Η κυβέρνηση καταγγέλλει ότι μια «συμμαχία ετερόκλητων συμφερόντων» έχει βάλει στόχο την ανατροπή της. Οι καταγγελίες της γίνονται με ένταση ευθέως ανάλογη με την ταχύτητα που η ίδια προσαρμόζεται και υποτάσσεται σε όλη τη γραμμή: από το καλωσόρισμα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο σε ρόλο καταστολέα και «απώθησης» των προσφύγων μέχρι την επιστράτευση της καταστολής απέναντι στους αγρότες.
Για να υποστηρίξει τη μνημονιακή στροφή, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε το νεοφιλελεύθερο αξίωμα της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative - Δεν υπάρχει εναλλακτική), διαβεβαιώνοντας όμως ότι αυτό ισχύει μόνο για την οικονομία: μπορεί στην οικονομία να μην μπορούμε να κάνουμε πολλά, αλλά στον τομέα της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, των πολιτικών ενάντια στο ρατσισμό θα κάνουμε περισσότερα. Σήμερα αποδεικνύεται ότι η «οικονομική ΤΙΝΑ» δεν έρχεται μόνη. Ότι η υποταγή στο νεοφιλελευθερισμό και τα μνημόνια έχει την υποχρεωτική και αναπόφευκτη συνέπεια της υποταγής σε όλη τη γραμμή.
Τον Ιούλιο του 2015 προβλήθηκε η ανάγκη υπογραφής του τρίτου μνημονίου υπό την απειλή του Grexit. Τον Ιανουάριο του 2016 η κυβέρνηση καλωσορίζει το ΝΑΤΟ σε ρόλο δύναμης «απώθησης» των προσφύγων και ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις πολιτικές της Ευρώπης-φρούριο ετοιμάζοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες, υπό την απειλή της αποβολής από τη Σένγκεν.
Αν όμως αυτά είναι «υπέρτεροι» εξωτερικοί καταναγκασμοί, ποια ανάγκη έσπρωξε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να χρησιμοποιήσει όλα τα παραδοσιακά «όπλα» των παλιών μνημονιακών (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) στην αντιμετώπιση των κινητοποιήσεων των αγροτών, των επιστημονικών φορέων κ.λπ.; Ποια ανάγκη οδήγησε στη συκοφάντηση του κινήματος («φοροφυγάδες», «γραβατάκηδες», «κατσαρολάδες»), στην επιστράτευση των θεωριών του «κοινωνικού αυτοματισμού (να χτυπηθούν όλοι για να υπάρχει... ισότητα στη μνημονιακή εξαθλίωση), στην επιστράτευση των ΜΑΤ; Η απάντηση είναι προφανής: η υλοποίηση του μνημονίου δεν μπορεί παρά να γίνει με μνημονιακά μέσα.
Σε κάθε μεγάλο ζήτημα, η δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι υποχρεωμένη να συμβιβάζεται τόσο σκληρά και... ανελέητα όσο και με τον ιδρυτικό συμβιβασμό του Ιουλίου του 2015. Διότι απλούστατα το σύστημα, εγχώριο και διεθνές, είναι ενιαίο. Διότι δεν υπάρχουν μόνο οι οικονομικοί καταναγκασμοί, εκβιασμοί κ.λπ., αλλά και οι πολιτικοί αντίστοιχοι. Διότι η υλοποίηση νεοφιλελεύθερων, ιμπεριαλιστικών και ρατσιστικών πολιτικών αναπόφευκτα θα υπηρετηθεί με μέτρα καταστολής, συκοφάντησης, συστημικής ιδεολογικής προπαγάνδας. Το «μεγάλο ΝΑΙ» στο μνημόνιο τον περασμένο Ιούλιο συνεπάγεται πολλά ακόμη ΝΑΙ, την υποταγή σε όλη τη γραμμή.
Υπ’ αυτούς τους όρους, το κυβερνητικό πρόταγμα «να μείνουμε στην κυβέρνηση» είναι κενό οποιουδήποτε περιεχομένου, έστω και ισχνού, για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, τους μετανάστες και πρόσφυγες. Τώρα, ένα άλλο πρόταγμα αρχίζει να φωτίζει τις προοπτικές των κινημάτων αντίστασης: να μπλοκάρουμε το Ασφαλιστικό, να ανατρέψουμε το μνημόνιο, να δημιουργήσουμε ξανά τους όρους για μια μεγάλη πολιτική ανατροπή και την κυβέρνηση της πραγματικής Αριστεράς.
