Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου πρέπει, όσο είναι εφικτό, να «τροποποιήσουμε» το συσχετισμό δυνάμεων που ανέδειξαν οι ευρωεκλογές και οι δημοτικές περιφερειακές εκλογές.
Μαύρο στη Δεξιά, στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, που έρχεται για να υλοποιήσει –αυτοδύναμα ή με συνεργασίες– ένα ακραιφνώς νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα ενάντια στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Μαύρο στη ρατσιστική και εθνικιστική ακροδεξιά, είτε με τις γραβάτες του Βελλόπουλου, είτε με τις αρβύλες του Μιχαλολιάκου.
Καμιά υποχώρηση προς τη μνημονιακή «Αριστερά». Η κυβέρνηση του Τσίπρα έστρωσε το δρόμο στο Μητσοτάκη και το κόμμα του Τσίπρα δεν θα αποτελεί «εργαλείο» για την αναγκαία πολιτική και κοινωνική αντίσταση απέναντι στην πολιτική της Δεξιάς. Η αντίσταση που θα έχει να σπάσει τα «συμφωνηθέντα» στο μνημόνιο 3 δεν μπορεί να στηριχτεί σε αυτούς που υπέγραψαν αυτή την κατάπτυστη συμφωνία με τους δανειστές.
Καμιά αυταπάτη για τα αρχηγοκεντρικά «μετα-αριστερά» κόμματα και μορφώματα. Οι μέρες που έρχονται, θα χρειαστούν πολύ ισχυρότερα κι ανθεκτικά στηρίγματα από τους εκλογικούς μηχανισμούς, τις επικοινωνιακές τακτικές και τις λαμπερές περσόνες.
Ψήφο στη ριζοσπαστική Αριστερά. Εμείς, συμμετέχοντας στη ΛΑΕ, καλούμε σε ψήφο ενίσχυσής της, γνωρίζοντας τις αλλαγές στην πολιτική και στη λειτουργία της που είναι αναγκαίες, γνωρίζοντας ότι την επομένη των εκλογών θα είναι απαραίτητες πρωτοβουλίες υπέρβασης σε όλους τους υπαρκτούς «μετωπικούς» σχηματισμούς.
Το κρίσιμο πεδίο την επόμενη μέρα θα είναι η οργάνωση των μαζικών αγώνων ενάντια στη μνημονιακή πολιτική και τον νεοφιλελευθερισμό.
Αυτό είναι το μοτίβο διεθνώς. Από την αντίσταση στο Μπολσονάρο στη Βραζιλία, μέχρι τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία του Μακρόν ή την αντιρατσιστική σύγκρουση στην Ιταλία του Σαλβίνι. Σε αυτό τον «στίβο» το εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα έχει κατ’ επανάληψη δώσει σημαντικές εκπλήξεις. Η οικογένεια Μητσοτάκη, ο Καραμανλής, ο Σαμαράς, αλλά και οι άσπονδοι φίλοι τους, όπως οι Παπανδρέου και ο Σημίτης έχουν επ’ αυτού πολύ διδακτικές αναμνήσεις.
Στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν πρέπει να χάσουμε ούτε στιγμή, περιμένοντας παθητικά κάποια «μεγάλα» αυθόρμητα ξεσπάσματα. Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να εργαστεί συστηματικά και σοβαρά, ενωτικά κι αποφασιστικά, για την οικοδόμηση της μαζικής αντίστασης.
Το δυναμικό που μπορεί να αναλάβει αυτό το έργο είναι υπαρκτό. Φάνηκε πανελλαδικά, σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, όπου αγωνιστικά σχήματα που δούλεψαν από τα κάτω και ενωτικά, έφεραν καλύτερα αποτελέσματα απ’ ό,τι αντίστοιχα «μετωπικά» σχήματα στο πανεθνικό πεδίο των ευρωεκλογών. Φαίνεται καθημερινά σε πρωτοβουλίες όπως στο γυναικείο-αντισεξιστικό κίνημα, όπως στις παρεμβάσεις ενάντια στις εξορύξεις, όπως στις αντιρατσιστικές δράσεις και στα φεστιβάλ, όπως ακόμα και σε κάποιους εργατικούς χώρους, παρά τις δυσκολίες που έχουν συσσωρεύσει τα μνημόνια και η εργοδοτική επιθετικότητα.
Αυτός ο κόσμος έχει να αναλάβει το φορτίο μιας κινηματικής και πολιτικής ανασύνταξης. Αριστερή και εργατική «αντιπολίτευση» στα μνημόνια και στο νεοφιλελευθερισμό! Με αυτό το καθήκον θα μετρηθούμε όλοι και όλες, από την 8η Ιουλίου.
