Στην τελική ευθεία της δίκης των νεοναζί

Η βα­σι­κή γρα­µµή υπε­ρά­σπι­σης των χρυ­σαυ­γι­τών, όλα αυτά τα χρό­νια, είχε τέσ­σε­ρα κο­µβι­κά ση­µεία: «Η δο­λο­φο­νία του Φύσσα ήταν ένα ατυ­χές γε­γο­νός- το κόµµα της Χρυ­σής Αυγής δεν έχει καµιά ευ­θύ­νη - δεν εί­µα­στε να­ζι­στές αλλά έλ­λη­νες εθνι­κι­στές - η δίωξη και η δίκη της Χρυ­σής Αυγής είναι πο­λι­τι­κή σκευω­ρία της κυ­βέρ­νη­σης Σα­µα­ρά και των αµε­ρι­κα­νο­ε­βραί­ων».

Αυτή η γρα­µµή κα­τέρ­ρευ­σε στο δι­κα­στή­ριο. Στις απο­λο­γί­ες για τις επι­µέ­ρους συν­δε­ό­µε­νες υπο­θέ­σεις (Φύσ­σας, Αι­γύ­πτιοι αλιερ­γά­τες, ΠΑΜΕ), η αστειό­τη­τα των δι­καιο­λο­γιών, οι αντι­φά­σεις και οι αλ­λη­λο­δια­ψεύ­σεις διέ­λυ­σαν πολλά ατο­µι­κά «άλ­λο­θι» αλλά και την προ­σπά­θεια να πα­ρου­σια­στούν οι επι­θέ­σεις ως «τυ­χαία-ατυ­χή πε­ρι­στα­τι­κά» και όχι ως απο­τέ­λε­σµα της ορ­γα­νω­µέ­νης δρά­σης τα­γµά­των εφό­δου. 

Αλλά και στο επί­πε­δο στοι­χειώ­δους αξιο­πρέ­πειας, πολ­λοί από τους «γεν­ναί­ους» των «τα­γµά­των εφό­δου» απο­δεί­χθη­καν «λίγοι» µπρο­στά στην ευ­θύ­νη των πρά­ξε­ών τους. Αυτός ο δια­συ­ρµός όµως ήταν ανά­λο­γος της πο­τα­πό­τη­τας και του­κυ­νι­σµού της να­ζι­στι­κής ηγε­σί­ας που τους εγκα­τέ­λει­ψε.

Οι απο­λο­γί­ες της ηγε­σί­ας

Οι βου­λευ­τές κα­τη­γο­ρού­µε­νοι προ­κει­µέ­νου να δι­καιο­λο­γή­σουν τα αδι­καιο­λό­γη­τα, αµφι­σβή­τη­σαν ανοι­χτά την ευ­φυία και τη σο­βα­ρό­τη­τα των «συ­να­γω­νι­στών» τους, ή και φόρ­τω­σαν την ευ­θύ­νη απο­κλει­στι­κά σε αυ­τούς για την εγκλη­µα­τι­κή δράση της ΧΑ. Όλες οι «πτέ­ρυ­γες» (ενα­πο­µεί­να­ντες «πι­στοί» στον Μι­χα­λο­λιά­κο, «απο­χω­ρή­σα­ντες» µε τον Λαγό και «µε­τα­νο­ού­ντες») επί­σης επέ­µει­ναν στη θε­ω­ρία της πο­λι­τι­κής σκευω­ρί­ας, µιας και η «διεύ­θυν­ση εγκλη­µα­τι­κής ορ­γά­νω­σης» είναι η κα­τη­γο­ρία που απει­λεί το σύ­νο­λο της πα­λιάς ηγε­σί­ας.

Κά­ποια αλ­λη­λο­καρ­φώ­µα­τα φά­νη­καν ωστό­σο, είτε µε αντι­φά­σεις σε ισχυ­ρι­σµούς για το πότε ενη­µε­ρώ­θη­καν ποιοι για τη δο­λο­φο­νία Φύσσα, είτε µε την πιο εν­δει­κτι­κή πε­ρί­πτω­ση του «δια­χω­ρι­σµέ­νου» Μίχου, ο οποί­ος ήταν ο πρώ­τος που «έδωσε» την ύπαρ­ξη ιε­ραρ­χί­ας, εντο­λών κλπ, κα­τήγ­γει­λε το ότι δεν υπήρ­ξαν δια­γρα­φές, ενώ έµµε­σα «έδει­ξε» τον Λαγό. Κα­θό­λου τυ­χαία, στη διάρ­κεια της απο­λο­γί­ας Μίχου ξέ­σπα­σε «εµφύ­λιος» µε­τα­ξύ δι­κη­γό­ρων των νε­ο­να­ζί, µε βα­ριές κου­βέ­ντες που λίγο έλει­ψε να κα­τα­λή­ξουν σε ξύλο.

Ο Κασ­σι­διά­ρης επι­χεί­ρη­σε µια «ηγε­τι­κή» εµφά­νι­ση.Δεν απέ­φυ­γε κι αυτός στι­γµές γε­λοιό­τη­τας όταν προ­σπα­θού­σε να συ­µµα­ζέ­ψει τα ασυ­µµά­ζευ­τα, αλλά ήταν κυ­νι­κός και αλα­ζο­νι­κός, ανέ­βα­σε κα­τα­κό­ρυ­φα το ζή­τη­µα της «σκευω­ρί­ας Σα­µα­ρά», ενώ δια της υπεκ­φυ­γής «να συ­ζη­τή­σει πο­λι­τι­κά» στο δι­κα­στή­ριο και επι­κα­λού­µε­νος τις «ιδέες» και την «ελευ­θε­ρία του λόγου» ήταν ο πρώ­τος που έκλει­σε το µάτι στο σκλη­ρό πυ­ρή­να νε­ο­να­ζί οπα­δών.Ξε­χω­ρί­σα­µε µια δια­τύ­πω­ση που κάθε λέξη της είχε ση­µα­σία: «ο δη­µό­σιος λόγος µας ήταν προ­σα­ρµο­σµέ­νος στα πλαί­σια της νο­µι­µό­τη­τας». Ο Πα­να­γιώ­τα­ρος επι­χεί­ρη­σε να υπε­ρα­σπι­στεί τον αρ­χη­γό του, πα­ρου­σιά­ζο­ντας την ει­κό­να µιας ηγε­σί­ας που δεν ήξερε καν πόσες και ποιες το­πι­κές υπάρ­χουν (!) και διέ­γρα­φε άµεσα µε εντο­λή Μι­χα­λο­λιά­κου κάθε βίαιο στοι­χείο (δια­γρα­φές που βάση στοι­χεί­ων και απο­λο­γιών, µόνο στο µυαλό του Πα­να­γιώ­τα­ρου υπάρ­χουν…).

Αν µπο­ρού­µε να κά­νου­µε ένα ισο­λο­γι­σµό αυτή τη στι­γµή: η Χρυσή Αυ­γή­έ­χει υπο­στεί ξε­κά­θα­ρα νο­µι­κή, ηθική και πο­λι­τι­κή ήττα, που θα έχει­συ­νέ­πειες πο­λι­τι­κές αλλά και ποι­νι­κές, ιδιαί­τε­ρα για τους τρα­µπού­κου­ςτων δρό­µων.

Η δίκη όµως της Χρυ­σής Αυγής έχει και ευ­ρύ­τε­ρες προ­ε­κτά­σεις. Είναι ηµε­γα­λύ­τε­ρη δίκη µε πο­λι­τι­κό εν­δια­φέ­ρον µετά τη δίκη των χου­ντι­κών. Είναι επί­σης ηµε­γα­λύ­τε­ρη δίκη, σε όλη την Ευ­ρώ­πη µε­τα­πο­λε­µι­κά, ενά­ντια σε­να­ζι­στι­κό κόµµα. Οι χρυ­σαυ­γί­τες πε­ρι­γρά­φουν ως «σκευω­ρία» το ότι υπήρ­ξε «πο­λι­τι­κή από­φα­ση» προ­κει­µέ­νου να κι­νη­θούν οι Αρχές και η Αστυ­νο­µία. Ισχύ­ει το ανά­πο­δο: το γε­γο­νός ότι χρειά­στη­κε «πο­λι­τι­κή από­φα­ση» (κάτω από ισχυ­ρή κοι­νω­νι­κή πίεση) για να κι­νη­θούν επι­τέ­λους οι Αρχές και η Αστυ­νο­µία ανα­δει­κνύ­ει τη «σκευω­ρία» συ­γκά­λυ­ψης της δρά­σης της τα προη­γού­µε­να χρό­νια. Άλ­λω­στε στη δίκη της ΧΑ, οι σχέ­σεις µε την αστυ­νο­µία και το (παρα)κρά­τος είναι το µόνο ζή­τη­µα που δεν ανα­δεί­χτη­κε σχε­δόν κα­θό­λου.

«Να τε­λειώ­σου­µε τη δου­λειά»

«Η δίκη πα­ρά­γει απο­τε­λέ­σµα­τα» είναι µια κοινή πα­ρα­δο­χή σε όλο το αντι­φα­σι­στι­κό φάσµα. Τα απο­τε­λέ­σµα­τα αυτά µπο­ρού­µε να τα κα­τα­µε­τρή­σου­µε: Πρώτο, από τότε που άρ­χι­σε η δίκη στα­µά­τη­σαν θε­α­µα­τι­κά οι επι­θέ­σεις σε µε­τα­νά­στες, πρό­σφυ­γες, οµο­φυ­λό­φι­λους και ακτι­βι­στές της Αρι­στε­ράς. Δεύ­τε­ρο, η δίκη έπαι­ξε ση­µα­ντι­κό ρόλο, αλλά όχι τον κα­θο­ρι­στι­κό, για την εκλο­γι­κή πτώση της Χρυ­σής Αυγής και (ίσως ση­µα­ντι­κό­τε­ρο) για τη διά­σπα­ση της.

Πίσω όµως από την κοινή πα­ρα­δο­χή στέ­κο­νται και αντι­πα­ρα­τί­θε­νται δια­φο­ρε­τι­κά πο­λι­τι­κά επι­χει­ρή­µα­τα. Για τον φι­λε­λεύ­θε­ρο αντι­φα­σι­σµό η ενό­τη­τα του λε­γό­µε­νου «συ­ντα­γµα­τι­κού τόξου» ήταν η κι­νη­τή­ρια δύ­να­µη της κρί­σης της Χρυ­σής Αυγής. Δεν συ­µµε­ρι­ζό­µα­στε αυτή την άποψη. Ο πό­λε­µος ενά­ντια στα φα­σι­στι­κά κι­νή­µα­τα και ορ­γα­νώ­σεις δεν είναι ανε­ξάρ­τη­τος από τις αι­τί­ες που δυ­να­µώ­νουν τους φα­σί­στες. Και ήταν οι ρα­τσι­στι­κές και µνη­µο­νια­κές πο­λι­τι­κές (συ­ντα­γµα­τι­κών) κο­µµά­των, όπως η ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ και µετά το 2015 ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που έθρε­ψαν τους νε­ο­να­ζί.

Τα δικά µας κα­θή­κο­ντα πα­ρα­µέ­νουν: ο πα­ρα­τε­τα­µέ­νος πό­λε­µος θέ­σε­ων ενά­ντια στο φα­σι­σµό, την ακρο­δε­ξιά, το ρα­τσι­σµό. Αυτός ο πό­λε­µος δεν είναι ανε­ξάρ­τη­τος από την πάλη ενά­ντια στην ρα­τσι­στι­κή και αντερ­γα­τι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη. Στην τρέ­χου­σα πο­λι­τι­κή στι­γµή του­λά­χι­στον, ο κύ­ριος εχθρός µας είναι ο θε­σµι­κός ρα­τσι­σµός, που συ­νε­χί­ζε­ται και κλι­µα­κώ­νε­ται, στρώ­νο­ντας το έδα­φος πάνω στο οποίο αν­θί­ζουν ακρο­δε­ξιά «λου­λού­δια». Και ο «πό­λε­µος θέ­σε­ων» πρέ­πει να έχει κέ­ντρο τους µα­ζι­κούς χώ­ρους, ερ­γα­τι­κούς και γει­το­νιάς, πεί­θο­ντας και κι­νη­το­ποιώ­ντας τον κόσµο της δου­λειάς.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά