Ενα ερώτημα επανέρχεται ενώ διαρκεί η πολιτική κρίση που προκλήθηκε από την κατάργηση της ΕΡΤ: Σε τι αποσκοπεί αυτή η απόφαση; Στην απόλυση 2.600 υπαλλήλων ώστε να πιάσει η κυβέρνηση τους στόχους που έχει θέσει από κοινού με την τρόικα, όσον αφορά τον αριθμό των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα; Στον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ; Στην παράδοση των συχνοτήτων στο ιδιωτικό κεφάλαιο;
Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά μαζί, αλλά εάν δούμε την απόφαση της ΝΔ σαν έναν ακόμη κρίκο που προστέθηκε σε μια μακρά σειρά ακροδεξιών χειρισμών, η κατάργηση της ΕΡΤ φαίνεται να σηματοδοτεί τη συνεχιζόμενη οικοδόμηση ενός νέου εμφυλιοπολεμικού κράτους που επιχειρεί η Δεξιά. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Κρίση πολιτικής ηγεμονίας
Η κοινωνική τάξη που εξουσιάζει τη χώρα, η αστική τάξη, βυθίζει τις εργαζόμενες κοινωνικές τάξεις, τους ανέργους και τους συνταξιούχους, όλο και περισσότερο σε συνθήκες φτώχειας και ανθρωπιστικής κρίσης. Αυτό σχετίζεται με σειρά κρίσιμων ζητημάτων: την ύφεση της παραγωγής, την αλματώδη αύξηση της ανεργίας, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών, την αύξηση ή έστω την ασήμαντη μείωση των τιμών παρά τη δραματική μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά 20% έναντι των ανταγωνιστριών χωρών, την καθήλωση της ανταγωνιστικότητας σε χαμηλά επίπεδα, τη στασιμότητα των εξαγωγών, την κατάρρευση των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου, τη συρρίκνωση του παραγωγικού δυναμικού και άλλα. Όλα αυτά συγκροτούν μια πολιτική επέκτασης της φτώχειας για την οποία τίθεται το ερώτημα εάν υπονομεύει τον ηγετικό ρόλο της αστικής τάξης. Διότι ενώ η φτώχεια επεκτείνεται για τους «κάτω», η αναλογία κερδών / μισθών αυξάνεται θεαματικά (https://www.avgi.gr/article/428421/success-story). Ως αποτέλεσμα οι «πάνω» δεν πείθουν για την ικανότητά τους να κυβερνήσουν ως ηγεμόνες, δηλαδή ως εκφραστές του γενικού συμφέροντος, ως οργανωτές της παραγωγής και της διανομής του προϊόντος. Η αστική τάξη εμφανίζεται ως μια τάξη που επιδιώκει το ιδιοτελές συμφέρον της, χωρίς να μπορεί να τα μετουσιώσει σε γενικό συμφέρον. Όπως εξηγούσε ο Μαρξ στο κομμουνιστικό μανιφέστο, «για να είναι δυνατή η καταπίεση μιας τάξης, πρέπει προηγουμένως να της διασφαλίζονται οι συνθήκες μέσα στις οποίες θα μπορεί να συντηρεί την υποτελή της ύπαρξη». Διασφαλίζει, άραγε, η αστική τάξη της Ελλάδας τις συνθήκες μέσα στις οποίες μπορούν να συντηρούν την υποτελή ύπαρξή τους οι εργαζόμενες τάξεις; Κάθε άλλο: οι «κάτω» τάξεις καλούνται να ζήσουν με το 50% περίπου της αγοραστικής δύναμης που είχαν το 2008 (https://dl.dropboxusercontent.com/u/91731432/Share/Poverty%20instead.pdf), ενώ συνεχώς βαραίνουν επάνω τους τα χρέη, η απειλή των κατασχέσεων, η γενικευμένη αβεβαιότητα για το μέλλον και άλλα δεινά.
Το νέο εμφυλιοπολεμικό κράτος
Μετά τις εκλογές του Ιουνίου, έγινε αμέσως φανερό ότι για την άρχουσα τάξη, ως μοναδική ορατή λύση στο κενό ηγεμονίας υπάρχει πλέον η οικοδόμηση ενός νέου εμφυλιοπολεμικού κράτους που θα διασφαλίζει την συντριβή των πιο αδύναμων, θα παρέχει μεγάλα προνόμια στην αστική τάξη, μικρά πλην όμως υπολογίσιμα προνόμια στη λαϊκή συντηρητική βάση της Δεξιάς, ασφάλεια (υπαρκτή ή φαντασιακή) στους νοικοκυραίους και αξιοπρεπή αναπαραγωγή στην υπεύθυνη νέα μικροαστική τάξη που συσπειρώνει η ΔΗΜΑΡ, και θα κρατάει στο περιθώριο τον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή την Αριστερά, τους αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές
(http://www.rednotebook.gr/details.php?id=8483).
Μέχρι στιγμής, μπορούμε να πούμε ότι η ΝΔ ως νέα ΕΡΕ, υλοποιεί με επιτυχία αυτό το πολιτικό σχέδιο -και μάλιστα ότι το υλοποιεί με γνήσιο ταξικό ένστικτο και ταξική συνείδηση (Χρήστος Λάσκος στο http://www.rednotebook.gr/details.php?id=9229). Η ΝΔ έχει αναλάβει το πηδάλιο του εκφασισμού από τη Χρυσή Αυγή επειδή ως κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να καταργεί θεσμούς, να ενσωματώνει σε νέους τις πολιτικές επιλογές της, να παρεμβαίνει με τους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους στις κατεστημένες μεταπολιτευτικές ισορροπίες.
Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών έως τις επεμβάσεις της αστυνομίας στους αυτοδιαχειριζόμενος χώρους και στην προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών που επικύρωσε την ημι-κατάργηση των απεργιών (Γιάννης Αλμπάνης στο http://www.rednotebook.gr/details.php?id=9371), προχωράει γρήγορα η προσχώρηση όλων των καθεστωτικών κοινωνικών δυνάμεων σε μια διαδικασία γενικευμένου εκφασισμού της κρατικής εξουσίας. Κάθε νέο βήμα σε αυτή τη διαδικασία λειτουργεί ως αφορμή να εκφραστούν οι εκλεκτικές ιδεολογικές συγγένειες μεταξύ διαφορετικών, και εκ πρώτης όψεως αντίπαλων, ρευμάτων της δεξιάς, του κέντρου και της ακροδεξιάς. Τώρα πια, από τους πιο μετριοπαθείς έως τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται με επιείκεια, ανοχή, και συμπάθεια, έστω συγκεκαλυμμένη.
Πίσω από αυτήν τη σύγκλιση πολιτικών δυνάμεων και ρευμάτων της Δεξιάς, ανασυγκροτείται πλέον, σε νέα έκδοση, η παλιά καλή εμφυλιοπολεμική συμμαχία μιας σειράς κοινωνικών τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών ομάδων: από το τραπεζικό κεφάλαιο, τους μεγάλους και μικρούς κεφαλαιοκράτες της βιομηχανίας και του εμπορίου, τους επαγγελματίες της ιδεολογίας, τους οικονομολόγους και τους μεγαλο-δημοσιογράφους, έως μερίδες ανέργων και εξαθλιωμένων συνταξιούχων, τα στελέχη των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, τους νοικοκυραίους, το λούμπεν προλεταριάτο και τη γνωστή παρέα της εθνικοφροσύνης. Πρόκειται για διαφορετικές τάξεις, ταξικές μερίδες ή κοινωνικές ομάδες με ποικίλες ιστορικές, ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες, οι οποίες όμως συγκλίνουν σε κοινά αποδεκτές θέσεις και πολιτικές κάτω από την ομπρέλα του εμφυλιοπολεμικού κράτους και την ιδεολογία του κοινωνικού δαρβινισμού.
Η μάχη της ΕΡΤ
Η κατάργηση, λοιπόν, της ΕΡΤ και ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο λήφθηκε και νομοθετήθηκε η απόφαση, είναι η προσθήκη μιας ακόμη πτέρυγας στο νέο εμφυλιοπολεμικό κράτος, όχι μόνον επειδή η νέα ΕΡΤ θα είναι όργανο αυτού του κράτους και μεγάλος αδελφός, ούτε μόνο επειδή θα απονεκρώνει νοητικά και συναισθηματικά τον τηλεθεατή κατά το πρότυπο των ιδιωτικών καναλιών, αλλά και επειδή φιλοδοξεί να καθιερώσει, με τη δύναμη του παραδείγματος και της πολιτικής νίκης, υπόδειγμα αντιδημοκρατικής διακυβέρνησης για το μέλλον.
Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, η μάχη της ΕΡΤ είναι κομβικής σημασίας για το συνολικό συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, που αποδεικνύεται τελικά ότι είναι η σημαντικότερη αντίθεση στην παρούσα ιστορική στιγμή. Το γεγονός ότι το μαύρο χρώμα στις οθόνες της ΕΡΤ μάς αιφνιδίασε και μας εξέπληξε όλους, αποτελεί ένδειξη ότι δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει το βάθος, την ταχύτητα, τη συνέχεια και τη στρατηγική σημασία της οικοδόμησης του νέου εμφυλιοπολεμικού κράτους. Αποτελεί, όμως, αυτή η έκπληξή μας, και ισχυρή ένδειξη ότι δεν είμαστε καθόλου, μα καθόλου, διατεθειμένοι να ανεχτούμε την ύπαρξη ενός τέτοιου κράτους.
