Συνέντευξη με τον Μανώλη Δανδουλάκη, πρόεδρο του σωματείου στις Κτηριακές Υποδομές Α.Ε.
Έχει ξεκινήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία σωματείων κι ομοσπονδιών του στενού κι ευρύτερου Δημοσίου Τομέα, για να διεκδικήσουμε ΣΣΕ με μισθολογικά αιτήματα και στο Δημόσιο. Πώς τη βλέπεις να εξελίσσεται;
Η πρωτοβουλία αυτή δεν έγινε από τη μία στιγμή στην άλλη. Έχει τη βάση της στην πολύ θετική εμπειρία από αντίστοιχο συντονισμό που είχαμε κάνει το 2011 όταν με μνημονιακό νόμο η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συγχώνευε εκατοντάδες φορείς του δημοσίου(κύρια Ανώνυμες εταιρείες) και απέλυε μέσω της εργασιακής εφεδρείας χιλιάδες εργαζόμενους. Τότε κάτω από την ανάγκη να αντιδράσουμε όσο πιο συλλογικά και αποφασιστικά μπορούσαμε, αλλά και προσπαθώντας να βάλουμε προ των ευθυνών τους ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΕΚΑ και ομοσπονδίες, συγκεντρωθήκαμε αρχικά μερικά σωματεία και στη συνέχεια δεκάδες ακόμα και κάποιες ομοσπονδίες. Συνδικαλιστές με διαφορετική πολιτική/συνδικαλιστική αφετηρία, κάναμε πολύ ενδιαφέρουσες και εποικοδομητικές συζητήσεις, εκφράσαμε διαφωνίες και απόψεις, ανταλλάξαμε πληροφορίες και πείρα και διαπιστώσαμε ότι, παρά τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρου, η κυβερνητική πολιτική υποβάθμισης, απαξίωσης και σταδιακής ιδιωτικοποίησης των δημόσιων φορέων και ισοπέδωσης εργασιακών δικαιωμάτων ήταν ενιαία. Διαμορφώσαμε ένα πλαίσιο αιτημάτων στο οποίο συγκλίναμε με βάση τις αγωνίες και τα ζητήματα που έκαιγαν και κινητοποιούσαν εκείνη τη στιγμή τους εργαζόμενους, προσπαθώντας στην πορεία και όσο συσπειρώνονταν και ξεσηκώνονταν οι συνάδελφοι, αυτό το πλαίσιο να διευρυνθεί και σε άλλα ζωτικά ζητήματα για την εργασία και τη ζωή μας. Επίσης πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι, όλα τα παραπάνω τα μεταφέραμε άμεσα στα Δ.Σ των Σωματείων και τις Συνελεύσεις, βοηθώντας τους συναδέλφους να κάνουν και δική τους υπόθεση αυτή την πρωτοβουλία. Έτσι πετύχαμε τελικά την κατάργηση της εφεδρείας και την επιστροφή όλων των απολυμένων στις δουλειές τους, καθώς και το «πάγωμα» της επιχείρησης «υποβάθμιση, συρρίκνωση, ιδιωτικοποίηση» δημόσιων φορέων.
Αυτή η πείρα, αλλά και διάθεση για συνθέσεις για τη διεκδίκηση του συμφωνημένου πλαισίου δράσης, έμεινε ως παρακαταθήκη και βοήθησε σε αυτή τη νέα προσπάθεια που μόλις ξεκίνησε, αλλά και σε άλλες ανάλογες που αναπόφευκτα θα ακολουθήσουν. Αυτός ο νέος συντονισμός ξεκίνησε από την ανάγκη να αναδειχτεί ένα πλαίσιο αιτημάτων για το δημόσιο (στενό και ευρύτερο) με αιχμή τη θεσμοθέτηση γνήσιων Συλλογικών Συμβάσεων με ουσιαστικές αυξήσεις μισθών με κάλυψη των μεγάλων απωλειών της τελευταίας δεκαετίας και επαναφορά 13ου – 14ου μισθού, καθώς και κατάργηση των αντεργατικών και αντισυνδικαλιστικών νόμων που αποκορύφωμά τους είναι ο νόμος Χατζηδάκη. Και αυτή η προσπάθεια ήδη έχει μία δυναμική και δένεται με τους αγώνες που αναπτύσσονται σε διάφορους χώρους και κλάδους, βοηθώντας να ξεδιπλώνεται η αλληλεγγύη που είναι τόσο σημαντική για τη συνέχεια. Σωματεία και ομοσπονδίες που συμμετέχουν στο συντονισμό, βρίσκονται σε κλιμακούμενες κινητοποιήσεις (Πολιτισμός/καλλιτέχνες, ΗΔΙΚΑ, ΕΛΓΟ, υπ.Γεωργίας ΕΦΕΤ κ.ά.) με τη στήριξη άλλων χώρων, κλάδων και σωματείων.
Το εργατικό κίνημα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια δέχεται άγριες επιθέσεις και προσπαθεί να τις αναχαιτίσει, με τα σκαμπανεβάσματά του. Σε ποια φάση πιστεύεις ότι βρισκόμαστε;
Όπως ανέφερα και πιο πριν και όπως γνωρίζουμε καλά όλοι όσοι επιμένουμε στην καθοριστική σημασία των οργανωμένων συλλογικών αγώνων των εργαζομένων, κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, ακόμα και αυτός που δεν έχει θετική εξέλιξη ή φέρνει μία προσωρινή νίκη ή φαινομενικά δεν έχει συνέχεια. Αυτή την περίοδο το κίνημα φαίνεται να είναι πίσω σε σχέση με τη γενικευμένη επίθεση που δεχόμαστε, παρότι είναι σε εξέλιξη σημαντικές κινητοποιήσεις και κάποιες πρωτόγνωρες νίκες όπως στην Cosco και την e food. Όμως υπάρχει ένας αναβρασμός που δεν ξέρουμε πώς και με ποια αφορμή θα εκφραστεί και θα ξεσπάσει. Θάλεγα ότι στις συνειδήσεις των εργαζομένων και τα σωματεία, κονταροχρυπιούνται από την μία η αγανάκτηση και η διάθεση αντίδρασης και από την άλλη η μοιρολοτρία και η ελαχιστοποίηση των απαιτήσεων σε κάποια βοηθήματα και κάποιες προεκλογικές «παροχές». Ο ρόλος των αγωνιστικών σωματείων και των συνδικαλιστών πρέπει να είναι η ενίσχυση της διάθεσης για αντίδραση και η ανάκτηση της εμπιστοσύνης στην ανάγκη και την αποτελεσματικότητα των αγώνων, χωρίς όμως «αφ΄υψηλού» αντιμετώπιση όσων αρκούνται στα διάφορα βοηθήματα και δεν πιστεύουν ακόμα στη δύναμη των αγώνων. Σε αυτή την προσπάθεια κομβικό ρόλο παίζουν τα πλαίσια δράσης, τα οποία θα πρέπει να έχουν ως αιχμή αιτήματα που καίνε και κινητοποιούν αυτή την περίοδο τους εργαζόμενους όπως είναι οι ουσιαστικές αυξήσεις μισθών και οι δραστικές μειώσεις τιμών και λογαριασμών, αλλά και να δένονται σταδιακά με το σύνολο των ζητημάτων που αφορούν την αξιοπρεπή εργασία και διαβίωση των εργαζομένων και των οικογενειών μας. Να κατανοούν οι εργαζόμενοι ότι δεν αρκεί να πετύχεις μία αύξηση στο μισθό, αν είναι να βρεθείς σε ένα ράντζο νοσοκομείου όταν αρρωστήσεις ή «στο δρόμο» αν δεν έχεις να πληρώσεις για το δάνειο του σπιτιού σου.
Μπροστά στις όλο και μεγαλύτερες ομοιότητες των κομμάτων του συστήματος (τα λεγόμενα «εξουσίας») και στις όλο και λιγότερες αποκλίσεις που «επιτρέπονται», από το κεφάλαιο, στην πολιτική τους, ποια θα μπορούσε να είναι η απάντηση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς και τα σωματεία, αλλά και σε μια περίοδο που περιλαμβάνει εκλογές και σημαντικούς αγώνες μαζικών κλάδων;
Τα σωματεία και οι συνδικαλιστές που πιστεύουν πραγματικά στη δύναμη των οργανωμένων και συντονισμένων αγώνων των εργαζομένων και έχουν αποδείξει στην πράξη ότι, δουλεύουν και δρουν προς αυτή την κατεύθυνση, μπορούν να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Αυτό έδειξαν ξεκάθαρα μια σειρά από αγώνες το προηγούμενο διάστημα και η πολύ πετυχημένη απεργία της 9ης Νοέμβρη. Είναι φανερό ότι, οι αγώνες πρέπει να ενταθούν, να κλιμακωθούν και να γενικευτούν, σε μία περίοδο που οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι λαϊκές οικογένειες, δεχόμαστε ολόπλευρη επίθεση σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Μπροστά στην εφιαλτική κατάσταση που διαμορφώνεται, είναι κρίσιμο ζήτημα να πείσουμε όσο περισσότερους συναδέλφους μπορούμε από τη μία μεριά για την ανάγκη πιο οργανωμένων συλλογικών και δυναμικών αγώνων και να κλιμακώσουμε τις κινητοποιήσεις μας και από την άλλη ότι, όσο επιλέγουν στις εκλογές το «μικρότερο κακό» για κυβέρνηση «ξεχνώντας» όσα έχουν υποφέρει από αυτά τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, τόσο θα υποφέρουμε χειρότερα από όλο και πιο αντεργατικές κυβερνήσεις μονοκομματικές ή συνεργασίας που μετά τις εκλογές θα μας παίρνουν πίσω πολλαπλάσια ακόμα και τα «ψίχουλα» που έδωσαν προεκλογικά και θα στηρίζουν όλο και πιο ξεδιάντροπα τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα συμφέροντά τους.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
