Τούτη την ώρα είναι ολοφάνερο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση οχυρώνεται ως ένωση-φρούριο των καπιταλιστών και των τραπεζιτών της γηραιάς ηπείρου ενάντια στους «παρίες» –πρόσφυγες και μετανάστες– που έρχονται έξω από αυτήν, αλλά και ενάντια στην τεράστια κοινωνική πλειοψηφία των ντόπιων πληθυσμών, ενάντια στους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες ακόμα και των χωρών-μελών του ιδρυτικού «πυρήνα» της ΕΕ.
Οι ευθύνες της ΕΕ για τους πολέμους στην Ανατολή, για τις επεμβάσεις που κατέστρεψαν κράτη και χώρες στην περιοχή, είναι τεράστιες. Παρ’ όλα αυτά, ο χειρισμός των ευρωηγεσιών απέναντι στην προσφυγική κρίση είναι ανοιχτά ρατσιστικός: οι «φράχτες», η πολιτική «αποτροπής», οι «επαναπροωθήσεις», ο κυνισμός απέναντι σε χιλιάδες και χιλιάδες πνιγμούς, η αδιαφορία για τα ανείπωτα βάσανα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που ζητούν άσυλο, είναι μια εγκληματική πολιτική.
Η πολιτική αυτή στρέφεται άμεσα και ενάντια σε ένα τμήμα πολιτών που ζουν από καιρό μέσα στο φρούριο-ΕΕ: τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων εργατών στις φτωχογειτονιές των ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Αυτό εξηγεί τη γενικευμένη άνοδο της ισλαμοφοβίας, το ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο για την άνοδο της ρατσιστικής ακροδεξιάς στον ευρωπαϊκό 21ο αιώνα.
Καθόλου τυχαία, αυτά τα συμπτώματα εκφυλισμού συνδέονται με μια γενικευμένη υποχώρηση της πολιτικής δημοκρατίας. Το Παρίσι, η πρωτεύουσα της Γαλλικής Επανάστασης, η πόλη-λίκνο της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, ζει σε συνθήκες παρατεταμένου στρατιωτικού νόμου, σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Την ίδια στιγμή η Κομισιόν διατυμπανίζει ότι βασικές κατακτήσεις της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας –όπως το δικαίωμα των λαϊκών τάξεων να επηρεάζουν τις οικονομικές αποφάσεις μέσω της ψήφου σε εργατικά και αριστερά κόμματα– ανήκουν στο παρελθόν, αφού οι προϋπολογισμοί των κρατών-μελών τίθενται πλέον υπό την έγκριση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και «θεσμών» όπως η ίδια η Κομισιόν που δεν εκλέγονται από τους λαούς.
Είναι η καλύτερη απόδειξη για τον υπόγειο και ακήρυχτο πόλεμο, που όμως καθορίζει όλες τις «μεγάλες» αποφάσεις. Από το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, το 2007-08, οι ευρωηγεσίες αφιέρωσαν κολοσσιαίους πόρους, τρισεκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να σώσουν τους μεγάλους «ασθενείς», τις θηριώδεις ιδιωτικές –και καταχρεωμένες– τράπεζες. Οι κυβερνήσεις συνδαύλισαν τη λιτότητα, επιχειρώντας να κατανείμουν αυτό το «κόστος» χειρισμού της κρίσης πάνω στα εργατικά και λαϊκά εισοδήματα, πάνω στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Σήμερα, μπροστά στη δεδομένη επιδείνωση της κρίσης, οι σχεδιασμοί της λιτότητας παίρνουν εφιαλτικές διαστάσεις: ο μισθός, η σύνταξη, το δημόσιο σχολείο και νοσοκομείο, όπως τα γνωρίζαμε τον 20ό αιώνα, τίθενται σε πλήρη αμφισβήτηση.
Στο στόχαστρο των γραβατοφορεμένων ρατσιστών, των ισλαμοφοβικών, των προσφυγομάχων, των πραγματικών καθοδηγητών των ακροδεξιών συμμοριών, είναι ο «εσωτερικός εχθρός»: οι εργάτες, οι αγρότες, οι φτωχοί όλων των χωρών της Ένωσης.
Που για να προασπίσουν τον εαυτό τους οφείλουν να συγκρουστούν με όλη την «ιεραρχία» αυτής της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας: τους ντόπιους καπιταλιστές, τις κυβερνήσεις, αλλά και την Κομισιόν, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ.
Σε αυτήν τη βάση, τα ταξικά μας συμφέροντα συνδέονται στενά με την υπεράσπιση των προσφύγων και των μεταναστών, συνδέονται στενά με την πάλη ενάντια στο ρατσισμό και την ισλαμοφοβία.
Ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο, ενάντια στην Ένωση-στρατηγείο για λογαριασμό του κεφαλαίου, του ρατσισμού, του ιμπεριαλισμού και του πολέμου.
