πολιτική
-
Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Αριστερά, μνημόνιο χωρίς αναισθητικό!
Η κυβέρνηση επιχειρεί να ολοκληρώσει το «καθεστώς» του μνημονίου με σκληρά μέτρα για συνταξιούχους, αγρότες και μισθωτούς. Υπό την μπαγκέτα Τσίπρα - ΣΥΡΙΖΑ, αναδομείται το αστικό - μνημονιακό μπλοκ εξουσίας. Και πρώτη φορά αριστερός Ατλαντισμός χωρίς όριο.
-
Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς; Όπως λέμε «καμία σχέση»
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ καθεστωτικό κόμμα; Μα πότε πρόλαβε να γίνει; Και το παράλληλο πρόγραμμα που έχει εξαγγείλει;
-
Ειδήσεις με ενδιαφέρον
Διαβάζουμε: «Η διαφθορά είναι διάχυτη στην ελληνική κοινωνία και για να καταπολεμηθεί απαιτείται πάνω απ’ όλα πολιτική βούληση, κάτι που δεν υπάρχει. Το κόστος της φτάνει τα 33δις ευρώ ετησίως, συνεπώς αν για 10 χρόνια δεν είχαμε φαινόμενα διαφθοράς θα είχε εκλείψει το δημόσιο χρέος της χώρας».
-
Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε;
Η παρούσα ιστορική στιγμή απαιτεί, νομίζω, να απαντήσουμε σε δύο κρίσιμα ερωτήματα. Το πρώτο ερώτημα είναι αν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε, ακόμη και εάν η ήττα που υποστήκαμε είναι συντριπτική. Το δεύτερο ερώτημα είναι με ποιον τρόπο να συνεχίσουμε.
-
Σοκ και δέος…
Τον Ιούνιο του '13 η γνωστή συγγραφέας του «Δόγματος του Σοκ» και ακτιβίστρια, Ναόμι Κλάιν, από τη Θεσσαλονίκη συνέστησε στον ΣΥΡΙΖΑ να μην μετατοπιστεί προς το κέντρο, αλλά να παραμείνει πιστός στις αριστερές του θέσεις. Η Ναόμι Κλάιν ως φιλοξενούμενη τότε μείωσε το κίνδυνο στη «μεταμόρφωση» του Σύριζα προς στο κεντρώο χώρο, ενώ αυτός ο πολιτικός χώρος από εκείνη την εποχή είχε ουσιαστικά πάψει να υπάρχει. Έτσι οι συστάσεις της Ναόμι Κλάιν προκειμένου ο Σύριζα να μην μετατοπιστεί προς το κέντρο, εξέφραζαν στην ουσία φόβους της συγγραφέως για μελλοντική συντηριτικοποίηση και ένταξη του Σύριζα στο σύστημα…
-
Κάτω από το τραπέζι της Όλγας με την Όλγα
Σε δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» διαβάζουμε ότι «Η Όλγα Γεροβασίλη συνέτρωγε το βράδυ της Τρίτης με την Όλγα Τρέμη στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, στο Σύνταγμα». Είναι κι αυτή μια μέχρι πρότινος αδιανόητη εικόνα, που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλες.
-
«Ευρωλιγούρηδες» και «δραχμολάγνοι»
Ο διάλογος εντός της Αριστεράς, ακόμη και όταν διεξάγεται με τρόπο καλόπιστο και διάθεση αληθινά συντροφική -πράγμα έτσι κι αλλιώς ασυνήθιστο-, χαρακτηρίζεται από μια μόνιμη τάση να διολισθαίνει σε εύκολες, ανέξοδες, όσο και αδιέξοδες δραματοποιήσεις. Τα πολιτικά επίδικα παύουν να αντιμετωπίζονται ως τέτοια, προσλαμβάνοντας για τους εμπλεκόμενους χαρακτήρα σχεδόν «υπαρξιακό». Από το σημείο αυτό και μετά, στο επίκεντρο τίθεται η αγωνιώδης προσπάθεια για τη δικαίωση της ιστορικής διαδρομής και των ιδεολογικών προϋποθέσεων ενός εκάστου, εις βάρος της έμφασης που πρέπει να δίνεται στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.
-
Δεν μετράει μόνο ο προορισμός αλλά και το ταξίδι…
Η ιστοσελίδα The Press Project πρόσφατα έδωσε στη δημοσιότητα το «Σχέδιο Κοινωνικής Αλλαγής» του σ. Κώστα Λαπαβίτσα, ένα κείμενο που ήταν έτοιμο από το Μάιο, είχε εκπονηθεί ως απάντηση στο αφήγημα «δεν υπάρχει εναλλακτική» της ηγεσίας Τσίπρα, αλλά για διάφορους λόγους δεν κρίθηκε σκόπιμο να δημοσιευτεί μέχρι σήμερα. Το κείμενο εγκαινίασε την αναγκαία συζήτηση για το πρόγραμμα και τις απαντήσεις της νέας Αριστεράς που καλούμαστε να χτίσουμε, τουλάχιστον από την πλευρά της Λαϊκής Ενότητας. Ήταν ένα σημαντικό κείμενο-συμβολή σε μια συζήτηση που πρέπει να βαθύνει και να εντατικοποιηθεί, παράλληλα με τη συμβολή μας στις πολιτικές-κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στο Μνημόνιο Τσίπρα και τους συνοδοιπόρους του.
-
Κρίνοντας μια διαπραγμάτευση
Θυμάμαι λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2014, όταν γνώρισα τον Παναγιώτη Λαφαζανη στα Χανιά, να μας μεταφέρει, την αγωνία του για την επικείμενη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους και να μας μεταφέρει την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ, τότε, ότι τα χρονικά περιθώρια για τη διαπραγμάτευση είναι πολύ περιορισμένα, και την αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια οποιαδήποτε παράταση – αποδοχή του ισχύοντος τότε 2ουμνημονίου.
-
Δήλωση της Νάντιας Βαλαβάνη για την έναρξη εφαρμογής των μέτρων ενάντια στη ρύθμιση «έως 100 δόσεις»
Από μεριάς των δανειστών, πρόκειται για μια απολύτως εκδικητική πρόβλεψη απέναντι στις προσπάθειες χειραφέτησης του ελληνικού λαού και αποδείχνει ότι το ενδιαφέρον τους για συγκέντρωση εσόδων περιορίζεται στα μέτρα που τσακίζουν ανθρώπους: Το «πακέτο μέτρων» ενάντια στις 100 δόσεις καταψηφίστηκε με 61% στο δημοψήφισμα (σχέδιο Γιούγκερ) και από κει «μεταφυτεύτηκε» στο Γ’ Μνημόνιο.