Δεν είμαι ειδικός της τέχνης και δυσκολεύομαι πολύ να την κατανοήσω, ιδιαίτερα αν είναι αφαιρετική. Πιο πολύ ανίδεο θα με χαρακτήριζα. Εντούτοις, προσπαθώ να καταλάβω τι επιχειρεί να πει ή να μην πει ο καλλιτέχνης ή να δώσω εγώ ερμηνεία, είτε συζητώντας είτε διαβάζοντας.
Μια τέτοια Έκθεση, με τίτλο «ΠΡΟΣΩΔΙΕΣ ΚΑΙ ΡΑΨΩΔΙΕΣ», γίνεται στο Μουσείο Άλεξ Μυλωνά, στο Θησείο (διάρκεια μέχρι 13 Φεβρουαρίου), με έργα του Κορνήλιου Γραμμένου (Πάτρα 1959 – Αθήνα 2021). Πρόκειται για γλυπτά και ζωγραφικά έργα, με έντονο το αφαιρετικό στοιχείο, με ελευθερία στο σχεδιασμό, στον ψυχικό αυτοματισμό και στη διάθεση, με κυρίαρχο σε πολλές περιπτώσεις το στοιχείο του μαύρου χρώματος.
Όπως διάβασα, τα έργα του μας φέρνουν αντιμέτωπους με προσωπικές ανεξερεύνητες περιοχές του εαυτού μας, με τους φόβους και τις επιθυμίες μας, προσκαλώντας μας σε μια εξοικείωση με τα φαντάσματά μας. Οι τίτλοι των έργων του είναι ενδεικτικοί των αναζητήσεών του: «Κουράγιο», «Αυτοαπορρόφηση», «Αγάπη κυβέρνησέ μας», «Δεν θα πω ποτέ αντίο», «Έκσταση», «Προαίσθημα», «Επιστροφή», «GiordanoBruno» (από ξύλο, μάρμαρο και σίδηρο), «Ακμάζουσα», «Σάρματα» (που είναι μακριές πτυχώσεις με προεξοχές σε κόντρα πλακέ, ενώ η λέξη προέρχεται από τον Ηράκλειτο και σημαίνει σκουπίδια, υπολείμματα), κ.λπ.
Τα έργα του Γραμμένου εκτείνονται σε ένα ευρύ φάσμα (στη ζωγραφική, το σχέδιο και την γλυπτική), ενώ αξιοποιεί υλικά από ξύλο, σίδηρο, χάλυβα, μόλυβδο και χαρτόνι. Επί της ουσίας τα έργα του είναι μια σύνθεση συνεχούς πειραματισμού. Οι επιρροές του, προέρχονται από πολλά ριζοσπαστικά κινήματα τέχνης, όπως είναι ο ντανταϊσμός, ο υπερρεαλισμός, η Ρώσικη πρωτοπορία (ιδιαίτερα από τον Βλαντιμίρ Τάτλιν), το Bauhaus (το οποίο επέδρασε κυρίως στην εξέλιξη της αρχιτεκτονικής) κ.λπ.
Θα κλείσω με ένα απόσπασμα, του Γραμμένου, που παρατίθεται στο βιβλίο-κατάλογο, που αποτελεί ένα Αφιέρωμα με εικόνες από το έργο του, το οποίο ετοίμαζε, όπως και την Έκθεση, αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί, επειδή τον πρόλαβε ο θάνατος: «[…]η ζωγραφική θέλει να πει αυτό ή το άλλο και αυτό ή το άλλο και αυτό και το αντίθετό του ή και συχνά όλα αυτά μαζί. Και αυτό την κάνει συναρπαστική. Είναι μια συνεχώς εξελισσόμενη διαδικασία, δεν έχει κάποιο απτό "ορατό" τέλος και εκεί έγκειται ίσως το συναρπαστικό. Ο ζωγράφος δεν σκέφτεται γιατί η ίδια η ζωγραφική είναι σκέψη».
