Δεν φταίει ο Τσίπρας. Τόσος είναι.

Με καθυστέρηση σχεδόν μίας εβδομάδας, το μικροελλαδικό (παρα)κράτος αποφάσισε να... ενημερώσει την κοινή γνώμη σχετικά με τους ακριβείς αριθμούς των νεκρών και των αγνοουμένων. Και ξανά - οποία έκπληξις!-, τα έκανε μαντάρα - από την αρχική «δημιουργική ασάφεια» για τους αγνοούμενους πέρασαν σε μια ακόμη άσκηση «δημιουργικής λογιστικής» και «υπερεσιακών» σημειωμάτων, στα οποία η κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας συναγωνίζεται επαξίως την κακοποίηση της νοημοσύνης μας.

Τελικά και μάλλον, είναι 91 οι νεκροί. Τελικά και μάλλον, είναι 25 οι αγνοούμενοι. Μέχρι νεωτέρας «υπερεσιακής» καταγραφής. Αν δεν κάνω κάποιο λάθος, και ας με συγχωρέσουν οι υπομονετικοί αναγνώστες, αλλά δεν γεννηθήκαμε όλοι ούτε και σταδιοδρομήσαμε όλοι με το αλάθητο του πρώην υποστράτηγου Τεθωρακισμένων, Νίκου Τόσκα, και των υπόλοιπων, επικεφαλής, γαλονάτων και μη, «υπερεσιών» και υπουργείων, το αθροιζόμενο σύνολο λέει 116. Από την άλλη, οι «υπερεσίες» μπορεί να υποστηρίξουν, σε δεύτερο χρόνο, ότι το 25 εμπεριέχεται στο 91, μιας και μόλις 58 σοροί ή υπολείμματα σορών έχουν αποκτήσει ταυτότητα και όνομα. Όπως και να ΄χει, το όλον πλησίασε ή και ξεπέρασε την «κατοστάρα».

Στο μπάσκετ, που μετριούνται πόντοι, όντως αυτό το σκορ βασίζεται στα λιγότερα λάθη και την μεγαλύτερη ευστοχία, και συνήθως αναδεικνύει νικητή. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, όπου μετριούνται νεκροί, το αποτέλεσμα βασίζεται στα κραυγαλέα λάθη και τις απίστευτες αστοχίες του ηττημένου, δηλαδή της κυβέρνησης και των (παρα)κρατικών «υπερεσιών» της.

Φαντάζομαι, επίσης, ότι κυβέρνηση και «υπερεσίες» έχουν αντιληφθεί πως στο Μάτι δεν έκλεισαν με τραγικό τρόπο το καλοκαίρι και η αντιπυρική περίοδος - στην πραγματικότητα, όλα τώρα αρχίζουν και δοκιμάζονται. Και αν δεν έγιναν λάθη (!;) στην Ανατολική Αττική, ούτε και η πιο οργιαστική και νοσηρή φαντασία δεν καλπάζει ανάμεσα σε στάχτες και αποκαΐδια, σε περιοχές που θα καταστραφούν μελλοντικά, επειδή, τότε, θα έχουν γίνει λάθη...

Βέβαια, ο πρωθυπουργός, ο Αλέξιος ο Κουρτσίπρας ανέλαβε την πολιτική ευθύνη! Κουρτς, όπως ο ομόλογός του ο της Αυστρίας, ο Μικρούλης, μιας και στα γερμανικά, Κουρτς σημαίνει μικρός, τοσοδούλης.

Είναι μια στάσις και αυτή, νιώθεται... Από μικρούς ανθρώπους, πρωθυπουργό και υπουργούς, «υπερεσιακούς» παράγοντες και αυτοδιοικητικούς, άνδρες και γυναίκες, δεν περιμένουμε (στο τέλος της μαύρης μέρας...) και κάτι περισσότερο.

Δεν φταίνε αυτοί, τόσοι είναι. «Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος, η ζημιά ήτανε στο ζύγι, πάντα φταίει κάποιος άλλος». Και τους δόθηκε το μοναδικό, αλάνθαστο τεστ για να το αποδείξουν, η ίδια η εξουσία.

Όπως κάποια χρόνια νωρίτερα, εν έτει 2007, όταν ο Κωστάκης ο Καραμανλής δεν έφταιγε και αυτός, τόσος ήτανε και έκανε τζορτζνταμπλουγιουμπουσική εμφάνιση, με το αεροπορικό τοπ γκαν μπουφανάκι και την υπερπτήση στη Ζαχάρω και το ον κάμερα συμβούλιο κρίσεων, δήθεν ότι η κατάσταση ήταν υπό έλεγχο και ότι αναλάμβανε προσωπική δέσμευση ο αρχιπυροσβέστης πρωθυπουργός πως «ο Καϊάφας δεν πρόκειται να καεί!».

Και ο Καϊάφας έγινε στάχτη το ίδιο βράδυ και το επόμενο πρωί μέτραγαν νεκρούς και κάρβουνα νεκρών και μισολιωμένα ρολόγια στου Κουμουθέκρα (Αρτέμιδα επί το νεοελληνικότερον). Μετά, έβρεξε προσωρινά τριχίλιαρα, επί πυροπλήκτων δικαίων και αετονύχηδων αδίκων, μετά πήρε ξανά εκλογές η ΝουΔούλα (με ποσοστό ρεκόρ στην Ηλεία, μάλλον χάρη στα λεφτά...), μετά τα τριχίλιαρα αναζητήθηκαν και συμψηφίστηκαν και εν μέρει επεστράφησαν εις την υπερεσίαν ως κακώς καταβληθέντα (μύλος!), μετά εγένετο Ταμείο Δωρεών Μολυβιάτη, μετά, αυτό «χάθηκε», μετά... Μετά, εγένετο Μάτι και μετά ήρθαν τα πεντοχιλίαρα και οι κυβερνητικές παροχές, και μετά... Η ζωή, κύκλους κάνει.

Φέτος είχαμε ον κάμερα συμβούλιο κρίσεων, όπου σκιές ανθρώπων υποδύθηκαν τις μαριονέτες της ανεύθυνης ευθύνης ή της υπεύθυνης ανευθυνότητας, δεν ξέρω ποιο γίνεται καλύτερο μοτό στα νον πέηπερ του Μεγάρου Μαξίμου, Ηρώδου Αττικού και Αλάθητου Βατικανού γωνία.

Είναι μια κάποια... πρόοδος, εξάλλου το κακό είχε ήδη συντελεστεί, δεν υποσχέθηκαν καν ότι θα το σταματήσουν, καθώς όπως γνωρίζουμε, λάθη δεν έγιναν. Μετά ακολούθησε το υπουργικό συμβούλιο της πολιτικής ευθύνης και της ανεύθυνης πολιτικής, με τα κατεβασμένα κεφάλια και τις επιμελώς βαρυπενθούσες υπουργούς που είχαν ντυθεί μανιάτισσες μοιρολογίστρες με χάσταγκ #Maksimou_penthos - λες και την όλη σκηνοθεσία είχε αναλάβει το μοναδικό πεπειραμένο μέλος της κυβέρνησης, σε τραγωδίες και χορικούς θρήνους, ένα θέατρο του συστημικού παραλόγου.

Και (στο τέλος της μαύρης εβδομάδας...) έφταιγε η άναρχη δόμηση, τα αυθαίρετα, οι καταπατήσεις, τα σαράντα και βάλε (τα περιβαλλοντικά και χωροταξικά εγκλήματα της χούντας) χρόνια ανομίας... Ομολογουμένως, είναι ωραίο να τα ακούς και να τα διαβάζεις όλα αυτά από πολιτικούς της ευθύνης που έως πρότινος ήταν πολιτικοί μηχανικοί και εργολάβοι.

Γιατί φαντάζομαι ότι ουδείς από όσους κατέχουν κυβερνητική ή «υπερεσιακή» θέση και είχαν πρότερο, επαγγελματικό στίβο το τσιμέντο και την οικοδομή δεν έχει υπογράψει και δεν έχει επιβλέψει αυθαίρετη κατασκευή, στο σύνολο του ελλαδικού χώρου πολλώ δε μάλλον στον ελλαδικό χώρο που πλήττεται από πυρκαγιές.

Γιατί φαντάζομαι ότι το μαχαίρι της πολιτικής ευθύνης θα φτάσει κόκκαλο - δεν θα την πληρώσουν, μεταξύ άλλων, - και αν την πληρώσουν... - μόνο οι ιδιοκτήτες αυθαιρέτων κτισμάτων κάθε χρήσης και παράνομων κατασκευών, αλλά και εκείνοι που συνήργησαν ώστε οι πρώτοι να γίνουν ιδιοκτήτες αυθαιρέτων και παράνομων κατασκευών. Ετσι δεν είναι; Έτσι δεν επιτάσσει η δικαιοσύνη; Το ταγκό της παρανομίας θέλει τουλάχιστον δύο, και εις εξ αυτών ήταν αείποτε το (παρα)κράτος σε διατεταγμένη «υπερεσία». 

Γιατί εντέλει, το μικροελλαδικό (παρα)κράτος πάντοτε τηρούσε τις δεσμεύσεις του - pacta sunt servanda - προς τους ραγιάδες του, συγγνώμη, τους πολίτες του. Γιατί παρά τα θρυλούμενα, ούτε δυτικό κράτος γίναμε ποτέ, ούτε «Σοβιετία» υπήρξαμε - είμαστε το τελευταίο κατάλοιπο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το τελευταίο απολίθωμα περασμένων αιώνων, με κάθε λογής δερβέναγες, κοτζαμπάσηδες και καδήδες και το παπαδαριό της ιεραρχίας σε θέση πάντα περιωπής.

Και μπαχτσίσι [για να... ρολάρει το κατά τα άλλα αργό (παρα)κράτος] και ρουσφέτι [για να... αποθεωθεί η μικροελλαδική δημοκρατία] και χαράτσι (σε νέες προθεσμίες, γιατί μπορεί να είσαι πυρόπληκτος, αλλά δεν παύει να είσαι φορολογούμενος πυρόπληκτος και δεν πρέπει να χαθούν από τον ορίζοντα τα καλά λόγια της Moody’s και της Standard and Poor’s, τώρα που βγαίνουμε από τα μνημόνια και μπαίνουμε στα μνημόσυνα). Και ταράφια, πια με την ευγενική επιχορήγηση εφοπλιστών και βιομηχάνων, πρόεδρων και ιδιοκτητών ΠΑΕ και ΚΑΕ και γενίτσαροι, άλλοτε πράσινοι, άλλοτε γαλάζιοι, άλλοτε ροζ και βαθυμπλέ.

Και αυτή παραμένει μια διαφωνία μου με ορισμένους συντρόφους (και) της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Σωστή η κριτική για την έλλειψη πόρων, μέσων και προσωπικού. Ορθότατη διαπίστωση.

Αλλά στο μικροελλαδικό (παρα)κράτος των κυβερνητικών και «υπερεσιακών» αλάθητων, της θεσμισμένης ανευθυνότητας και της θεσπισμένης ατιμωρησίας, και πεντακόσια καναντέρ και 40.000 πυροσβέστες και χίλια ελικόπτερα να δώσεις, τα ίδια σκατά θα κάνουν - χθες, με επικεφαλής τον Κωστάκη, τον Γιωργάκη ή τον Αντωνάκη, σήμερα, με τον Αλέξη και αύριο, με τον Κούλη.

Γιατί είπαμε, δεν φταίνε αυτοί. Τόσοι είναι.