Το στρατηγικό αδιέξοδο της κεντροαριστεράς

Όσο για τις εγ­χώ­ριες δυ­νά­μεις του «προ­ο­δευ­τι­κού» χώρου, το απο­τέ­λε­σμα της κάλ­πης πυ­ρο­δό­τη­σε νέο γύρο εσω­κομ­μα­τι­κών αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων σε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ενώ επι­τά­χυ­νε τις πα­ρα­σκη­νια­κές και μη διερ­γα­σί­ες ανα­σύν­θε­σης της λε­γό­με­νης κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. 

Με εξαί­ρε­ση την Πορ­το­γα­λία, τη Ρου­μα­νία και τη Σου­η­δία, που κέρ­δι­σαν την πρω­τιά, στις υπό­λοι­πες χώρες της ΕΕ, οι δυ­νά­μεις της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας βρέ­θη­καν στη δεύ­τε­ρη θέση ή και ακόμα πιο κάτω. Στη Γερ­μα­νία το SPD ήταν πίσω από την ακρο­δε­ξιά «Εναλ­λα­κτι­κή για τη Γερ­μα­νία», που ήρθε δεύ­τε­ρη. Στη Γαλ­λία, αν και οι Σο­σια­λι­στές βγή­καν τρί­τοι, τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στο Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο έχει η Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία. Συ­νο­λι­κό­τε­ρα, η ομάδα των Σο­σια­λι­στών και Δη­μο­κρα­τών, κα­τά­φε­ρε με δυ­σκο­λία να δια­τη­ρή­σει τις δυ­νά­μεις της, σε σχέση με το 2019. 

Οι Σο­σια­λι­στές, έχο­ντας εδώ και πολλά χρό­νια απω­λέ­σει κάθε ίχνος αντι­κα­πι­τα­λι­σμού, δεν δια­κρί­νο­νται εύ­κο­λα από τα συ­ντη­ρη­τι­κά κόμ­μα­τα της επο­χής και εξα­κο­λου­θούν να μην απο­τε­λούν σο­βα­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση στη Δεξιά και την Άκρα Δεξιά. Την ίδια ώρα, οι Πρά­σι­νοι έχα­σαν 17 έδρες, απόρ­ροια της προ­σαρ­μο­γής τους στην ατζέ­ντα της «πρά­σι­νης ανά­πτυ­ξης», που δεν απο­τε­λεί παρά μια αστι­κή εναλ­λα­κτι­κή, η οποία δεν αμ­φι­σβη­τεί το κα­πι­τα­λι­στι­κό πα­ρα­γω­γι­κό μο­ντέ­λο. 

Μετά τις νίκες του Τρί­του Δρό­μου των τελών της δε­κα­ε­τί­ας του ’90, με τον Τόνι Μπλερ των Νέων Ερ­γα­τι­κών, τον Λιο­νέλ Ζο­σπέν, τον Γκέρ­χαρ Σρέ­ντερ και τον Φίσερ και την ιτα­λι­κή Ελιά, η δε­κα­ε­τία του ’00 εξα­έ­ρω­σε κάθε ευ­ρεία λαϊκή νο­μι­μο­ποί­η­ση προς τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, εφό­σον η τε­λευ­ταία ορ­κί­στη­κε πίστη στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις και το ΝΑΤΟ. 

Στην Ελ­λά­δα, τόσο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ κα­τά­φε­ραν να επι­βε­βαιώ­σουν την ει­κό­να μιας ανύ­παρ­κτης κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, απο­τέ­λε­σμα της συ­ναί­νε­σης που προ­σφέ­ρουν στις κύ­ριες πλευ­ρές της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής. Οι εσω­κομ­μα­τι­κές ανα­τα­ρα­χές που προ­κλή­θη­καν από το απο­τέ­λε­σμα, έχουν στρέ­ψει τα φώτα της δη­μο­σιό­τη­τας πάνω τους και όχι στη ΝΔ, η οποία έχασε ένα εκα­τομ­μύ­ριο ψή­φους σε σχέση με βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του 2023. 

Μόλις έκλει­σαν οι κάλ­πες, ξε­κί­νη­σε η συ­ζή­τη­ση για την ανά­γκη ευ­ρύ­τε­ρης συ­νερ­γα­σί­ας με­τα­ξύ των κομ­μά­των της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, καθώς κα­νέ­να από αυτά δεν φαί­νε­ται να μπο­ρεί να πα­ρου­σια­στεί ως αξιό­πι­στη εναλ­λα­κτι­κή λύση απέ­να­ντι στη ΝΔ. Συ­ζή­τη­ση στην οποία πα­ρεμ­βαί­νουν διά­φο­ρα επι­χει­ρη­μα­τι­κά και μι­ντια­κά συμ­φέ­ρο­ντα, που σε και­ρούς αβε­βαιό­τη­τας επι­θυ­μούν έναν ισχυ­ρό «δη­μο­κρα­τι­κό» πόλο, απα­ραί­τη­το για τη συ­στη­μι­κή στα­θε­ρό­τη­τα.

ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Πέρσι, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πέ­ρα­σε από τη με­γά­λη ήττα Τσί­πρα στο κόμμα Κασ­σε­λά­κη (που ως «αδια­με­σο­λά­βη­τος» δήθεν θα νι­κού­σε τον Μη­το­τά­κη) και το ΠΑΣΟΚ θε­ώ­ρη­σε πως σαν ώριμο φρού­το, η θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης θα έπε­φτε κα­τευ­θεί­αν στην αγκα­λιά του Αν­δρου­λά­κη. Αυτό το κα­λο­καί­ρι θα είναι καυτό και για τους δύο. Το 14,9% του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε συν­δυα­σμό με την απώ­λεια 360.000 ψήφων και το 12,8% του ΠΑΣΟΚ, άνοι­ξαν το κα­πά­κι για όλες τις δυ­σα­ρέ­σκειες που «σι­γό­βρα­ζαν» στην Κου­μουν­δού­ρου και τη Χα­ρι­λά­ου Τρι­κού­πη, με αμ­φό­τε­ρες τις ηγε­σί­ες να δέ­χο­νται ισχυ­ρή αμ­φι­σβή­τη­ση. 

Οι ισχυ­ρι­σμοί Κασ­σε­λά­κη περί «μαύ­ρου χρή­μα­τος» στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κατά την πε­ρί­ο­δο της προ­ε­δρί­ας του Αλ. Τσί­πρα και η από­φα­ση για ανα­στο­λή έκ­δο­σης του κα­θη­με­ρι­νού φύλ­λου της «Αυγής» προ­κά­λε­σαν έντο­νες αντι­δρά­σεις, που κο­ρυ­φώ­θη­καν με κεί­με­νο 87 στε­λε­χών (Γε­ρο­βα­σί­λη, Φλα­μπου­ρά­ρης, Ρα­γκού­σης, Θε­ο­χα­ρό­που­λος, Ζα­χα­ριά­δης κ.α.), στο οποίο ασκεί­ται έντο­νη κρι­τι­κή στην κομ­μα­τι­κή λει­τουρ­γία και τις προ­ε­δρι­κές κι­νή­σεις. 

Οι «Κασ­σε­λί­στας» απά­ντη­σαν με τη στο­χο­ποί­η­ση των εσω­τε­ρι­κών εχθρών και την πα­ρου­σί­α­ση του σχε­δί­ου της ηγε­σί­ας: «ρι­ζι­κές αλ­λα­γές» στο επι­κεί­με­νο Κα­τα­στα­τι­κό Συ­νέ­δριο (κόμμα «μο­νο­πρό­σω­πη εται­ρία» με τυ­πι­κά Όρ­γα­να), συ­νερ­γα­σία με το ΠΑΣΟΚ και την Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας σε κοι­νο­βου­λευ­τι­κό επί­πε­δο -όχι συ­γκόλ­λη­ση, οι­κο­νο­μι­κή εξυ­γί­αν­ση, σκιώ­δης κυ­βέρ­νη­ση κλπ. 

Δεν γνω­ρί­ζου­με ακόμα τι ακρι­βώς θέλει να φτιά­ξει ο Κασ­σε­λά­κης. Το σί­γου­ρο είναι ότι έχει ανοί­ξει δύο μέ­τω­πα. Το ένα μέ­τω­πο είναι εσω­κομ­μα­τι­κό και το άλλο είναι απέ­να­ντι σε όλες τις άλλες δυ­νά­μεις της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και σε όσους επι­διώ­κουν κά­ποιας μορφή ενο­ποί­η­σή της. Είναι προ­φα­νές ότι ο Στέ­φα­νος δεν πρό­κει­ται να πα­ρα­με­ρί­σει ακόμα και αν αυτό ση­μαί­νει ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα ζήσει ακόμα μια διά­σπα­ση και θα μεί­νει πρό­ε­δρος σε ένα κόμμα κάτω του 10%, αν και εφό­σον δεν ανα­τρα­πεί από τους εσω­κομ­μα­τι­κούς του αντι­πά­λους. Πά­ντως δύ­σκο­λα θα συ­νε­χί­σουν όλοι μαζί, πα­λιοί και νέοι, μετά το Κα­τα­στα­τι­κό Συ­νέ­δριο του φθι­νο­πώ­ρου ή και νω­ρί­τε­ρα. 

Οι θε­τι­κές με­τρή­σεις του Αλέξη Τσί­πρα στις δη­μο­σκο­πή­σεις, ο οποί­ος, μέσα από τη Διά­σκε­ψη του Ιν­στι­τού­του του (με τη συμ­με­το­χή Ζάεφ, Πάϊατ, Νί­μιτς, Ολάντ και άλλων ρε­τα­λιών)  κά­λε­σε σε συ­γκρό­τη­ση ενός ενιαί­ου προ­ο­δευ­τι­κού σχή­μα­τος, συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας και τους «απο­στά­τες» της Νέας Αρι­στε­ράς, οδή­γη­σαν τον πρό­ε­δρο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε ανοι­χτό πό­λε­μο και με το τοτέμ της πα­ρά­τα­ξης. Μά­λι­στα, ο Κασ­σε­λά­κης υπο­στή­ρι­ξε ότι αν προ­κύ­ψουν δια­δι­κα­σί­ες δη­μιουρ­γί­ας νέου φορέα θα είναι υπο­ψή­φιος για την ηγε­σία του, ακόμα και αν βρει τον Τσί­πρα απέ­να­ντί του. Εκτός αν επι­στρέ­ψει στην ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο Τσί­πρας και εκεί­νος θα είναι δίπλα του ως στρα­τιώ­της! 

Ο Αλέ­ξης Τσί­πρας με τις πα­ρεμ­βά­σεις του το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα και τους ανοι­χτούς διαύ­λους επι­κοι­νω­νί­ας με τον ΓΑΠ και άλλα ντό­πια και διε­θνή κα­θε­στω­τι­κά κέ­ντρα, διεκ­δι­κεί ρόλο γε­φυ­ρο­ποιού, ώστε να προ­χω­ρή­σει η συ­μπό­ρευ­ση των «προ­ο­δευ­τι­κών» δυ­νά­με­ων, σε μια πο­ρεία υπέρ­βα­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Μετά τις τόσες αγκα­λιές με Σίσι και Νε­τα­νιά­χου, κά­ποια δου­λειά πρέ­πει να κάνει και αυτός…

Πέραν των δύο βα­σι­κών στρα­το­πέ­δων, ο Νίκος Παπ­πάς, ως συ­νή­θως, δεν έχει ακόμα κα­τα­λή­ξει προς τα που θα κι­νη­θεί, ενώ ρόλο διεκ­δι­κεί και η Κί­νη­ση των «3» (Τε­μπο­νέ­ρας, Κο­τσα­κάς, Τσιό­κας), που επι­μέ­νουν για νέο πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, βα­δί­ζου­με προς ένα δεύ­τε­ρο σερί κα­λο­καί­ρι, με το ριά­λι­τι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να απα­σχο­λεί την πο­λι­τι­κή επι­και­ρό­τη­τα. 

ΠΑΣΟΚ

Στο ΠΑΣΟΚ, οι δια­δι­κα­σί­ες της επό­με­νης μέρας ξε­κί­νη­σαν με τη συ­νε­δρί­α­ση της ΚΠΕ, στις 30/6. Νίκος Αν­δρου­λά­κης και Χάρης Δού­κας (να ψη­φί­ζεις δή­μαρ­χο Αθή­νας και να σου βγαί­νει αρ­χη­γός του ΠΑΣΟΚ…) είναι το βα­σι­κό δί­πο­λο στην κούρ­σα για την προ­ε­δρία, με τον πρώτο γύρο των εκλο­γών να διε­ξά­γε­ται στις 6 Οκτω­βρί­ου και τον δεύ­τε­ρο στις 13 Οκτω­βρί­ου. Την υπο­ψη­φιό­τη­τα του δη­μάρ­χου Αθή­νας στη­ρί­ζει ο Μα­νώ­λης Χρι­στο­δου­λά­κης, πα­ρό­τι το όνομά του πε­ρι­λαμ­βα­νό­ταν στους εν­δε­χό­με­νους υπο­ψή­φιους και αρ­κε­τοί Πα­παν­δρεϊ­κοί, αλλά και πρώην συ­νο­δοι­πό­ροι του Αν­δρου­λά­κη, όπως ο Οδυσ­σέ­ας Κων­στα­ντι­νό­που­λος. Υπο­ψη­φιό­τη­τα έθε­σαν ακόμα οι Παύ­λος Γε­ρου­λά­νος, Μι­λέ­να Απο­στο­λά­κη, Νά­ντια Γιαν­να­κο­πού­λου και Μι­χά­λης Κα­τρί­νης. Ο Αν­δρου­λά­κης θα επι­μεί­νει στην αυ­τό­νο­μη πο­ρεία του ΠΑΣΟΚ, παίρ­νο­ντας απο­στά­σεις από την κοινή εκλο­γι­κή κά­θο­δο με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για την ώρα. Αντί­θε­τα, ο Δού­κας θα προ­σπα­θή­σει να εκλε­γεί με όπλο τις ευ­ρύ­τε­ρες συ­νερ­γα­σί­ες, όπως στις δη­μο­τι­κές εκλο­γές. Ο έλεγ­χος του κομ­μα­τι­κού μη­χα­νι­σμού από τον Αν­δρου­λά­κη, αλλά και η υπο­στή­ρι­ξη προς τον Δούκα από με­ρί­δα των κυ­ρί­αρ­χων ΜΜΕ, προ­μη­νύ­ει μια αμ­φίρ­ρο­πη ανα­μέ­τρη­ση. 

Νέα Αρι­στε­ρά

Η απο­τυ­χία της Νέας Αρι­στε­ράς να εκλέ­ξει ευ­ρω­βου­λευ­τή, άνοι­ξε και εκεί τη συ­ζή­τη­ση για την πο­ρεία του σχη­μα­τι­σμού που προ­έ­κυ­ψε από την προη­γού­με­νη διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η απο­δυ­να­μω­μέ­νη ΝΕ.ΑΡ. είναι ανοι­χτή στα σε­νά­ρια ανα­συ­γκρό­τη­σης της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Δια­θέ­τει εξάλ­λου μια 11με­λή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα που τυχόν «με­τα­κί­νη­σή» της μπο­ρεί να κα­θο­ρί­σει ποιο κόμμα θα είναι αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση στη βουλή. Ο Αλέ­ξης Χα­ρί­τσης επι­σή­μα­νε ότι για τη Νέα Αρι­στε­ρά ο διά­λο­γος για τη δια­μόρ­φω­ση ενός ενιαί­ου με­τώ­που απέ­να­ντι στη Δεξιά έχει προ­γραμ­μα­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις, θέ­λο­ντας να απο­κη­ρύ­ξει το ρόλο «ουράς» στην όποια πο­λι­τι­κή ή εκλο­γι­κή συμ­μα­χία συ­γκρο­τη­θεί και προ­τεί­νει την αντι­γρα­φή του μο­ντέ­λου του «Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που» στην Ελ­λά­δα. Κάτι τέ­τοιο βέ­βαια απαι­τεί ρήξη με την κα­θε­στω­τι­κή υπευ­θυ­νό­τη­τα. 

Αντί­θε­τα, ο Ε. Τσα­κα­λώ­τος, με άρθρο του στην ΕΦ.ΣΥΝ. προ­τάσ­σει ως επεί­γου­σα ανά­γκη την «ανα­σύν­θε­ση της Αρι­στε­ράς και τη δη­μιουρ­γία ενός αντι­πα­ρα­θε­τι­κού κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού μπλοκ». Επι­δί­ω­ξη στην οποία, σύμ­φω­να με τον πρώην υπουρ­γό οι­κο­νο­μι­κών,  δεν βοη­θά­ει το «δεν συ­ζη­τά­με με αυ­τούς που υπο­γρά­ψα­νε μνη­μό­νια», επι­χει­ρώ­ντας να βγά­λει από το κάδρο το μνη­μο­νια­κό πα­ρελ­θόν των στε­λε­χών της ΝΕ.ΑΡ. και να επα­να­πα­τρι­σθεί στη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά. 

Αν κάτι επι­βε­βαιώ­νουν οι διερ­γα­σί­ες στα κόμ­μα­τα του λε­γό­με­νου «προ­ο­δευ­τι­κού» χώρου, οι αντι­πα­ρα­θέ­σεις, τα πα­ρα­σκη­νια­κά «μα­χαι­ρώ­μα­τα», οι απει­λές δια­γρα­φών και δια­σπά­σε­ων και η απω­θη­τι­κή για την κοι­νω­νία κα­μα­ρί­λα, είναι το στρα­τη­γι­κό αδιέ­ξο­δο της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Όλη αυτή η «από τα πάνω» από­πει­ρα ανα­σύν­θε­σης, χωρίς καμία κοι­νω­νι­κή ανα­φο­ρά και συμ­με­το­χή στο μα­ζι­κό κί­νη­μα, με συ­ζή­τη­ση μόνο για τα πρό­σω­πα, χωρίς πο­λι­τι­κές αιχ­μές που θα εν­σω­μα­τώ­νουν τα αι­τή­μα­τα της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και θα συ­γκρού­ο­νται με το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μο­νό­δρο­μο, σί­γου­ρα δεν μπο­ρεί να δώσει προ­ο­πτι­κή ρι­ζι­κής κοι­νω­νι­κής αλ­λα­γής. Είναι απί­θα­νο μια και­νούρ­για ηγε­σία στο ΠΑΣΟΚ ή στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να οδη­γή­σει στην επί­λυ­ση αυτού του υπαρ­ξια­κού προ­βλή­μα­τος, όταν η απά­ντη­ση στη Δεξιά είναι μια πιο «προ­ο­δευ­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση» με πα­ρό­μοια πο­λι­τι­κή. 

Και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ακόμα και αν πα­ρα­με­ρι­στούν οι ηγε­σί­ες και προ­χω­ρή­σουν τα σχέ­δια συ­νέ­νω­σης των δύο χώρων (είναι και εκεί­νο το εκλο­γι­κό μπό­νους, που δεν υπάρ­χει για συ­να­σπι­σμούς κομ­μά­των), τί­πο­τα ελ­πι­δο­φό­ρο δεν μπο­ρεί να φέρει για τον κόσμο που ζει από τη δου­λειά του ή κι­νεί­ται με­τα­ξύ ανερ­γί­ας και επι­σφά­λειας. Ακόμα και μια πιο γεν­ναία επι­δο­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή, σί­γου­ρα δεν απο­τε­λεί ενί­σχυ­ση της ερ­γα­σί­ας. Γιατί ούτε το κε­φά­λαιο θα φο­ρο­λο­γη­θεί, ούτε το κοι­νω­νι­κό κρά­τος θα ανα­τα­χθεί, ούτε οι επα­να­προ­ω­θή­σεις  και οι εξο­ρύ­ξεις στο Αι­γαίο θα στα­μα­τή­σουν, αν υπο­θέ­σου­με ότι η κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά βρε­θεί στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία. 

Αγω­νία

Βέ­βαια, δεν πρέ­πει να υπο­τι­μά­με την αγω­νία της άρ­χου­σας τάξης να δη­μιουρ­γη­θεί σύ­ντο­μα ένας εναλ­λα­κτι­κός πόλος, ως εφε­δρεία στην κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ, για την οποία η λαϊκή δυ­σα­ρέ­σκεια όλο και με­γα­λώ­νει και ανα­ζη­τά πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση. Σε μια πε­ρί­ο­δο έντα­σης των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νί­σι­μων και διαρ­κούς οι­κο­νο­μι­κής στα­σι­μό­τη­τας στην ευ­ρω­ζώ­νη, ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός έχει σο­βα­ρούς λό­γους να ανη­συ­χεί. Και είναι βέ­βαιο ότι ο «τραυ­μα­τι­σμέ­νος» Μη­τσο­τά­κης δεν μπο­ρεί να οδη­γή­σει μόνος του το πλοίο στη «θα­λασ­σο­τα­ρα­χή». Ει­δι­κά όταν έχουν υπάρ­ξει σο­βα­ρές ρωγ­μές στην κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία που τον στή­ρι­ξε και διά­φο­ρα αστι­κά επι­τε­λεία ανα­ζη­τούν ήδη το διά­δο­χό του. 

Όσο η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ φθεί­ρε­ται και ο κό­σμος ανα­ζη­τά τη μέ­θο­δο «για να πέσει η Δεξιά», τόσο πιο πολύ φαί­νε­ται το κενό του άλλου αρι­στε­ρού πόλου, που θα είναι χρή­σι­μο αντί­βα­ρο στην υπε­ρο­χή του Μη­τσο­τά­κη και την ακρο­δε­ξιά απει­λή. Όμως, στο πεδίο της στή­ρι­ξης των αγώ­νων, της ενω­τι­κής δρά­σης της Αρι­στε­ράς, των πο­λι­τι­κών πρω­το­βου­λιών, έχου­με αρ­κε­τή δου­λειά να κά­νου­με. Γιατί πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ, υπάρ­χει  ανά­γκη ανα­συ­γκρό­τη­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς και δη­μιουρ­γί­ας ενός πραγ­μα­τι­κού αντί­πα­λου δέους. Τόσο απέ­να­ντι στους νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους κα­νί­βα­λους και τους ακρο­δε­ξιούς, όσο και απέ­να­ντι στον δήθεν «προ­ο­δευ­τι­σμό». 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά