Προσυνεδριακός διάλογος ΚΚΕ: Προβληματισμοί μελών σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά

Θέση 12

Συγκεκριμένα στη θέση 12, με τίτλο, «Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και οι κίνδυνοι πολεμικής εμπλοκής» αναφέρεται:

«Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και μπορεί να αποτελέσει βασικό παράγοντα πυροδότησης της άμεσης πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας.

»Η αστική τάξη της Τουρκίας –την οποία αυτή τη στιγμή, ως ένα βαθμό, προσπαθούν να αποδυναμώσουν άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη– προσπαθεί να αναβαθμίσει τη θέση της μέσω του ελέγχου και της απόκτησης νέων εδαφών και θαλάσσιων περιοχών. Συνεχίζει τη στρατιωτική κατοχή και την παραβίαση δικαιωμάτων του κυπριακού κράτους, καθώς και τις προκλητικές αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού κράτους (αμφισβήτηση συνόρων, εναέριες και θαλάσσιες παραβιάσεις, ”γκριζάρισμα ζωνών” του Αιγαίου, με αποκορύφωμα τις πρόσφατες επαναλαμβανόμενες δηλώσεις Ερντογάν περί αμφισβήτησης της Συνθήκης της Λοζάνης κλπ.). Επιδιώκει για τα σχέδιά της την αξιοποίηση των μειονοτήτων (θρησκευτικών, εθνοτικών κλπ.) στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.

»Οι περιοχές του Αιγαίου και της Θράκης αποτελούν τα πιθανά πεδία πολεμικής σύγκρουσης ανάμεσα στις αστικές τάξεις των γειτονικών κρατών Ελλάδας και Τουρκίας, με ενδεχόμενη εμπλοκή και εμβόλιμων σχεδιασμών της Αλβανίας και της ΠΓΔΜ, που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσουν στενή πολιτική - στρατιωτική συνεργασία με την Τουρκία». (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Θέση 44:

Στη θέση 44 διαβάζουμε:

«Σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο και σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, το Κόμμα πρέπει –υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού– να ηγηθεί στην οργάνωση της εργατικής-λαϊκής πάλης για να βγει η Ελλάδα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

»Αυτό προϋποθέτει όχι μόνο να ηττηθεί ο όποιος πιθανός ιμπεριαλιστής εισβολέας –είτε είναι προσωρινός ”σύμμαχος” είτε είναι προσωρινός ”αντίπαλος” της αστικής τάξης της χώρας– αλλά να ηττηθεί ολοκληρωτικά και η ίδια η εγχώρια αστική τάξη.

»Μόνο έτσι μπορεί να γίνει εφικτό το πέρασμα της εξουσίας στην εργατική τάξη και η διέξοδος από τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος που, όσο κυριαρχεί και σαπίζει, θα φέρνει εναλλάξ πότε τον πόλεμο, πότε την ιμπεριαλιστική «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

»...Απαιτείται οπωσδήποτε ιδιαίτερη δουλειά σε μη επαναστατικές συνθήκες για την επιτυχή δημιουργία των προϋποθέσεων ήττας της εγχώριας και ξένης αστικής τάξης». (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Οι προβληματισμοί των μελών του κόμματος

Στο Ριζοσπάστη, 4/3/2017, σε παρέμβαση στον προσυνεδριακό διάλογο, με τίτλο «Για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο», διαβάζουμε. 

«Η θέση αυτή, νομίζω ότι δεν έχει κατανοηθεί πλήρως. Σε συζητήσεις με φίλους του Κόμματος, ή και μέσα στα όργανα, όταν αναφερόμαστε στη στάση που πρέπει να κρατήσει το Κόμμα, αρκούμαστε στη φράση ”να πρωτοστατήσει για αυτοτελή οργάνωση του κινήματος, να μην μπει η πάλη του κάτω από ξένη σημαία”. Γνώμη μου είναι πως αυτή η φράση είναι που θέλει ανάλυση για να κατακτηθεί η σημασία της και η ανάδειξή της να γίνεται ενιαία από όλο το δυναμικό μας. Δεν πρέπει να ταυτιστεί η εργατική τάξη με τους στόχους και τα συνθήματα των αστών. Όπως σε καιρό ειρήνης, έτσι και σε καιρό πολέμου τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι διαμετρικά αντίθετα από εκείνα του κεφαλαίου και για αυτόν το λόγο θα πρέπει να χαράξουν δική τους πορεία, με τελικό στόχο την κατάκτηση της εξουσίας.

»Κάποιοι σύντροφοι και οπαδοί ρωτάνε με μια ανησυχία λόγω των εξελίξεων: ”Τι σχέδιο έχει το Κόμμα σε περίπτωση τουρκικής εισβολής, πώς θα αντιδράσουμε;” Ζητούν συγκεκριμένη απάντηση, πρακτικά βήματα, για το πώς θα κινηθούμε.

»Θεωρώ ότι δεν μπορείς να απαντήσεις τι θα κάνεις εκείνη τη στιγμή, χωρίς να αναλυθεί τι είδους δράση και παρέμβαση πρέπει να έχουν οι κομμουνιστές στο σήμερα. Πρέπει να αναδειχτεί οπωσδήποτε η σημασία της δουλειάς που γίνεται σε περίοδο ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», ώστε να έχεις προετοιμάσει δυνάμεις».

Διαβάζουμε, επίσης, στο Ριζοσπάστη, 4/3/2017, παρέμβαση με παρόμοιο περιεχόμενο και τίτλο «Μερικές παρατηρήσεις πάνω στις θέσεις της ΚΕ»:

«Θέση 44. Θέλει περισσότερη εξειδίκευση, ίσως με αρθρογραφία στον ”Ριζοσπάστη”, με παραδείγματα, για το πώς πρακτικά θα προετοιμαστεί και αντιδράσει οργανωμένα ο λαϊκός παράγοντας στην περίπτωση πολέμου (που έτσι κι αλλιώς, όπως και να εκδηλωθεί σήμερα είναι ιμπεριαλιστικός). Στο τέλος της 3ης παραγράφου αναφέρεται: ”...περιλαμβάνει και πολύμορφα ζητήματα που πρέπει συνεχώς να μελετά η πολιτική πρωτοπορία”. Ποια είναι αυτά τα ζητήματα; Παραδείγματα;».

Πώς απαντάει το κόμμα;

Μελετήσαμε την αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη» και τις τοποθετήσεις του ΓΓ της ΚΕ πάνω στο θέμα, όμως πουθενά δεν είδαμε κάποια ουσιαστική απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα, καμία εξήγηση σχετικά με πώς δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την «ήττα της εγχώριας αστικής τάξης» ούτε κάποια εξήγηση για το τι σημαίνει «για να τσακωθούν χρειάζονται δύο»… Δηλαδή δεν είδαμε σε κανένα σημείο να αναδεικνύονται οι ευθύνες της «εγχώριας αστικής τάξης».

Το μόνο που φαίνεται τόσο στη θέση 12 όσο και στην αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη» είναι η επιθετικότητα της Τουρκίας – και μάλιστα με συγκεκριμένο τρόπο και με παραδείγματα. Αντίθετα για τις ευθύνες της «εγχώριας αστικής τάξης» βλέπουμε μόνο ασάφειες και γενικότητες. Με γενικολογίες δεν μπορείς να αντιπαλέψεις τον εθνικισμό και την «εθνική ομοψυχία» που πάντα προκαλεί η σύγκρουση με κάποιον εξωτερικό εχθρό!

Ενδεικτικά, στο «Ριζοσπάστη» της 5-3-17 διαβάζουμε:

«Η κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων στο Αιγαίο –με κινήσεις, προηγούμενα όπως η μετάβαση της τουρκικής στρατιωτικής ηγεσίας με πλοίο κοντά στα Ιμια, ”συνεχείς επισκέψεις” ακταιωρών της τουρκικής ακτοφυλακής γύρω από τις νησίδες, κανονιοβολισμοί από τουρκικό σκάφος εντός ελληνικών χωρικών υδάτων δίπλα στο Φαρμακονήσι– συνδυάστηκε τις προηγούμενες μέρες και από μια όξυνση της ρητορικής μεταξύ Αγκυρας και Αθήνας».

Στη συνέχεια υπάρχουν αναφορές από τις δηλώσεις Τούρκων κυβερνητικών και μη αξιωματούχων και το ακόλουθο σχόλιο του αρθρογράφου:

«Η αναφορά Κουρτουλμούς περί ”στρατηγικής” της Άγκυρας αποδεικνύει ότι όλη η τωρινή ”βαβούρα” στο Αιγαίο δεν γίνεται –όπως διαχέουν εδώ κυβερνώντες– για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης της Τουρκίας, έστω κι αν, κατά περιστάσεις, μπορεί να έχει και τέτοια χαρακτηριστικά. Αντιθέτως, η τουρκική αστική τάξη με κάθε μέσο και τρόπο, και σε κάθε περίσταση, φροντίζει να θυμίζει τις πάγιες επιδιώξεις της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, έστω κι αν στην παρούσα φάση η ένταση των δηλώσεων και από τις δυο πλευρές υπερβαίνει την πυκνότητα και την ποσότητα των προκλήσεων στο Αιγαίο». (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Για την εγχώρια άρχουσα τάξη υπάρχει το εξής σχόλιο:

«Ο τρόπος που η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει την επέκταση των γεωπολιτικών της συμφερόντων στην περιοχή είναι η ακόμα βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού άξονα και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς με άλλα κέντρα και χώρες, η εμπλοκή δηλαδή ακριβώς σε μια δίνη εξελίξεων που ολοένα και πιο έντονα μυρίζει μπαρούτι». (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Είναι λογικό με τέτοιες τοποθετήσεις να υπάρχει μπέρδεμα στα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος – και από εδώ προκύπτουν οι «προβληματισμοί» η ανάγκη για «διευκρινήσεις», για  «παραδείγματα για να κατανοηθούν οι θέσεις» κλπ!

Θα χρειαζόταν δηλαδή συγκεκριμένη αναφορά για το ποια είναι τα γεωπολιτικά συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και πως επιδιώκει την επέκτασή τους πράγμα που θα αναδείξει και τις δικές της ευθύνες σε ενδεχόμενο ελληνοτουρκικό πόλεμο και θα δημιουργήσει τις συνθήκες στη συνείδηση του λαού για την ανατροπή της «εγχώριας αστικής τάξης»!

Γενικά οι τίτλοι από της αρθρογραφίας του «Ριζοσπάστη» παρουσιάζουν μια «εγχώρια αστική τάξη» που απειλείται από την επιθετικότητα της Τούρκικης αστικής τάξης. Αναφέρουμε χαρακτηριστικούς τίτλους άρθρων:

«Νέες τουρκικές προκλήσεις και νέες προσπάθειες εφησυχασμού» (2/2/2017)

«Συντηρεί την ένταση η Άγκυρα» (3/2/2017)

«Συνεχής “υπόμνηση” των απαιτήσεων της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο» (23/2/2017)

Επίσης η καταγγελία του ΚΚΕ ότι η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα καλλιεργούν τον εφησυχασμό στο λαό για την προκλητική στάση της Τουρκίας, μόνο σύγχυση μπορεί να προκαλέσει. Γράφει συγκεκριμένα ο Ριζοσπάστης της 3/2/17:

«Συνεχίζει η Τουρκία τις προκλήσεις σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων αποκαλύπτοντας ότι κάθε άλλο παρά “αποσπασματικές κινήσεις”, απλά για λόγους “εσωτερικής κατανάλωσης”, είναι οι τελευταίες ενέργειες, όπως προσπαθούν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τα άλλα αστικά κόμματα να παρουσιάσουν καλλιεργώντας εφησυχασμό για τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή που γεννάνε επικίνδυνες εξελίξεις και επιβάλλουν τη λαϊκή επαγρύπνηση». (Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Συνέντευξη του Δημήτρη Κουτσούμπα

Στη συνέντευξη που έδωσε στο κανάλι «Action24» και που δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» στις 4/2/2017, ο ΓΓ της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, καταγγέλλει με τη σειρά του τον εφησυχασμό:

«Εμείς δεν επαναπαυόμαστε. Μάλιστα ασκούμε κριτική στην ελληνική κυβέρνηση, που εφησυχάζει τον ελληνικό λαό λέγοντας ότι “εντάξει δεν είναι τίποτα, συνηθισμένα επεισόδια” ή στην καλύτερη περίπτωση λέει ότι ο Ερντογάν έχει εσωτερικά προβλήματα  και μόνο γι’ αυτό τα κάνει. Φυσικά ο Ερντογάν έχει εσωτερικά προβλήματα... Αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να έχει επιθετική πολιτική, γιατί είναι ζωτικός χώρος το Αιγαίο... για την τούρκικη πολιτική».

Ανησυχεί ο Γραμματέας του ΚΚΕ γιατί:

«...κάθε φορά όταν υπάρχει... επεισόδιο με την Τουρκία... η τουρκική πολιτική κάτι παίρνει. Να σας θυμίσω ότι μετά τα Ίμια ήταν για πρώτη φορά που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση μαζί με την τουρκική κυβέρνηση και σε επίπεδο ΕΕ, ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο». (Υπογρ δικές μας)

Στην ερώτηση:

«Τι προτείνετε να κάνει η κυβέρνηση...»

Απαντά:

«Η κυβέρνηση θα πρέπει να ακολουθήσει μια πολιτική κατ' αρχήν ενημέρωσης του ελληνικού λαού, καθαρής ενημέρωσης όλων των πολιτικών δυνάμεων...»

τα «ερωτήματα» που προκύπτουν

Αυτές οι απαντήσεις –που προκύπτουν όταν το ΚΚΕ πιέζεται και αναγκάζεται να γίνει συγκεκριμένο– γεννάνε, φυσιολογικά, μια σειρά από ζητήματα.

Πρώτο μια κυβέρνηση με αστική πολιτική, όπως η σημερινή, τι είδους «περισσότερη ενημέρωση» θα κάνει πέραν από αυτή που λαμβάνουμε από τα ΜΜΕ;

Δεύτερο, μπορεί ο λαός να μην είναι, αλλά τα κόμματα του κατεστημένου και η αστική τάξη είναι σίγουρα επαρκώς πληροφορημένοι για το τι συμβαίνει. Και πράττουν αυτό που υπαγορεύει το συμφέρον τους.

Όμως το ΚΚΕ τι προσδοκά όταν ζητά να ενημερωθούν όλα τα κόμματα; Περιμένει κοινή δράση για αντιμετώπιση του εξωτερικού κινδύνου; Προτείνει εθνική ενότητα σαν απάντηση στην τουρκική επιθετικότητα;

Τρίτο, ποιο νομίζει το ΚΚΕ ότι θα είναι το περιεχόμενο της δράσης της κυβέρνησης  για την «λαϊκή επαγρύπνηση»; Καθεστώς εξουσίας του κεφαλαίου δεν έχουμε; Τι είδους λαϊκή επαγρύπνηση θα μπορούσε να δημιουργήσει μια κυβέρνηση που υπηρετεί αυτό το καθεστώς;

Καμία σχέση με το διεθνισμό

Αυτές οι τοποθετήσεις του ΚΚΕ δεν έχουν σχέση με το Διεθνισμό. Δεν αποκαλύπτουν το ρόλο της εγχώριας αστικής τάξης στην οποιουδήποτε χαρακτήρα εμπλοκή με την Τουρκία, πράγμα, που θα στοιχίσει στο εργατικό-λαϊκό κίνημα σε ανθρώπινες ζωές. Έτσι, σε συνδυασμό με προτάσεις του είδους «να ενημερώσει η κυβέρνηση τα πολιτικά κόμματα» οδηγούν σε αντιλήψεις εθνικής συσπείρωσης απέναντι στον εξωτερικό εχθρό.

Είναι φανερό ότι η πολιτική του ΚΚΕ στο πρακτικό και συγκεκριμένο επίπεδο δεν συνάδει με την θέση 44 που προτείνει «...να ηττηθεί ολοκληρωτικά και η ίδια η εγχώρια αστική τάξη».

Η ήττα της «εγχώριας αστικής τάξης» που είναι σωστή σαν πρόταση πρέπει να προετοιμαστεί από τώρα πριν ξεσπάσει η εμπλοκή και αυτό σημαίνει να καταλάβει ο λαός συγκεκριμένα ότι τα συμφέροντά του δεν ταυτίζονται με τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της, κι αυτές το ΚΚΕ οφείλει να τις αναδείξει μία προς μία.

Το πρόβλημα επομένως δεν είναι στις θέσεις 12 και 44 καθαυτές αλλά στην πολιτική του κόμματος στο πρακτικό επίπεδο: η ολοκληρωτική αδυναμία δηλαδή να μετατρέψει σωστές θέσεις όπως «την ήττα της εγχώριας αστικής τάξης» σε πρακτικές πολιτικές προτάσεις που να γίνουν κατανοητές και να υιοθετηθούν από τη βάση του κόμματος και την κοινωνία.

Μάχη ενάντια στον εφησυχασμό – από ποιον, με ποιο πρόγραμμα;

Η μάχη ενάντια στον εφησυχασμό, που σωστά προτείνει το ΚΚΕ, δεν είναι έργο της κυβέρνησης, αλλά της Αριστεράς – της Αριστεράς της οποίας το ΚΚΕ σαν το μεγαλύτερο κόμμα της όφειλε να θέσει τον εαυτό του επικεφαλής.

Στο τετρασέλιδο φυλλάδιο του ΚΚΕ, που δημοσιεύτηκε στο «Ρ» 12/2/2017, με τίτλο: «Η δύναμή σου είναι εδώ! Με το ΚΚΕ στο δρόμο της ριζικής αλλαγής!» είναι σωστή η αναφορά ότι:

«Οι εξελίξεις επιβάλλουν ενίσχυση της πάλης για την απεμπλοκή της χώρας μας από τους πολεμικούς σχεδιασμούς, δυνάμωμα της κοινής πάλης Ελλήνων και Τούρκων εργαζομένων ενάντια στις αστικές τάξεις και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους».

Αυτό σύντροφοι του ΚΚΕ προϋποθέτει δυνάμωμα της κοινής πάλης της ελληνικής Αριστεράς συγκροτημένη σε αντιπολεμικό–αντιμνημονιακό–ταξικό μέτωπο. Που σημαίνει πάλη για έξοδο από το ΝΑΤΟ, με αποκάλυψη των γεωπολιτικών επιδιώξεων και συμφερόντων της εγχώριας αστικής τάξης έτσι ώστε να στραφούν τα λαϊκά στρώματα εναντίον της, με πάλη ενάντια στα μνημόνια και με ταυτόχρονη προβολή του σοσιαλιστικού μεταβατικού προγράμματος σαν απάντηση στην εξουσία της «εγχώριας αστικής τάξης».