Όχι στα παιχνίδια πολέμου στην ανατολική Μεσόγειο

Η πε­ριο­χή έχει ορι­στεί από την Κυ­πρια­κή Δη­μο­κρα­τία ως Απο­κλει­στι­κή Οι­κο­νο­μι­κή Ζώνη της Κύ­πρου. Η πράξη αυτή έχει επι­σή­μως ανα­γνω­ρι­στεί μόνον από το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ (αν και αφορά τις Τυ­νη­σία, Λιβύη, Αί­γυ­πτο, Γάζα, Λί­βα­νο, Συρία, Τουρ­κία και Ελ­λά­δα, ως «όμο­ρες» χώρες), ενώ είναι σαφές ότι έχει την υπο­στή­ρι­ξη των ΗΠΑ και της ΕΕ. Στη βάση της πρά­ξης αυτής, η Κυ­πρια­κή Δη­μο­κρα­τία έχει προ και­ρού ανα­θέ­σει τις έρευ­νες (αλλά και ου­σια­στι­κά τα δι­καιώ­μα­τα εξό­ρυ­ξης) σε δυ­τι­κές πο­λυ­ε­θνι­κές εται­ρεί­ες, με­τα­ξύ των οποί­ων η Noble Energy, αμε­ρι­κα­νι­κή εται­ρεία στενά συν­δε­δε­μέ­νη με το κα­θε­στώς Μπους και τις πρώ­τες σταυ­ρο­φο­ρί­ες των ΗΠΑ στο Ιράκ.

Η αντί­δρα­ση της Τουρ­κί­ας σε αυτήν την πρω­το­βου­λία ήταν ανα­με­νό­με­νη. Πολ­λοί μι­λούν για κλι­μά­κω­ση της επι­θε­τι­κό­τη­τας του κα­θε­στώ­τος της Άγκυ­ρας, ακόμα και για «νε­ο­ο­θω­μα­νι­σμό» (αυ­το­κρα­το­ρι­κές βλέ­ψεις στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή). 

Η αλή­θεια είναι εξαι­ρε­τι­κά πιο πε­ρί­πλο­κη. Η Τουρ­κία δια­πι­στώ­νει σή­με­ρα ότι οι εξε­λί­ξεις στην πε­ριο­χή κά­νουν πι­θα­νούς και ρε­α­λι­στι­κούς τους χει­ρό­τε­ρους δι­πλω­μα­τι­κούς και στρα­τιω­τι­κούς εφιάλ­τες της: Αφε­νός, με την πι­θα­νό­τη­τα συ­γκρό­τη­σης ανε­ξάρ­τη­του κουρ­δι­κού κρά­τους στα νότια και ανα­το­λι­κά σύ­νο­ρά της. Αφε­τέ­ρου, με την ανά­δει­ξη του ISIS, ενός πα­να­ρα­βι­κού εθνι­κι­σμού που επι­διώ­κει τη συ­γκρό­τη­ση ισλα­μι­κού χα­λι­φά­του στα εδάφη της Συ­ρί­ας και του Ιράκ, αμ­φι­σβη­τώ­ντας τα δε­δο­μέ­να που ιστο­ρι­κά δη­μιούρ­γη­σε η ήττα των Αρά­βων από τα τουρ­κι­κά κύ­μα­τα που δη­μιούρ­γη­σαν την Οθω­μα­νι­κή Αυ­το­κρα­το­ρία. Η αντί­δρα­ση του τουρ­κι­κού κα­θε­στώ­τος σε αυτές τις προ­ο­πτι­κές έχει ανα­δεί­ξει τη σο­βα­ρή επι­δεί­νω­ση των σχέ­σε­ων της Τουρ­κί­ας με τις ΗΠΑ και την ανοι­χτή ρήξη των σχέ­σε­ών της με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, που ήταν και πα­ρα­μέ­νει ο βα­σι­κός «χω­ρο­φύ­λα­κας» του ιμπε­ρια­λι­σμού στην πε­ριο­χή. 

Αν οι συν­θή­κες στον κόσμο έχουν γίνει αστα­θείς και αβέ­βαιες, στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ριο­χή οι ιστο­ρι­κές ισορ­ρο­πί­ες ανα­τρέ­πο­νται με ρα­γδαίο ρυθμό. Το Ιράκ έχει ήδη δια­λυ­θεί, ενώ πι­θα­νό­τα­τα ίδια μοίρα θα έχει η Συρία. Οι συμ­μα­χί­ες και οι αντα­γω­νι­σμοί παίρ­νουν την εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νη μορφή της αλ­λα­γής συ­νό­ρων, της ίδρυ­σης νέων κρα­τών ή της κα­τά­κτη­σης-προ­σάρ­τη­σης πε­ριο­χών. Ο κίν­δυ­νος ευ­ρύ­τε­ρης πο­λε­μι­κής ανά­φλε­ξης είναι πάνω από ορα­τός. 

Σε αυτές τις συν­θή­κες για όλους τους ερ­γα­ζο­μέ­νους, για όλους τους προ­ο­δευ­τι­κούς αν­θρώ­πους και σί­γου­ρα για την Αρι­στε­ρά, το κα­θή­κον δεν είναι να πρω­το­στα­τή­σου­με για το ποιος θα ωφε­λη­θεί από την ανα­μπου­μπού­λα. Το κα­θή­κον είναι να υπε­ρα­σπί­σου­με ένα μεί­ζον αγαθό: την ει­ρή­νη. Που είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για κάθε φι­λερ­γα­τι­κή-φι­λο­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή μέσα στην οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή κρίση. 

Το κα­θή­κον είναι να θυ­μί­σου­με ότι σε κάθε πό­λε­μο, ο με­γά­λος χα­μέ­νος είναι οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι λαϊ­κές μάζες τόσο της πλευ­ράς του ητ­τη­μέ­νου όσο –όμως– και της πλευ­ράς του νι­κη­τή. Να θυ­μη­θού­με ότι οι εξο­πλι­σμοί –αυτές οι από­λυ­τα πα­ρα­νοϊ­κές δα­πά­νες πο­λυ­τε­λεί­ας– δεν στα­μά­τη­σαν κα­θό­λου, δεν πε­ριο­ρί­στη­καν καν, στα χρό­νια της κρί­σης, στα χρό­νια που κα­τέρ­ρευ­σαν οι μι­σθοί και το κοι­νω­νι­κό κρά­τος. 

Σε αυτό το πλαί­σιο, οφεί­λου­με να θυ­μη­θού­με τους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες. Ο πό­λε­μος στην Ανα­το­λή –όπου κα­θο­ρι­στι­κές ευ­θύ­νες έχουν οι Με­γά­λες Δυ­νά­μεις, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ– σπρώ­χνει και θα σπρώ­χνει εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους σε ανα­ζή­τη­ση σω­τη­ρί­ας. Και τους αν­θρώ­πους αυ­τούς δεν είναι δυ­να­τόν να συ­νε­χί­σου­με να τους πνί­γου­με στη Με­σό­γειο...

Επί­σης, δεν έχου­με δι­καί­ω­μα να ξε­χά­σου­με την Πα­λαι­στί­νη. Η δι­πλω­μα­τι­κή, στρα­τιω­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή συμ­μα­χία με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ είναι μια αντι­δρα­στι­κή πο­λι­τι­κή που θα ξε­πλέ­νει τους χα­σά­πη­δες της Γάζας. 

Δεν είναι η ώρα για την Αρι­στε­ρά να αυ­ξο­μειώ­νει τη με­ζού­ρα των «κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των», σαν ένας ακόμα απα­ρά­δε­κτος υπο­κρι­τής. Είναι η ώρα να υπο­στη­ρί­ξου­με στα­θε­ρά και απο­φα­σι­στι­κά: Όχι στον πό­λε­μο, με κάθε πρό­σχη­μα. Όχι στα παι­χνί­δια τζό­γου με την ει­ρή­νη, που απο­τε­λεί προ­ϋ­πό­θε­ση για κάθε προ­ο­δευ­τι­κή πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή αλ­λα­γή.