Ήταν κάποτε μια κυβέρνηση της Αριστεράς...

Ήταν μια καλή εκδήλωση – πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Όπως κάθε μνημόσυνο που σέβεται τον εκλιπόντα, τους διόλου τεθλιμμένους, στην περίπτωση, συγγενείς, το πλήθος που συγκεντρώνεται για να τιμήσει αυτόν που χάθηκε, που έφυγε (συνήθως πρόωρα και άδικα), χωρίς να προλάβει να πράξει ή να δώσει όσα μπορούσε ή και ήθελε. Είναι χαρακτηριστικό όλων των αντίστοιχων επετείων να γίνεται μια αναφορά στα έργα και τις ημέρες του τιμώμενου, στο αποτύπωμα και τις παρακαταθήκες του. 

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν μας απογοήτευσε σε αυτό το σημείο – ήταν και το καλύτερο του, εξάλλου. Ο πρόχειρος και σύντομος απολογισμός της «πρώτης φοράς Αριστεράς» ήταν όντως απολογισμός της πρώτης φοράς και όχι της «δεύτερης» με μια εξαίρεση, την (κολοβή) θέσπιση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Ο Τσίπρας διέτρεξε έναν χρόνο κυβερνήσεων του, κάνοντας ετεροβαρή μνεία μόνο για το πρώτο εξάμηνο (Ιανουάριος 2015 – Ιούλιος 2015). Όλα όσα συμπεριέλαβε στον κατάλογο των επιτευγμάτων των κυβερνήσεων του, αφορούν το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης – ν.4320 έως 4325 για την ανάσχεση της ανθρωπιστικής κρίσης, την ΕΡΤ, τις 100 δόσεις, την επαναφορά απολυμένων και διαθεσίμων και την (με πολλή φειδώ) αποκατάσταση (κάποιων και όχι όλων) των αδικιών, τη (λειψή) χορήγηση ιθαγένειας. Αλήθεια, γιατί δεν έκανε μια ταχεία αναδρομή και στο δεύτερο εξάμηνο; Γιατί δεν άρχισε να απαριθμεί το περιεχόμενο των συμφωνιών που και ο ίδιος έσπευσε ξανά να υπερασπιστεί προκειμένου η χώρα να μείνει στην Ευρώπη, στο ευρώ και στην στενή επιτήρηση των δανειστών; Γιατί δεν άρχισε να απαγγέλει τον κατάλογο των αριθμών που αφορούν το χρέος, τα πλεονάσματα, τις νέες, επιπρόσθετες φορολογικές επιβαρύνσεις, τις περικοπές και τις μειώσεις, αλλά και το ξήλωμα των νόμων και των ρυθμίσεων του πρώτου εξαμήνου της «πρώτης φοράς»; 

Ας θυμίσουμε στον Τσίπρα μέρος μόνο όσων ξέχασε να υπερασπιστεί αναλυτικά: Την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με ληστρικό τρόπο για τα δημόσια οικονομικά. Την πώληση 14 αεροδρομίων και του ΟΛΠ, σε κρατικά γερμανικά και κινεζικά συμφέροντα. Την ασυλία του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ και την «τρόικα εν κράτει» του ΤΑΙΠΕΔ και του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, που λύνει τα χέρια στους τραπεζίτες να αρπάξουν κατοικίες και επιχειρήσεις. Τις άγριες και αναδρομικές φοροεπιδρομές σε μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους και αγρότες. Την προσυνεννόηση με τους δανειστές για κάθε νομοθέτημα που θα φέρνει η συγκυβέρνηση του, για να μη μείνει ζωντανό για ζωντανό στο αγρόκτημα – ξέρετε, γάτες, αγελάδες και τα λοιπά. Τη διάλυση του ΕΣΡ για να ικανοποιηθούν τα μικρομεγαλίστικα καπρίτσια του πιο στενού του συνεργάτη, που την έχει δει Λουδοβίκος των Συχνοτήτων. Την τακτική αρπακολλατζήδικης νομοθέτησης προαπαιτούμενων με διαδικασίες εξπρές, καταστρατηγώντας Σύνταγμα και Κανονισμό της Βουλής. Τη διάλυση της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος. Τους υπουργούς του, Μάρδα, Χουλιαράκη (εδώ θα χάσουμε τον λογαριασμό...) , τελευταία τον Βαγγέλη Αποστόλου, που ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητούν όχι απλώς εφαρμογή των μνημονίων (...ανόητε!), αλλά και κάτι παραπάνω για να μείνει η χώρα σε αυτή την Ευρώπη της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού – με άλλα λόγια αν δεν υπήρχε μνημόνιο, έπρεπε να το εφεύρουμε. Τους δημογέροντες και τους προκρίτους του ΣΥΡΙΖΑ που με γνώμονα την προσωπική τους πολιτική και (ευρω)κοινοβουλευτική επιβίωση βλέπουν οικουμενικές κυβερνήσεις ευρέος νεοφιλελεύθερου φάσματος, τον Λεβέντη ρυθμιστή της πολιτικής ζωής και τον Στουρνάρα υπεύθυνο και στιβαρό Διοικητή Λόχων Οικονομικών Καταδρομών (ΛΟΚ) , με επωμίδες το ευρώ και τη φάτσα του Ντράγκι. Την ουσιαστική διάλυση του εγχειρήματος (και μετέπειτα) κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, που πια δεν έχει ούτε τα στελέχη, ούτε το πρόγραμμα, ούτε την ιδεολογία, ούτε τις ρίζες του  στην Αριστερά – μόνο η σφραγίδα και ο τίτλος έμειναν σαν ένα πουκάμισο αδειανό, σαν μια Ελένη... 

Επειδή προφανώς δεν θα μπορούσε να κάνει τέτοιου είδους και περιεχομένου απολογισμό ο Τσίπρας, είπε να ανοίξει το εγκόλπιο πολιτικής Ανδρέα Γ. Παπανδρέου στο κεφάλαιο «Μητσοτάκης στον δρόμο με τις λεύκες» - γνωστό θρίλερ που ανέβαινε με αξιοσημείωτη επιτυχία στις πολιτικές αίθουσες της δεκαετίας του 1980. Έτσι, ο πρωθυπουργός κατακεραύνωσε, προς τέρψιν των οπαδών ''του'', τον πολιτικό του αντίπαλο, με τον οποίο βέβαια μόλις λίγες ημέρες πριν, αντάλλασσε προσφωνήσεις και φιλοφρονήσεις του στυλ «Αλέξη μου... Κυριάκο μου!». Η ομιλία σε αυτό το σημείο ήταν και προθέρμανση και για την προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για το Ασφαλιστικό, όπου οι δύο δήμιοι (Τσίπρας – Μητσοτάκης) θα τσακωθούν πάνω από την καταδικασμένη, από τους «εταίρους» δανειστές, εις θάνατο κοινωνική ασφάλιση για το πως θα την εκτελέσουν – αγχόνη, πέλεκυς, τουφεκισμός, ηλεκτρική καρέκλα, ένεση δηλητηρίου για να πάει πιο ήσυχα και... γαλήνια; 

Κάπως έτσι, το μνημόσυνο απέκτησε χαρακτηριστικά μονομαχίας με τον Εφιάλτη, δηλαδή τον Μητσοτάκη τον Νεότερο. Γιατί όπως έχουν επισημάνει και πολλοί άλλοι, όταν στην νεοφιλελεύθερη ατζέντα τα έχουν βρει (οι δύο τους, και όχι μόνο οι δυο τους) τότε το μόνο που απομένει είναι η μετατροπή της πολιτικής σε αρένα εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών και αγκίστρωσης στην κυβερνητική εξουσία. Τότε δηλαδή που ανοίγει ο κύκλος προσεταιρισμού και λεηλασίας των υπόλοιπων κομμάτων σε μια δήθεν τιτάνια και καθοριστική μάχη στο περιβόητο «Κέντρο». Γιατί για τα υψηλά νοήματα, τη... μεγάλη πολιτική, τις εφαρμογές και τις επιτηρήσεις, αναλαμβάνουν για παράδειγμα, ο Στουρνάρας, ο Σάλλας, ο ΣΕΒ, η ΕΥΠ πρώην ΚΥΠ, τα συστημικά, συγκυβερνητικά ή δήθεν αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ, το Βερολίνο, οι Βρυξέλλες και η Ουάσινγκτον – όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά και όχι με την ίδια βαρύτητα πάντα. Κρίμα που δεν υπήρξε μνεία στο μνημόσυνο και για τη δική τους συμβολή στον έναν χρόνο χωρίς Αριστερά στην κυβέρνηση.