Η κυβέρνηση σε δυσώδες ιμπεριαλιστικό έλος!

Δολοφόνοι

Το κείμενο της συμφωνίας καταφέρεται εναντίον της... «τρομοκρατίας» και τοποθετείται υπέρ της «νόμιμης» κυβέρνησης της Υεμένης, εννοώντας το δικτάτορα που εκδίωξαν πανεύκολα οι αντάρτες Χούθι, με μεγάλη λαϊκή στήριξη, αλλά υπέρ του οποίου βομβαρδίζουν τους αμάχους Υεμενίτες οι σαουδαραβικές ένοπλες δυνάμεις (σε συνεννόηση με την Αίγυπτο). Ταυτόχρονα, η συμφωνία συγχαίρει την Αίγυπτο για την... εποικοδομητική της στάση στο Παλαιστινιακό, τάχα υπέρ ενός ανεξάρτητου κράτους στα σύνορα του '67. Την ώρα που είναι ακριβώς ο αιμοσταγής δικτάτορας Σίσι που έχει βοηθήσει αποφασιστικά στον αποκλεισμό-πολιορκία της Γάζας, σφραγίζοντας το πέρασμα της Ράφα για να μην περνάνε ούτε όπλα προς την Αντίσταση ούτε και τρόφιμα ή φάρμακα προς τον παλαιστινιακό λαό! Ο Σίσι είναι ενεργητικά υπεύθυνος για εκατοντάδες δολοφονίες Αιγυπτίων, αλλά και Παλαιστινίων. Είναι ο οργανωτής της μεγαλύτερης σφαγής στη σύγχρονη ιστορία της Αιγύπτου (Αύγουστος 2013, Ραμπά Αλ Ανταουίγια), όπως και χιλιάδων φυλακίσεων και θανατικών καταδικών εις βάρος αντιπολιτευόμενων: από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους (μετριοπαθείς δεξιοί), ως απλούς δημοκρατικούς πολίτες αλλά και αριστερούς συντρόφους μας. Μπορεί η οποιαδήποτε Αριστερά να συνεργεί σε τέτοια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Και δεν πρόκειται για ένα κομμάτι χαρτί μόνο, ούτε για μεμονωμένη συμφωνία.

Στις 20/4 ο Π. Καμμένος συναντήθηκε με τον Αιγύπτιο ομόλογό του. Τελικά καθόλου μονομερής δική του ενέργεια δεν ήταν η ενίσχυση της ελληνοαιγυπτιακής στρατιωτικής συνέργειας (συγνώμη, «συνεργασίας») που προέκυψε από εκεί. Πιο πριν, στις 2/2, ο Καμμένος δήλωνε ότι η «η συνεργασία με το Ισραήλ θα συνεχιστεί και σε πολιτικό αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο». Πράγματι, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις εξακολουθούν να εκπαιδεύουν πάνω από το Αιγαίο τους πιλότους του Ισραήλ, που σκοτώνουν κατά δεκάδες τα νήπια στις συχνές επιδρομές τους στη Γάζα. Οι τωρινές εκπαιδευτικές στρατιωτικές ασκήσεις λέγονται «Ηνίοχος 2015» και «Αστραπή 2/15». Για την τελευταία δε, ήταν η Ελλάδα που προσκάλεσε ΗΠΑ και Ισραήλ να συμμετάσχουν. Ενώ θα έπρεπε να διακοπεί όχι μόνο κάθε στρατιωτική (όπως έλεγε και ο ίδιος ο Τσίπρας προεκλογικά) αλλά και κάθε οικονομική βοήθεια προς το γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ, οι ανίερες συνεργασίες εμβαθύνονται! Δεν έχει ουσιαστική διαφορά αν σκοτώνεις ο ίδιος αθώο, άμαχο πληθυσμό επιτόπου ή αν ενισχύεις οικονομικοστρατιωτικά όποιον το κάνει 1.000 χιλιόμετρα μακριά.

Έχουμε να κάνουμε με μια συνολική κυβερνητική πολιτική που από το να μην «σπάσει αυγά» ούτε με τις ιμπεριαλιστικές επιλογές των ελληνικού καπιταλισμού (ακόμη κι αν αυτές έχουν δημοσιονομικό κόστος!), οδηγείται ήδη να τις ενισχύει ενεργά. Έτσι εξηγούνται και τα 500 εκατομμύρια ευρώ (ισοδυναμούν με κάπου 7.000 θέσεις εργασίας για έξι χρόνια) που η κυβέρνηση έδωσε για στρατιωτικά αεροπλάνα, τα οποία δεν χρειάζονται καν, λέει, για τις ανάγκες του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, αλλά για το... ΝΑΤΟ! Έτσι εξηγείται και η επιδοκιμασία εκ μέρους Τσίπρα, στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ευρώπης-Φρούριο, στην αύξηση χρηματοδότησης της Frontex, που «αποτρέπει» και συχνά έτσι πνίγει τους πρόσφυγες στη μεσογειακή τάφρο.

 Θα τολμήσουν κάποιοι να ισχυριστούν ότι όλα αυτά τα νταραβέρια με κακοποιά στοιχεία και φονικές πολιτικές είναι για το καλό της «Ελλάδας» ή για τις «ΑΟΖ»; Για να μην αναφερθούμε στην «περικύκλωση της Τουρκίας» και την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας»! Πριν λίγο καιρό ακούστηκαν μέχρι και βολιδοσκοπήσεις για συμμετοχή ελληνικών δυνάμεων, μαζί με ευρωπαϊκές, στον εμφύλιο της... Ουκρανίας. Φαντάζομαι και για εκεί θα βρουν οι καλοθελητές επιχειρήματα, αν χρειαστεί (κάποια ελάφρυνση των όρων «δανεισμού», λόγου χάρη).

Εξωτερική πολιτική

Βέβαια, για ποικίλα θέματα, όλο και πιο συχνά ακούγονται (συχνά από τα ίδια στόματα) πολλά εξυπνακίστικα επιχειρήματα, δήθεν υψηλής τακτικής. Ανάμεσα σε αυτά τα επιχειρήματα και το ότι «δεν μπορεί μία κυβέρνηση να μην τηρεί τις υποσχέσεις (π.χ. για τους εξοπλισμούς) που έχει δώσει η προηγούμενη και άλλα όμορφα».

Σε σχέση με τα ελληνικά φλερτ με τον αιγυπτο-ισραηλινό άξονα, έχουν γραφτεί πολλά άρθρα που δείχνουν ότι η ιστορία της ελληνικής ΑΟΖ περιλαμβάνει πολύ περισσότερα φούμαρα (σπέκουλα πολιτική και εθνικιστική, χρηματιστηριακή και εργολαβική κερδοσκοπία) παρά «υδρογονάνθρακες». Που κι αν υπήρχαν θα τους νέμονταν οποιοιδήποτε άλλοι εκτός από τον απλό λαό. Από ένα σημείο και πέρα όμως, απέναντι στον καιροσκοπικό κυνισμό άνευ αρχών, δεν ωφελεί να αντιπαρατάσσεις μόνο επιμέρους επιχειρήματα και εξηγήσεις. Πρέπει να αντιπαρατάσσεις ακριβώς απλές αρχές -εννοώ της Αριστεράς. Όποιος δεν διαθέτει τέτοιες, χάνεται εύκολα σε οξύμωρα και παραδοξολογίες. Μετά δε την αποτυχία του, συνήθως το γυρίζει στη μετάνοια και τη... λαθολογία -εκ των υστέρων και πολύ αργά όμως.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική, αυτή η καπιταλιστική εξωτερική πολιτική, ως σήμερα συμπαρήγαγε μαζί με την υπόλοιπη Δύση πολέμους, πρόσφυγες, γενοκτονίες, δικτατορίες, φτώχεια, απελπισία, μετανάστευση και μπόλικες ήττες για τα απελευθερωτικά, τα δημοκρατικά κινήματα και την Αριστερά σε όλον το κόσμο. Ιδιαίτερα στην γειτονιά μας, τη Μέση Ανατολή. Υπέσκαπτε δηλαδή, εκτός των άλλων, όλους τους φυσικούς πολιτικούς σύμμαχους ενός ελληνικού λαού που σήμερα διεκδικεί την απελευθέρωσή του από το δίχτυ του χρέους. Δίχτυ που καθόλου τυχαία έχουν υφάνει οι ίδιες ακριβώς αστικές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αν «μέσα» αποδεικνύεται, όλο και πιο εμφατικά, ότι ισχύει το σύνθημα «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», επίσης αληθεύει ότι η ρήξη στο εσωτερικό μπορεί, σε τελική ανάλυση, να χωρέσει μόνο σε έναν «άλλο κόσμο» που «είναι εφικτός» με «αλληλεγγύη-διεθνισμό». Ο διεθνισμός, όχι ο καπιταλιστικός των ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών, ο εργατικός διεθνισμός της αλληλεγγύης, είναι η «εξωτερική» πλευρά της ρήξης «μέσα». Αναπόσπαστα.

Η άρχουσα τάξη καλά έκανε και διεκδικούσε μέρος της ιμπεριαλιστικής λείας στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, καλά έκανε και στήριζε δικτάτορες που κρατούσαν χαμηλά τα μεροκάματα για τα διυλιστήριά της στην Αίγυπτο ή τις εργολαβίες της στη Σαουδική Αραβία. Καλά έκανε και εχθρευόταν τα λαϊκά κινήματα της Μ. Ανατολής, που αμφισβητούν την απομύζηση της περιοχής απ' τους δυτικούς της συμμάχους. Αλλά όποιος υποτάσσεται στις αρπακτικές στρατηγικές της ελληνικής άρχουσας τάξης και όποιος υποτάσσεται στη λογική των εξοπλισμών και των στρατιωτικών αποστολών στο εξωτερικό (1) για χάρη της διεθνούς βιομηχανίας όπλων, των μιζαδόρων μεσαζόντων και του (αντι)τρομοκρατικού ΝΑΤΟ, δεν είναι ποτέ δυνατό να ορθώσει ανάστημα όταν οι ίδιες ακριβώς δυνάμεις, απαιτούν νέα Μνημόνια, συνέχιση της απομύζησης και του δικού του λαού. Από πού κι ως πού μπορείς να περιμένεις κάτι τέτοιο; Όχι, δε μπορούμε, όσοι αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στους Παλαιστίνιους και Αιγύπτιους δολοφονημένους απ’ τους Σίσι και τους Νετανιάχου. Όχι, δεν μπορούμε να περιμένουμε με σταυρωμένα χέρια.

Δεν απαιτείται αλλαγή πορείας μόνο στην εσωτερική πολιτική, με τερματισμό των υποχωρήσεων από τις άλλοτε ανυποχώρητες δεσμεύσεις της ΔΕΘ. Απαιτείται στροφή 180 μοιρών ΤΩΡΑ και στην εξωτερική πολιτική (2). Η «ανάθεση» και η αναμονή κοστίζουν εκεί ακόμη πιο πολλές ζωές. Ή μήπως οι μαύρες ζωές αξίζουν λιγότερο από τις λευκές (3);

(1) Το ΓΕΕΘΑ αναφέρει οχτώ τέτοιες ελληνικές αποστολές, περιλαμβανομένου του ναυτικού αποκλεισμού της αντιστασιακής και νόμιμης κυβερνητικής (!) οργάνωσης Χεζμπολάχ στο Λίβανο.

(2) Η συνεδριακή απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει μάλιστα τα εξής: «Η απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, η κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, η αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και η εφαρμογή της αρχής “κανείς Έλληνας στρατιώτης σε πολεμικά μέτωπα έξω από τα σύνορα της χώρας” συνιστούν άξονες της εξωτερικής μας πολιτικής. Ο αγώνας για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό διατηρεί για τον ΣΥΡΙΖΑ την προτεραιότητά του και συνδέεται στενά με τους αγώνες για τη δημοκρατία.»

(3)Το έχουμε ακούσει και αυτό σε άλλες εποχές, από άλλες συνεργασίες συναινετικές, εθνικές, λαϊκομετωπικές τότε, εβδομήντα χρόνια πριν, στη Γαλλία του Τορέζ.

υγ. Τη φωτογραφία του θέματος, κάπου την έχουμε ξαναδεί...

emblem.jpg

*Μέλος ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Α' Θεσ/νικης