Βουλευτικές εκλογές στην Κύπρο: Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει

1. Η κυ­βέρ­νη­ση, με το επι­χεί­ρη­μα της εξό­δου από τα μνη­μό­νια και την κα­πή­λευ­ση του εθνι­κού ζη­τή­μα­τος, φαί­νε­ται ότι θα έχει πλειο­ψη­φι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση στη νέα βουλή. Σε αυτό βοηθά και η απου­σία ου­σια­στι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης από τα αρι­στε­ρά, από το ΑΚΕΛ. Ανα­μέ­νε­ται ακόμη ότι θα είναι πρώτη δύ­να­μη σε εκλο­γές με πολύ υψηλά πο­σο­στά απο­χής, η οποία με τη σειρά της αντι­κα­το­πτρί­ζει μια απα­ξί­ω­ση των εκλο­γών από πολύ κόσμο. Αυτός ο κό­σμος, εν μέσω σκαν­δά­λων που απο­κα­λύ­πτο­νται κα­θη­με­ρι­νά, δεί­χνει να μη βλέ­πει εναλ­λα­κτι­κή απέ­να­ντι στις πο­λι­τι­κές που εφαρ­μό­ζο­νται τα τε­λευ­ταία χρό­νια.

2. Τον τε­λευ­ταίο καιρό, μια σειρά από κι­νη­το­ποι­ή­σεις και κι­νή­μα­τα που όμοιά τους εί­χα­με χρό­νια να δούμε στο νησί, «τά­ρα­ξαν τα νερά» του κοι­νω­νι­κού συμ­βι­βα­σμού που ήθελε να επι­βάλ­λει προς όφε­λος της η κυ­βέρ­νη­ση. Η τε­λευ­ταία έλ­πι­ζε ότι το πα­ρα­μύ­θι με το τέλος των μνη­μο­νί­ων και την άφιξη της ανά­πτυ­ξης θα το κα­τα­πί­ναν αμά­ση­το οι ερ­γα­ζό­με­νοι. Όμως, όπως απο­δεί­χθη­κε, λο­γά­ρια­ζε χωρίς τον ξε­νο­δό­χο: Η ΠΑ­ΣΥ­ΝΟ έδει­ξε σε όλους μας με τη συ­γκλο­νι­στι­κή απερ­γία της ότι κάτι γί­νε­ται στην κοι­νω­νία. Ότι υπάρ­χουν διερ­γα­σί­ες και ζυ­μώ­σεις που οδη­γούν σε αντι­στά­σεις. Η κυ­βέρ­νη­ση απά­ντη­σε με τον πιο σκλη­ρό τρόπο: Λάσπη στην απερ­γία, απει­λές, επι­στρά­τευ­ση των ΜΜΕ και άλλων φο­ρέ­ων, με απο­κο­ρύ­φω­μα την πρό­τα­ση νόμου για ποι­νι­κο­ποί­η­ση των απερ­γιών. Όλα αυτά επει­δή, αν έκανε πίσω, θα άνοι­γε τον ασκό του Αιό­λου. Ξέ­ρουν πολύ καλά ότι, αν ικα­νο­ποιού­νταν τα αι­τή­μα­τα της ΠΑ­ΣΥ­ΝΟ, θα ακο­λου­θού­σε ντό­μι­νο απερ­γιών και σε άλ­λους χώ­ρους. Πα­ρό­λ’ αυτά, η ΠΑ­ΣΥ­ΝΟ κέρ­δι­σε κάτι που υπερ­βαί­νει τα δί­καια αι­τή­μα­τα της απερ­γί­ας: Άφησε πο­λύ­τι­μη πα­ρα­κα­τα­θή­κη για το άμεσο μέλ­λον, εμπνέ­ο­ντας πολύ κόσμο, απο­δει­κνύ­ο­ντας ότι η απερ­γία έχει απο­τέ­λε­σμα, ότι βάζει τις κυ­βερ­νή­σεις στη γωνία. Έδει­ξε σε όλους μας ότι οι ερ­γα­τι­κοί αγώ­νες δεν είναι «πο­λυ­τέ­λεια» για επο­χές πα­χιών αγε­λά­δων. Τη σκυ­τά­λη πήραν οι απο­λυ­μέ­νοι της FBME, ενός μι­κρού ερ­γα­σια­κού χώρου, που κρά­τη­σαν ζω­ντα­νή μια απερ­γία για 28 μέρες, με δυ­να­μι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις σε κα­θη­με­ρι­νή βάση. Η δια­μαρ­τυ­ρία-συ­ναυ­λία για τον Ακάμα, με τη συμ­με­το­χή χι­λιά­δων αν­θρώ­πων, επί­σης απο­τε­λεί μια πολύ σαφή έν­δει­ξη για τη διά­θε­ση του κό­σμου να αντι­στα­θεί στην κυ­βέρ­νη­ση και στα σχέ­διά της.

3. Η απρο­θυ­μία της ηγε­σί­ας του ΑΚΕΛ να στη­ρί­ξει αυτά τα κι­νή­μα­τα είναι δυ­στυ­χώς εκ­κω­φα­ντι­κή. Όπως εκ­κω­φα­ντι­κή είναι και η σιωπή της απέ­να­ντι στην ενί­σχυ­ση της ακρο­δε­ξιάς. Δε στή­ρι­ξε απο­τε­λε­σμα­τι­κά καμία από τις με­γά­λες απερ­γί­ες που έγι­ναν αυτό το διά­στη­μα. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, το ΑΚΕΛ αυτή τη στιγ­μή αδυ­να­τεί ακόμη και να εκ­φέ­ρει λόγο που πα­ρα­πέ­μπει σε κόμμα της Αρι­στε­ράς, παρά μόνο με έμ­με­σο τρόπο. Κατά την πε­ρί­ο­δο που ήταν στην κυ­βέρ­νη­ση άνοι­ξε το δρόμο για την Τρόι­κα και τα μνη­μό­νια και, ακόμη και ως αντι­πο­λί­τευ­ση, αρ­κεί­ται στο ρόλο του πα­ρα­τη­ρη­τή. Δεν πα­λεύ­ει ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση και προ­σπα­θεί απλώς να μας πεί­σει ότι θα κάνει κα­λύ­τε­ρη δια­χεί­ρι­ση. Δεν το κα­τα­φέρ­νει. Όλα δεί­χνουν ότι τα πο­σο­στά του θα είναι μειω­μέ­να στις εκλο­γές του Μάη. Οι αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες της βάσης του ΑΚΕΛ χρειά­ζε­ται να απε­μπλα­κούν με την προ­ο­πτι­κή της οι­κο­δό­μη­σης ενός αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού πόλου της Αρι­στε­ράς, που θα στη­ρί­ζει τους αγώ­νες με όλες του τις δυ­νά­μεις, θα συν­δέ­ει και θα συ­νο­λι­κο­ποιεί τα κι­νή­μα­τα και τις μάχες και θα έχει όραμα και σχέ­διο ανα­τρο­πής. Ότι δεν υπάρ­χει κα­πι­τα­λι­σμός με αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο και ότι το σύ­στη­μα δεν αλ­λά­ζει με δια­χει­ρι­στές είναι το πικρό μά­θη­μα που πή­ρα­με τόσο από την δια­κυ­βέρ­νη­ση ΑΚΕΛ, όσο και από αυτή των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ στην Ελ­λά­δα.

4. Τα υπό­λοι­πα κόμ­μα­τα που διεκ­δι­κούν εί­σο­δο στο κοι­νο­βού­λιο, τόσο αυτά που πα­ρα­δο­σια­κά κα­τέ­χουν έδρες (ΕΔΕΚ, ΔΗΚΟ) όσο και τα νέα κόμ­μα­τα που κα­τε­βαί­νουν, δεν έχουν καμία ανα­φο­ρά στην Αρι­στε­ρά και τις κοι­νω­νι­κές διεκ­δι­κή­σεις. Σε σχέση με το Κυ­πρια­κό, ανα­μα­σούν λο­γι­κές των κυ­ρί­αρ­χων κομ­μά­των, ενώ δεν είναι δια­τε­θει­μέ­να να δια­φυ­λά­ξουν τα δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Οι­κο­νο­μι­κά εκ­φρά­ζουν νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες λο­γι­κές και στις κα­λύ­τε­ρες πε­ρι­πτώ­σεις προ­τεί­νουν μια «κα­λύ­τε­ρη δια­χεί­ρι­ση» του συ­στή­μα­τος.

5. Το πιο ανη­συ­χη­τι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό αυτών των εκλο­γών είναι η δια­φαι­νό­με­νη άνο­δος της ακρο­δε­ξιάς με την πι­θα­νή εί­σο­δο των φα­σι­στών του ΕΛΑΜ στη βουλή και τη σχε­δόν βέ­βαιη εί­σο­δο του ακρο­δε­ξιού μορ­φώ­μα­τος της Θε­ο­χά­ρους. Από τη μία, η Θε­ο­χά­ρους πάει να κα­λύ­ψει το χώρο για τους «φα­σί­στες με γρα­βά­τες» που κερ­δί­ζει συ­νε­χώς έδα­φος σε όλες τις χώρες της Ευ­ρώ­πης, όπως και οι «φα­σί­στες με ρό­πα­λα» τύπου ΕΛΑΜ. Είναι βέ­βαιο ότι μια τέ­τοια νο­μι­μο­ποί­η­ση θα δώσει ώθηση στους φα­σί­στες κάθε εί­δους να γί­νουν ορα­τοί σε όλα τα επί­πε­δα. Χρειά­ζε­ται να απα­ντη­θεί άμεσα και να μαυ­ρι­στούν στις κάλ­πες. Όλοι αυτοί που κα­πη­λεύ­ο­νται το κυ­πρια­κό ζή­τη­μα για να μας ξα­να­σύ­ρουν σε αι­μα­το­κύ­λι­σμα όπως εκεί­νο που προ­κά­λε­σε ο ιδε­ο­λο­γι­κός μπα­μπάς τους ο Γρί­βας και οι φίλοι του χρειά­ζε­ται να απο­μο­νω­θούν και να εξου­δε­τε­ρω­θούν από την κοι­νω­νία.

6. Το τε­λευ­ταίο ζή­τη­μα μας φέρ­νει και στην αδυ­να­μία της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς να έχει αυ­τό­νο­μη πα­ρου­σία στις εκλο­γές με δικό της ψη­φο­δέλ­τιο, αφε­νός για να εκ­φρά­σει τα κι­νή­μα­τα και τις αντι­στά­σεις, και αφε­τέ­ρου για να εκ­φρά­σει συλ­λο­γι­κά την συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας που στέ­κε­ται απέ­να­ντι στους στους φα­σί­στες και στον εθνι­κι­σμό. Αυτή η αδυ­να­μία χρειά­ζε­ται να μας γίνει μά­θη­μα έτσι ώστε να μη μι­λή­σου­με ποτέ ξανά για χα­μέ­νες ευ­και­ρί­ες.

Ζούμε σε μια τα­ραγ­μέ­νη πε­ρί­ο­δο όπου η αντι­πα­ρά­θε­ση ανά­με­σα στις δυ­νά­μεις του κε­φα­λαί­ου και της ερ­γα­σί­ας με­τα­τρέ­πε­ται σε γε­νι­κευ­μέ­νη σύ­γκρου­ση και το νησί μας δεν απο­τε­λεί εξαί­ρε­ση. Σε αυτές τις συν­θή­κες η Αρι­στε­ρά είτε θα έρθει σε ρήξη με το κε­φά­λαιο ανοί­γο­ντας από σή­με­ρα το δρόμο για το σο­σια­λι­σμό είτε θα εκ­φυ­λι­στεί σε μια σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη εκ­δο­χή του κα­πι­τα­λι­σμού με τρα­γι­κές συ­νέ­πειες για όλη την κοι­νω­νία.  Ορ­γα­νώ­νου­με, λοι­πόν, τις κα­θη­με­ρι­νές αντι­στά­σεις και προ­ε­τοι­μά­ζου­με τη μα­ζι­κή κά­θο­δο της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς στις επό­με­νες εκλο­γές. Αυτή η προ­σπά­θεια έχει ανά­γκη την ενερ­γό συμ­με­το­χή όλων των αν­θρώ­πων που βιώ­νουν τη φτώ­χεια και την κα­τα­πί­ε­ση.  Γιατί τον κόσμο ή τον αλ­λά­ζου­με από τώρα ή δεν θα τον αλ­λά­ξου­με ποτέ. Τρί­τος δρό­μος δεν υπάρ­χει.