Οι ελλείψεις σε φάρμακα δεν είναι ένα καινούργιο φαινόμενο, αλλά έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, κυρίως από την εφαρμογή των μνημονιακών απαιτήσεων και μετά.
Ένα φαινόμενο, που έχει ενταθεί τελευταία, με αποκορύφωμα σήμερα, που κάποια σκευάσματα (κυρίως εισαγόμενα) έχουν εξαφανιστεί τελείως και κάποια άλλα κυκλοφορούν με το σταγονόμετρο.
Το αφήγημα, ότι για τις ελλείψεις αυτές φταίνε οι ιατροί, που υπερσυνταγογραφούν, οι φαρμακοποιοί, που τα μοιράζουν απλόχερα και κυρίως οι ασθενείς που τα «στοκάρουν» είναι το λιγότερο αστείο.
Αυτό που κατά βάση φταίει, είναι ο διαρκώς μειούμενος κλειστός προϋπολογισμός για την υγεία.
Για το μεν ΕΣΥ αυτό μεταφράζεται στην υποστελέχωση και την εξόντωση των εργαζομένων του. Στη δε περίπτωση φαρμακευτικών, αλλά και παραφαρμακευτικών σκευασμάτων στις τεράστιες ελλείψεις, που τώρα παρουσιάζουν.
Η επιλογή των κυβερνήσεων από το 2010 και μετά να πληρώνουν όσο γίνεται λιγότερο για τη φαρμακευτική κάλυψη των ασθενών, οδήγησε με τη συνεχή μείωση των τιμών τους σε δυο φαινόμενα:
1) Στην επιλογή των εταιρειών, από τις οποίες η χώρα μας εισάγει φάρμακα, στο να στέλνουνε όλο και μειούμενες ποσότητες, που στο τέλος δεν επαρκούν για την κάλυψη όλου του πληθυσμού. Και
2) Στο φαινόμενο της εξαγωγής των φαρμάκων αυτών από τη χώρα μας, προς χώρες της υπόλοιπης ή/και όχι μόνο Ευρώπης, στις οποίες η τιμή του εκάστοτε σκευάσματος είναι υπερπολλαπλάσια.
Μία λύση, έστω και προσωρινή, θα μπορούσε να ήταν το σταμάτημα των εξαγωγών, ώστε όσα σκευάσματα εισάγονται να παραμένουν διαθέσιμα στη χώρα. Αυτό δε λύνει όμως το πρόβλημα της μειωμένης εισαγωγής.
Το να παραχθούν τα σκευάσματα που λείπουν από την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία (ακόμα και με επίταξή της αν κριθεί αναγκαίο) ή μέσω της δημιουργίας μιας κρατικής βιομηχανίας, θα μπορούσε να ήταν μια λύση. Αλλά θα ήταν μια λύση, που απαιτεί πολύ χρόνο για το σχεδιασμό και την υλοποίηση της και δε λύνει το πρόβλημα του «ο ασθενής χρειάζεται το φάρμακο του σήμερα». Επίσης δε θα μπορούσε να αποτελέσει λύση για τα σκευάσματα, τα οποία είναι πατενταρισμένα, παρά μόνο με ένα διεθνές κίνημα ενάντια στις πατέντες των φαρμάκων.
Γενικώς η επίλυση του προβλήματος των ελλείψεων, όπως και πολλών άλλων προβλημάτων, μπορεί να γίνει μόνο με αλλαγή κατεύθυνσης της κυβερνητικής πολιτικής. Μια επιλογή, που θα έβαζε προτεραιότητα την επένδυση στην υγεία και στον πολίτη και όχι στη βία, τη θρησκοληψία, την καταστολή και τον πόλεμο.
Αλλά αυτή σίγουρα δεν είναι η επιλογή της κυβέρνησης αυτής, αλλά ούτε και όσων όλα αυτά τα χρόνια στήριξαν τις μνημονιακές επιταγές.
*Η Νίκη Λυκουργιά είναι φαρμακοποιός
**Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
***Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου για την «Αυγή»
