσμος της εργασίας και η λαϊκή πλειοψηφία.

Στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν ο Β. Βε­νι­ζέ­λος απευ­θυ­νό­με­νος στον Α. Τσί­πρα  είχε απο­φαν­θεί πως το momentum για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χά­θη­κε το Ιούνη του 2012. Ήθελε να πει, εκ­φρά­ζο­ντας όλο το αστι­κό, πο­λι­τι­κό απα­ράτ ότι η πε­ρί­ο­δος δεν πε­ριέ­χει δυ­να­τό­τη­τες για μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς πέρα από μια στιγ­μή που χά­θη­κε. Φυ­σι­κά πρό­κει­ται για ψευδή προ­πα­γάν­δα ή/και για προ­βο­λή επι­θυ­μί­ας καθώς η ίδια η Ιστο­ρία δεί­χνει πως η βαθιά κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση γεννά μέσα από τις διαρ­κείς αντι­φά­σεις της πολ­λα­πλές δυ­να­τό­τη­τες για ιστο­ρι­κές ανα­τρο­πές.

Ωστό­σο κάτι τέ­τοιο δεν αφορά κυ­ρί­ως στον χρόνο που θα γί­νουν οι εκλο­γές όπως λαν­θα­σμέ­να έχει κα­τα­νοη­θεί από την προ­ε­δρι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που επα­νει­λημ­μέ­να, σχε­δόν κάθε τρεις μήνες, εκτι­μά πως η κυ­βέρ­νη­ση θα πέσει και κι­νεί­ται σε μια διαρ­κή προ­ε­κλο­γι­κή, επι­κοι­νω­νια­κή έντα­ση. Συ­νέ­πεια αυτής της προ­σέγ­γι­σης είναι όλα τα ση­μα­ντι­κά ζη­τή­μα­τα που αφο­ρούν στην οι­κο­δό­μη­ση του κόμ­μα­τος σε όλα τα επί­πε­δα και στην δια­μόρ­φω­ση των ου­σια­στι­κών σχέ­σε­ων του κόμ­μα­τος με την κοι­νω­νία να αντι­με­τω­πί­ζο­νται πρό­χει­ρα και να εξυ­πη­ρε­τού­νται πα­ρε­μπί­πτο­ντος, ως συ­ρό­με­να μιας ατμο­μη­χα­νής που κυ­νη­γά διαρ­κώς την εκλο­γι­κή στιγ­μή. Βγά­ζο­ντας μά­λι­στα λαν­θα­σμέ­να συ­μπε­ρά­σμα­τα πως το ζή­τη­μα αφορά στην διά­σω­ση όσων επι­κοι­νω­νια­κών στοι­χεί­ων δια­μορ­φώ­θη­καν στιγ­μιαία τον πε­ρα­σμέ­νο Μάη και Ιούνη και εξα­κο­λου­θούν να είναι χρή­σι­μα. Αυτό δεί­χνει η δη­μό­σια δή­λω­ση πως το σύν­θη­μα «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» ήταν σωστό για τις εκλο­γές του Μάη αλλά λαν­θα­σμέ­νο για τις εκλο­γές του Ιούνη και μά­λι­στα κό­στι­σε στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ την επι­τυ­χία. 

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το ζή­τη­μα αφορά στην κα­τα­νό­η­ση όχι μιας στιγ­μής αλλά μιας ολό­κλη­ρης ιστο­ρι­κής πε­ριό­δου, των όρων της κρί­σης  και των συ­να­κό­λου­θων συ­νε­πειών στη τα­ξι­κή πάλη και την πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή πό­λω­ση καθώς και τα ανα­γκαία συ­μπε­ρά­σμα­τα από τον τρόπο με τον οποίο, πριν από πε­ρί­που ένα χρόνο, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συγ­χρο­νί­στη­κε και εξέ­φρα­σε επι­τυ­χη­μέ­να αυτή την δια­δι­κα­σία, ει­σά­γο­ντας το σύν­θη­μα «Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς».

Σή­με­ρα εμ­φα­νί­ζε­ται ένα νέο «momentum» σαν απο­τέ­λε­σμα της κυ­πρια­κής εμπει­ρί­ας και της εξέ­λι­ξης της ευ­ρω­παϊ­κής κρί­σης. Δια­μορ­φώ­νε­ται στην ελ­λη­νι­κή (και όχι μόνο) κοι­νω­νία ένα έντο­να πο­λω­τι­κό δί­λημ­μα: απ’ την μια ενι­σχύ­ε­ται η άποψη πως δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή λύση (το πε­ρί­φη­μο TINA της Θά­τσερ που με αφορ­μή τον θά­να­τό της ενώ­νου­με την ευ­φο­ρία μας με τους χι­λιά­δες βρε­τα­νούς ερ­γά­τες που πα­νη­γυ­ρί­ζουν). Απ’ τη άλλη εμ­φα­νί­ζε­ται και πάλι με όρους νέας δυ­να­μι­κής η εναλ­λα­κτι­κή της ρήξης και της ανα­τρο­πής, της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Μόνο που αυτή τη φορά συ­νο­δεύ­ε­ται από την κοινή δια­πί­στω­ση πως η ανα­γκαία συν­θή­κη απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας για την εκ­πλή­ρω­ση της ρήξης με τα μνη­μό­νια, την τρόι­κα και την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή γε­νι­κό­τε­ρα, πε­ρι­λαμ­βά­νει πλέον και την εν­δε­χό­με­νη συ­νέ­πεια/ επι­λο­γή της εξό­δου από το ευρώ.    

Σε δύο κυ­ρί­ως ση­μεία εστιά­ζε­ται η συ­ζή­τη­ση – αντι­πα­ρά­θε­ση στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στο ζή­τη­μα της ρήξης με τους δα­νει­στές και την τρόι­κα και στο ζή­τη­μα της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Το ου­σια­στι­κό επί­δι­κο αφορά στο τι ση­μαί­νει ρε­α­λι­σμός και ρε­α­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή πρό­τα­ση. Είναι ρε­α­λι­στι­κή η εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση της ρήξης και της ανα­τρο­πής με όρους τα­ξι­κής μο­νο­μέ­ρειας και σο­σια­λι­στι­κό ορί­ζο­ντα ή μήπως ο ρε­α­λι­σμός επι­βά­λει κάθε πρό­τα­ση να κι­νεί­ται λίγο - πολύ στα πλαί­σια της αγο­ράς;

Στο ζή­τη­μα της ανα­τρο­πής του μνη­μο­νί­ου, της λι­τό­τη­τας, της κυ­βέρ­νη­σης και της τρόι­κας σή­με­ρα έχει γίνει ανα­πό­φευ­κτη η απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα μέχρι πού είναι απο­φα­σι­σμέ­νη να φτά­σει η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, με βάση την κυ­πρια­κή εμπει­ρία. Είναι σαφές πως δεν υπάρ­χει πλέον κα­νείς στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που να ισχυ­ρί­ζε­ται ότι η εκ­δο­χή της ρήξης με την ΟΝΕ και το ευρώ μπο­ρεί να απο­φευ­χθεί σε κάθε πε­ρί­πτω­ση και ταυ­τό­χρο­να να ανα­τρα­πεί η μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή. Δια­τυ­πώ­νε­ται η άποψη πως το «σχέ­διο Β» είναι τμήμα του «σχε­δί­ου Α», αλλά είναι λάθος να το λέμε δη­μό­σια!

Ακρι­βώς σ’ ατό το ση­μείο βρί­σκε­ται σή­με­ρα η μεί­ζο­να δια­φο­ρά! Η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα ισχυ­ρί­ζε­ται πως είναι επι­βε­βλη­μέ­νο να γνω­ρί­ζει ο λαός.

Αυτή η δια­φο­ρά στην προ­σέγ­γι­ση κρύ­βει ένα απο­λύ­τως κρί­σι­μο και ου­σια­στι­κό κρι­τή­ριο που σχε­τί­ζε­ται άρ­ρη­κτα με την φύση και το πε­ριε­χό­με­νο μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς.

Μια οποια­δή­πο­τε κυ­βέρ­νη­ση με όρους κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας εμ­φα­νί­ζε­ται ως το απο­τέ­λε­σμα του εκλο­γι­κού συ­σχε­τι­σμού. Αυτή είναι όμως μόνο η εξω­τε­ρι­κή ει­κό­να. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αφορά στην έκ­φρα­ση συ­γκε­κρι­μέ­νων τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων. Σε «κα­νο­νι­κές» συν­θή­κες αφορά στην οι­κο­δό­μη­ση κοι­νω­νι­κών συ­ναι­νέ­σε­ων τμη­μά­των των υπο­τε­λών τά­ξε­ων με τμή­μα­τα της κυ­ρί­αρ­χης τάξης χωρίς να δια­τα­ράσ­σε­ται η τάξη των πραγ­μά­των, η τα­ξι­κή πυ­ρα­μί­δα. Γι αυτό και κάθε πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που φι­λο­δο­ξεί να γίνει κυ­βέρ­νη­ση, δεξιά ή κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο κι από την εκλο­γι­κή της προ­πα­γάν­δα προς την κοι­νω­νία γε­νι­κώς, οφεί­λει να οι­κο­δο­μεί συ­γκε­κρι­μέ­νες σχέ­σεις και να παίρ­νει συ­γκε­κρι­μέ­νες δε­σμεύ­σεις απέ­να­ντι στους κα­πι­τα­λι­στές, ντό­πιους και διε­θνείς, σαν προ­ϋ­πό­θε­ση απα­ρά­βα­τη στον δρόμο προς την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία. Μέσα στην κρίση όμως τα πράγ­μα­τα παίρ­νουν άλλη διά­στα­ση. Οι κοι­νω­νι­κές συ­ναι­νέ­σεις κα­ταρ­ρέ­ουν και η τα­ξι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εμ­φα­νί­ζει το πιο σκλη­ρό της πρό­σω­πο. Σε τέ­τοιες συν­θή­κες, όπως αυτές που βιώ­νου­με σή­με­ρα με την τα­ξι­κή πό­λω­ση να οξύ­νε­ται, οι επι­λο­γές για τις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις μειώ­νο­νται δρα­μα­τι­κά καθώς το σύ­στη­μα της συ­ναί­νε­σης παύει να λει­τουρ­γεί.

Μέσα σε μια τέ­τοια, σπά­νια ιστο­ρι­κή συν­θή­κη ανα­φύ­ε­ται η δυ­να­τό­τη­τα για μια «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς», καθώς ένα με­γά­λο κοι­νω­νι­κό τμήμα επι­λέ­γει αυτή την λύση. Μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να στη­ρι­χθεί σε κα­νε­νός εί­δους σχέ­σεις και δε­σμεύ­σεις προς αστι­κά τμή­μα­τα της ντό­πιας άρ­χου­σας τάξης καθώς και των διε­θνών ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέ­ντρων και συ­σχε­τι­σμών. Μο­να­δι­κή δυ­να­τό­τη­τα οι­κο­δό­μη­σης νι­κη­φό­ρου συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης είναι ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας και η κοι­νω­νι­κή, λαϊκή πλειο­ψη­φία στην Ελ­λά­δα και οι λαοί της Ευ­ρώ­πης και διε­θνώς. Αντί­στοι­χα δεν μπο­ρεί να συ­γκρο­τη­θεί σε συμ­μα­χία με πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που εκ­προ­σω­πούν συμ­φέ­ρο­ντα, σχέ­σεις και δε­σμεύ­σεις προς ντό­πια αστι­κά τμή­μα­τα και διε­θνείς συ­σχε­τι­σμούς. Αν το επι­χει­ρή­σει θα κα­τα­στρα­φεί μαζί με τις ελ­πί­δες του λαού. Γι’ αυτό και ήδη από τον Μάη του 2012 επι­διώ­κε­ται από το σύ­στη­μα να οδη­γη­θεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε λύ­σεις «ευ­ρέ­ων» κυ­βερ­νή­σε­ων δήθεν εθνι­κής σω­τη­ρί­ας.

Ο τα­ξι­κός, λαϊ­κός συ­σχε­τι­σμός μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς δεν αφορά παρά μόνο σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση στην προ­ε­κλο­γι­κή και εκλο­γι­κή δια­δι­κα­σία. Εδώ απαι­τεί­ται αντι­στρό­φως ανά­λο­γα ότι και με τα κόμ­μα­τα της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης. Οι­κο­δό­μη­ση δη­λα­δή, σχέ­σε­ων και δε­σμεύ­σε­ων με τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και την κοι­νω­νι­κή, λαϊκή πλειο­ψη­φία. Αυτός είναι ο ρόλος του κόμ­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς και η σχέση του με την κοι­νω­νία και το κί­νη­μα. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο αυτός πρέ­πει να είναι και ο στό­χος της κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής εκ­φώ­νη­σης. Σε αντί­θε­ση με επι­κοι­νω­νια­κά ευ­ρή­μα­τα και θέ­σεις που είναι θολές, πο­λυ­ερ­μη­νεύ­σι­μες και  αντι­φα­τι­κές, απαι­τεί­ται στα­θε­ρό πλαί­σιο και ει­λι­κρι­νής διά­λο­γος με την κοι­νω­νία και ιδιαί­τε­ρα με τα συ­γκε­κρι­μέ­να τα­ξι­κά ακρο­α­τή­ρια που απο­τε­λούν την βάση και τον πυ­ρή­να του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης μιας εν­δε­χό­με­νης κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Η διαρ­κής επα­νά­λη­ψη, για πα­ρά­δειγ­μα, ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα γίνει οπωσ­δή­πο­τε κυ­βέρ­νη­ση δεν προ­σφέ­ρει τί­πο­τε εκτός από την υπο­νο­μευ­τι­κή για την προ­σπά­θειά του πα­θη­τι­κο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των που τον υπο­στη­ρί­ζουν. Είναι η επι­το­μή της «ανά­θε­σης».

Ο λαός πρέ­πει να γνω­ρί­ζει την αλή­θεια, το σχέ­διο της αρι­στε­ράς, τους κιν­δύ­νους και τις δυ­σκο­λί­ες ταυ­τό­χρο­να με τους στό­χους, τα άμεσα οφέλη και τις προ­ο­πτι­κές. Γιατί μόνο με την ενερ­γή και συ­νει­δη­τή συμ­με­το­χή του ερ­γα­τι­κού, λαϊ­κού κι­νή­μα­τος είναι δυ­να­τόν να επι­τευ­χθεί από την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς η ρήξη και η ανα­τρο­πή ανοί­γο­ντας νέους δρό­μους με σο­σια­λι­στι­κό ορί­ζο­ντα.

Σ’ αυτή την σπά­νια ιστο­ρι­κή συν­θή­κη που ση­μα­ντι­κά κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα απορ­ρί­πτουν τον «ρε­α­λι­σμό» της τρόι­κας, της κυ­βέρ­νη­σης και εν τέλει των «μο­νό­δρο­μων» της αγο­ράς, ο εναλ­λα­κτι­κός ρε­α­λι­σμός του στό­χου της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς εμπε­ριέ­χει ταυ­τό­χρο­να ιδε­ο­λο­γι­κό πε­ριε­χό­με­νο και στοι­χεία της σο­σια­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής.

Γι αυτό οι στό­χοι και οι προ­γραμ­μα­τι­κές αιχ­μές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να είναι στα­θε­ρά και ξε­κά­θα­ρα η μο­νο­με­ρής ανα­τρο­πή του μνη­μο­νί­ου, η άμεση ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, η παύση πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές με πα­ράλ­λη­λη δια­γρα­φή χρέ­ους, βαριά φο­ρο­λο­γία στο κε­φά­λαιο, εθνι­κο­ποί­η­ση τρα­πε­ζών και στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων της πα­ρα­γω­γής και της οι­κο­νο­μί­ας, η διεύ­ρυν­ση της δη­μο­κρα­τί­ας με θε­σμούς ερ­γα­τι­κού και κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου. 

Γι αυτό η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί παρά να βα­σί­ζε­ται στο κά­λε­σμα για συ­μπα­ρά­τα­ξης όλης της αρι­στε­ράς το­νί­ζο­ντας έτσι το ου­σια­στι­κό ιδε­ο­λο­γι­κό και πο­λι­τι­κό της πε­ριε­χό­με­νο. Επι­χει­ρώ­ντας να στρα­τεύ­σει την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία στον δρόμο της ανα­τρο­πής και της οι­κο­δό­μη­σης του εναλ­λα­κτι­κού υπο­δείγ­μα­τος που θα εμπνεύ­σει τους λαούς, τα κι­νή­μα­τα και την Αρι­στε­ρά των άλλων χωρών της ΟΝΕ και της ΕΕ για μια δια­φο­ρε­τι­κή σο­σια­λι­στι­κή Ευ­ρώ­πη.