Ο προϋπολογισμός του 2025 αναδεικνύει την αυστηρή προσήλωση της κυβέρνησης στην πολιτική της λιτότητας.
Ορισμένα ψίχουλα, απολύτως αναντίστοιχα με τις κοινωνικές ανάγκες, αφορούν το σκέλος των παροχών και των αυξήσεων, ενώ συνεχίζεται άκαμπτη η επιλογή άντλησης φορολογικών υπερ-εσόδων από τους εργαζόμενους και την πλατιά λαϊκή κατανάλωση.
Κάποιες όψεις του φορολογικού νομοσχεδίου και του αναπτυξιακού νόμου συμπυκνώνουν την κυβερνητική πολιτική. Αν εργάζεσαι στην εστίαση, θα φορολογηθούν ακόμα και τα φιλοδωρήματα που τυχόν παίρνεις. Αν όμως κάνεις «επένδυση», θα απαλλαγείς από τα «φορολογικά βάρη».
Ακόμα χειρότερα όταν τα φορολογικά έσοδα που συγκεντρώνει το κράτος κατευθύνονται στη διασφάλιση «πλεονασμάτων», ενώ στις κρατικές δαπάνες, ο τομέας που καταγράφει διαδοχικές αυξήσεις από χρόνο σε χρόνο αποτελεί εκείνος των εξοπλισμών. Τα δυσβάστακτα προγράμματα «τρέχουν» καθώς άρχισαν οι παραλαβές φρεγατών, Ραφάλ κ.ά., ενώ το υπουργείο Άμυνας προαναγγέλει νέες πανάκριβες αγορές: «Άλλη μία Μπελαρά» ανακοίνωσε ο Δένδιας από τη Γαλλία, «άλλα 6 Ραφάλ» ζητά η Πολεμική Αεροπορία σύμφωνα με τον Τύπο. Η στρατηγική συμμαχία με το Κράτος του Ισραήλ, ακλόνητη και συνένοχη μετά από έναν ολόκληρο χρόνο γενοκτονίας σε δημόσια θέα στη Γάζα, λέει πολλά για το πού θέλει να «μοιάσει» και το ελληνικό κράτος καθώς εξοπλίζεται ως τα δόντια.
Τα όπλα είναι επικίνδυνα με πολλούς τρόπους. Ενισχύουν τα μιλιταριστικά δίκτυα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Η απόκτησή τους ενισχύει τον πειρασμό να… χρησιμοποιηθούν, απειλώντας ανθρώπινες ζωές. Αλλά αποδεικνύονται φονικά και σε καιρό ειρήνης, απορροφώντας πόρους εις βάρος των κοινωνικών δαπανών, που παραμένουν καθηλωμένες, καθώς αποτελεί κυβερνητική στρατηγική η πριμοδότηση του ιδιωτικού τομέα που μετατρέπει κάθε κοινωνικό δικαίωμα σε εμπόρευμα.
Στην εποχή της κλιματικής κρίσης, αυτή η αδιαφορία για την κοινωνική προστασία γίνεται ακόμα πιο θανατηφόρα. Η Ισπανία, όπου η κατάργηση της Μονάδας Έκτακτης Ανάγκης της Βαλένθια από την περιφερειακή κυβέρνηση συνέβαλε στον πολύνεκρο απολογισμό των πλημμύρων, δεν είναι τόσο μακριά. Τείνει να γίνει παράδοση οι εποχικοί δασοπυροσβέστες να αποθεώνονται ως «ήρωες» κάθε καλοκαίρι και να ξυλοφορτώνονται και να τρώνε χημικά από τα ΜΑΤ κάθε φθινόπωρο, όταν απαιτούν τη μονιμοποίησή τους.
Η επιλογή σκλήρυνσης της καταστολής και η προσπάθεια ιδεολογικής νομιμοποίησής της βρίσκεται πίσω και από μια άθλια καμπάνια στοχοποίησης των Ρομά. Η Αστυνομία ξεσαλώνει στους καταυλισμούς, ενώ δημιουργείται ένα κλίμα στο δημόσιο διάλογο που επιτρέπει στο διαβόητο Σταύρο Μπαλάσκα να δηλώνει (με συγκατάβαση από το υπόλοιπο πάνελ) ότι «θα τους πάμε αίμα», «μέσα στα σπιτάκια τους» και να προτείνει «χτίστε κι άλλες φυλακές». Αυτό το τελευταίο έχει ήδη δρομολογηθεί από τον Γ. Φλωρίδη, που δρομολογεί το άνοιγμα τριών νέων φυλακών…
Η καταστολή και ο αυταρχισμός αποτελούν γενικότερη επιλογή που στρέφεται και κατά των κοινωνικών αντιστάσεων. Οι απειλές και τα πειθαρχικά κατά των εκπαιδευτικών που αντιστέκονται στην αξιολόγηση έχουν πάρει χαρακτηριστικά «βιομηχανίας», ενώ διαρκώς προκύπτουν νέα χοντρά περιστατικά εκδικητικής αντιμετώπισης αγωνιστών κι αγωνιστριών -από την απόλυση του Δ. Αντωνίου από το ΕΚΠΑ, μέχρι τη δίωξη της Φ. Γεωργιάδου από τη διοίκηση της Λυρικής Σκηνής και της Ελ. Παλαιστίδου από την Διεύθυνση Π.Ε. Δ΄Αθήνας.
Ο συνδυασμός κρατικού αυταρχισμού και εργοδοτικής ασύδοτης αυθαιρεσίας είναι η μέθοδος με την οποία επιλέγει η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό να αντιμετωπίσουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Αντίστοιχη ακαμψία πρέπει να δείξει το εργατικό κίνημα διεκδικώντας συλλογικές συμβάσεις με γενναίες αυξήσεις στους μισθούς ενάντια στα επιχειρηματικά κέρδη, μαζικές κοινωνικές δαπάνες ενάντια στους εξοπλισμούς και την πολιτική ιδιωτικοποίησης των πάντων, βαριά φορολόγηση των επιχειρήσεων για να στηριχτεί ο «κοινωνικός μισθός» που τείνει προς εξαφάνιση...
Τέτοιοι αγώνες έχουν ήδη εμφανιστεί στο προσκήνιο. Οι εντυπωσιακές απεργίες των διανομέων σε Wolt και E-Food, η δυναμική κινητοποίηση των υγειονομικών, το μαζικό συλλαλητήριο των εκπαιδευτικών, η 4ήμερη απεργία των ναυτεργατών, η απεργία του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών και των Οικοδόμων, μπορεί να αντιμετωπίζουν τη δύσκολη πρόκληση της αναγκαίας συνέχειας και κλιμάκωσης, αλλά η επιτυχία τους και η ανταπόκριση που συναντούν υπογραμμίζουν την ανάδυση μιας εργατικής διεκδικητικότητας που μπορεί να υποστηρίξει μια τέτοια προοπτική, εφόσον βρεθούν οι δυνάμεις που θα εργαστούν σοβαρά, συντονισμένα και συστηματικά για να την οργανώσουν.
Εδώ αναδεικνύεται ο κομβικός ρόλος των αγωνιστών και των αγωνιστριών της ριζοσπαστικής/αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Αυτός ο χώρος έχει αναβαθμισμένες ευθύνες, γιατί παρά το μέγεθός του, είναι ο μόνος που θέλει και μπορεί να συνδεθεί «οργανικά» με την κοινωνική αντιπολίτευση.
Το διαζύγιο που έχει πάρει από τέτοιες ευθύνες βρίσκεται πίσω από τα στρατηγικά αδιέξοδα της κεντροαριστεράς, είτε εκφράζονται από το «άχρωμο κι άγευστο» ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, είτε από το reality show του ΣΥΡΙΖΑ και την παγερή αδιαφορία με την οποία το αντιμετωπίζει η κοινωνική πλειοψηφία. Η ενεργοποίηση του Τσίπρα με στόχο την υπέρβαση των αδιεξόδων που αντιμετωπίζουν αυτά τα φθαρμένα υλικά, αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα. Γιατί δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος που να πιστεύει στα σοβαρά ότι ο πρωθυπουργός της «κωλοτούμπας» και του τρίτου μνημονίου, μαζί με τον Δραγασάκη, τον Χριστοδουλάκη, την Κατσέλη και τον Χουλιαράκη κομίζουν κάτι «νέο» που θα σαλπίσει τη μεγάλη αντεπίθεση…
Η προσπάθεια αυτού του χώρου να αξιοποιήσει την «αύρα» του Νέου Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία και να παρουσιαστεί ως μια κάποια ελληνική εκδοχή του είναι αστεία. Παραγνωρίζει τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες, τα κινήματα και τις «Αριστερές» τους. Αλλά κυρίως, η σοσιαλδημοκρατική ανασύνθεση που προωθείται στην Ελλάδα, στέκεται στον αντίποδα του πιο ενδιαφέροντος κι ελπιδοφόρου στοιχείου της συγκρότησης του Νέου Λαϊκού Μετώπου: την αλληλεπίδραση της πολιτικής Αριστεράς με τις κοινωνικές αντιστάσεις, τον κομβικό ρόλο που είχε η παρέμβαση της «κοινωνικής Αριστεράς» τόσο στη συγκρότηση του ΝΛΜ όσο και στην εκλογική δυναμική του. Αυτή η πτυχή της γαλλικής εμπειρίας είναι που αξίζει να μελετήσει και να συζητήσει η ριζοσπαστική/αντικαπιταλιστική Αριστερά που αναζητά το δρόμο προς την ανασύνταξή της.
Η κοινωνική και η πολιτική αντίσταση πρέπει να παρουσιάσουν τη δύναμή τους στο δρόμο.
Πρώτα στην επέτειο του Πολυτεχνείου, που θα παρέμβουν στο δρόμο οι δυνάμεις της Αριστεράς, οι δυνάμεις της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, οι δυνάμεις που υπερασπίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα ενάντια στον αυταρχισμό, που προβάλουν την πάλη για αλλαγή της κοινωνίας ενάντια στο ζόφο και τη μισαλλοδοξία που προβάλει η ακροδεξιά ως απάντηση.
Επειτα στη γενική απεργία της 20ης Νοέμβρη, που μπορεί να ενοποιήσει όλους τους κλαδικούς αγώνες των τελευταίων εβδομάδων, συγκροτώντας έναν αγωνιζόμενο «κορμό» που μπορεί να συμπαρασύρει γύρω του και τον ευρύτερο κόσμο της εργασίας που δυσφορεί, αλλά δυσκολεύεται να εκφραστεί απεργιακά στο χώρο δουλειάς του, για να απαιτήσουμε ενωμένοι κι ενωμένες να μπουν τα εργατικά συμφέροντα μπροστά!
