Περί "εθνικής αιμορραγίας"

Ο Πρόεδρος της Χ.Δ. μας λέει λίγο – πολύ:

1) ότι «χάνουμε Έλληνες» και αυτό αποδυναμώνει τον αντιμνημονιακό αγώνα.

Όμως όπως γράφει ο ίδιος το ίδιο συνέβη και τη δεκαετία του ’50-’70. Το ότι έφυγαν ντόπιοι Έλληνες στη Γερμανία δεν οδήγησε στην πτώση των ταξικών αγώνων στην Ελλάδα. Ούτε ισχυρίζεται κανείς σοβαρά ότι η εξέγερση των Ιουλιανών το ’65, η εξέγερση του ’73 και οι ταξικοί αγώνες της μεταπολίτευσης έχασαν ή δεν έφτασαν μέχρι το τέλος, επειδή αιμορράγησε η χώρα «εθνικά». Κανείς δεν ισχυρίζεται στα σοβαρά ότι η ταξική πάλη στην Ελλάδα απέκτησε ανοδική πορεία (το ακριβώς αντίθετο) από τα μέσα του ’70 ως τη δεκαετία του ’80, επειδή αρκετές χιλιάδες άνθρωποι «ελληνικής συνείδησης» επέστρεψαν και  συνεισέφεραν στην ταξική πάλη. Η μαζική μετανάστευση των νέων στην Ελλάδα είχε ξεκινήσει αρκετά πριν ξεσπάσει το μεγάλο κίνημα των πλατειών του 2011.

2) ότι «χάνουμε Έλληνες» και «εισάγουμε» μεταναστόπουλα/προσφυγόπουλα, πράγμα ακόμα χειρότερο, γιατί ο αγώνας "μοιραία" αποδυναμώνεται.

Πρόκειται για άποψη ακραία αντιδραστική, παρόλο που την έχουν υποστηρίξει πιο «κομψά» και σ. της επαναστατικής αριστεράς (βλέπε και σχετικό άρθρο του Γ.Λαουτάρη στο «Πριν», 2011). Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η έλευση μεταναστών ή προσφύγων δημιουργεί «αυτονόητα» προβλήματα στην ταξική πάλη. Είναι λιγότερο αγωνιστές οι Κούρδοι ή οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες από τους Έλληνες; Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής προέρχονται από λαούς που αντιστάθηκαν ένοπλα στις ΗΠΑ και πρωταγωνίστησαν στην κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης διεθνώς, την «αραβική άνοιξη», εξεγειρόμενες ενάντια στους δικτάτορές τους (και ανατρέποντας δυο από αυτούς).

Δεν «γράφει» στο DNA των μεταναστών ή των προσφύγων λιγότερη αγωνιστικότητα.Οι Λατινογενείς εργάτες στις ΗΠΑ αποδείχτηκαν συχνά από τα πιο μαχητικά τμήματα του αμερικανικού προλεταριάτου τα τελευταία χρόνια– οι μετανάστες β’ γενιάς στη Γαλλία εξεγέρθηκαν ξανά και ξανά συγκρουόμενα με γαλλικά ΜΑΤ ενάντια στο ρατσισμό, την περιθωριοποίηση και την ανεργία.  Στην Αγγλία οι μετανάστες διαχρονικά αλλά και πρόσφατα έχουν χαρίσει μεγάλες στιγμές στην ταξική πάλη της χώρας, ενώ στο απόλυτα πολυεθνικό Λονδίνο στις περσινές εκλογές η Αριστερά είχε τα μεγαλύτερα και η Ακροδεξιά τα μικρότερα ποσοστά της. Στην Ελλάδα θυμίζουμε τις μεγάλες απεργίες κι εξεγέρσεις μεταναστών στη Μανωλάδα, τη Σκάλα Λακωνίας και τη Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης, που θα ζήλευαν και οι ντόπιοι πρωτοπόροι εργάτες.  Σε όλη την Ευρώπη πρόσφυγες εξεγείρονται και κάνουν απεργίες πείνας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως σύγχρονοι Εβραίοι, κάτι που συχνά δεν κάνουν οι ντόπιοι. Στην Ανατολική Ευρώπη που έχει πολύ λιγότερους μετανάστες και πρόσφυγες η ταξική πάλη βρίσκεται πολύ πιο κάτω απ’ ότι στη Δυτική Ευρώπη, και κυριαρχεί η Ακροδεξιά.

 Δεν υπάρχει κάποια διαίρεση πολιτισμική ή βιολογική που κάνει αδύνατο να παλέψουν μαζί και αποτελεσματικά  οι Έλληνες με τους πρόσφυγες εργάτες.  Η Κούνεβα ήταν μαχητική μετανάστρια συνδικαλίστρια ηγέτιδα «μικτού» σωματείου ντόπιων και μεταναστριών καθαριστριών και το πλήρωσε με βιτριόλι στο πρόσωπο το 2008 .Η ευθύνη βαραίνει σε μεγάλο βαθμό τη ρατσιστική ηγεσία των συνδικάτων (και δη της διεφθαρμένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ)  που δεν άνοιξαν τις πύλες τους στους μετανάστες ανεξαρτητως «νομιμότητας» και δεν έκαναν κτήμα τους το αίτημα για νομιμοποίηση των μεταναστών. Η διαίρεση είναι πολιτική και έχει να κάνει με το ρατσισμό, ρατσισμό που δυστυχώς αγγίζει «ξώφαλτσα»  και τμήματα της Αριστεράς.

3) Ότι η μετανάστευση προς τα έξω οδηγεί στο θάνατο «της Ελλάδας». Εδώ μιλάμε προφανώς για τον κίνδυνο αφανισμού του «έθνους» , λόγω της υπογεννητικότητας («δημογραφικό») και της αιμορραγίας εθνικού-ελληνικού αίματος. Όσο κι αν αυτό γεννά ανατριχιαστικούς συνειρμούς,  απ΄ότι φαίνεται αποτελεί τον πυρήνα του σκεπτικού του Πρόεδρου της Χ.Δ. που καθιστά μάλλον περιττές όλες τις παραπάνω διευκρινίσεις.

Ο μεγάλος κίνδυνος κατά τον συγγραφέα δεν είναι το χτύπημα των Ελλήνων φτωχών, ούτε καν της Ελλάδας ως –καπιταλιστικού- κράτους, αλλά είναι ο θάνατος του «ελληνικού έθνους», που έρχεται αφενός από τη φυγή Ελλήνων, αφετέρου  από την έλευση «ξένων». «Χανόμαστε ως έθνος», αυτό είναι το πρόβλημα.

Η εξαφάνιση ενός έθνους από τη μετανάστευση και την προσφυγιά (είτε λόγω εισροών είτε λόγω εκροών) δεν επιβεβαιώνεται ποτέ και πουθενά ιστορικά. Επιπλέον, με δεδομένο ότι δεν προβλέπεται λίαν συντόμως η ανακοπή του κύματος ελληνικής μετανάστευσης προς τα έξω (λόγω εμπέδωσης-κλιμάκωσης των μνημονίων) αλλά και της προσφυγικής μετανάστευσης προς την Ευρώπη (λόγω της κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών πολέμων), μάλλον η άποψη βγάζει απαισιοδοξία και ηττοπάθεια: αν δεχτούμε το συλλογισμό αυτόν, η Ελλάδα είναι δεδομένο ότι οδηγείται σε θάνατο, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει.   

Το χειρότερο όμως με αυτή την άποψη δεν είναι ότι απλώς δεν συμβάλλει ούτε προσανατολίζεται προς την εργατική-σοσιαλιστική χειραφέτηση. Αυτή η άποψη δε συμβάλλει και δεν προσανατολίζεται ούτε καν στην εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας από τη «μνημονιακή χούντα/κατοχή» (αν δεχτούμε ότι υπάρχει όντως ζήτημα εθνικής καταπίεσης, πράγμα που ο γράφων αμφισβητεί εντόνως) που -υποτίθεται- καταπιέζει εξίσου Έλληνες καπιταλιστές κι εργάτες και εμποδίζει την ‘ανάπτυξη’ που θα βοηθήσει όλες τις τάξεις στην Ελλάδα.

Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από την αναφορά του συγγραφέα στην «κατεστραμμένη από τους ναζιστές Ελλάδα τη δεκαετία του ’50  έχασε το πιο δυναμικό και παραγωγικό τμήμα του πληθυσμού της, που ήταν απόλυτα αναγκαίο για την ταχύρυθμη ανοικοδόμηση (!) της» , γιατί οι Έλληνες εργάτες ξεζουμίζονταν από Γερμανούς καπιταλιστές. Ποσώς τον ενδιαφέρει το συγγραφέα αν οι Έλληνες εργάτες έφυγαν οικειοθελώς από την Ελλάδα, καθώς  το τσάκισμα της εργατικής αντίστασης και η ήττα στον ταξικό εμφύλιο οδήγησε σε μεροκάματα πείνας, πάνω στα οποία οι Έλληνες καπιταλιστές υπό την ιμπεριαλιστική επιτροπεία (ΗΠΑ) έχτισαν ρυθμούς ανάπτυξης –ρεκόρ στη μεταπολεμική Ευρώπη, παρά τη μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό.  Αν έχουν έτσι τα πράγματα,  «πατριωτισμός» του συγγραφέα οδηγεί σε ακραία αντιδραστικά συμπεράσματα , καθώς κατά τη γνώμη του θα έπρεπε οι Έλληνες να  κάτσουν στην Ελλάδα και να βοηθήσουν στην ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη της «χώρας», μια ανοικοδόμηση-ανάπτυξη που προφανώς που για να καλπάσει –ακόμα περισσότερο-  θα έπρεπε να στηριχτεί σε  ακόμα μικρότερα μεροκάματα.

 Αυτό το κείμενο δεν έχει καμία σχέση ούτε με αριστερή ούτε με αντι-ιμπεριαλιστική ούτε με προοδευτική λογική. Απλά συμβάλλει στην αναπαραγωγή της ιδεολογίας της κυρίαρχης τάξης, και μάλιστα του δεξιότερου πολιτικού φάσματός της.

Ενώ δεν έχουμε κάτι προσωπικό με τον κ.Μηλιαράκη, το κείμενο αναπαράγεται από την Iskra ενώ η ΧΔ παρουσιάζεται de facto συνομιλητής της ΛΑΕ (χωρίς να έχει ποτέ συμφωνηθεί κάτι τέτοιο), ενώ ο Π.Λαφαζάνης, Γ.Γ. της ΛΑΕ έχει δηλώσει δημοσίως ότι επιθυμεί αυτή τη συνεργασία. Ενώ και η ...Πυρρίκαυστος Ελλάς έκανε την εμφάνισή της στο μπλοκ της ΛΑΕ το περασμένο Σάββατο στη διαδήλωση της ΔΕΘ...

Είναι μια εικόνα που δίνει στίγμα αναζήτησης δεξιών και σίγουρα όχι αριστερών-ταξικών αναζητήσεων, που αποτελεί υποτίθεται κεντρικό στόχο της ΛΑΕ –και δια της Συνδιασκέψής της. Μια εικόνα που δυσκολεύει τις μετωπικές διεργασίες στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσουν ταξικό και κινηματικό πρόσημο.  Μια εικόνα που όχι μόνο αδυνατεί να βάλει πίεση αλλά και απωθεί άλλους χώρους που θα έπρεπε να έχουν σαφή προτεραιότητα , πχ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, άλλα τμήματα της Αριστεράς που αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ.  Και -έχω την αίσθηση-  μια εικόνα που αδικεί εξόχως την πλειοψηφία των σ. τόσο του Αρ.Ρεύματος όσο και της ΛΑΕ.