Όχι Πρόεδρο της (Κεντρο)Δεξιάς

Την ώρα που οι «δανειστές» δείχνουν τα δόντια τους, την ώρα που η ΕΕ στέλνει τελεσίγραφο που απαιτεί την ακύρωση του περιεχομένου των εκλογών της 25ης Γενάρη, δηλαδή την ώρα που αποδεικνύονται ουτοπικές αυταπάτες οι απόψεις που υπόσχονταν έναν εύκολο διακανονισμό με τους «εταίρους», κάθε πολιτική πράξη της κυβέρνησης «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» αποκτά μεγάλη σημασία.

Η επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας που θα προταθεί από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι μόνον μια κίνηση υψηλής συμβολικής σημασίας, αλλά κίνηση ανάδειξης της στρατηγικής απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις που έρχονται. 

Επιλέγοντας Πρόεδρο από την Αριστερά, που θα συγκεντρώνει την εμπιστοσύνη του κόσμου της εργασίας, που θα συνεχίζει στο δρόμο των πολιτικών ανατροπών της 25/1, που θα συσπειρώνει την πλατιά δημοκρατική ευαισθησία που οι δανειστές προβοκάρουν ασύστολα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα στείλει σαφές πολλαπλό μήνυμα: μήνυμα δέσμευσης στην πολιτική της αντιλιτότητας, μήνυμα ότι θα συνεχιστεί με συνέπεια η αντιπαράθεση με την ντόπια κυρίαρχη τάξη, μήνυμα ότι θα αμφισβητηθεί η πειθαρχία στην ιμπεριαλιστική ευρωατλαντική αλυσίδα...

Αντίθετα Πρόεδρος που προέρχεται από την Κεντροδεξιά ή τη Δεξιά σημαίνει προτεραιότητα στην αναζήτηση συμβιβασμού τόσο με το εσωτερικό όσο και με το διεθνές καθεστώς. Και αυτή η αναζήτηση μπορεί να αποδειχθεί διαλυτική για την εμπιστοσύνη του κόσμου απέναντι στην κυβέρνηση που αναδείχθηκε στις 25 Γενάρη. 

Ο Π. Καμμένος πρόβαλε ευθέως το σενάριο της «συγκατοίκησης»: κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» - Πρόεδρος της Κεντροδεξιάς, προτείνοντας μάλιστα για το ρόλο την πάπισσα του νεοφιλελευθερισμού, την... Ντόρα Μπακογιάννη! Είναι φανερό ότι η πρόταση αυτή μετατρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ σε όμηρο των θραυσμάτων της Δεξιάς (ΑΝΕΛ και Μπακογιάννη ή Αβραμόπουλος ή Παυλόπουλος κ.ο.κ.) και εγγράφει την προοπτική ανατροπής της κυβέρνησης εάν και όταν η ανασύνθεση της Δεξιάς το κάνει αναγκαίο...

Η πρόταση αυτή –σε όλες τις παραλλαγές της και απ’ όπου κι αν προέρχεται– αμφισβητεί ευθέως –και πριν καν κλείσει μήνας!– το βάθος της κυβερνητικής αλλαγής στις 25/1: Ο κόσμος ψήφισε το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς για να ανατρέψει τη μνημονιακή λιτότητα και όχι ένα «μέτωπο» της Κεντροαριστεροδεξιάς που το μόνο που θα μπορεί να κάνει θα είναι να αναζωογονήσει τη μνημονιακή λιτότητα, υπό κάποιο –τάχα– «ανθρώπινο πρόσωπο».

Οι οπαδοί της άποψης αυτής στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνται την ανάγκη «συναίνεσης» ενόψει των δυσκολιών. Πρόκειται για αντιστροφή της βασικής πείρας από τη μέχρι σήμερα νικηφόρα πορεία: Ο ΣΥΡΙΖΑ συσπείρωσε γύρω του πλατιά εργατική και λαϊκή «συναίνεση» προχωρώντας με γνώμονα τη ριζοσπαστική αριστερή πολιτική. Η αντίθετη πολιτική, της αναζήτησης πλατιών συναινέσεων μέσα από παρά φύση συμμαχίες και πολιτικές δοκιμάστηκε από τη ΔΗΜΑΡ, με τα γνωστά σήμερα αποτελέσματα.

Αξίζει να θυμίσουμε ότι ο ρόλος του Προέδρου δεν είναι απλά συμβολικός. Από το Σύνταγμα έχει τις δυνατότητες «αναπομπής» νομοσχεδίων, σύγκλησης Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, δηλαδή τις δυνατότητες ανάληψης πρωτοβουλιών μεγάλης πολιτικής σημασίας. Σε συνθήκες κρίσεων μπορεί να αναδειχθεί τοποτηρητής της καθεστωτικής σταθερότητας, δηλαδή δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που δεν κατέχει 151 έδρες στη Βουλή.

ΥΓ: Την ώρα που η «Εργατική Αριστερά» πήγαινε στο τυπογραφείο, έγινε γνωστό ότι η πρόταση του Αλ. Τσίπρα στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι στην ΚΕ ή στην Πολιτική Γραμματεία) για την Προεδρία της Δημοκρατίας ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος. 
Η πρόταση αυτή έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις αποφάσεις δεκάδων ΟΜ και Νομαρχιακών Επιτροπών, καθώς και του ΚΣ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες απέρριπταν την προοπτική ενός μνημονιακού υποψηφίου, προερχόμενου από τη Δεξιά, προτείνοντας κάποια υποψηφιότητα από την Αριστερά ή τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. 
Σε αυτές τις αποφάσεις εμείς δεσμευόμαστε και γι’ αυτές θα συνεχίσουμε να παλεύουμε.