Δήλωση του Γ. Χαρίση, για την απεργία πείνας του γιου του Φοίβου

Αυτό δεν ση­μαί­νει ότι τα αι­τή­μα­τα της απερ­για­κής τους κι­νη­το­ποί­η­σης δεν είναι δί­καια. Αντί­θε­τα ήταν δια­χρο­νι­κές θέ­σεις του κι­νή­μα­τος των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των και βα­σι­κές αξίες που στή­ρι­ξαν σε δυ­σκο­λό­τε­ρες πε­ριό­δους οι δυ­νά­μεις της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το γε­γο­νός δε ότι η νέα κυ­βέρ­νη­ση με­τα­ξύ των πρώ­των νσχ φέρ­νει για ψή­φι­ση την κα­τάρ­γη­ση των φυ­λα­κών τύπου Γ', αλλά και άλλων δια­τά­ξε­ων που θα απο­συμ­φο­ρή­σει τις φυ­λα­κές και θα βελ­τιώ­νει τις συν­θή­κες κρά­τη­σης, καθώς και οι δε­σμεύ­σεις της για την αντι­με­τώ­πι­ση και των άλλων αι­τη­μά­των, κι­νού­νται σε μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση, που η επί­σπευ­σή τους είναι απόρ­ροια και του αγώνα που διε­ξά­γε­ται μέσα και έξω από τις φυ­λα­κές, από τους πο­λι­τι­κούς κρα­τού­με­νους και τα κι­νή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύ­ης.

Το πρό­βλη­μα όμως δεν είναι ποιος έχει ή δεν έχει δίκιο ή πώς κά­ποιος φι­λο­σο­φεί τα πράγ­μα­τα και ανα­λύ­ει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αλλά πώς οι φο­ρείς της πο­λι­τεί­ας σέ­βο­νται τα στοι­χειώ­δη δη­μο­κρα­τι­κά και αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα.

Πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας τις δίκες που γί­νο­νται στο λε­γό­με­νο “τρο­μο­δι­κείο” των φυ­λα­κών Κο­ρυ­δαλ­λού, πέρα από τις τρι­το­κο­σμι­κές συν­θή­κες διε­ξα­γω­γής τους και την κα­τα­πά­τη­ση των δι­καιω­μά­των των κρα­του­μέ­νων και των συ­νη­γό­ρων τους, αλλά και τις αμ­φι­σβη­τή­σεις για τη δια­σφά­λι­ση των εγ­γυ­ή­σε­ων της δη­μο­σιό­τη­τας και της δί­και­ης δίκης, πράγ­μα­τα που απο­τε­λούν στοι­χειώ­δη κα­θή­κο­ντα και υπο­χρέ­ω­ση να τα αλ­λά­ξει μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, χωρίς να υπο­κλι­θεί και να υπο­χω­ρή­σει στην επί­θε­ση που δέ­χε­ται από τις δυ­νά­μεις της συ­ντή­ρη­σης και του με­σαιω­νι­κού σκο­τα­δι­σμού.

Δεν μπο­ρεί πχ οι υπουρ­γοί της νέας κυ­βέρ­νη­σης να μέ­νουν απα­θείς, όταν στην αί­θου­σα του λε­γό­με­νου “τρο­μο­δι­κεί­ου” των φυ­λα­κών, που διε­ξά­γο­νται οι δίκες ή στις με­τα­φο­ρές πο­λι­τι­κών κρα­του­μέ­νων στα νο­σο­κο­μεία, κι­νη­το­ποιού­νται δι­μοι­ρί­ες ΜΑΤ, δε­κά­δες αστυ­νο­μι­κοί της αντι­τρο­μο­κρα­τι­κής και ασφα­λί­τες, ένας ολό­κλη­ρος δηλ. συρ­φε­τός αρ­γό­σχο­λων και τα νο­σο­κο­μεία να μην δια­θέ­τουν προ­σω­πι­κό και ήδη πρώ­της ανά­γκης για τους ασθε­νείς τους ή να πει­νά­νε παι­διά σε σχο­λεία;

Αν αυτές οι ει­κό­νες είναι για να εμπε­δώ­νε­ται η ιδέα στην κοι­νω­νία για το ποιοι μη­χα­νι­σμοί απο­τε­λούν το κρά­τος και ότι αυτό είναι αήτ­τη­το, ποια ανά­γκη υπη­ρε­τούν σή­με­ρα να μην σπά­σου­με αυτές τις ει­κό­νες που πέρα από αντιαι­σθη­τι­κές είναι και κο­στο­βό­ρες για την κοι­νω­νία και τους πο­λί­τες της;

Ποιος υπουρ­γός της κυ­βέρ­νη­σης ή ποια συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση υγειο­νο­μι­κών μπο­ρεί να δε­χτεί να εξε­τά­ζο­νται κρα­τού­με­νοι, όπως έγινε την Πα­ρα­σκευή 20/3/2015 στο νο­σο­κο­μείο “Τζά­νιο” του Πει­ραιά, με χει­ρο­πέ­δες (βλέπε κα­ταγ­γε­λί­ες Φοί­βου και του προ­σω­πι­κού του για­τρού) ή να μη γί­νε­ται η ει­σα­γω­γή τους επει­δή αρ­νού­νται, όπως έχουν δι­καί­ω­μα, να πά­ρουν ορό;

Ποιος προ­ο­δευ­τι­κός και αρι­στε­ρός άν­θρω­πος μπο­ρεί να δε­χτεί, όταν στην κυ­βέρ­νη­ση είναι η Αρι­στε­ρά, να απα­γο­ρεύ­ε­ται στους γο­νείς και την προ­σω­πι­κή για­τρό του Φοί­βου, την κ. Λίνα Βερ­γο­πού­λου, να έρ­χο­νται σε επαφή μαζί του και να μπο­ρούν να μι­λή­σουν για να δουν σε ποια κα­τά­στα­ση είναι η υγεία του μετά 21 μέρες απερ­γί­ας πεί­νας;

Πώς μπο­ρού­με να δι­καιο­λο­γή­σου­με το γε­γο­νός ότι το νο­σο­κο­μείο “ΑΤ­ΤΙ­ΚΟΝ”, που ει­σή­χθη ο Φοί­βος το Σάβ­βα­το 21/3/2015 δεν διέ­θε­τε ούτε μα­ξι­λά­ρι ούτε τα στοι­χειώ­δη, όταν έξω από το θά­λα­μο και στον πε­ρί­γυ­ρο του νο­σο­κο­μεί­ου ήταν δε­κά­δες αστυ­νο­μι­κοί και ασφα­λί­τες, οι οποί­οι επι­βα­ρύ­νουν τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, που δεν μπο­ρεί να πλη­ρώ­σει τις εφη­με­ρί­ες και τα νυ­χτε­ρι­νά του υγειο­νο­μι­κού προ­σω­πι­κού των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων;

Ποιος μπο­ρεί να ανέ­χε­ται το γε­γο­νός να είναι ένας απερ­γός πεί­νας, που βρί­σκε­ται στα όρια των βιο­λο­γι­κών του αντο­χών, επί ώρες στην ανα­μο­νή και στον προ­θά­λα­μο των επει­γό­ντων πε­ρι­στα­τι­κών του νο­σο­κο­μεί­ου “ΑΤ­ΤΙ­ΚΟΝ”, σε μια κα­ρέ­κλα, με χει­ρο­πέ­δες, πε­ρι­τρι­γυ­ρι­σμέ­νος από πά­νο­πλους αστυ­νο­μι­κούς της αντι­τρο­μο­κρα­τι­κής και των ΕΚΑΜ, χωρίς καμιά δυ­να­τό­τη­τα επα­φής με τους οι­κεί­ους του ή τον προ­σω­πι­κό του για­τρό;

Μπο­ρεί η με­γά­λη πλειο­ψη­φία του λαού μας να δεί­χνει ανοχή και να κα­τα­νο­εί τις δη­μο­σιο­νο­μι­κές δυ­σκο­λί­ες, για άμεση βελ­τί­ω­ση της ζωής του ή της αύ­ξη­σης των μι­σθών, των συ­ντά­ξε­ων και των κοι­νω­νι­κών επι­δο­μά­των, δεν θα δεί­ξει όμως ανοχή σε ζη­τή­μα­τα που προσ­διο­ρί­ζουν το στίγ­μα και της αξίες της αρι­στε­ράς για δι­καιο­σύ­νη, ισο­νο­μία και ευαι­σθη­σία απέ­να­ντι στους αδύ­να­μους και τους δια­φο­ρε­τι­κούς, γι' αυτό, όπως πρέ­πει να κα­ταρ­γη­θούν εδώ και τώρα το δου­λε­μπό­ριο της ενοι­κια­ζό­με­νης, ερ­γο­λα­βι­κής και ανα­σφά­λι­στης ερ­γα­σί­ας, έτσι πρέ­πει να στα­μα­τή­σουν να προ­κα­λούν οι δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής, να αυ­θαι­ρε­τούν οι δι­κα­στι­κές και ανα­κρι­τι­κές αρχές και τα­λαι­πω­ρού­νται οι πο­λί­τες από την αναλ­γη­σία των κρα­τι­κών αρχών.

22/03/2015