Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο Πρώτο Συνέδριό του: Για έναν μάχιμο πολιτικό φορέα της Αριστεράς

Οι ημε­ρο­μη­νί­ες μέχρι το συ­νέ­δριο (10-14 Ιούλη) είναι ασφυ­κτι­κές και, για να δοθεί πραγ­μα­τι­κός πο­λι­τι­κός ρόλος στα χι­λιά­δες μέλη του ενω­τι­κού εγ­χει­ρή­μα­τος, κα­λού­μα­στε όλοι μας να ξε­πε­ρά­σου­με τον εαυτό μας. Η ου­σια­στι­κή πο­λι­τι­κή συ­νεν­νό­η­ση σε βα­σι­κά θέ­μα­τα επεί­γει.

Πο­λι­τι­κή γραμ­μή

Η κρίση στην Κύπρο και η εκ­βια­στι­κή τα­κτι­κή των ευ­ρω­η­γε­σιών απέ­να­ντι στην κυ­πρια­κή πο­λι­τι­κή ηγε­σία έχουν αλ­λά­ξει τα δε­δο­μέ­να της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης. Το «σχέ­διο» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να επα­να­δια­τυ­πω­θεί για να κερ­δί­σει πει­στι­κό­τη­τα, για να δια­τη­ρή­σει τις ελ­πί­δες των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών δυ­νά­με­ων προς τα αρι­στε­ρά, για να ανα­ζω­ο­γο­νή­σει το ρεύμα ανα­τρο­πής που –έστω στρε­βλά– εκ­φρά­στη­κε το Μάη-Ιού­νη του 2012.

Η ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας είναι η βα­σι­κή δέ­σμευ­ση (μο­νο­με­ρής ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και όλων των συ­νο­δευ­τι­κών νόμων).  Όμως δεν αρκεί. Είναι σαφές ότι στο ερώ­τη­μα «ποιος θα πλη­ρώ­σει την κρίση;», γί­νε­ται όλο και πιο επι­τα­κτι­κή η ανά­γκη απα­ντή­σε­ων σε βάρος του κε­φα­λαί­ου και του συσ­σω­ρευ­μέ­νου πλού­του.

Η πο­λι­τι­κή αυτή, για να γί­νε­ται πει­στι­κή, οφεί­λει να πα­ρου­σιά­ζει (από τώρα) τα μέσα και τις τα­κτι­κές μέσω των οποί­ων θα επι­χει­ρη­θεί η επι­βο­λή της. Για την Αρι­στε­ρά η απά­ντη­ση δεν μπο­ρεί να δια­φέ­ρει από το παλιό σύν­θη­μα των Μαύ­ρων Παν­θή­ρων: «Με κάθε ανα­γκαίο μέσο»! Και μετά την κυ­πρια­κή κρίση, αυτό ση­μαί­νει ότι στο οπλο­στά­σιο της Αρι­στε­ράς οφεί­λει να συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και το ευρώ.

Η απει­λή αυτή ασφα­λώς συν­δυά­ζε­ται με τα προη­γού­με­νά της (ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας), αλλά και τα επό­με­νά της (αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά μέτρα πε­ριο­ρι­σμού των «ελευ­θε­ριών» του κε­φα­λαί­ου, προς όφε­λος των ερ­γα­ζο­μέ­νων). Μόνο έτσι απα­ντιό­νται οι «ανη­συ­χί­ες» του ευ­ρω­κε­ντρι­κού ρεύ­μα­τος μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που φο­βά­ται ότι η έξο­δος από το ευρώ μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε εναλ­λα­κτι­κές τα­κτι­κές «αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας» (υπο­τι­μή­σεις, εξα­γω­γές) σε βάρος πάντα του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας.

Αξί­ζει, πά­ντως, να θυ­μό­μα­στε ότι για την ώρα είναι ακρι­βώς οι ευ­ρω­κε­ντρι­κοί που αρ­νού­νται την κλι­μά­κω­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης με την ντό­πια αστι­κή τάξη και τους δα­νει­στές, φτά­νο­ντας να υπο­βαθ­μί­ζουν ακόμα και τη βα­σι­κή δέ­σμευ­ση περί ανα­τρο­πής των μνη­μο­νί­ων (ανα­στο­λή, αντι­κα­τά­στα­ση κ.ο.κ.).

Είναι επί­σης σαφές ότι τέ­τοιας κλί­μα­κας ανα­τρο­πές είναι δυ­να­τόν να υπη­ρε­τη­θούν μόνο από μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που θα στη­ρί­ζε­ται κυ­ρί­ως στην κι­νη­το­ποί­η­ση του λαού. Κατά συ­νέ­πεια, τα σχέ­δια που λο­γο­δο­τούν κυ­ρί­ως στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή αριθ­μη­τι­κή (μέ­τω­πο με τους ΑΝΕΛ κλπ) είναι απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κά και αδιέ­ξο­δα.

Κα­τα­στα­τι­κό

Αυτά τα ιστο­ρι­κά κα­θή­κο­ντα ει­σά­γουν με τον κα­λύ­τε­ρο τρόπο το ερώ­τη­μα: «Τι κόμμα, τι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, χρεια­ζό­μα­στε σή­με­ρα;».

Η δράση των ορ­γα­νώ­σε­ων, εδώ και τώρα, πρέ­πει να απο­τε­λεί αφε­τη­ρία της συ­ζή­τη­σης. Η γνώμη μας είναι ότι οι ορ­γα­νώ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να με­τα­τρα­πούν σε κέ­ντρα αγω­νι­στι­κών πρω­το­βου­λιών, σε «μο­χλούς» κλι­μά­κω­σης της ερ­γα­τι­κής-λαϊ­κής αντί­στα­σης: για την υπε­ρά­σπι­ση του δη­μό­σιου σχο­λεί­ου, για τη σω­τη­ρία των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων, για να μην πε­ρά­σει η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του νερού κ.ο.κ.

Αυτό ση­μαί­νει ότι στη συ­ζή­τη­ση για το κα­τα­στα­τι­κό οφεί­λου­με να κα­το­χυ­ρώ­σου­με όλα τα δι­καιώ­μα­τα (και τις υπο­χρε­ώ­σεις) που με­τα­τρέ­πουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε μά­χι­μο, ενιαίο, πο­λι­τι­κό φορέα: τι λει­τουρ­γία των Τ.Ο. θέ­λου­με, τι πρό­γραμ­μα δρά­σης χρεια­ζό­μα­στε, τι δι­καιώ­μα­τα και υπο­χρε­ώ­σεις των μελών, τι δυ­να­τό­τη­τες δη­μο­κρα­τι­κής εσω­τε­ρι­κής συ­ζή­τη­σης και λήψης απο­φά­σε­ων, τι εν­διά­με­σα όρ­γα­να κλπ.

Αντ’ αυτού, πολλή συ­ζή­τη­ση γί­νε­ται για τις «συ­νι­στώ­σες» και για την πι­θα­νό­τη­τα αυ­το­διά­λυ­σής τους, που τεί­νει να ανα­δει­χθεί σε μα­τζού­νι για πάσα νόσο. Να θυ­μί­σου­με ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του 27% είναι προ­ϊ­όν λαϊ­κής έγκρι­σης στον «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των συ­νι­στω­σών» και όχι σε κά­ποιον απροσ­διό­ρι­στο χυλό που μπο­ρεί, τάχα, να προ­κύ­ψει από παρ­θε­νο­γέ­νε­ση. Να θυ­μί­σου­με ότι, συ­νή­θως, οι στρο­φές σε συ­ντη­ρη­τι­κό­τε­ρες πο­λι­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις αρ­χί­ζουν με επι­θέ­σεις στις αρι­στε­ρές φωνές και στο δι­καί­ω­μα αυ­το­τε­λούς ορ­γα­νω­τι­κής συ­γκρό­τη­σής τους.

Να θυ­μί­σου­με, επί­σης, ότι η συμ­φω­νία με­τά­βα­σης στον ενιαίο φορέα προ­έ­βλε­πε τη «διπλή έντα­ξη», δη­λα­δή τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως πο­λυ­τα­σι­κό-ομο­σπον­δια­κό «φορέα» του­λά­χι­στον ως το Δεύ­τε­ρο Συ­νέ­δριό του. Προ­έ­βλε­πε δη­λα­δή τη δυ­να­τό­τη­τα συ­νέ­χειας της ανε­ξάρ­τη­της ορ­γά­νω­σης των «συ­νι­στω­σών» που το επι­θυ­μούν, ασφα­λώς χωρίς «προ­νό­μια» και «ει­δι­κές προ­στα­σί­ες», όπως αυτά που εί­χα­με ρυθ­μί­σει στη μέχρι τώρα κοινή πο­ρεία μας.

Πρό­κει­ται για ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο βήμα «ωρί­μαν­σης» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως ενιαί­ου φορέα, βήμα που αντα­να­κλά πραγ­μα­τι­κό­τη­τες, αλλά και προ­βλή­μα­τα εμπι­στο­σύ­νης με­τα­ξύ δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς με δια­φο­ρε­τι­κές πα­ρα­δό­σεις και δια­φο­ρε­τι­κές στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές. Ως ΔΕΑ σε αυτή τη συμ­φω­νία θα πα­ρα­μεί­νου­με.

Στις εβδο­μά­δες μέχρι το Πρώτο Συ­νέ­δριο εκτι­μού­με ότι η προ­σο­χή όλων των μελών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να συ­γκε­ντρω­θεί στα κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα πο­λι­τι­κής, στα κι­νη­μα­τι­κά κα­θή­κο­ντα όλων μας και στις ανα­γκαί­ες ορ­γα­νω­τι­κές αλ­λα­γές που θα επι­τρέ­ψουν την κα­λύ­τε­ρη αντα­πό­κρι­σή μας.