Σε μια εποχή που οι ιμπεριαλιστές ξαναμοιράζουν τον κόσμο, που ο Μητσοτάκης λειτουργεί ως εμπροσθοφυλακή τους στην Ανατολική Μεσόγειο, που η Μέση Ανατολή ματώνει όσο η Ευρώπη συνεχίζει να επενδύει στον πόλεμο, η επέτειος του Πολυτεχνείου στέκεται ζωντανή, μαχητική και επαναστατική μέσα στους αγώνες του σήμερα.
Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που βυθίζεται στην πολιτική κρίση αλλά επιμένει στην αντεργατική πολιτική και θωρακίζεται κατασταλτικά, η λαϊκή μνήμη της εξέγερσης του Νοέμβρη ως απάντηση αποτελεί κακό αγκάθι στο δρόμο της.
Εισερχόμαστε σε μια σκοτεινή εποχή. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται και οι πολεμικές βιομηχανίες προετοιμάζονται. Το φετινό Πολυτεχνείο έρχεται στο φόντο της γενοκτονίας στη Γάζα, του πολέμου στην Ουκρανία, του επανεξοπλισμού της Ευρώπης και της έντασης στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα Δύσης-Ανατολής. Σε όλα τα παραπάνω ο Μητσοτάκης και η ελληνική αστική τάξη, δεν είναι απλοί θεατές, ούτε κουταβάκια τρίτων. Διεκδικούν πολύ ισχυρό μερίδιο στην πίτα που ξαναμοιράζεται.
Πριν λίγους μήνες η κυβέρνηση ανακοίνωσε ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα-μαμούθ με δαπάνες τουλάχιστον 28 δισεκατομμυρίων ευρώ για την περίοδο 2025-2037, δηλαδή περίπου 2 με 2,5 δισ. ευρώ ανά έτος. Πρόκειται για εξωφρενικά ποσά που προκαλούν ίλιγγο. Οι Έλληνες καπιταλιστές μάλιστα μπαίνουν πολύ χοντρά στο παιχνίδι της πολεμικής βιομηχανίας κερδίζοντας 25% ελληνική συμμετοχή σε όποια σύμβαση εξοπλιστικών προγραμμάτων συνάπτεται με το εξωτερικό. Πρωταγωνιστούν στο ενεργειακό παιχνίδι (εφοπλιστές, Αλεξανδρούπολη ως «κόμβος») και στέκονται απαρέγκλιτα στο πλευρό των σιωνιστών γενοκτόνων για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή.
Κάπως έτσι, ένα αφήγημα που και στο τότε και στο τώρα βλέπει απλώς μια υποταγμένη και εξαρτημένη Ελλάδα από τα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, διαψεύδεται από την ίδια την πραγματικότητα. Η ελληνική αστική τάξη δεν σέρνεται πίσω από τους μακελάρηδες του κόσμου, αλλά αντίθετα είναι συνεργός τους. Όπως ήταν και την επταετία 1967-1974. Η χούντα έδωσε χρυσές δουλειές στους Έλληνες καπιταλιστές, τη στιγμή που διεθνώς αποτελούσε προνομιακό συνομιλητή του δυτικού ιμπεριαλισμού. Μια ανάλυση που βλέπει το δικτατορικό καθεστώς ως μια «αμερικανοκίνητη χούντα» απαλλάσσει το ελληνικό κεφάλαιο από τις βαριές ευθύνες του, από τη στήριξή του σε ένα αιμοσταγές μιλιταριστικό καθεστώς που τσάκιζε τους αγωνιστές στα κελιά του ΕΑΤ-ΕΣΑ τη στιγμή που το ίδιο γέμιζε με κάθε τρόπο τις τσέπες του. Η επικαιρότητα της διεθνούς πολεμικής συγκυρίας, μας δίνει μια πολύτιμη ευκαιρία όχι να κάνουμε παράλογες ταυτίσεις του τότε με το σήμερα, αλλά να προχωρήσουμε σε χρήσιμες πολιτικές αναγωγές. Οι ταξικοί αγώνες για ψωμί, η νεολαιίστικη μάχη για παιδεία, η διεκδίκηση της ελευθερίας, συνδέθηκαν με τη διεθνιστική αλληλεγγύη («Αλιέντε», «Ταϊλάνδη») και τον αντιιμπεριαλιστικό-αντιπολεμικό ριζοσπαστισμό που προκαλούσε ο αγώνας στο Βιετνάμ. Ο χαρακτήρας της εξέγερσης του Νοέμβρη, είναι αναμφισβήτητα επίκαιρος και σήμερα, καλώντας στην ενοποίηση των αντίστοιχων σύγχρονων αγώνων στις σχολές, στους χώρους δουλειάς, στην υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, στην αλληλεγγύη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, ενάντια στους πολεμοκάπηλους τυχοδιωκτισμούς.
Είναι δεδομένο ότι η επικίνδυνη φιλοπόλεμη στρατηγική των καπιταλιστών διεθνώς θα οδηγήσει σε τραγωδίες, όπου τον ακριβό λογαριασμό θα κληθούν να πληρώσουν με το αίμα τους οι λαοί. Ήδη σπρώχνουν με κάθε τρόπο τη νεολαία στους στρατώνες, εισάγουν μέτρα για εθελοντική στράτευση των γυναικών και επενδύουν κολοσσιαία ποσά στον εκσυγχρονισμό τη θητείας και στη διαμόρφωση του σύγχρονου οπλίτη. Όλο αυτό το μάντρωμα της νεολαίας πίσω από το στρατιωτικό ιδεώδες, έχει ισχυρό πολιτικό υπόβαθρο. Σε μια περίοδο όξυνσης των ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου οι κυρίαρχες τάξεις εκατέρωθεν ανταγωνίζονται για τα γεωπολιτικά και ενεργειακά συμφέροντά τους, η έμφαση στην «πολεμική ετοιμότητα» ανάγεται σε κυρίαρχη στρατηγική. Και δεν είναι τυχαίο. Θέλουν μια νεολαία βγαλμένη από στρατώνες και όχι μια νεολαία βγαλμένη από Πολυτεχνεία.
Στην επιστράτευση του 1974, μετά την τραγωδία στην Κύπρο από το πραξικόπημα του Ιωαννίδη και την επακόλουθη τουρκική εισβολή, η άγρια νεολαία της 17ης Νοέμβρη, η επαναστατημένη γενιά που γαλουχήθηκε πολιτικά μέσα σε συνελεύσεις και αμφιθέατρα, παρά τον έλεγχο της ασφάλειας και τα βασανιστήρια της αστυνομίας, κλήθηκε να προσέλθει μαζικά στους στρατώνες. Σε κανένα σηµείο της χώρας δεν εµφανίστηκαν εκδηλώσεις σοβινιστικού-φιλοπόλεµου παροξυσµού. Αντίθετα, οι αξιωµατικοί δεν τόλµησαν να µοιράσουν όπλα, ούτε να ντύσουν µε στολές και συχνά ούτε να κουρέψουν τους επιστρατευµένους. Το Επιτελείο έντροµο διαπίστωνε ότι το καθεστώς είναι ανίκανο να κάνει πόλεµο. Αυτός ήταν και ο καθοριστικός παράγοντας της κατάρρευσης της χούντας. Σήμερα, που οι από πάνω φλερτάρουν επικίνδυνα με τα θερμά επεισόδια, συναγελάζονται με τους Τραμπ και τους Νετανιάχου αυτού του κόσμου, επενδύουν αδιανόητα ποσά στην οικοδόμηση του εθνικού αφηγήματος, στην ενδυνάμωση του στρατιωτικού φρονήματος και στην εμπέδωση μιας φιλοπόλεμης ρητορικής, θα χρειαστεί να ανατρέξουμε στο αντιμιλιταριστικό πνεύμα που τρομοκράτησε τους καραβανάδες το 1974, να κάνουμε συνειδητή πολιτική άποψη το «αυθόρμητο» -τότε- ανακλαστικό της νεολαίας να ματαιώσει το σχεδιασμό των κρατούντων να επιλύσουν την εσωτερική τους κρίση επενδύοντας στον πολεμοκάπηλο εθνικισμό.
Απέναντι σε όλο αυτό το επικίνδυνο σκηνικό που διαμορφώνεται σε διεθνές και εγχώριο επίπεδο, δεν θα δώσουν απάντηση οι σύγχρονοι «ρεαλιστές» που εργάζονται για μια νεφελώδη φαρδυπλατιά «δημοκρατική» ενότητα χωρίς σαφείς ταξικές αναφορές και χωρίς την αναγκαία ρήξη με την πατριδοκαπηλία και τον ιμπεριαλισμό, που υπόσχονται μια ομαλή «αλλαγή σελίδας», χωρίς ρήξεις και συγκρούσεις,
Η ταξική και αντιπολεμική δράση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς κρίνεται πιο αναγκαία από ποτέ. Οφείλουμε να πιάσουμε εκ νέου το νήμα των αγώνων από το Πολυτεχνείο μέχρι σήμερα δίνοντας συνέχεια. Η Αριστερά που ξεπήδησε από το μεγάλο καζάνι του παγκόσμιου ’68, που σφυρηλατήθηκε στην παρανομία επί χούντας, που εξεγέρθηκε το Νοέμβρη του ’73, που γέμισε τους δρόμους στη ριζοσπαστική εργατική μεταπολίτευση, που αντιπαρατέθηκε με τον δήθεν εκσυγχρονισμό και στάθηκε απέναντι στη μνημονιακή λαίλαπα, είναι η ίδια που οφείλει και σήμερα να κρατήσει σφιχτά τη σημαία της αντίστασης και του αγώνα. Είναι η ίδια που πρέπει να απαιτήσει λογοδοσία για το έγκλημα στην Παλαιστίνη, να αντιπαρατεθεί με τη φιλοπόλεμη στροφή των καπιταλιστών, τον εθνικιστικό παροξυσμό της κυρίαρχης τάξης, τον διογκούμενο αυταρχισμό, την ενίσχυση του αντιδραστικού-ακροδεξιού ρεύματος που -με κέντρο τις ΗΠΑ του Τραμπ- κάνει πολιτική γύρω από το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια».
Η μνήμη του Νοέμβρη είναι ένα ισχυρό μήνυμα στους από πάνω, σε όσους έχουν ήδη τα χέρια τους βαμμένα με αίμα, ή είναι πρόθυμοι να τα λερώσουν προσεχώς. Η εξέγερση του Νοέμβρη ζει μέσα στους αγώνες του σήμερα ενάντια στον πόλεμο, τη φτώχεια και τους εθνικισμούς. Ζει στην πάλη ενάντια πρωτίστως στα σχέδια της δικής μας κυβέρνησης για εμπλοκή σε επικίνδυνα γεωστρατηγικά αλισβερίσια. Αυτό είναι που τους φοβίζει και γι’ αυτό σπεύδουν ήδη να καταστείλουν κάθε εστία αντίστασης, αγώνα και ανυπακοής. Κάθε σημείο δηλαδή που το Πολυτεχνείο και ό,τι αυτό πρεσβεύει διαχρονικά, επανέρχεται ξαφνικά μπροστά τους.
