Ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτικός εγγυητής μιας αιματηρής καπιταλιστικής ανάκαμψης

Η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, διό­μι­ση χρό­νια μετά την άνοδό της στην δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, αφού απο­ποι­ή­θη­κε τον ίδιο της τον εαυτό (κα­τα­στα­τι­κή συν­θή­κη ύπαρ­ξής του ήταν η κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και έγινε ο ίδιος ακραιφ­νής μνη­μο­νια­κή δύ­να­μη), αφού πρό­σθε­σε δύο νέα μνη­μό­νια στα δύο προ­ϋ­πάρ­χο­ντα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αφού ολο­κλή­ρω­σε την δεύ­τε­ρη αξιο­λό­γη­ση με τις κατά κρά­τος υπο­χω­ρή­σεις του, έρ­χε­ται σή­με­ρα να κάνει λόγο για την εί­σο­δο στην και­νού­ρια εποχή της «δί­και­ης και βιώ­σι­μης» ανά­πτυ­ξης, σχε­διά­ζο­ντας το μέλ­λον της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας στην εποχή μετά τον Αύ­γου­στο 2018 του τέ­λους της μνη­μο­νια­κής επι­τρο­πεί­ας. [ Πο­λι­τι­κή Από­φα­ση της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Αυγή 5-Αυ­γού­στου-2017 ]. Συ­γκα­τα­λέ­γο­ντας τον εαυτό του στις αρι­στε­ρές και σο­σια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις της Ευ­ρώ­πης (sic), προ­ε­τοι­μά­ζει την έξοδο από τα μνη­μό­νια, σχε­διά­ζει την εθνι­κή πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, την συ­στη­μα­τι­κή στή­ρι­ξη του μι­κρο­με­σαί­ου επι­χει­ρη­μα­τι­κού κε­φα­λαί­ου, επι­κα­λεί­ται την δια­μόρ­φω­ση ενός δη­μο­κρα­τι­κού πλαι­σί­ου σε­βα­σμού και προ­στα­σί­ας της ερ­γα­σί­ας, και φτά­νει ακόμη να κάνει λόγο για αλ­λα­γή του πα­ρα­γω­γι­κού μο­ντέ­λου και «αλ­λα­γή των πα­ρα­γω­γι­κών σχέ­σε­ων προς όφε­λος της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας». Εξ αυτού  (για να γε­λά­σουν και τα πι­κρα­μέ­να χείλη) η με­γά­λη «ανα­τα­ρα­χή» στους κόλ­πους της ελ­λη­νι­κής  κε­φα­λαιο­κρα­τί­ας του ΣΕΒ και στους κυ­ρί­αρ­χους ευ­ρω­παϊ­κούς κύ­κλους, μπρο­στά στον κίν­δυ­νο που έρ­χε­ται στην επι­φά­νεια για την επι­βο­λή δη­μο­κρα­τί­ας των ερ­γα­τι­κών συμ­βου­λί­ων, επι­κεί­με­νες κοι­νω­νι­κο­ποι­ή­σεις ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, δρα­στι­κή ανα­δια­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος κλπ. μέτρα «σο­σια­λι­στι­κής» ανα­διορ­γά­νω­σης της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, μια και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σχε­διά­ζει τον με­τα­σχη­μα­τι­σμό των κα­πι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων πα­ρα­γω­γής…

«Δί­καιη ανά­πτυ­ξη» με συ­νέ­χι­ση εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νί­ων;

          Ως εν­δεί­ξεις μιας τέ­τοιας πο­ρεί­ας η κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­βάλ­λει ορι­σμέ­νους δεί­κτες οι οποί­οι όμως χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται από μια πλήρη αμ­φι­ση­μία : Η δυ­να­τό­τη­τα εξό­δου στις διε­θνείς χρη­μα­το­πι­στω­τι­κές αγο­ρές για την συ­νέ­χι­ση του δα­νει­σμού εξυ­πη­ρέ­τη­σης του εθνι­κού χρέ­ους σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν ση­μα­το­δο­τεί το τέλος της «επι­τρο­πεί­ας», εφό­σον αυτή θα ασκεί­ται, και μά­λι­στα με όρους πολύ σκλη­ρό­τε­ρους, από  το διε­θνές χρη­μα­τι­στι­κό κε­φά­λαιο [ Γ. Μη­λιός «Επι­τή­ρη­ση από τους θε­σμούς ή επι­τή­ρη­ση από τις αγο­ρές ;»]. – Η δια­τυ­μπα­νι­ζό­με­νη μεί­ω­ση της ανερ­γί­ας από το 27% στο 22% στη διάρ­κεια της κυ­βερ­νη­τι­κής θη­τεί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σε ση­μα­ντι­κό βαθμό οφεί­λε­ται στη με­ρι­κή απα­σχό­λη­ση που έχει πάρει με­γά­λες δια­στά­σεις, καθώς και στην συ­νε­χι­ζό­με­νη εντα­τι­κά με­τα­νά­στευ­ση της επι­στη­μο­νι­κής νε­ο­λαί­ας στις κα­πι­τα­λι­στι­κές οι­κο­νο­μί­ες της Δυ­τι­κής Ευ­ρώ­πης (ο ίδιος ρόλος της με­τα­νά­στευ­σης ως κοι­νω­νι­κού «αμορ­τι­σέρ» όπως και στην δε­κα­ε­τία του 1960, με την μόνη δια­φο­ρά ότι τότε επρό­κει­το κυ­ρί­ως για ει­δι­κευ­μέ­νο ή μη ερ­γα­τι­κό και όχι επι­στη­μο­νι­κό δυ­να­μι­κό). – Η αύ­ξη­ση της κί­νη­σης στην του­ρι­στι­κή βιο­μη­χα­νία με την άφιξη των 30 εκα­τομ­μυ­ρί­ων του­ρι­στών και την πραγ­μα­το­ποί­η­ση τζί­ρου περί τα 14 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ, γε­γο­νός που προ­φα­νώς προ­έρ­χε­ται από την δια­κο­πή της ευ­ρω­παϊ­κής του­ρι­στι­κής κί­νη­σης προς την Τουρ­κία εξ αι­τί­ας της ισλα­μι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας και του ανώ­μα­λου αντι­δη­μο­κρα­τι­κού κα­θε­στώ­τος του Ερ­ντο­γάν. – Η σχε­τι­κή ανά­καμ­ψη της με­τα­ποι­η­τι­κής βιο­μη­χα­νί­ας, η οποία προ­έρ­χε­ται από μια ορι­σμέ­νη εί­σο­δο του επι­χει­ρη­μα­τι­κού κε­φα­λαί­ου στην τρο­χιά της κερ­δο­φό­ρου δρα­στη­ριό­τη­τας, πράγ­μα που είναι απο­τέ­λε­σμα της εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, και όχι από κά­ποια οι­κο­νο­μι­κή ανα­πτυ­ξια­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης, η οποία με τον Ανα­πτυ­ξια­κό Νόμο που έχει θέσει σε εφαρ­μο­γή το μόνον που κάνει είναι να πα­ρέ­χει φο­ρο­α­παλ­λα­γές και επι­δο­τή­σεις στο επι­χει­ρη­μα­τι­κό κε­φά­λαιο.

          Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχο­ντας προ­φα­νώς επί­γνω­ση του γε­γο­νό­τος ότι εγκα­τέ­λει­ψε τον ίδιο του τον εαυτό και με­ταλ­λά­χθη­κε από πο­λέ­μιος των μνη­μο­νί­ων σε υπο­στη­ρι­κτή της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, επι­στρά­τευ­σε ευθύς εξ αρχής την επί­κλη­ση του «πα­ράλ­λη­λου προ­γράμ­μα­τος», ως σχε­τι­κό αντι­στάθ­μι­σμα στην υλο­ποί­η­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής. Αυτό γιατί εν αντι­θέ­σει προς τη ΝΔ που εκ­φρά­ζει μια συ­μπα­γή συμ­μα­χία αστι­κής τάξης και μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ως κόμμα της μι­κρο­α­στι­κής ηγε­μο­νί­ας είχε ανά­γκη την δια­σφά­λι­ση της κοι­νω­νι­κής υπο­στή­ρι­ξης ερ­γα­τι­κών λαϊ­κών στρω­μά­των, εφό­σον από αυτά επι­διώ­κει να αντλή­σει την πο­λι­τι­κή του νο­μι­μο­ποί­η­ση. Εντού­τοις τα απο­τε­λέ­σμα­τα αυτού του πο­λι­τι­κού δυι­σμού (ψή­φι­ση δύο νέων μνη­μο­νί­ων Μαίου 2016 και 2017 και πε­ρι­θω­ρια­κά μέτρα αντι­με­τώ­πι­σης της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης) υπήρ­ξαν απο­γοη­τευ­τι­κά, εφό­σον το κυ­ρί­αρ­χο στοι­χείο στην πο­λι­τι­κή του στά­θη­κε η πιστή και ευ­λα­βι­κή τή­ρη­ση των εφαρ­μο­στι­κών νόμων τόσο των δύο πρώ­των μνη­μο­νί­ων όσο και των δικών του μνη­μο­νια­κών επι­τα­γών.

          Μπρο­στά σ’ αυτή την ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα να κα­τα­γρα­φεί ως λαϊκή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή δύ­να­μη, που προ­ά­γει την κα­πι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη και εξυ­πη­ρε­τεί τις δυ­σβά­στα­χτες δα­νεια­κές ευ­ρω­παϊ­κές δε­σμεύ­σεις, ενώ πα­ράλ­λη­λα ικα­νο­ποιεί στοι­χειώ­δεις λαϊ­κές ανά­γκες, επι­χει­ρεί σή­με­ρα εκ νέου να σχε­διά­σει μια προ­ο­πτι­κή επι­χει­ρη­μα­τι­κής ανά­πτυ­ξης (προ­σέλ­κυ­ση ξένων κε­φα­λαί­ων, στή­ρι­ξη μι­κρο­με­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων, φο­ρο­λο­γι­κά κί­νη­τρα κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­ρα­γω­γής κλπ.), επεν­δύ­ο­ντάς την με την ανα­φο­ρά σε μέτρα κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης. Εφό­σον η ει­σο­δη­μα­τι­κή πίτα υπο­τί­θε­ται  αυ­ξη­θεί από ανα­πτυ­ξια­κές επι­χει­ρη­μα­τι­κές επεν­δύ­σεις και δρα­στη­ριό­τη­τες, ευ­ελ­πι­στεί ότι θα κα­τα­στεί δυ­να­τή και μια στοι­χεια­κή ανα­δια­νε­μη­τι­κή πο­λι­τι­κή προς όφε­λος των κοι­νω­νι­κά «αδυ­νά­μων».

Από την Αρι­στε­ρά στη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και από εκεί στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό

          Είναι πα­ρα­δε­κτό σή­με­ρα ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει εγκα­τα­λεί­ψει την κα­τα­στα­τι­κή πο­λι­τι­κή συν­θή­κη ύπαρ­ξής του (κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και λαϊκά μέτρα με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κής πο­λι­τι­κής), και έχει πάρει ορι­στι­κό δια­ζύ­γιο με την Αρι­στε­ρά. Εντού­τοις δια­κα­ής του πόθος είναι, πράγ­μα που προ­κύ­πτει και από τις ευ­ρω­παϊ­κές του συμ­μα­χί­ες που δεν είναι με τους σχη­μα­τι­σμούς της ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς, αλλά με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, να κα­τορ­θώ­σει να συν­δυά­σει τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή του με μέτρα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα, γε­γο­νός που θα μπο­ρού­σε να του εξα­σφα­λί­σει τη δια­τή­ρη­ση ορι­σμέ­νων λαϊ­κών εκ­προ­σω­πή­σε­ων. Εντού­τοις το ζή­τη­μα είναι ότι μια τέ­τοια επι­δί­ω­ξη απο­δει­κνύ­ε­ται ανέ­φι­κτη, και χρη­σι­μο­ποιεί­ται μόνον ως φύλο συκής προ­κει­μέ­νου να απο­κρύ­ψει τον αυ­θε­ντι­κά αστι­κό χα­ρα­κτή­ρα της οι­κο­νο­μι­κής του πο­λι­τι­κής.

          Ωστό­σο η κυ­ρί­αρ­χη προ­τε­ραιό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που είναι η υπη­ρέ­τη­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, πα­ράλ­λη­λα με την άνευ όρων εξυ­πη­ρέ­τη­ση των δα­νεια­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων (που όμως με­τα­κυ­λί­ο­νται στους ώμους των λαϊ­κών τά­ξε­ων) προς το ευ­ρω­παϊ­κό χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κε­φά­λαιο, απαι­τεί κατά τρόπο άτεγ­κτο την πιστή εφαρ­μο­γή των ρυθ­μί­σε­ων και των τεσ­σά­ρων ισχυό­ντων μνη­μο­νί­ων, εφό­σον έξο­δος από το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς της «επι­τρο­πεί­ας» για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν ση­μαί­νει κα­τάρ­γη­ση των εφαρ­μο­στι­κών νόμων των μνη­μο­νί­ων, αλλά απο­φυ­γή , στην κα­λύ­τε­ρη των πε­ρι­πτώ­σε­ων, της σύ­να­ψης ενός και­νού­ριου πέμ­πτου μνη­μο­νί­ου. Άρα δια­τή­ρη­ση και εφαρ­μο­γή όλων των μέ­τρων απο­ψί­λω­σης των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των και δι­καιω­μά­των της πε­ριό­δου 2010 – 17, αφού άλ­λω­στε πά­μπολ­λα εξ αυτών ο ίδιος ει­σή­γα­γε, ψή­φι­σε και εφαρ­μό­ζει. Αυτές είναι οι επι­τα­γές της ελ­λη­νι­κής κε­φα­λαιο­κρα­τί­ας και των ευ­ρω­παϊ­κών οι­κο­νο­μι­κών κέ­ντρων, και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν αφί­στα­ται ούτε μιας κε­ραί­ας από αυτές. Η όποια ανά­πτυ­ξη και αν δρο­μο­λο­γη­θεί θα εδρά­ζε­ται πάνω στους όρους εξα­θλί­ω­σης που έχουν θε­σμο­θε­τή­σει τα τέσ­σε­ρα μνη­μό­νια, και μά­λι­στα κατά τρόπο αθροι­στι­κό.

          Μια «δί­καιη και βιώ­σι­μη» ανά­πτυ­ξη θα απαι­τού­σε με­τα­ξύ των άλλων : Την απο­κα­τά­στα­ση του βα­σι­κού μι­σθού της ΕΓΣΣΕ των 750 ευρώ που μειώ­θη­κε τον Φε­βρουά­ριο του 2012, καθώς και των απο­δο­χών των ΣΣΕ των ερ­γα­ζο­μέ­νων στους δια­φό­ρους κλά­δους της κοι­νω­νι­κής πα­ρα­γω­γής, κι’ ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο την αύ­ξη­σή τους με βάση την αύ­ξη­ση των φο­ρο­λο­γι­κών βαρών των ερ­γα­ζο­μέ­νων, την άνοδο της επι­χει­ρη­μα­τι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας κλπ.  - Την χο­ρή­γη­ση επι­δο­μά­των ανερ­γί­ας στο σύ­νο­λο του άνερ­γου ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού που έχει απο­μα­κρυν­θεί βίαια και μα­κρο­χρό­νια από την ερ­γα­σία, και μά­λι­στα ανα­προ­σαρ­μο­σμέ­νων με τους κα­τώ­τε­ρους μι­σθούς και τις κλα­δι­κές συμ­βά­σεις, σε σχέση με το ένα δέ­κα­το μόνον των ανέρ­γων που επι­δο­τεί­ται με το επί­δο­μα των 350 ευρώ. – Την ανα­κο­πή της πο­ρεί­ας απο­ψί­λω­σης των συ­ντά­ξε­ων των μι­σθω­τών ερ­γα­ζο­μέ­νων με την κα­τάρ­γη­ση των νόμων Κα­τρού­γκα­λου και Αχτσιό­γλου που αφε­νός μειώ­νουν τις νέες συ­ντά­ξεις κατά 12% με 16% και μέχρι 30% σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις, με τον νέο τρόπο υπο­λο­γι­σμού, και την κα­τάρ­γη­ση της προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς που εξι­σώ­νει τις συ­ντά­ξεις προς τα κάτω, προς τα επί­πε­δα συ­ντα­ξιο­δο­τι­κής εξα­θλί­ω­σης. – Την κα­τάρ­γη­ση του αβά­στα­χτου φο­ρο­λο­γι­κού βά­ρους που βα­ρύ­νει τον λαϊκό κόσμο, είτε με τον ΕΝΦΙΑ στις κα­τοι­κί­ες των ερ­γα­ζο­μέ­νων, είτε με την απρο­σμέ­τρη­τη άνοδο του ΦΠΑ της έμ­με­σης φο­ρο­λο­γί­ας, είτε με την κα­τα­κό­ρυ­φη μεί­ω­ση του αφο­ρο­λο­γή­του ορίου στα κα­τώ­τα­τα δυ­να­τά επί­πε­δα. – Την κα­τάρ­γη­ση του επαί­σχυ­ντου άρ­θρου 99 του Πτω­χευ­τι­κού Κώ­δι­κα που αφή­νει απλή­ρω­τους και χωρίς καμία προ­στα­σία των μι­σθών τους ερ­γα­ζό­με­νους εται­ριών που δεν κα­τα­βά­λουν τις απο­δο­χές και δεν αντα­πο­κρί­νο­νται στις δα­νεια­κές τους υπο­χρε­ώ­σεις κλπ.

Η πο­λι­τι­κή εγ­γύ­η­ση μιας ανά­πτυ­ξης με αι­μα­τη­ρό πρό­ση­μο

          Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η πε­ρί­πτω­ση της ανά­πτυ­ξης της ελ­λη­νι­κής του­ρι­στι­κής «βιο­μη­χα­νί­ας», η οποία βέ­βαια δεν προ­έρ­χε­ται από την αντί­στοι­χη πο­λι­τι­κή των μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων (είτε του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είτε του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ). Μια του­ρι­στι­κή κί­νη­ση που ξε­κι­νά­ει από ένα επί­πε­δο 16,4 εκα­τομ. του­ρι­στών το 2011 με συ­νο­λι­κά έσοδα 10,5 δι­σε­κα­τομ. ευρώ, για να φτά­σει στην τρέ­χου­σα χρο­νιά στα 28,5 εκα­τομ. του­ρι­στών με έναν τζίρο της τάξης των 14,0 δι­σε­κατ. ευρώ, και με μια προ­ο­πτι­κή πα­ρα­πέ­ρα αύ­ξη­σης για το 2021 με προ­ϋ­πο­λο­γι­ζό­με­νες αφί­ξεις του­ρι­στών τα 35 εκα­τομ. και κα­τα­γρα­φή κύ­κλου ερ­γα­σιών του επι­πέ­δου των 20,0 δι­σε­κα­τομ. ευρώ. [ Σχε­τι­κά στοι­χεία στην Αυγή της 13-Αυ­γού­στου - 2017 του Θ. Πα­να­γό­που­λου «Σπάει τα κο­ντέρ η του­ρι­στι­κή κί­νη­ση» και στην Κα­θη­με­ρι­νή της 13-Αυ­γού­στου-2017του Γ. Πα­λαιο­λό­γου «Η του­ρι­στι­κή έκρη­ξη έχει πολ­λούς …αστε­ρί­σκους»]. Πρό­κει­ται για έναν  οι­κο­νο­μι­κό τομέα που πε­ρι­λαμ­βά­νει αφε­νός με­γά­λες ξε­νο­δο­χεια­κές μο­νά­δες με κλα­σι­κά κα­πι­τα­λι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, αλλά και μια παν­σπερ­μία δε­κά­δων χι­λιά­δων μι­κρο­με­σαί­ων του­ρι­στι­κών επι­χει­ρή­σε­ων στέ­γα­σης, εστί­α­σης, ανα­ψυ­χής που ου­σια­στι­κά συ­γκρο­τούν την κερ­δο­φό­ρα βάση του του­ρι­στι­κού κα­πι­τα­λι­σμού (και οι οποί­ες όχι μόνον δεν «χύ­νουν μαύρο δάκρυ», αλλά κυ­ριο­λε­κτι­κά θη­σαυ­ρί­ζουν από την εκ­με­τάλ­λευ­ση της μα­ζι­κής του­ρι­στι­κής κί­νη­σης).

          Και προ­φα­νώς αυτή η οι­κο­νο­μι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι που οδη­γεί στον σχε­δια­σμό του­ρι­στι­κών επεν­δύ­σε­ων  όπως του ομί­λου της TUI με σχε­τι­κή ξε­νο­δο­χεια­κή επέν­δυ­ση 408 εκα­τομ. ευρώ στην Κρήτη. Εντού­τοις, ενώ κα­τα­γρά­φε­ται αυτή η οφθαλ­μο­φα­νώς κερ­δο­φό­ρα  δρα­στη­ριό­τη­τα του με­γά­λου και μι­κρο­με­σαί­ου του­ρι­στι­κού κε­φα­λαί­ου, οι συν­θή­κες απα­σχό­λη­σης του αντί­στοι­χου ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού πα­ρα­πέ­μπουν σε όρους πρω­ταρ­χι­κής συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου : Ανε­ξά­ντλη­τα ωρά­ρια ερ­γα­σί­ας, πέραν κάθε ρύθ­μι­σης, αυ­θαί­ρε­τος προσ­διο­ρι­σμός των αμοι­βών στα κα­τώ­τα­τα επί­πε­δα, άθλιες συν­θή­κες δια­μο­νής (δια­μο­νή πολ­λών ερ­γα­ζο­μέ­νων ξε­νο­δο­χο­ϋ­παλ­λή­λων σε ένα κοινό δω­μά­τιο) κλπ. Και πέραν αυτού η απα­σχό­λη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον του­ρι­στι­κό τομέα εξα­ντλεί­ται κυ­ρί­ως στην ερ­γα­σία των σερ­βι­τό­ρων, που συ­νή­θως κα­λύ­πτε­ται από πτυ­χιού­χους ΤΕΙ ή πα­νε­πι­στη­μί­ου, εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κών ει­δι­κο­τή­των, σε απα­σχο­λή­σεις εντε­λώς απο­στε­ρη­τι­κές από την άποψη του πε­ριε­χο­μέ­νου, και μα­κριά από τα πα­ρα­γω­γι­κά αντι­κεί­με­να της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Αυτή την κα­πι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη που γί­νε­ται απο­κλει­στι­κά προς όφε­λος του του­ρι­στι­κού κε­φα­λαί­ου, με αι­μα­τη­ρούς όρους για τον ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο, επι­κα­λεί­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τα υπό­λοι­πα αστι­κά κόμ­μα­τα.

          Η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ολό­κλη­ρη η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία κι­νού­νται μέσα σε ένα συ­νο­λι­κό πλαί­σιο που συ­νε­χί­ζει να χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από μια κα­τα­στρο­φι­κή πο­ρεία της τε­λευ­ταί­ας επτα­ε­τί­ας, που εκ­δη­λώ­νε­ται δειγ­μα­το­λη­πτι­κά : Στην συ­νε­χή πτώση του ΑΕΠ από τα 237 δι­σε­κατ. ευρώ το 2009 στα 176 δι­σε­κατ. ευρώ το 2016. – Στην ρα­γδαία πτώση των αμοι­βών της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας από τα 85 δι­σε­κατ. ευρώ το 2009 στα 59 δι­σε­κατ. ευρώ το 2016. – Στην ισχυ­ρή μεί­ω­ση της κα­τα­να­λω­τι­κής δα­πά­νης των νοι­κο­κυ­ριών στην ίδια πε­ρί­ο­δο από τα 217 δι­σε­κατ. ευρώ στα 159 δι­σε­κατ. ευρώ. – Από την σα­φέ­στα­τη μεί­ω­ση των επεν­δύ­σε­ων στην ίδια πε­ρί­ο­δο από το επί­πε­δο των 40 δι­σε­κατ. ευρώ ετη­σί­ως στα 20 δι­σε­κατ. ευρώ. – Από την αύ­ξη­ση του πο­σο­στού ανερ­γί­ας από το 10% του 2009 στο 24% το 2016. – Από την δρα­κό­ντεια βίαιη πε­ρι­κο­πή των δη­μό­σιων δα­πα­νών από τα 128 δι­σε­κατ. ευρώ το 2009 στα 86 δι­σε­κατ. ευρώ το 2016. – Τέλος από την δια­τή­ρη­ση του ελ­λείμ­μα­τος στο εμπο­ρι­κό ισο­ζύ­γιο της χώρας, το οποίο εμ­φά­νι­σε μια σχε­τι­κή βελ­τί­ω­ση από – 35 δι­σε­κατ. ευρώ σε -19 δι­σε­κατ. ευρώ [ Γ. Πα­λαι­τσά­κης «Βα­ρύ­τα­τες ζη­μιές από τα μνη­μό­νια στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία», Ναυ­τε­μπο­ρι­κή 7-Αυ­γού­στου-2017 ]. Αυτή η ζο­φε­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι προ­ϊ­όν της πα­ρα­τε­τα­μέ­νης κρί­σης υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου και της εφαρ­μο­γής των τεσ­σά­ρων μνη­μο­νί­ων, με­τα­ξύ των οποί­ων τα δύο τε­λευ­ταία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το μο­να­δι­κό μέ­γε­θος που εμ­φά­νι­σε κα­τα­φα­νή βελ­τί­ω­ση, περ­νώ­ντας από τα ζη­μιο­γό­να στα κερ­δο­φό­ρα απο­τε­λέ­σμα­τα είναι ο εται­ρι­κός το­μέ­ας της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, κι’ αυτό ακρι­βώς λόγω των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών τις οποί­ες συ­νέ­χι­σε το κόμμα των μι­κρο­α­στών εκ­συγ­χρο­νι­στών, βε­βαί­ως «παρά την θέ­λη­σή του»…

          Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συ­νε­χί­ζο­ντας να εφαρ­μό­ζει το σύ­νο­λο των μνη­μο­νια­κών νόμων, μέ­τρων και ρυθ­μί­σε­ων, ανα­δει­κνύ­ε­ται πραγ­μα­τι­κά σε θε­μα­το­φύ­λα­κα και εγ­γυ­η­τή μιας κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­καμ­ψης η οποία όμως όχι μόνον στε­ρεί­ται χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης, αλλά εμ­φα­νί­ζει μια αι­μα­τη­ρή φυ­σιο­γνω­μία, όπως προ­κύ­πτει και από τους δεί­κτες που πα­ρα­τί­θε­νται. Οι όποιες εν­δεί­ξεις μιας ορι­σμέ­νης ανά­καμ­ψης που επι­κα­λεί­ται (έξο­δος στις ιδιω­τι­κές χρη­μα­τα­γο­ρές, στοι­χεια­κή άνο­δος της βιο­μη­χα­νι­κής πα­ρα­γω­γής, τα­πεί­νω­ση του πο­σο­στού ανερ­γί­ας λόγω με­ρι­κής απα­σχό­λη­σης και με­τα­να­στευ­τι­κού ρεύ­μα­τος κλπ.), δεν απο­βαί­νουν προς όφε­λος των λαϊ­κών στρω­μά­των, στο μέτρο που οι μι­σθοί πα­ρα­μέ­νουν κα­θη­λω­μέ­νοι στα κα­τώ­τα­τα επί­πε­δα, οι συ­ντά­ξεις συ­νε­χί­ζουν να μειώ­νο­νται με νό­μους που εφαρ­μό­ζουν την λο­γι­κή Λο­βέρ­δου – Κου­τρου­μά­νη και συ­νε­χί­ζουν οι νόμοι  Κα­τρού­γκα­λου – Αχτσιό­γλου, η φο­ρο­λό­γη­ση να αγ­γί­ζει την οροφή της φο­ρο­δο­τι­κής δυ­να­τό­τη­τας των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ο άνερ­γος κό­σμος να πα­ρα­μέ­νει χωρίς αξιο­πρε­πή επι­δό­μα­τα ανερ­γί­ας κλπ. Γι’ αυτό και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχο­ντας εγκα­τα­λεί­ψει το πεδίο της Αρι­στε­ράς (αντι­μνη­μο­νια­κό  Πρό­γραμ­μα του Πρώ­του Συ­νε­δρί­ου του), και έχο­ντας εξί­σου δρα­πε­τεύ­σει από τον χώρο μιας ρι­ζο­σπα­στι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας (Πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης), συ­γκα­τα­λέ­γει πλέον τον εαυτό του στην ευ­ρω­παϊ­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία ( νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες εμπει­ρί­ες προ­ε­δρί­ας Ολάντ στη Γαλ­λία, αντί­στοι­χα της συ­γκυ­βέρ­νη­σης στη Γερ­μα­νία), με την οποία ανοι­χτά συ­ντάσ­σε­ται, εφό­σον τα κόμ­μα­τα της ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς απο­στρέ­φουν μα­κριά το βλέμ­μα τους από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.