Ο λεκτικός αυτοπροσδιορισμός είναι από τις χειρότερες ασθένειες του πολιτικού μας συστήματος, της κοινωνίας γενικότερα. Αυτό το ρημάδι το "είσαι ό,τι δηλώσεις", σε συνδυασμό με τη μνήμη χρυσόψαρου του Έλληνα ψηφοφόρου, μοιράζουν για χρόνια συγχωροχάρτια σε ανθρώπους που αποδείχθηκαν επανειλλημένα κατώτεροι των περιστάσεων.
Πολύ απλά, κρίνουμε από τα λόγια και όχι τις πράξεις, ενώ αυτή η ασυνέπεια των δύο δεν μας ενοχλεί καθόλου. Η τακτική μάλιστα είναι γνωστή κι ευρέως εφαρμόσιμη. Πολλές φορές αρκεί να μείνεις για λίγο στο περιθώριο, πριν επανέλθεις δριμύτερος και "καθαρός". Άλλες αρκεί να έχεις ένα ανδραγάθημα στο βιογραφικό σου, που θα σε δικαιολογεί για όλη σου τη ζωή (βλ. Δαμανάκη-Λαλιώτης-Πολυτεχνείο ή Παπούλιας-Κατοχή).
Παράλληλα, ο όρος "αριστερός" είναι πάντα ιδιαίτερα γοητευτικός, μοσχομυρίζει αγώνες, πορείες, κινήματα, κλεισούρα σε ανήλιαγα κελιά κι έχει πάνω του χαραγμένα τα σημάδια της εξορίας και των ξερονησιών. Έτσι, αριστεροί στην Ελλάδα έχουν αυτοπροσδιοριστεί από τον νεοφιλελεύθερο υπαλληλίσκο Θεοδωράκη μέχρι τη θλιβερή και μνημονιακή ΔΗΜΑΡ. Κάποιοι "σοσιαλιστές" μάλιστα μας έπνιξαν στα μνημόνια. Ακόμα και η νέα μας κυβέρνηση αυτοχαρακτηρίστηκε από την πρώτη της μέρα αριστερή, παρά το γεγονός ότι ο ένας της πόλος είναι κόμμα της Δεξιάς, με συγκεκριμένες και γνωστές εμμονές.
Η ιστορία του Γιάννη Πανούση είναι λίγο πολύ γνωστή. Εξέχον στέλεχος της ΔΗΜΑΡ, για μήνες ένας βουλευτής "ναι σε όλα", είδε το κόμμα του να εξαϋλώνεται και να απαξιώνεται ολοκληρωτικά στα μάτια του λαού, αποχώρησε και βρέθηκε ξαφνικά υπουργός στην πιο λαοπρόβλητη κυβέρνηση των τελευταίων χρόνων. Τώρα αυτός, ένας υπουργός με μηδέν λαϊκή νομιμοποίηση κι ατιμασμένο "αριστερό" φρόνημα, αρθρογραφεί για τα ιδεώδη μιας ευρύτατης παράταξης την οποία εδώ και καιρό πρόδωσε. Μια προσωποποιημένη τραγική ειρωνεία, με πολύ θράσος μάλιστα.
Ωστόσο, είναι επίσης λανθασμένο, οι φανφάρες του Πανούση να αντιμετωπίζονται με αριστερίστικες "κορώνες" από την άλλη πλευρά, τον οποιονδήποτε νιώθει ότι θίγεται από το αρθράκι του. Πάνω απ' όλα, ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του, οπότε αξίζει ένας σύντομος απολογισμός όσον αφορά την προστασία των πολιτών, περά φυσικά από τη "θανάσιμη" αντιεξουσιαστική απειλή που θα "κάψει τα πάντα":
Kανείς δεν προστάτευσε τους κατοίκους που αντιτίθενται στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές, που δέχτηκαν πέτρες από τους μεταλλωρύχους και η αστυνομία, τα ΜΑΤ δηλαδή που είναι τόσο σημαντικά για την ασφάλεια των πολιτών που δεν γίνεται να καταργηθούν, κοιτούσαν.
Κανείς δεν προστατεύει τα σπίτια των πολιτών, αφού παρά τις νομοθετικές ρυθμίσεις πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών συνεχίζονται ακόμα σε κάθε σημείο της Ελλάδας.
Κανείς δεν προστατεύει τα χρήματα τους επίσης, καθώς καταληστεύονται για δεκαετίες από μεγαλοοικογένειες και η Δικαιοσύνη στέκεται απέναντι τους, υποστηρίζοντας τους καταχραστές, τους Παπακωνσταντίνους, τους Μηλιώνηδες και τόσους άλλους.
Κανείς δεν προστατεύει τις γυναίκες, που πέφτουν θύματα βιασμών και οι θύτες κυκλοφορούν ελεύθεροι. Για σεξιστικές επιθέσεις μην το αναφέρουμε καθόλου καλύτερα, μόνο τις τελευταίες μέρες είχαμε δύο στον δημόσιο λόγο, από τους σκοταδιστές Σαμαρά και Γιακουμάτο. Φανταστείτε τι γίνεται πίσω από τις κάμερες...
Κανείς δεν προστατεύει τα μέλη των LGBTQI κοινοτήτων. 27 ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις μέσα στο τρέχον έτος έχουν αναφερθεί στο Δίκτυο Περιστατικών Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας, σύμφωνα με στοιχεία του Μαρτίου, αριθμός ρεκόρ. Και πόσες ακόμα δεν μαθαίνει κανείς ποτέ...
Κανείς δεν προστατεύει τους συγγενείς των κρατουμένων, που διώκονται, φυλακίζονται ή υποβάλλονται σε ντροπιαστικούς ελέγχους γεννητικών οργάνων, συνθήκες Γκουαντάναμο δηλαδή, τη στιγμή που οι ίδιοι οι κρατούμενοι κάνουν ένα μήνα απεργία πείνας για να θυμηθεί η κυβέρνηση να περάσει τα αυτονόητα, αυτά που προεκλογικά υποστήριζε με τόσο πάθος και ορμή.
Κανείς δεν προστατεύει τους μετανάστες της Αμυγδαλέζας και των άλλων κολαστηρίων από την απάνθρωπη καθημερινότητα. Όσοι δεν βρίσκονται εκεί προσεύχονται να μην γίνουν στόχοι νεοναζί, γιατί τότε δεν είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί κάποιος Δημήτρης Μακρέας να τους υπερασπιστεί. Ή, χειρότερα, να μην γίνουν ο επόμενος Ουαλίντ Ταλέμπ.
Όλα τα παραπάνω βασίζονται σε στοιχεία και περιστατικά που συνέβησαν ή συνεχίζουν να συμβαίνουν μετά την ανάληψη της εξουσίας από τη νέα κυβέρνηση, μετά την τοποθέτηση του "υπεύθυνου" κ. Πανούση στη θέση του. Όσο αυτός παραδίδει αφειδώς πιστοποιητικά φρονημάτων, όσο εκτοξεύει κηρύγματα κατά πάντων και κανενός (η Αριστερά πάντα είχε θάρρος κ.υπουργέ), όσο ντρέπεται για καταληψίες που στηρίζουν ένα δίκαιο αίτημα, η βία, η αδικία, η πραγματική ανομία, πνίγουν εκατομμύρια ανθρώπων. Ένας υπουργός Προστασίας του Πολίτη, που δεν προστατεύει όμως κανέναν.
Ένας υπουργός του τίποτα.
