Στον ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζουν γιατί η ΚΟ τους ψήφισε «ομόφωνα» την πιο κραγμένα νεοφιλελεύθερη «παρέμβαση» στο Ασφαλιστικό από την εποχή του Σπράου και έβαλε ταυτόχρονα τα θεμέλια για μιαν ανάλογης αγριότητας φοροεπιδρομή ενάντια στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα.
Μωραίνει Κύριος... Αντί να μιλούν για «παράσημα» θα έπρεπε να σκέφτονται ότι το κόμμα τους έχει ήδη μπει στον δρόμο που πήρε το ΠΑΣΟΚ (ξεκινώντας από ισχυρότερη αφετηρία) λίγο μετά το Καστελόριζο. Το αποδεικνύουν μικρά «καθημερινά» γεγονότα: Όταν άνθρωποι (όπως π.χ. ο Τρ. Μηταφίδης...) που το αγωνιστικό παρελθόν τους έχει δώσει αποθέματα λαϊκής εμπιστοσύνης και εργατικού σεβασμού δεν μπορούν πλέον να επισκεφτούν το Εργατικό Κέντρο στη γενέτειρά τους, τότε είναι μετρημένες οι μέρες ενός κόμματος που στον τίτλο του περιλαμβάνεται η λέξη Αριστερά.
Αυτή η κατεδάφιση είναι, λέει, το αναγκαίο αντίτιμο που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν, αναλαμβάνοντας την ευθύνη «για να βγάλουν τη χώρα από την κρίση». Πρόκειται για ισχυρισμό που δεν ακούμε πρώτη φορά: τα ίδια ακριβώς έλεγε και ο ΓΑΠ, τα ίδια ισχυρίζονταν και οι Σαμαροβενιζέλοι. Εξάλλου, την ίδια ακριβώς αποτελεσματικότητα θα έχουν και οι μνημονιακές «προσπάθειες» του Τσίπρα: ο ισχυρισμός ότι με την αξιολόγηση «περάσαμε τον κάβο» και ότι τώρα μας περιμένουνε «τα ήρεμα νερά της ανάπτυξης» έχει λιγότερη αξιοπιστία από τις παλαιότερες διαβεβαιώσεις του ότι είναι «αποφασισμένος να πρωτοστατήσει» και να εφαρμόσει το προεκλογικό πρόγραμμά του. Η πολυπόθητη «αξιολόγηση» θα φέρει τα λεφτά για να πληρωθούν οι δόσεις του Ιούλη, ενώ μετά... απλώς ακολουθεί ο «πάγκος» των επόμενων αξιολογήσεων. Όσο για τη διαβόητη «ελάφρυνση του χρέους», αυτή απλώς σημαίνει την πρόσδεση για δεκαετίες στη μνημονιακή κρεατομηχανή, με το μέλλον να γίνεται όλο και πιο σκοτεινό (βλ. σελ. 3-4).
Το γεγονός ότι αυτή η βάρβαρη πολιτική ασκείται σήμερα από ένα κόμμα τής τάχα μου ριζοσπαστικής Αριστεράς προκαλεί σύγχυση, απογοήτευση και παγωμάρα στον κόσμο της κοινωνικής αντίστασης. Όχι όμως τόσο όσο ελπίζουν τα υπόγεια του Μαξίμου, και όχι για πολύ. Το βράδυ της Κυριακής 8 Μάη η συμμετοχή του κόσμου στην πλατεία Συντάγματος άρχιζε να παίρνει απειλητικές διαστάσεις. Γι’ αυτό άλλωστε τα ΜΑΤ πήραν την εντολή για γενικευμένη επιχείρηση «εκκαθάρισης». Θυμίζοντας και πάλι απελπιστικά την εποχή των Σαμαροβενιζέλων. Όμως, χωρίς να το θέλουν, ανέδειξαν εκεί και έναν άλλο, πολύ σημαντικό συμβολισμό: τραυματίζοντας τη Σόφη Παπαδόγιαννη, ιδρυτικό και καθοδηγητικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, τμήμα των πολλών που επέμειναν στο ΟΧΙ του καυτού καλοκαιριού του ’15, έφεραν στο φώς την «άλλη» Αριστερά. Που έμεινε και θα παραμείνει στο πλευρό του κόσμου, ενάντια στο σφιχταγκάλιασμα του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ με το ντόπιο καθεστώς και τις ευρωηγεσίες.
Η κυβέρνηση Τσίπρα βουλιάζει στο βάλτο της πολιτικής της. Αργά ή γρήγορα θα ζητήσει σωσίβιο στη Φώφη, στον Σταύρο, στον Λεβέντη ή ακόμα και στον Μητσοτάκη, γιατί η κρίση του συστήματος πιέζει προς «οικουμενική» διακυβέρνηση.
Οι αγώνες του τριημέρου 6-8/5 είχαν μεγάλη σημασία. Γιατί αναδεικνύουν τη μόνη εναλλακτική. Γιατί θα έχουν συνέχεια. Με επόμενο σταθμό το Σύνταγμα και τις πλατείες στις 15 Μάη, όταν τα αδέλφια μας από τη Γαλλία μάς καλούν να παγκοσμιοποιήσουμε τις «ολονυχτίες» αντίστασης και πάλης.
Ίδια μάχη, ίδια συνθήματα!
