πολιτική
-
Η αλληλεγγύη μάς ενώνει
Έρχεται τώρα ένα άρμα ηθικολόγων, με μπροστάρη τον πρώην υπουργό, να μας πει πως αυτοί οι αγώνες απαγορεύονται. Πως δεν είναι αλληλεγγύη, αλλά συνενοχή. Βαφτίζουν έγκλημα την προσπάθεια να σπάσει το άβατο.
-
Η «γενοκτονία» ως εθνικιστικός αυτονομισμός
Πριν από μερικά, λίγα χρόνια, μια πρόσκληση ταχυδρομήθηκε στους βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου. Η πρόσκληση αυτή αφορούσε την «παγκόσμια πρώτη παρουσίαση» του «πρώτου ιστότοπου» για τους Πόντιους όπου γης και την παγκόσμια προσπάθεια «συντονισμού» τους.
-
O σοσιαλφιλελευθερισμός του «δικτύου προστασίας αδυνάτων»
Οι δράσεις αλληλεγγύης απέκτησαν, δικαιολογημένα, αίγλη κατά την περίοδο της μεγάλης κοινωνικής αντίστασης ενάντια στα Μνημόνια 1 και 2. Στις μέρες μας ξετυλίγεται μια συγκλονιστική αλληλεγγύη απέναντι στους πρόσφυγες, ένα πλατύ «πλέγμα» δραστηριοτήτων και παρεμβάσεων των λαϊκών δυνάμεων, που κλείνει κάποιες από τις «τρύπες» της ανάλγητης επίσημης κρατικής πολιτικής, κρατά ζωντανούς χιλιάδες πρόσφυγες και εμποδίζει τη μαζική ανάπτυξη ενός ακροδεξιού ρεύματος με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα.
-
Και πάλι σε λάθος δρόμο…
Το ΚΚΕ αυτή την περίοδο είναι το πιο σημαντικό κόμμα στο χώρο της αριστεράς. Η σημασία της πολιτικής του συμπεριφοράς είναι καθοριστική για την πορεία του εργατικού και λαϊκού κινήματος της χώρας μας, αυτό μας επιβάλλει να ασχοληθούμε διεξοδικά με την πρόσφατη απόφαση της κεντρικής επιτροπής: «ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ ΔΡΑΣΗΣ». Δημοσιεύεται στο «Ριζοσπάστη» 1/11/2015.
-
Η ριζοσπαστική αριστερά σήμερα αντιμέτωπη με το 3ο Μνημόνιο
Η ανασύνταξη των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς, στην οποία περιλαμβάνεται ένα ευρύ φάσμα ιδεολογικών/θεωρητικών ρευμάτων, πολιτικών οργανώσεων, χαλαρών συνομαδώσεων και δικτύων, γίνεται σε συνθήκες α. έκτακτης ανάγκης στο κοινωνικό πεδίο, που δημιουργεί η εφαρμογή του 3ου μνημονίου και β. ήττας όλων των διαφορετικών εκδοχών της, είτε μετείχαν στο ΣΥΡΙΖΑ και αποχώρησαν είτε δεν προσχώρησαν ποτέ. Οι εκδοχές αυτές δεν κατόρθωσαν να συγκροτήσουν ή να κάνουν εφικτή μια στρατηγική εξόδου από τα μνημόνια και διαγραφής μεγάλου μέρους του χρέους.
-
«Τα Εθνικά μας Θέματα»
«Τα εθνικά θέματα δεν προσφέρονται σε πρόχειρες επιστημονικοφανείς προσεγγίσεις ή σκόπιμες κομματικές αντιπαραθέσεις. Όσες φορές αυτό αγνοήθηκε στο παρελθόν, τόσο στη νεότερη ιστορία του ελληνισμού, όσο και στη σύγχρονη το πληρώσαμε ακριβά και ανεπανόρθωτα (Μ. Ασία, Κύπρος, κ.α.)»
-
Η «γενοκτονία» σαν αντιπερισπασμός στη μνημονιακή λεηλασία…
Ανάμεσα στις κυβερνητικές ικεσίες προς τους Ευρωπαίους αξιωματούχους για ελάφρυνση των μέτρων και την υποκριτική θλίψη για την προσφυγική τραγωδία, το τελευταίο διήμερο, η πολιτική ζωή και ο δημόσιος λόγος «χορεύουν» σε ρυθμούς ποντιακής λύρας. Προφανώς, εξαιτίας της επίμαχης δήλωσης Φίλη περί εθνοκάθαρσης και όχι γενοκτονίας των Ποντίων. Η οποία, τουλάχιστον αντικειμενικά, λειτούργησε σαν αγχώδης εκδοχή επικοινωνιακού αντιπερισπασμού απέναντι στη «μαυρίλα» των μνημονιακών μέτρων.
-
Η ευθανασία του ενυπόθηκου οφειλέτη
Είναι γνωστή η -τολμηρή στην εποχή της (1923)- τοποθέτηση του Κέινς υπέρ της «ευθανασίας του ραντιέρη», ήτοι του εισοδηματία που ζει από τους τόκους των αποταμιεύσεών του. Ο Κέινς πρότεινε μια πολιτική χαμηλών επιτοκίων και υψηλού πληθωρισμού που θα καθιστούσαν όσο γίνεται πιο περιττούς τους εισοδηματίες του τόκου. Η κυβέρνηση βρίσκεται στον αντίποδα ακόμη κι αυτής της μετριοπαθούς «εισήγησης». Αντί της ευθανασίας του ραντιέρη, ανοίγει το δρόμο για την ευθανασία του ιδιοκτήτη πρώτης κατοικίας.
-
Κυβέρνηση σε «απώλεια στήριξης» - αντιμνημονιακός Νοέμβρης
Πριν περάσει ενάμισης μήνας από τις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση εμφανίζει έντονα σημάδια «απώλειας στήριξης». Το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο του εκλογικού θριάμβου αποδεικνύεται αδύναμο να επιβεβαιώσει τις -ρηχές, όπως γίνεται φανερό- προφητείες περί μακράς και αδιατάρακτης πολιτικής ηγεμονίας. Αντ’ αυτής, πληθαίνουν τα σημάδια και οι ενδείξεις πως ούτε αυτή η κυβέρνηση θα αποφύγει τη μοίρα των προηγούμενων, για τις οποίες ίσχυσε ο αδυσώπητος κανόνας «ο μνημονιακός Κρόνος τρώει τα παιδιά του».
-
Οι τράπεζες ως μηχανισμός επιβολής των μνημονίων
Το τραπεζικό σύστημα δεν λειτουργεί πλέον ως θεσμός πίστωσης, αλλά ως «απορροφητήρας» ρευστότητας. Για τα επόμενα 3-5 χρόνια οι ελληνικές τράπεζες και οι διοικήσεις τους σκοπεύουν να απορροφήσουν 10-20 δισ. ευρώ.