Προς τα πού οδεύει η αποστοίχιση από τον ΣΥΡΙΖΑ ;

Μά­λι­στα  προ­σο­μοιά­ζουν αυτή την εξέ­λι­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με αυτήν του ΠΑΣΟΚ, θε­ω­ρώ­ντας ότι ήρθε να πάρει τη θέση του στην ελ­λη­νι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή. Είναι φα­νε­ρό ότι αυτός ο τρό­πος ερ­μη­νεί­ας αυτού του φαι­νο­μέ­νου δια­δρα­μα­τί­ζει ση­μα­ντι­κό ρόλο στην εκτί­μη­ση των πα­ρα­πέ­ρα εξε­λί­ξε­ών του και του τρό­που αντι­με­τώ­πι­σής του από τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς. Ωστό­σο τα πράγ­μα­τα δεν έχουν αυτή τη γραμ­μι­κή διά­στα­ση (από το ρι­ζο­σπα­στι­σμό στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία), αλλά αφο­ρούν ένα σαφώς δια­φο­ρε­τι­κό πο­λι­τι­κό φαι­νό­με­νο.

Κόμμα – κρά­τος, κόμμα της εκ­συγ­χρο­νι­στι­κής μι­κρο­α­στι­κής δια­νό­η­σης

Μά­λι­στα, το γε­γο­νός ότι ολό­κλη­ρη η νέα Κε­ντρι­κή του Επι­τρο­πή απαρ­τί­ζε­ται από μέλη της κυ­βέρ­νη­σης (υπουρ­γούς, ανα­πλη­ρω­τές, γε­νι­κούς γραμ­μα­τείς, διευ­θυ­ντές υπουρ­γεί­ων), από πλη­θώ­ρα βου­λευ­τών καθώς και από προ­έ­δρους δη­μό­σιων ορ­γα­νι­σμών και επι­χει­ρή­σε­ων, θε­ω­ρεί­ται ως μορφή κλα­σι­κής «πα­σο­κο­ποί­η­σης» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πρό­κει­ται κα­θα­ρά για την με­τα­τρο­πή του σε κόμ­μα-κρά­τος, που απαι­τεί μια σχε­τι­κή ανά­λυ­ση και ερ­μη­νεία. Κάθε πο­λι­τι­κό σχήμα που το­πο­θε­τεί­ται στα δεξιά της υπάρ­χου­σας Αρι­στε­ράς δεν είναι κατ’ ανά­γκην σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμμα : Το φαι­νό­με­νο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν εντάσ­σε­ται στην τρο­χιά της ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, αλλά έχει αυ­το­τε­λή και ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά.

Η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία ιστο­ρι­κά υπήρ­ξε το δεύ­τε­ρο, πα­ράλ­λη­λα με το κομ­μου­νι­στι­κό, ρεύμα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της αρι­στε­ρής ανα­φο­ράς, στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Στο δεύ­τε­ρο μισό δια­δρα­μά­τι­σε το ρόλο της δύ­να­μης ενός ήπιου με­ταρ­ρυθ­μι­σμού, που βα­σί­ζο­νταν στην έντο­νη κα­πι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη των με­τα­πο­λε­μι­κών δε­κα­ε­τιών, και σε μια ισχυ­ρή πα­ρου­σία των ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των, που ήταν κυ­ρί­ως προ­σα­να­το­λι­σμέ­να προς τα σο­σια­λι­στι­κά κόμ­μα­τα. Απο­τέ­λε­σμα αυτών των πα­ρα­γό­ντων ήταν η εφαρ­μο­γή μιας με­τριο­πα­θούς ανα­δια­νε­μη­τι­κής πο­λι­τι­κής και τρο­φο­δό­τη­σης του «κρά­τους πρό­νοιας». Προ­φα­νώς αυτή απο­σκο­πού­σε στη βελ­τί­ω­ση της κοι­νω­νι­κής κα­τά­στα­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων τά­ξε­ων, χωρίς ωστό­σο να αμ­φι­σβη­τού­νται οι κυ­ρί­αρ­χες κα­πι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής, οι οποί­ες και νο­μι­μο­ποιού­νταν απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρα μ’ αυτή την πο­λι­τι­κή.

Βε­βαί­ως με την ανά­δει­ξη των δια­δο­χι­κών κρί­σε­ων υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου, και στο μέτρο που τα σο­σια­λι­στι­κά κόμ­μα­τα εκ­προ­σω­πού­σαν πλειο­ψη­φι­κά τον ερ­γα­τι­κό πλη­θυ­σμό, οδη­γή­θη­καν να υιο­θε­τή­σουν τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές, να «απο­ξε­νω­θούν» από το λαϊκό τους ακρο­α­τή­ριο και να δουν την επιρ­ροή τους να μειώ­νε­ται ση­μα­ντι­κά (ΠΑΣΟΚ, γαλ­λι­κό Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα και οσο­νού­πω ισπα­νοί σο­σια­λι­στές). Έτσι, προς ώρας του­λά­χι­στον αυτό το ιστο­ρι­κό ρεύμα τεί­νει να φτά­σει στη δύση του, του­λά­χι­στον για αρ­κε­τές ευ­ρω­παϊ­κές χώρες. Από αυτή την άποψη ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν εντάσ­σε­ται σ’ αυτή την τρο­χιά, γιατί αντι­προ­σω­πεύ­ει έναν πο­λι­τι­κό σχη­μα­τι­σμό των νέων εκ­συγ­χρο­νι­στι­κών μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των της δια­νοη­τι­κής ερ­γα­σί­ας, που βα­σί­στη­κε σε ερ­γα­τι­κές λαϊ­κές εκ­προ­σω­πή­σεις (υιο­θε­τώ­ντας έναν αντι­μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό λόγο), και υπη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία, όσο και της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ποτέ δεν είχε στην ιστο­ρία του, εν αντι­θέ­σει με την σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, ορ­γα­νι­κές ερ­γα­τι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις, παρά μόνον εκλο­γι­κές σχέ­σεις με τα λαϊκά στρώ­μα­τα. Όπως αντί­στοι­χα δεν έχει ορ­γα­νι­κή δια­σύν­δε­ση με την αστι­κή τάξη (η οποία συ­νε­χί­ζει να εκ­προ­σω­πεί­ται από τον κλα­σι­κό συ­ντη­ρη­τι­σμό της ΝΔ), εντού­τοις όμως της προ­σφέ­ρει ένα πλαί­σιο κε­φα­λαιο­κρα­τι­κής ανά­πτυ­ξης, ως απο­τέ­λε­σμα του μι­κρο­α­στι­κού εκ­συγ­χρο­νι­στι­κού του χα­ρα­κτή­ρα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκ­φρά­ζει ιστο­ρι­κά τις επι­διώ­ξεις της εκ­συγ­χρο­νι­στι­κής νέας μι­κρο­α­στι­κής τάξης της δια­νοη­τι­κής ερ­γα­σί­ας, από­μα­κρης τόσο από την ερ­γα­τι­κή όσο και από την αστι­κή τάξη, η οποία πά­ντο­τε είχε το «όνει­ρο» να συμ­βά­λει στην εκ­συγ­χρο­νι­σμέ­νη ανά­πτυ­ξη του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, και αυτό έκανε σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση με την «με­τάλ­λα­ξή» του από το κα­λο­καί­ρι του 2015.

Το ΠΑΣΟΚ κα­τέρ­ρευ­σε από το 44% του 2009 στο 5% του 2015, επει­δή ασκώ­ντας μια ακραία μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, ήρθε σε τα­ξι­κή αντί­θε­ση με τα ερ­γα­τι­κά στρώ­μα­τα που εκ­προ­σω­πού­σε, τα οποία και στρά­φη­καν προς τα αρι­στε­ρά. Για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν συμ­βαί­νει το ίδιο, γιατί ούτε ανα­δια­νε­μη­τι­κή πο­λι­τι­κή άσκη­σε, όπως το ΠΑΣΟΚ τη δε­κα­ε­τία του 1980, ούτε ορ­γα­νι­κές ερ­γα­τι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις διέ­θε­τε. Μ’ αυτή την έν­νοια ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η πο­λι­τι­κή του επι­βί­ω­ση εξαρ­τά­ται από την ικα­νό­τη­τά του να εξα­σφα­λί­σει : Από τη μια πλευ­ρά την σχε­τι­κή συ­ναί­νε­ση των λαϊ­κών τά­ξε­ων στην «μο­να­δι­κή εφι­κτή» (κατά την άποψή του), πο­λι­τι­κή των «ήπιων» μνη­μο­νί­ων και των «αντι­σταθ­μι­στι­κών μέ­τρων», ή του­λά­χι­στον την αδρα­νο­ποί­η­ση του λαϊ­κού κι­νη­μα­τι­κού πα­ρά­γο­ντα. – Από την άλλη πλευ­ρά, να δια­μορ­φώ­νει όρους και συν­θή­κες για την εκ νέου αν­θο­φο­ρία της κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας (αδιά­κο­πες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, δια­τή­ρη­ση του απο­ψι­λω­μέ­νου επι­πέ­δου μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, απε­ριό­ρι­στες φο­ρο­λο­γι­κές επεν­δυ­τι­κές ενι­σχύ­σεις για την επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα κλπ.). Η εξα­σφά­λι­ση της ισορ­ρο­πί­ας αυτής σε τε­ντω­μέ­νο σκοι­νί είναι η συν­θή­κη μα­κροη­μέ­ρευ­σης ή τερ­μα­τι­σμού της κυ­βερ­νη­τι­κής του θη­τεί­ας.

Επι­λο­γές ανοι­χτές στις εξε­λί­ξεις της τα­ξι­κής δια­πά­λης

Αυτή η κα­τά­στα­ση πραγ­μά­των δια­μορ­φώ­νει έτσι μια ορι­σμέ­νη διαρ­ροή από τις τά­ξεις του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η οποία δεν είναι αντί­στοι­χη με εκεί­νην του ΠΑΣΟΚ της τε­λευ­ταί­ας εξα­ε­τί­ας, αλλά είναι υπαρ­κτή και σαφής. Άλ­λω­στε συ­νε­πι­κου­ρεί­ται στη συ­γκρά­τη­ση ενός ση­μα­ντι­κού μέ­ρους της εκλο­γι­κής του εμ­βέ­λειας, πέρα από την κα­τα­γρα­φό­με­νη «αφλο­γι­στία» του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, από τον ακραίο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο χα­ρα­κτή­ρα της πο­λι­τι­κής της ΝΔ, που σε κάθε πε­ρί­πτω­ση δεν μπο­ρεί να συ­σπει­ρώ­σει ευρέα λαϊκά στρώ­μα­τα (πέραν των αστών και των μι­κρο­α­στών). Με δε­δο­μέ­νο έτσι το γε­γο­νός ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα απο­φύ­γει την «πα­σο­κο­ποί­η­ση» βρα­χυ­πρό­θε­σμα, αλλά και το γε­γο­νός ότι η σχε­τι­κή μεί­ω­ση των δυ­νά­με­ών του θα γύρει την κυ­βερ­νη­τι­κή πλά­στιγ­γα προς την συ­ντη­ρη­τι­κή πα­ρά­τα­ξη, χρειά­ζε­ται να διε­ρευ­νη­θεί η φορά, προς τα δεξιά ή προς τα αρι­στε­ρά, που προ­σλαμ­βά­νουν οι λαϊ­κές απο­στα­σιο­ποι­ή­σεις από το εκλο­γι­κό του ακρο­α­τή­ριο.

Στη γαλ­λι­κή πε­ρί­πτω­ση, η ιστο­ρι­κή ανε­πάρ­κεια του γαλ­λι­κού ΚΚ, καθώς και η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη δια­χεί­ρι­ση των σο­σια­λι­στών, έχουν στρέ­ψει μα­ζι­κά με­γά­λα τμή­μα­τα του λαϊ­κού κό­σμου προς τους ρε­που­μπλι­κα­νούς των Α. Ζυπέ – Ν. Σαρ­κο­ζύ και προς το Εθνι­κό Μέ­τω­πο της Μ. Λεπέν. Στην Ισπα­νία το Unidos Podemos, δεν έχει ακόμη δο­κι­μα­στεί, με την στή­ρι­ξη που δί­νε­ται από τους σο­σια­λι­στές στο Λαϊκό Κόμμα, οπότε η ηγε­μο­νία της Αρι­στε­ράς και η δια­μόρ­φω­ση μιας προ­ο­δευ­τι­κής εναλ­λα­κτι­κής λύσης είναι ακόμη μα­κριά. Στην Ιτα­λία, παρά τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, εντού­τοις η Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά συ­νε­χί­ζει και κα­τέ­χει μια κε­ντρι­κή θέση στην πο­λι­τι­κή σκηνή, χάρις άλ­λω­στε στο με­γά­λο κοι­νω­νι­κό υπό­βα­θρο που της κλη­ρο­δό­τη­σε η με­τα­μόρ­φω­ση και ο «ιστο­ρι­κός συμ­βι­βα­σμός» του άλ­λο­τε κρα­ταί­ου ιστο­ρι­κού ιτα­λι­κού ΚΚ. Οι πε­ρι­πτώ­σεις αυτές, με­τα­ξύ άλλων, δεί­χνουν ότι η φορά κί­νη­σης των απο­στοι­χή­σε­ων από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ανοι­χτό επί­δι­κο ζή­τη­μα της σύγ­χρο­νης τα­ξι­κής πάλης, και δεν είναι δε­δο­μέ­νη ούτε η «με­γά­λη στρο­φή» προς τα δεξιά, αλλά ούτε και η κί­νη­ση προς τα «αρι­στε­ρά της Αρι­στε­ράς» (γιατί και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως Αρι­στε­ρά επι­μέ­νει να αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται) : Όλα τα εν­δε­χό­με­να είναι για την ώρα ανοι­χτά.

Στην πρώτη πε­ρί­πτω­ση, οι με­τα­το­πί­σεις ενός μι­κρού μόνον μέ­ρους του κό­σμου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχουν πε­ριο­ρι­σμέ­νο χα­ρα­κτή­ρα, και αν η ΝΔ προ­α­λεί­φε­ται ως πρώτο κόμμα, αυτό γί­νε­ται χάρις στη συ­σπεί­ρω­ση των αστι­κών στρω­μά­των, των με­σαί­ων και ανώ­τε­ρων τμη­μά­των των μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων. Οι λαϊ­κές τά­ξεις που είχαν εγκα­τα­λεί­ψει το ΠΑΣΟΚ ήδη από τις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις του Ιου­νί­ου – Μαίου 2012, δεν στρά­φη­καν παρά προς τα «αρι­στε­ρά», στον τότε αντι­μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν κι­νή­θη­καν προς τα δεξιά. Από τη ΝΔ όχι μόνον απου­σιά­ζει η δια­τύ­πω­ση μιας στοι­χειώ­δους λαϊ­κής υπό­σχε­σης και προ­ο­πτι­κής, αλλά απε­να­ντί­ας χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται σή­με­ρα, πε­ρισ­σό­τε­ρο από ό,τι προη­γού­με­να, από τον ωμό και σα­ρω­τι­κό νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­σμό (εκ νέου απο­λύ­σεις στο δη­μό­σιο τομέα, πε­ρι­κο­πές κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση εκ­παί­δευ­σης και νο­ση­λευ­τι­κού συ­στή­μα­τος, απαλ­λα­γή του κε­φα­λαί­ου από την φο­ρο­λό­γη­ση κλπ.). Ακόμη και αν κα­τορ­θώ­σει να δια­δε­χθεί μιαν ορι­σμέ­νη στιγ­μή τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, θα έχει να αντι­με­τω­πί­σει ισχυ­ρές λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, εφό­σον σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση θα απο­δε­σμευ­τούν ερ­γα­τι­κές δυ­νά­μεις του εκλο­γι­κού του ακρο­α­τη­ρί­ου, γε­γο­νός που θα επι­φέ­ρει ευθύς εξ αρχής βαθιά κρίση νο­μι­μο­ποί­η­σης και σο­βα­ρής απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης, με αστάθ­μη­τα απο­τε­λέ­σμα­τα.

Στη δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, δεν είναι κα­θό­λου ευ­χε­ρής η πλα­τειά με­τα­στρο­φή προς τα «αρι­στε­ρά της Αρι­στε­ράς», στους σχη­μα­τι­σμούς που ασκούν αντι­μνη­μο­νια­κή αντι­πο­λί­τευ­ση (ΚΚΕ, Λαϊκή Ενό­τη­τα, Ανταρ­σύα). Αυτό γιατί η ήττα του έστω και στοι­χειω­δώς με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κού σχε­δί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εκ των πραγ­μά­των χρε­ώ­νε­ται δυ­στυ­χώς στις λαϊ­κές συ­νει­δή­σεις συλ­λή­βδην στην Αρι­στε­ρά στο σύ­νο­λό της. Όπως φαί­νε­ται με έκ­δη­λο τρόπο από τις μέχρι σή­με­ρα κι­νή­σεις του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα, και πα­ρό­λη την απο­γο­ή­τευ­ση που έχει δια­χυ­θεί στο κοι­νω­νι­κό σώμα, οι λαϊ­κές τά­ξεις δεν πεί­θο­νται από την απλή εκ­φο­ρά ενός κα­ταγ­γελ­τι­κού αντι­μνη­μο­νια­κού λόγου, από την κα­τά­θε­ση κυ­βερ­νη­τι­κών σχε­δί­ων «επί χάρ­του», από τον κλα­σι­κό αυ­τά­ρε­σκο υπο­κει­με­νι­σμό, από την πα­ρα­πο­μπή των με­γά­λων αλ­λα­γών στο προ­σε­χές μέλ­λον. Το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ ορ­γα­νώ­νουν συ­γκε­ντρώ­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας (ερ­γα­ζο­μέ­νων, συ­ντα­ξιού­χων, νε­ο­λαί­ας), που πα­ρό­λη την υλική τους υπό­στα­ση, βρί­σκο­νται σε κα­τα­φα­νώς χα­μη­λό­τε­ρα επί­πε­δα προη­γού­με­νων πε­ριό­δων. Οι σχη­μα­τι­σμοί της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς μετά βίας κα­τορ­θώ­νουν να κι­νη­το­ποι­ή­σουν ένα μέρος του δυ­να­μι­κού τους, που ούτως ή άλλως είναι πε­ριο­ρι­σμέ­νο. Η ΑΔΕΔΥ προ­α­ναγ­γέλ­λει την συμ­με­το­χή της στα συλ­λα­λη­τή­ρια των 450 σω­μα­τεί­ων του ΠΑΜΕ ή στις αντι­φα­σι­στι­κές, αντι­ρα­τσι­στι­κές δια­δη­λώ­σεις και απου­σιά­ζει πα­ντε­λώς. Η δε ΓΣΕΕ όπως σ’ όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα είναι βυ­θι­σμέ­νη στην αδρά­νεια και την σχε­δόν «ανυ­παρ­ξία» της, πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας από μα­κριά την εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των:   Η εν­δε­χό­με­νη αντα­πό­κρι­σή της στην πρό­τα­ση για μια 24ωρη πα­νερ­γα­τι­κή απερ­γία στο τέλος του Νο­εμ­βρί­ου θα είναι η πρώτη και τε­λευ­ταία πράξη συμ­με­το­χής της σ’ αυτή την πε­ρί­ο­δο, κι’ αυτό αν ακόμη απο­φα­σι­στεί και δεν υπο­νο­μευ­τεί.

Έτσι η μο­να­δι­κή δυ­να­τό­τη­τα για να με­τα­στρα­φεί προς τα «αρι­στε­ρά της Αρι­στε­ράς» η υπαρ­κτή ροπή απο­στοί­χι­σης λαϊ­κών δυ­νά­με­ων της εκλο­γι­κής επιρ­ρο­ής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι ο προ­σα­να­το­λι­σμός των υπαρ­κτών πο­λι­τι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων στην δρο­μο­λό­γη­ση μιας λαϊ­κής κι­νη­μα­τι­κής δυ­να­μι­κής. Μόνον μια τέ­τοια δια­δι­κα­σία μπο­ρεί να βάλ­λει εκ νέου σε κί­νη­ση τον λαϊκό πα­ρά­γο­ντα, να τον φέρει στο προ­σκή­νιο, να κλο­νί­σει την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να ρίξει στο πε­ρι­θώ­ριο τη ΝΔ και τις δο­ρυ­φο­ρι­κές της δυ­νά­μεις. Αυτό συ­νέ­βη στην πρώτη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο (2010 – 12), με ση­μα­ντι­κή τη συμ­βο­λή του «αυ­θόρ­μη­του» (κί­νη­μα στις πλα­τεί­ες) και του «συ­νει­δη­τού» (ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα), αυτό απαι­τεί­ται να συμ­βεί και σή­με­ρα με βα­ρύ­νο­ντα, εκ των πραγ­μά­των, ρόλο του «συ­νει­δη­τού». Αυτή είναι η ανα­ντι­κα­τά­στα­τη εξέ­λι­ξη (η Αρι­στε­ρά και τα συν­δι­κά­τα στις «μάζες», και όχι ανα­μο­νή της έλευ­σης των «μαζών» στην Αρι­στε­ρά και στα συν­δι­κά­τα), που μπο­ρεί να μπλο­κά­ρει τόσο τον δρόμο προς την δια­κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ, όσο και να επι­σπεύ­σει την ούτως ή άλλως προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη πτώση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η πλέον επα­να­στα­τι­κή πράξη της Αρι­στε­ράς και του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού σή­με­ρα είναι η επι­κέ­ντρω­ση σ’ αυτή την ρι­ζο­σπα­στι­κή, αντι­μνη­μο­νια­κή κι­νη­μα­τι­κή με­τα­στρο­φή του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα. Κι’ αυτό πραγ­μα­τι­κά δεν μπο­ρεί παρά να συ­νο­δεύ­ε­ται με το τέλος των αρι­στε­ρών «μυ­θο­λο­γιών» όπως της πα­ρα­πο­μπής των επα­να­στα­τι­κών με­τα­σχη­μα­τι­σμών στο ιστο­ρι­κό «υπερ­πέ­ραν», ή την ανα­πα­ρα­γω­γή των οφθαλ­μο­φα­νώς χρε­ω­κο­πη­μέ­νων δογ­μά­των του ΣΥΝ και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που ακρι­βώς οδή­γη­σαν στην χρε­ο­κο­πία (πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση, ανα­πτυ­ξιο­λο­γία, κυ­βερ­νη­τι­σμός, στή­ρι­ξη του μι­κρού και με­σαί­ου κε­φα­λαί­ου κλπ.). Και ταυ­τό­χρο­να δεν μπο­ρεί να έχει παρά ένα πλαί­σιο άμε­σων στό­χων πάλης ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας για την με­γά­λη λαϊκή πλειο­ψη­φία (επι­δό­μα­τα ανερ­γί­ας στο σύ­νο­λο των ανέρ­γων, απο­κα­τά­στα­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, κα­τάρ­γη­ση της λαϊ­κής υπέρ - φο­ρο­λό­γη­σης κ.ά.). Και επι­τέ­λους αυτή η κι­νη­μα­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με τις αστι­κές δυ­νά­μεις, στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη, δεν μπο­ρεί παρά να προ­βά­λει το μο­να­δι­κό αντί­πα­λο δέος, την επι­και­ρό­τη­τα της σο­σια­λι­στι­κής ανα­διορ­γά­νω­σης, ως ζω­τι­κής ανα­γκαιό­τη­τας του ιστο­ρι­κού πα­ρό­ντος.

Σε κάθε άλλη πε­ρί­πτω­ση, ο λαϊ­κός ερ­γα­τι­κός κό­σμος, απε­χθα­νό­με­νος όπως έχει επα­νει­λημ­μέ­να κα­τα­δεί­ξει (εκλο­γές Ια­νουα­ρί­ου, δη­μο­ψή­φι­σμα Ιου­λί­ου 2015), τον απρο­σμέ­τρη­το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο συ­ντη­ρη­τι­σμό της ΝΔ, αλλά και μη βρί­σκο­ντας ελ­κτι­κό τον ρόλο του δια­κη­ρυ­κτι­σμού, της κα­ταγ­γε­λιο­λο­γί­ας, του υπο­κει­με­νι­σμού και της αυ­τα­ρέ­σκειας δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, δεν θα έχει παρά να στρα­φεί προς την απο­στα­σιο­ποί­η­ση, την από­συρ­ση, την αποχή, του­λά­χι­στον σ’ αυτή την πε­ρί­ο­δο.