Παίζοντας κοινοβουλευτικό κρυφτό με τη συμφωνία για τους πρόσφυγες

ότι αύριο Τε­τάρ­τη, 30 του Μάρτη, η Βουλή θα κύ­ρω­νε τη συμ­φω­νία της Συ­νό­δου Κο­ρυ­φής για τους πρό­σφυ­γες, σε ένα συ­γκε­ντρω­τι­κό νο­μο­σχέ­διο διευ­θέ­τη­σης όλων των νο­μι­κών εκ­κρε­μο­τή­των. 

Μέχρι την ώρα που γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές, στο  πρό­γραμ­μα ερ­γα­σιών της Βου­λής, που δια­νέ­με­ται στους βου­λευ­τές όλων των κομ­μά­των, η συ­νε­δρί­α­ση της Ολο­μέ­λειας  πε­ρι­λαμ­βά­νει άρ­σεις ασυ­λί­ας βου­λευ­τών και κυ­ρώ­σεις συμ­φω­νιών της Ελ­λά­δας με τη Νότια Κορέα. Η συμ­φω­νία – και το σχε­τι­κό σχέ­διο νόμου -  για τους πρό­σφυ­γες, δεν ανα­φέ­ρε­ται που­θε­νά. Επί­σης δεν ανα­φέ­ρε­ται αν και  όπως τυ­πι­κά προ­βλέ­πε­ται, θα προη­γη­θεί ή όχι συ­ζή­τη­ση στις αρ­μό­διες επι­τρο­πές της Βου­λής (στην πε­ρί­πτω­ση μας, οι επι­τρο­πές Εξω­τε­ρι­κών Υπο­θέ­σε­ων και Άμυ­νας και Εσω­τε­ρι­κών, Δη­μό­σιας Διοί­κη­σης, Δι­καιο­σύ­νης και Δη­μό­σιας Τάξης). Τε­λι­κά η συμ­φω­νία θα έρθει ή όχι στη Βουλή; Και πώς θα έρθει; Κρυφά, «νύχτα», στη ζούλα; 

Το θέμα δεν είναι κα­θό­λου αμε­λη­τέο, κατά πρώ­τον, επει­δή βου­λευ­τές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχουν δη­λώ­σει όχι απλώς τις έντο­νες επι­φυ­λά­ξεις του, αλλά την (προ­σω­πι­κή) δυ­σα­ρέ­σκεια τους, καθώς και ορθά επι­ση­μαί­νουν ότι η συμ­φω­νία πα­ρα­βιά­ζει κάθε έν­νοια διε­θνούς δι­καί­ου και προ­στα­τευ­τι­κού πλαι­σί­ου για τους προ­σφυ­γι­κούς πλη­θυ­σμούς. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρο ίσως πα­ρά­δειγ­μα υπήρ­ξε η Βα­σι­λι­κή Κα­τρι­βά­νου με το σχε­τι­κό άρθρο της στην «Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών», από το οποίο όμως ελά­χι­στα σο­φό­τε­ροι γί­να­με για τη στάση που θα κρα­τή­σουν οι δυ­σα­ρε­στη­μέ­νοι, από τη συμ­φω­νία, βου­λευ­τές στην ψη­φο­φο­ρία κύ­ρω­σης αυτής και των συ­νο­δευ­τι­κών κει­μέ­νων της. Θα την κα­τα­ψη­φί­σουν ή θα την υπερ­ψη­φί­σουν; Με τόσες εν­στά­σεις, νο­μι­κές, αν­θρω­πι­στι­κές, πο­λι­τι­κές, φα­ντά­ζει κομ­μα­τά­κι δύ­σκο­λο να ση­κώ­σουν το χέρι υπέρ της, ει­δι­κά αν τεθεί – πράγ­μα μάλ­λον απί­θα­νο  - και θέμα ονο­μα­στι­κής ψη­φο­φο­ρί­ας – εκτός και αν εφευ­ρε­θεί μια με­θό­δευ­ση της στιγ­μής, προ­κει­μέ­νου να απο­φευ­χθούν τέ­τοια «ατυ­χή­μα­τα» ή όπως έχει συμ­βεί στο πρό­σφα­το συ­ναι­νε­τι­κά τρι­το­μνη­μο­νια­κό πα­ρελ­θόν, οι λε­ο­ντα­ρι­σμοί της αρ­θρο­γρα­φί­ας με­τα­μορ­φω­θούν σε βε­λά­σμα­τα της ψη­φο­φο­ρί­ας. 

Την ίδια στιγ­μή πά­ντως και για σή­με­ρα, Τρίτη, έχει προ­γραμ­μα­τι­στεί η ανα­βλη­θεί­σα, λόγω των τρο­μο­κρα­τι­κών επι­θέ­σε­ων στις Βρυ­ξέλ­λες, προ ημε­ρη­σί­ας διά­τα­ξης συ­ζή­τη­ση για τη δι­καιο­σύ­νη, την οποία, ας το θυ­μί­σου­με, έχει ζη­τή­σει ο ίδιος ο Αλέ­ξης Τσί­πρας. Δεν χρειά­ζε­ται ίσως να το­νι­στεί ότι η συ­γκε­κρι­μέ­νη συ­ζή­τη­ση λει­τουρ­γεί σαν αντι­πε­ρι­σπα­σμός και από­πει­ρα πρό­κλη­σης μιας τε­χνη­τής έντα­σης και πό­λω­σης ανά­με­σα στην κυ­βέρ­νη­ση και τη ΝΔ, προ­κει­μέ­νου να κρυ­φτεί κάτω από το χαλί και πολύ πρό­χει­ρα, η από­λυ­τη ταύ­τι­ση κυ­βέρ­νη­σης και αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης και στο πεδίο της προ­σφυ­γι­κής κρί­σης. Έτσι, πα­ρα­μο­νές της ψή­φι­σης (;) της συμ­φω­νί­ας θα καλ­λιερ­γη­θεί η εντύ­πω­ση του «χά­σμα­τος», των «αγε­φύ­ρω­των δια­φο­ρών» και της «μάχης με τη δια­πλο­κή» στα μαρ­μα­ρέ­νια αλώ­νια, στο φι­λο­θε­ά­μον, φα­να­τι­κό κοινό των δύο πόλων του μνη­μο­νια­κού κα­τε­στη­μέ­νου. Ό,τι πρέ­πει δη­λα­δή προ­κει­μέ­νου στη συ­νέ­χεια και από κοι­νού, μαζί, αδελ­φω­μέ­να και συ­ναι­νε­τι­κά, να υπερ­ψη­φί­σουν την άθλια συμ­φω­νία της 18ης Μαρ­τί­ου και τα συ­νο­δευ­τι­κά της έγ­γρα­φα και δια­τυ­πώ­σεις. 

Με μια τέ­τοια όμως δια­δι­κα­σία (κοι­νο­βου­λευ­τι­κή, κύ­ρω­σης κτλ) θα πέσει και το τε­λευ­ταίο φύλλο συκής σχε­τι­κά με τη δια­χεί­ρι­ση της προ­σφυ­γι­κής κρί­σης, η οποία έχει με­τα­τρα­πεί με την υψηλή επο­πτεία των ευ­ρω­παϊ­κών κέ­ντρων απο­φά­σε­ων στις Βρυ­ξέλ­λες και στο Βε­ρο­λί­νο, σε απο­κλει­στι­κά δι­με­ρές θέμα Ελ­λά­δας και Τουρ­κί­ας. Με άλλα λόγια, το κεί­με­νο που θα έρθει προς ψή­φι­ση στη Βουλή θα τεκ­μη­ριώ­νει τε­λε­σί­δι­κα ότι οι προ­σφυ­γι­κοί πλη­θυ­σμοί γί­νο­νται μπα­λά­κια στο πινγκ πονγκ, το οποίο ανοί­γει πάνω από το Αι­γαίο με­τα­ξύ Αθή­νας και Άγκυ­ρας, ενώ ο πε­ρί­φη­μος «νό­μι­μος διά­δρο­μος απευ­θεί­ας από την Τουρ­κία» και μόνο για 72.000 αν­θρώ­πους, θα ανοί­ξει αν και εφό­σον  κοι­νο­βού­λια για πα­ρά­δειγ­μα των σε­ση­μα­σμέ­νων... πρό­θυ­μων(!) της Αυ­στρί­ας, της Πο­λω­νί­ας ή της Ουγ­γα­ρί­ας θα κα­ταρ­τί­σουν, για τον σκοπό αυτό, τις δικές τους δι­με­ρείς συμ­φω­νί­ες με την Τουρ­κία. Κοι­νώς και όπως λέει η λαϊκή πα­ροι­μία, ζήσε Μαύρε μου τον Μάη να φας τρι­φύλ­λι! 

Για το επό­με­νο, ικανό διά­στη­μα, οι πρό­σφυ­γες απο­τε­λούν «ύλη» της Ελ­λά­δας και της Τουρ­κί­ας και όχι ενός διε­θνούς ή ευ­ρω­παϊ­κού πλαι­σί­ου. Κατά κά­ποιον τρόπο, σε αυτόν τον γε­ω­γρα­φι­κό χώρο, θα επι­κρα­τεί μια κα­τά­στα­ση εξαί­ρε­σης για τους πρό­σφυ­γες, ένα ιδιό­τυ­πο «τέ­ταρ­το μνη­μό­νιο» που θα πρέ­πει να φέ­ρουν σε πέρας από κοι­νού οι κυ­βερ­νή­σεις στην Αθήνα και την Άγκυ­ρα και να πε­ρά­σουν με επι­τυ­χία τις εξε­τά­σεις των ευ­ρω­παϊ­κών ηγε­σιών. Εξε­τά­σεις απαν­θρω­πιάς, κυ­νι­σμού, εξε­τά­σεις βε­βή­λω­σης και κα­τα­πά­τη­σης κα­τα­κτή­σε­ων ετών για τα δι­καιώ­μα­τα και την έν­νοια του αν­θρώ­που.