Φτάσαμε στην τελική ευθεία. Η κυβέρνηση διαμορφώνει το κείμενο συμφωνίας με τους δανειστές, που προσπαθεί να φέρει μέσα στην επόμενη εβδομάδα στη βουλή για ψήφιση με διαδικασία εξπρές.
Είναι ένα ακόμα πακέτο σκληρών μέτρων ενάντια στα βασικά εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα: διάλυση του δημόσιου συστήματος ασφάλισης, πρόσθετη φοροεπιδρομή, συρρίκνωση των δημόσιων υπηρεσιών, μεγαλύτερη ελαστικοποίηση στις εργασιακές σχέσεις. Το Μνημόνιο 3, με την υπογραφή των Τσίπρα-Καμμένου, είναι μια ομαλή «συνέχεια» στην πολιτική των Γ. Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά-Βενιζέλου.
Αυτή η καταστροφική πολιτική άγριας λιτότητας υποστηρίζεται, πλέον, χωρίς αντίδωρο: οι υποσχέσεις για «κούρεμα» του χρέους εξαερώθηκαν, η λεγόμενη «ελάφρυνση» είναι μια απάτη μακροχρόνιας δέσμευσης μέσα στην κρεατομηχανή των διεθνών τοκογλύφων. Η συμφωνία του Τσίπρα με τους «θεσμούς» είναι πιθανό να εξελιχθεί σε ακόμα χειρότερη κατεύθυνση: εάν και όταν οι «διαφωνίες» μεταξύ ΔΝΤ και ευρωπαίων επιστρέψουν (τον Ιούνη;) συμπυκνωμένες στο αίτημα για ακόμα σκληρότερη πολιτική και για νέες δέσμες πρόσθετων μέτρων, υπό την απειλή ενός νέου «επεισοδίου»-κρίσης, μπροστά στις πληρωμές του χρέους τον Ιούλη.
Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα στο 2016, όχι μόνο δεν βγαίνει από την κρίση, αλλά βαδίζει ολοταχώς προς νέα επιδείνωσή της, προς συνθήκες χειρότερες από εκείνες του 2009.
Η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική πολιτική, στον άγριο νεοφιλελευθερισμό που κυριαρχεί στην Ευρώπη, ασφαλώς δεν περιορίζεται στην οικονομική και κοινωνική πολιτική. Στο κρίσιμο θέμα των προσφύγων η κυβέρνηση ευθυγραμμίζεται με εντυπωσιακή ταχύτητα στη ρατσιστική πολιτική.
Όλα αυτά είναι αδύνατον να μην έχουν πολιτικές συνέπειες. Η παρουσία του Α. Τσίπρα στις συνεδριάσεις της μεταλλαγμένης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ήταν μια ηχηρή προειδοποίηση. Η «διεύρυνση» της κοινοβουλευτικής βάσης της κυβέρνησης έχει ήδη μπει στα σκαριά: είτε με το σενάριο του κεντροαριστερού «μικρού συνασπισμού» (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), είτε με το σχέδιο «μεγάλου συνασπισμού» –μιας κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας με τη συμμετοχή της ΝΔ ή τμημάτων της...
Αυτές οι αντιδραστικές προοπτικές μπορούν να αποτραπούν μόνο με μια ανατρεπτική έφοδο του εργατικού-λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις. Πολλή προσπάθεια γίνεται για να πειστεί ο κόσμος ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια είχε γίνει στη Γαλλία, στη χώρα του Ολάντ και της Λεπέν, όπου πολλοί πίστευαν ότι το κίνημα των μαζών ήταν πλέον ένας εξουδετερωμένος παράγοντας. Και ξαφνικά(!), στη Γαλλία των συνθηκών «έκτακτης ανάγκης» με αφορμή τις τρομοκρατικές επιθέσεις των τζιχαντιστών, ξεσπά ένα μεγάλο, αυθεντικό, εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα που απειλεί να αλλάξει τελείως την κατεύθυνση των πολιτικών εξελίξεων.
Μια ανάλογη απάντηση «χρωστάμε» και εδώ. Τα «καύσιμα» γι’ αυτό το αναγκαίο ξέσπασμα είναι υπαρκτά: τα έδειξε η μεγάλη απεργία στις 4 Φλεβάρη, τα δείχνει καθημερινά η αλληλεγγύη του κόσμου στους πρόσφυγες, που βάζει φραγμό στη ρατσιστική κατρακύλα της κρατικής πολιτικής και εμποδίζει τους φασίστες της Χρυσής Αυγής να βγουν στο προσκήνιο.
Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να ανατρέψει το Μνημόνιο 3 και να φέρει ξανά την ελπίδα στους ανθρώπους της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Όλοι μαζί μπορούμε!
