Πώς να ξηλώσουμε τους νεοναζί

Ο  Χρύ­σαν­θος Λα­ζα­ρί­δης, επι­φα­νής προ­σω­πι­κό­τη­τα του ακρο­δε­ξιού εθνι­κι­στι­κού χώρου, επι­στή­θιος φίλος και σύμ­βου­λος του Σα­μα­ρά, την επο­μέ­νη της δο­λο­φο­νί­ας του Παύ­λου δή­λω­νε ξε­διά­ντρο­πα: «Η στρα­τη­γι­κή έντα­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τρο­φο­δο­τεί τη Χρυσή Αυγή». Στο ίδιο μήκος κύ­μα­τος, ο έτε­ρος ακρο­δε­ξιός πρω­θυ­πουρ­γι­κός σύμ­βου­λος, Φα­ή­λος Κρα­νι­διώ­της, είχε το θρά­σος να «δεί­ξει» ως συ­νυ­πεύ­θυ­νο της δο­λο­φο­νί­ας του Παύ­λου Φύσσα την Αρι­στε­ρά, ως το «άλλο άκρο».

Την ώρα που ο Σα­μα­ράς, πιε­σμέ­νος από την κα­τα­κραυ­γή για τη δο­λο­φο­νία και τις ευ­ρω­παϊ­κές πιέ­σεις, κάνει μισό βήμα πίσω, δη­λώ­νο­ντας «η κυ­βέρ­νη­ση είναι απο­φα­σι­σμέ­νη να μην επι­τρέ­ψει στους επι­γό­νους των ναζί να δη­λη­τη­ριά­ζουν την κοι­νω­νι­κή μας ζωή, να εγκλη­μα­τούν», χωρίς να μι­λή­σει για τα «δύο άκρα», οι σύμ­βου­λοί του λένε ξε­κά­θα­ρα αυτό που θα ήθελε να πει κι ο ίδιος, αλλά στην πα­ρού­σα συ­γκυ­ρία δεν μπο­ρεί.

Άλ­λω­στε το γε­γο­νός πως η λέξη «Χρυσή Αυγή» επι­με­λώς δεν χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε για πολ­λο­στή φορά στο διάγ­γελ­μα Σα­μα­ρά, δεν είναι τυ­χαίο.

Πα­ρό­τι η Ντόρα Μπα­κο­γιάν­νη έχει μο­νο­πω­λή­σει τα κα­νά­λια ως «η φωνή της λο­γι­κής» της ΝΔ και ορ­κί­ζε­ται πως η δεξιά είναι πα­ρά­τα­ξη της ελευ­θε­ρί­ας και της δη­μο­κρα­τί­ας, οι ψήφοι της Χρυ­σής Αυγής για να επα­να­πα­τρι­στούν στη ΝΔ χρειά­ζο­νται Κρα­νι­διώ­τη­δες και Λα­ζα­ρί­δη­δες.

Στρα­τό­πε­δα
Επί­σης χρειά­ζο­νται στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης με­τα­να­στών και Ξέ­νιους Δίες. Γι’ αυτό ακρο­δε­ξιοί δη­μο­τι­κοί σύμ­βου­λοι που εμ­φα­νί­ζο­νται σε εκ­δη­λώ­σεις της Χρυ­σής Αυγής, όπως ο Νίκος Μο­νέ­ος στη Νί­καια, δια­φω­νούν με την από­φα­ση του Δη­μο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου να μην επι­τρα­πεί το ρα­τσι­στι­κό συσ­σί­τιο των φα­σι­στών, υιο­θε­τώ­ντας την εκ­φρα­σμέ­νη γραμ­μή Κρα­νι­διώ­τη πως δεν πρέ­πει να εμπο­δί­ζο­νται οι «αγα­θο­ερ­γί­ες».

Το κα­θο­ρι­στι­κό στοι­χείο στην απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα της στά­σης του Σα­μα­ρά ενα­ντί­ον της Χρυ­σής Αυγής πα­ρα­μέ­νει η ανά­γκη από­κρου­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και του κιν­δύ­νου «εξ αρι­στε­ρών». Γι’ αυτό η όποια πίεση στη Χρυσή Αυγή πα­ρα­μέ­νει ζη­τού­με­νο για πόσο και ως πού θα ασκη­θεί.

Η «στρα­τη­γι­κή της έντα­σης», για την οποία κα­τη­γο­ρεί­ται η Αρι­στε­ρά, εφαρ­μό­ζε­ται ασυ­στό­λως από τη ΝΔ επί μήνες και η πρα­κτι­κή της εφαρ­μο­γή συ­νε­πά­γε­ται χάι­δε­μα και όχι σύ­γκρου­ση με τον όμορο χώρο των φα­σι­στών. Άλ­λω­στε οι εφο­πλι­στές και οι ερ­γο­λά­βοι της ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευα­στι­κής ζώνης έχουν δια­λέ­ξει άκρο και είναι αυτό της Χρυ­σής Αυγής.

Την ώρα που το απερ­για­κό μέ­τω­πο ΟΛΜΕ και κλά­δων του Δη­μο­σί­ου πιέ­ζει την κυ­βέρ­νη­ση, η πυγμή απέ­να­ντι στο κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά είναι όρος επι­βί­ω­σης του Σα­μα­ρά και δεν ισο­φα­ρί­ζε­ται με τον όποιο πρό­σκαι­ρο επα­να­πα­τρι­σμό ψήφων από τη Χρυσή Αυγή. Με δυο λόγια, η κα­τά­στα­ση είναι μπρος γκρε­μός και πίσω ρέμα για την ακρο­δε­ξιά Σα­μα­ρι­κή δεξιά.

Ο μόνος πα­ρά­γο­ντας που μπο­ρεί πραγ­μα­τι­κά να συρ­ρι­κνώ­σει την κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή επιρ­ροή ΝΔ και φα­σι­στών είναι το δυ­νά­μω­μα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, η διεύ­ρυν­ση της βάσης στή­ρι­ξής του στις λαϊ­κές γει­το­νιές και ο αντι­φα­σι­στι­κός του προ­σα­να­το­λι­σμός. Αυτό είναι το μόνο πραγ­μα­τι­κό «άκρο» που μπο­ρεί να αντι­πα­ρα­τε­θεί με το άκρο της μνη­μο­νια­κής εξα­θλί­ω­σης του Σα­μα­ρά, συ­νε­πι­κου­ρού­με­νο από την Αρι­στε­ρά και ει­δι­κά από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τα υπό­λοι­πα είναι μάλ­λον δευ­τε­ρεύ­ο­ντα και τα μπρος-πί­σω του «αντι­φα­σι­σμού» της ΝΔ δεν εγ­γυώ­νται σε κα­νέ­ναν ερ­γα­ζό­με­νο ή άνερ­γο ψωμί κι ελευ­θε­ρία.

Η κλι­μά­κω­ση της έντα­σης από τη φα­σι­στι­κή ορ­γά­νω­ση της Χρυ­σής Αυγής ήταν σχε­δια­σμέ­νη και σαφής. Πρώτα το χτύ­πη­μα στο ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα ΠΑ­ΜΕ-ΚΚΕ στη ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευα­στι­κή ζώνη. Αμέ­σως μετά η αμ­φι­σβή­τη­ση της ηγε­μο­νί­ας της δε­ξιάς πο­λυ­κα­τοι­κί­ας της ΝΔ στο Με­λι­γα­λά. Και τέλος η δο­λο­φο­νία ενός αρι­στε­ρού αντι­φα­σί­στα στο Κε­ρα­τσί­νι. Με αυτό το τρι­πλό χτύ­πη­μα η να­ζι­στι­κή ορ­γά­νω­ση επέ­λε­ξε να οριο­θε­τή­σει μια με­τά­βα­ση: από τα ρα­τσι­στι­κά πο­γκρόμ, στο πεδίο του «εσω­τε­ρι­κού εχθρού».

Οι νε­ο­να­ζί αι­σθάν­θη­καν πως δια­θέ­τουν αρ­κε­τούς συμ­μά­χους τόσο στο πο­λι­τι­κο-μι­ντια­κό κα­τε­στη­μέ­νο όσο και στους κρα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς. Όμως η υπο­τί­μη­ση του αντι­πά­λου απο­τε­λεί πάντα σο­βα­ρό λάθος. Δεν εν­νο­ού­με βέ­βαια τον Δέν­δια, αλλά το κί­νη­μα αντί­στα­σης.

Η πα­νελ­λα­δι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση πολ­λών δε­κά­δων χι­λιά­δων αν­θρώ­πων στις αντι­φα­σι­στι­κές δια­δη­λώ­σεις της επο­μέ­νης της δο­λο­φο­νί­ας δη­μιούρ­γη­σε σο­βα­ρή ανη­συ­χία στο σύ­στη­μα ότι μπο­ρεί να εξε­λι­χθεί ένας άλλου τύπου Δε­κέμ­βρης. Αυτή τη φορά με ανα­βαθ­μι­σμέ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ενό­τη­τας δρά­σης στο κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά, με τη συμ­με­το­χή συν­δι­κά­των, απερ­γών και επι­τρο­πών αγώνα, δυ­νά­με­ων πολ­λα­πλά­σιων από εκεί­νες των ως τώρα αντι­ρα­τσι­στών και αντι­φα­σι­στών, κάτι που φο­βή­θη­καν όπως ο διά­ο­λος το λι­βά­νι.

Έτσι, από την πρώτη στιγ­μή προ­σπά­θη­σαν να ελέγ­ξουν τις αντι­δρά­σεις, θέ­το­ντας εαυ­τόν στην πρω­το­πο­ρία του θε­σμι­κού αντι­φα­σι­σμού και ανα­μα­σώ­ντας τις γνω­στές μπούρ­δες περί «συ­νταγ­μα­τι­κού τόξου».

Βε­βαί­ως υπάρ­χουν δυ­σκο­λί­ες. Είναι άλλο να λες πως θα εκ­κα­θα­ρι­στεί η Αστυ­νο­μία από τους φι­λο­χρυ­σαυ­γί­τες (βλέπε κά­ποιες πα­ραι­τή­σεις ανώ­τα­των αξιω­μα­τι­κών της ΕΛ.ΑΣ.) και άλλο να το κά­νεις. Για την ακρί­βεια, για να γίνει κάτι τέ­τοιο θα έπρε­πε να στρα­φεί η μισή αστυ­νο­μία ενά­ντια στην άλλη μισή, κάτι απο­λύ­τως απευ­κταίο για το σύ­στη­μα. Γι’ αυτό το λόγο κα­νείς δεν πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νει πα­θη­τι­κά τι θα κάνει η Δι­καιο­σύ­νη και η Αστυ­νο­μία, αλλά να συ­νε­χί­σου­με στο δρόμο του αντι­φα­σι­στι­κού-ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος των προη­γού­με­νων ημε­ρών.

Δί­κτυο
Το ζη­τού­με­νο είναι να χτί­σου­με ένα σο­βα­ρό δί­κτυο συν­δι­κά­των, το­πι­κών πρω­το­βου­λιών αγώνα και συλ­λο­γι­κο­τή­των, αντι­φα­σι­στι­κών πρω­το­βου­λιών και αντι­ρα­τσι­στι­κών-με­τα­να­στευ­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, που να επι­χει­ρεί να εξα­φα­νί­σει τόσο τη Χρυσή Αυγή, όσο και τη μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά Βε­νι­ζέ­λου. Κάτι τέ­τοιο μπο­ρεί να εξε­λι­χθεί μόνο με την ισχυ­ρή κι­νη­το­ποί­η­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Η ανα­τρο­πή του Σα­μα­ρά πα­ρα­μέ­νει ο βα­σι­κός στό­χος των κι­νη­μά­των αντί­στα­σης. Μόνο που από δω και μπρος το κί­νη­μα σε κάθε ερ­γα­τι­κό χώρο, γει­το­νιά, σχο­λείο και σχολή, απαι­τεί­ται να συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει και να ανα­πτύσ­σει το μέ­τω­πο της αντι­φα­σι­στι­κής ενό­τη­τας, με ρα­χο­κο­κα­λιά την ενό­τη­τα δρά­σης της Αρι­στε­ράς.
Αυτό έγινε στη Νί­καια και οδή­γη­σε στην αφαί­ρε­ση των πι­να­κί­δων των φα­σι­στών από τα το­πι­κά τους γρα­φεία. Στην Ιε­ρά­πε­τρα επί­σης έκλει­σε το μα­γα­ζί. Στην Κα­βά­λα δεν έγι­ναν τα προ­γραμ­μα­τι­σμέ­να εγκαί­νια των γρα­φεί­ων τους. Είναι η κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή να βά­λου­με τους φα­σί­στες ξανά μέσα στις τρύ­πες τους, απαι­τώ­ντας σε κάθε πόλη και γει­το­νιά το κλεί­σι­μο κάθε να­ζι­στι­κής γιάφ­κας.

Είναι και­ρός να απευ­θυν­θού­με σε κάθε αντι­ρα­τσι­στή και αντι­φα­σί­στα, κα­λώ­ντας στην ενί­σχυ­ση του κι­νή­μα­τος ανα­τρο­πής του μνη­μο­νί­ου, στις απερ­για­κές φρου­ρές στα σχο­λεία, στις λαϊ­κές επι­τρο­πές αγώνα στις γει­το­νιές.
Τα κα­θή­κο­ντα είναι άμεσα και στα δύο μέ­τω­πα: Ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης των τρα­πε­ζι­τών και ξή­λω­μα των το­πι­κών φα­σι­στι­κών δι­κτύ­ων που με τόσο κόπο έστη­σε η Χρυσή Αυγή τα τε­λευ­ταία τρία χρό­νια.

Συ­μπλή­ρω­μα
Συ­μπλή­ρω­μα της θε­ω­ρί­ας των άκρων απο­τε­λεί η θε­ω­ρία του «συ­νταγ­μα­τι­κού τόξου». Όλων δη­λα­δή των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κομ­μά­των απέ­να­ντι στην αντι­συ­νταγ­μα­τι­κή Χρυσή Αυγή. Έν­θερ­μος υπο­στη­ρι­κτής είναι ο Βε­νι­ζέ­λος και ο Κου­βέ­λης, με το συ­μπλή­ρω­μα κα­ρα­μαν­λι­κών στε­λε­χών της ΝΔ, της Ντό­ρας Μπα­κο­γιάν­νη κλπ.

Η θε­ω­ρία προ­ϋ­πο­θέ­τει μί­νι­μουμ συμ­φω­νία υπε­ρά­σπι­σης της δη­μο­κρα­τί­ας και άμ­βλυν­ση των δι­χα­στι­κών αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων μνη­μο­νί­ου-αντι­μνη­μο­νί­ου από την Αρι­στε­ρά. Με δυο λόγια, προ­σπα­θούν να μας πεί­σουν να υπε­ρα­σπι­στού­με τη δη­μο­κρα­τία όλοι μαζί, αφε­ντι­κά κι ερ­γά­τες, πλού­σιοι και φτω­χοί, αρι­στε­ροί, κε­ντρώ­οι και δε­ξιοί, μην πούμε και ακρο­δε­ξιοί που λένε κακά λόγια για τους νε­ο­να­ζί.

Πρό­κει­ται για μια τε­ρά­στια πε­πο­νό­φλου­δα για το κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά. Κα­ταρ­χήν όσον αφορά το ποια είναι η δη­μο­κρα­τία που κα­λού­μα­στε να υπε­ρα­σπι­στού­με: Εκεί­νη της μνη­μο­νια­κής πεί­νας, όπου ο κό­σμος πε­θαί­νει στην ψάθα, απελ­πί­ζε­ται, αυ­το­κτο­νεί, αλλά δεν διεκ­δι­κεί να αρ­πά­ξει του αφέ­ντη το φαΐ.

Είναι η «δη­μο­κρα­τία» έκτα­κτης ανά­γκης των ΜΑΤ, των συλ­λή­ψε­ων όσων αγω­νί­ζο­νται, των χη­μι­κών και της κα­τα­στο­λής στις δια­δη­λώ­σεις, των απερ­γο­σπα­στών μπρά­βων των ερ­γο­δο­τών.

Εκεί­νη η «η δη­μο­κρα­τία» που κυ­νη­γά τους αντι­φα­σί­στες σαν εξί­σου επι­κίν­δυ­νο άκρο με τους Χρυ­σαυ­γί­τες και τους βα­σα­νί­ζει στη ΓΑΔΑ. Που ητ­τή­θη­κε ιστο­ρι­κά στην Ισπα­νία του ’36, γιατί ξε­δό­ντια­σε με τις ευ­λο­γί­ες του ΚΚ κάθε μα­χη­τι­κή αντι­φα­σι­στι­κή πο­λι­το­φυ­λα­κή.

Όχι, εμείς δεν υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε αυτή τη δη­μο­κρα­τία έκτα­κτης ανά­γκης μαζί με τους συμ­μά­χους του «συ­νταγ­μα­τι­κού τόξου». Υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε τη δη­μο­κρα­τία της ελεύ­θε­ρης έκ­φρα­σης, της απερ­γί­ας χωρίς επι­στρά­τευ­ση, του αφο­πλι­σμού της αστυ­νο­μί­ας και της διά­λυ­σης των ΜΑΤ, της ελεύ­θε­ρης με­τα­κί­νη­σης και των ίσων δι­καιω­μά­των των με­τα­να­στών.

Δεν θα συ­ντα­χθού­με με το Σα­μα­ρά και το Βε­νι­ζέ­λο για να πο­λε­μή­σου­με τους Χρυ­σαυ­γί­τες, τους οποί­ους ανέ­χθη­καν και εξέ­θρε­ψαν τόσα χρό­νια ως αντί­βα­ρο στην αρι­στε­ρή ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση του κό­σμου. Δεν θα δώ­σου­με το αντι­συ­στη­μι­κό άλ­λο­θι στους φα­σί­στες πως τάχα τους πο­λε­μά σύσ­σω­μο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα.

Για την Αρι­στε­ρά και ει­δι­κά για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αυτές οι απλές αλή­θειες οφεί­λουν να γί­νουν από­λυ­το κτήμα, οδη­γός για δράση και συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή, σε γει­το­νιές και χώ­ρους δου­λειάς. Με κα­θα­ρό και απο­φα­σι­στι­κό τρόπο, χωρίς πε­ρι­θώ­ρια πα­ρερ­μη­νειών και τα­λα­ντεύ­σε­ων, όπως π.χ. τις αι­τή­σεις για συμ­βού­λια πο­λι­τι­κών αρ­χη­γών υπό τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας, και άλλα τέ­τοια, που ει­σά­γουν τα «συ­νταγ­μα­τι­κά τόξα» από την πίσω πόρτα...