Πλέον το «οι ναζί στη φυλακή» δεν είναι αίτημα. Είναι μια πραγματικότητα. Όχι όμως για όλους τους ναζί. Ο Χρήστος Παππάς διαφεύγει μέχρι στιγμής των αστυνομικών αρχών γελοιοποιώντας τον πυρήνα του ίδιου του αστικού κράτους.
Η Αδαμαντία Οικονόμου δήλωνε ότι οι Χρυσαυγίτες δικαιούνται αναστολής γιατί «δεν είναι ύποπτοι φυγής», ο Μπαλάσκας δήλωνε ότι «ούτε μία στο τρισεκατομμύριο δεν υπάρχει περίπτωση να διαφύγουν οι χρυσαυγίτες» και ο Χρυσοχοϊδής δήλωνε ότι «ο κρατικός μηχανισμός είναι έτοιμος ώστε να στείλει τους ναζί στη φυλακή». Η φυγή Παππά με λίγα λόγια εξέθεσε τη δικαστική εξουσία, την αστυνομία και την κυβέρνηση με τον πιο φαιδρό τρόπο. Ένα δημόσιο πρόσωπο που κατηγορείται και τελικώς καταδικάζεται για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης στην πιο πολύκροτη και μακρόχρονη δίκη της μεταπολίτευσης, καταφέρνει έστω και προσωρινά να μην είναι στις φυλακές Δομοκού μαζί με την υπόλοιπη παρέα.
Ο Χρήστος Παππάς δεν ξεφτίλισε το αστικό κράτος. Ο Χρήστος Παππάς έδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τι σημαίνει αστικό κράτος. Την ώρα που 14χρονοι μαθητές κρατούνται για μέρες στη ΓΑΔΑ, την ώρα που συνδικαλιστές και αγωνιστές της Αριστεράς διώκονται για το παραμικρό, την ώρα που μέλη του αναρχικού χώρου παρακολουθούνται και μπουζουριάζονται νυχθημερόν, η αστυνομία «αδυνατεί» να εντοπίσει τον νούμερο ένα καταζητούμενο της χώρας αυτή τη στιγμή. Είναι σαφές το ποιες είναι οι προτεραιότητες για το αστικό κράτος. Άλλωστε όπως δήλωσε και ο Οικονόμου στον ΣΚΑΪ, «σιγά το πράγμα, αλλάζει τίποτα στις ζωές μας από τη φυγή Παππά;». Τόσο προκλητικά, όλοι αυτοί που ούρλιαζαν για την «εγκληματική δράση» της Ηριάννας ή του Τάσου Θεοφίλου, ζητώντας δημόσια την παραδειγματική καταδίκη τους, πλέον αδιαφορούν για τη φυγή ενός εγκληματία νεοναζί.
Ο Παππάς τράβηξε, λοιπόν, με τις ευλογίες πολλών απ’ ότι φαίνεται για άλλη γη και άλλα μέρη. Απολαυστικοί όμως ήταν οι Χρυσαυγίτες που οδηγήθηκαν στη φυλακή. Ο Αρχηγος λίγο πριν τη σύλληψή του βγήκε με μπράβους έξω από το σπίτι του προκειμένου να δηλώσει ότι διώκεται για τις ιδέες του, χωρίς βέβαια να αναφέρει ξανά το ποιες είναι αυτές. Η κόρη του Αρχηγού στεκόμενη στο πλευρό του πατέρα της είτε μπουγέλωνε είτε έκανε χειρονομίες σε δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ. Ο Ηλίας Κασιδιάρης ταύτισε τον εαυτό του με το Θεμιστοκλή και τον Κωλοκοτρώνη. Ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος δήλωσε ότι θα τον δικαιώσει μόνο ο θεός και ο Γιώργος Γερμενής πως είναι ένας απλός αρτοποιός που δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Την ίδια στιγμή, ο Γιάννης Λαγός συνεχίζει να βρίσκεται στις Βρυξέλλες και να κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις, παίρνοντας παράλληλα τον παχυλό μισθό του ευρωβουλευτή.
Είναι πραγματικά τρομακτικό και συνάμα αστείο να σκεφτεί κανείς ότι όλο το παραπάνω πολιτικό τσίρκο κυριάρχησε για μια δεκαετία περίπου στο δημόσιο διάλογο. Άνθρωποι που απλώς ξερνούσαν ρατσισμό και μίσος, παρήλαυναν καθημερινά από έντυπα, τηλεοπτικές εκπομπές και sites με την ανοχή ή και τη στήριξη μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που εξυπηρετούνταν από την ψευτομαγκιά των Μιχαλολιάκων. Όλοι αυτοί οι «αλύγιστοι», όμως κατέρρευσαν μπροστά στις ευθύνες των πράξεών τους. Άλλοι ιδιώτευσαν, άλλοι έφτιαξαν νέα κόμματα, άλλοι δήλωσαν παραπλανημένοι. Ούτε ένας από αυτούς όμως δεν παραδέχθηκε αυτό που ήταν: Ναζί.
Οι μόνοι που σταθερά και με συνέπεια στάθηκαν απέναντι στη Χρυσή Αυγή και όσους της όπλιζαν το χέρι ήταν οι οικογένειες των θυμάτων, η πολιτική αγωγή, μερίδα των μέσων και κυρίως το πολύμορφο και ζωντανό αντιφασιστικό κίνημα που επτά χρόνια τώρα δεν άφησε σπιθαμή γης στους φασίστες. Σε σχολεία, σχολές, εργασιακούς χώρους και γειτονιές οι νεοναζί είχαν ελάχιστη παρουσία. Περιθωριοποιήθηκαν και απομυθοποιήθηκαν χάρη στους αγώνες και τις δράσεις του κόσμου του αντιφασισμού. Και αυτή ήταν μια τεράστια νίκη που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να την υποτιμήσουμε. Αντίθετα πρέπει να την αξιοποιήσουμε στην κατεύθυνση της οικοδόμησης νέων αγώνων και αντιστάσεων. Γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και τα καθήκοντα πολλά. Ο Μιχαλολιάκος και οι συν αυτώ είναι στα κελιά, όμως όσοι τους έκλεισαν το μάτι κυκλοφορούν ακόμη. Και με αυτούς έχουμε μια ανοιχτή πολιτική μάχη.
