Συμφωνίες Μαρόκου-Ισραήλ: Χυδαίο αλισβερίσι στις πλάτες Παλαιστινίων και Σαχράουϊ

Όπως και με τις πε­ρι­πτώ­σεις των Ηνω­μέ­νων Αρα­βι­κών Εμι­ρά­των και του Μπα­χρέιν, έτσι και τώρα, πρό­κει­ται κυ­ρί­ως για εγκα­τά­λει­ψη των προ­σχη­μά­των και όχι για κά­ποια «τε­κτο­νι­κή αλ­λα­γή»: Το Μα­ρό­κο είχε ανα­πτύ­ξει από δε­κα­ε­τί­ες (όχι-και-τό­σο)«ανε­πί­ση­μους» δε­σμούς με το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ -ιδιαί­τε­ρα στο κρί­σι­μο ζή­τη­μα της στρα­τιω­τι­κής ασφά­λειας, το βα­σι­κό «εξα­γώ­γι­μο προ­ϊ­όν» του Ισ­ρα­ήλ στην προ­σπά­θειά του να κερ­δί­σει στή­ρι­ξη από κα­τα­πιε­στι­κά αρα­βι­κά κα­θε­στώ­τα που βρί­σκουν ιδιαί­τε­ρα χρή­σι­μη την «τε­χνο­γνω­σία» που έχει χτι­στεί πάνω στα κόκ­κα­λα των Πα­λαι­στι­νί­ων για να τη χρη­σι­μο­ποιούν ενά­ντια στους λαούς τους, τους πο­λι­τι­κούς τους αντι­πά­λους κ.ά.

Η ση­μα­σία του συμ­βο­λι­σμού ασφα­λώς πα­ρα­μέ­νει. Η λίστα κρα­τών που εγκα­τα­λεί­πουν έμπρα­κτα και δη­μό­σια την αρα­βι­κή γραμ­μή «γη για ει­ρή­νη» (όπου η απο­κα­τά­στα­ση σχέ­σε­ων με το Ισ­ρα­ήλ μπαί­νει στο τρα­πέ­ζι ως «υπό­σχε­ση» που θα κάνει το σιω­νι­στι­κό κρά­τος να απο­δε­χθεί ως προ­α­παι­τού­με­νο να πα­ρα­χω­ρή­σει εδάφη στους Πα­λαι­στί­νιους) διευ­ρύ­νε­ται.

Για τον χα­ρα­κτή­ρα αυτής της κα­μπά­νιας «εξο­μά­λυν­σης» των αρα­βοϊσ­ραη­λι­νών σχέ­σε­ων, έχου­με αρ­θρο­γρα­φή­σει πιο ανα­λυ­τι­κά και όσα γρά­ψα­με ισχύ­ουν και για το Μα­ρό­κο. 

Ένα πράγ­μα που δια­φέ­ρει στη συ­γκε­κρι­μέ­νη συμ­φω­νία είναι η χυ­δαιό­τη­τα (ή αν θέ­λε­τε η ωμή ει­λι­κρί­νεια) της «εξα­γο­ράς» στο φως του ήλιου. «Δώ­σα­με» τους Πα­λαι­στί­νιους, αλλά «πή­ρα­με» τη Δυ­τι­κή Σα­χά­ρα (και όπλα αξίας 1 δισ. δο­λα­ρί­ων, καθώς ο Τραμπ προ­ώ­θη­σε άμεσα τη σχε­τι­κή «πα­ραγ­γε­λιά» στο Κο­γκρέ­σο, μην κρα­τώ­ντας ούτε εκεί τα προ­σχή­μα­τα).

Ένα δεύ­τε­ρο είναι ότι απο­τε­λεί μια ακόμα επί­δει­ξη πλή­ρους αδια­φο­ρί­ας των ΗΠΑ στις «συ­ναι­νέ­σεις» της προη­γού­με­νης επο­χής. Είναι γνω­στό ότι οι ΗΠΑ (και η Γαλ­λία κ.ά.) στή­ρι­ζαν τη μα­ρο­κι­νή μο­ναρ­χία ενά­ντια στο Μέ­τω­πο Πο­λι­σά­ριο, που ηγεί­ται του αγώνα των Σα­χρά­ουϊ για αυ­το­διά­θε­ση από τη δε­κα­ε­τία του ’70 μέχρι σή­με­ρα. Αλλά αι­σθά­νο­νταν την ανά­γκη να απο­δέ­χο­νται -δη­μό­σια- τα πλαί­σια των απο­φά­σε­ων του ΟΗΕ: που εξα­κο­λου­θεί να χα­ρα­κτη­ρί­ζει τη Δυ­τι­κή Σα­χά­ρα «μη αυ­το­κυ­βερ­νώ­με­νη πε­ριο­χή» και να καλεί σε μια πο­λι­τι­κή λύση που πε­ρι­λαμ­βά­νει το δι­καί­ω­μα των Σα­χρά­ουϊ στην αυ­το­διά­θε­ση (φτά­νο­ντας στη δυ­να­τό­τη­τα δη­μο­ψη­φί­σμα­τος για ανε­ξαρ­τη­σία). Για δε­κα­ε­τί­ες, τα κράτη δι­χά­ζο­νταν ανά­με­σα σε αυτά που έφτα­ναν στο ση­μείο να ανα­γνω­ρί­σουν το Πο­λι­σά­ριο ως «εξό­ρι­στη κυ­βέρ­νη­ση κυ­ρί­αρ­χου κρά­τους» (την αυ­το­α­να­κη­ρυγ­μέ­νη «Αρα­βι­κή Δη­μο­κρα­τία των Σα­χρά­ουϊ»), και αυτά που πε­ριο­ρί­ζο­νταν να το ανα­γνω­ρί­σουν ως εκ­πρό­σω­πο των Σα­χρά­ουΐ και να προ­ω­θούν κά­ποιο συμ­βι­βα­σμό των Σα­χρά­ουϊ με το Ρα­μπάτ. Η «στε­γνή», μο­νο­με­ρής υιο­θέ­τη­ση των μα­ρο­κι­νών ισχυ­ρι­σμών για δι­καιώ­μα­τα πλή­ρους κυ­ριαρ­χί­ας στη Δυ­τι­κή Σα­χά­ρα ήταν εκτός συ­ζή­τη­σης. Αυτό άλ­λα­ξε ο Τραμπ.

Στη Δυ­τι­κή Σα­χά­ρα τα όπλα έχουν σι­γή­σει τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες. Το Μέ­τω­πο Πο­λι­σά­ριο έχει απο­δε­χτεί τη συμ­φω­νία εκε­χει­ρί­ας, που προ­έ­βλε­πε από τις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του ’90 τη διε­ξα­γω­γή δη­μο­ψη­φί­σμα­τος για ανε­ξαρ­τη­σία. Αυτή η υπό­σχε­ση δεν έχει εκ­πλη­ρω­θεί και η γραμ­μή του μα­ρο­κι­νού κρά­τους έχει πλέον στρα­φεί στη συ­ζή­τη­ση για πι­θα­νή πα­ρα­χώ­ρη­ση πε­ριο­ρι­σμέ­νης αυ­το­νο­μί­ας εντός της κυ­ριαρ­χί­ας του. Το Πο­λι­σά­ριο δέ­χτη­κε να εντά­ξει και αυτή την επι­λο­γή σε πι­θα­νό δη­μο­ψή­φι­σμα, αλλά επι­μέ­νει ότι πρέ­πει να τεθεί και το ερώ­τη­μα της ανε­ξαρ­τη­σί­ας. Τα τε­λευ­ταία χρό­νια είχε στρα­φεί στις μα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις ως μορφή πάλης, αλλά χωρίς επι­τυ­χία. Οι Σα­χρά­ουΐ βρί­σκο­νται είτε στα στρα­τό­πε­δα προ­σφύ­γων στην Αλ­γε­ρία, είτε στη μικρή ζώνη που ελέγ­χει το Πο­λι­σά­ριο (το 25-30% της Δυ­τι­κής Σα­χά­ρας), απο­κλει­σμέ­νη από ένα με­γά­λο τεί­χος που «πε­ρι­φράσ­σει» τις οι­κο­νο­μι­κά βιώ­σι­μες πε­ριο­χές (κομ­βι­κές οδι­κές αρ­τη­ρί­ες, απο­θέ­μα­τα ορυ­κτών, ακτές του Ατλα­ντι­κού) που ελέγ­χει ο μα­ρο­κι­νός στρα­τός.

Αυτό το αδιέ­ξο­δο έκανε το Πο­λι­σά­ριο να δια­τη­ρεί πάντα μια πι­θα­νή  επι­στρο­φή στην ένο­πλη πάλη ως «κα­τα­φύ­γιο». Το τε­τε­λε­σμέ­νο που δη­μιουρ­γούν ο Τραμπ και ο Βα­σι­λιάς Μο­χά­μεντ ο Έκτος απει­λεί να λει­τουρ­γή­σει ως «στα­γό­να που ξε­χεί­λι­σε το πο­τή­ρι» για τους Σα­χρά­ουΐ και να ανα­ζω­πυ­ρώ­σει τον «ξε­χα­σμέ­νο πό­λε­μο». Ενώ κα­νείς δεν ξέρει πώς θα αντι­δρά­σει σε μια τέ­τοια ανα­θέρ­μαν­ση η Αλ­γε­ρία (που στη­ρί­ζει το Πο­λι­σά­ριο από την ίδρυ­σή του μέχρι σή­με­ρα). Είναι άλλη μια όψη της επι­σή­μαν­σης ότι δεν υπάρ­χει τί­πο­τε το «φι­λει­ρη­νι­κό» στις συμ­φω­νί­ες «ει­ρή­νης» διά­φο­ρων αρα­βι­κών μο­ναρ­χιών με το Ισ­ρα­ήλ.

Στο εσω­τε­ρι­κό του Μα­ρό­κου, η κρα­τι­κή προ­πα­γάν­δα επι­χει­ρεί να «ανε­βά­σει» την ανα­γνώ­ρι­ση της κυ­ριαρ­χί­ας της επί της Δυ­τι­κής Σα­χά­ρας και να «χα­μη­λώ­σει» το κομ­μά­τι της συμ­φω­νί­ας που αφορά τις σχέ­σεις με το Ισ­ρα­ήλ. Σοφά από τη μεριά της. Αμε­ρι­κα­νι­κά θινκ τανκ θε­ω­ρούν τη συμ­φω­νία «ωφέ­λι­μη» για το «διε­θνές στά­τους» του μα­ρο­κι­νού κα­θε­στώ­τος, αλλά «επι­κίν­δυ­νη» για την «εσω­τε­ρι­κή συ­νο­χή του».  Η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του μα­ρο­κι­νού λαού εξα­κο­λου­θεί να θε­ω­ρεί το πα­λαι­στι­νια­κό «υπό­θε­ση όλων των Αρά­βων» και να δια­φω­νεί στην εξο­μά­λυν­ση σχέ­σε­ων με το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ αν δεν απο­δο­θεί πρώτα  δι­καιο­σύ­νη. Ωστό­σο, τα φι­λι­κά προς το κα­θε­στώς Μέσα είχαν βο­λι­κά πλάνα να με­τα­δώ­σουν: υπήρ­ξαν πα­νη­γυ­ρι­σμοί στο Ρα­μπάτ για τη «νίκη» στη Δυ­τι­κή Σα­χά­ρα. Δυ­στυ­χώς, η πλειο­ψη­φία της μα­ρο­κι­νής κοι­νω­νί­ας έχει εκ­παι­δευ­τεί επί χρό­νια στην υπο­στή­ρι­ξη των «κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των» του Μα­ρό­κου στη Σα­χά­ρα. Ένα τμήμα πο­λι­τι­κών στε­λε­χών που εκ­φρά­ζει αυτή την αντι­φα­τι­κή συ­νεί­δη­ση (αλ­λη­λεγ­γύη στους κα­τα­πιε­ζό­με­νους Πα­λαι­στί­νιους, αδια­φο­ρία για τους κα­τα­πιε­ζό­με­νους Σα­χρά­ουΐ) στέ­κε­ται αμή­χα­να απέ­να­ντι στην πρω­το­βου­λία του Βα­σι­λιά: «Έχου­με δίκιο στη Δυ­τι­κή Σα­χά­ρα, αλλά δε χρεια­ζό­ταν αυτή η συμ­φω­νία με το Ισ­ρα­ήλ για να το βρού­με». Είναι η   ελά­χι­στη γραμ­μή άμυ­νας, που επι­χει­ρεί να δια­χω­ρι­στεί από την κα­τά­πτυ­στη συμ­φω­νία, αλλά, υιο­θε­τώ­ντας το «εθνι­κό δίκιο», είναι ευά­λω­τη στην κα­θε­στω­τι­κή προ­πα­γάν­δα που μπο­ρεί να ισχυ­ρι­στεί βά­σι­μα ότι η συμ­φω­νία ήταν όντως «εθνι­κά ωφέ­λι­μη»…

Ελ­πί­ζου­με το «πε­ζο­δρό­μιο» να χα­λά­σει τα σχέ­δια του Βα­σι­λιά και να μην ανε­χτεί αυτό το ξε­πού­λη­μα. Και να βρε­θούν εκεί­νες οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που θα υψώ­σουν τη ση­μαία της αλ­λη­λεγ­γύ­ης με­τα­ξύ των λαών (Πα­λαι­στι­νια­κού, Μα­ρο­κι­νού, Σα­χρά­ουϊ) ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό και το στενό «εθνι­κό συμ­φέ­ρον»...