Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρωπαϊκό εγχείρημα ιμπεριαλιστικής «ολοκλήρωσης» υπό την μπαγκέτα του γερμανικού, του γαλλικού και του βρετανικού ιμπεριαλισμού, είναι σε κρίση.

Τα κύ­μα­τα νευ­ρι­κό­τη­τας που κα­τέ­κλυ­σαν τις ευ­ρω­παϊ­κές κα­γκε­λα­ρί­ες αλλά και τις διε­θνείς κα­πι­τα­λι­στι­κές αγο­ρές μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο του Brexit το πι­στο­ποιούν. 

Η κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση, που ξε­κί­νη­σε ως οι­κο­νο­μι­κή –και ως τέ­τοια συ­νε­χί­ζε­ται χωρίς ορατή διέ­ξο­δο– έχει προ πολ­λού πε­ρά­σει στο πο­λι­τι­κό και θε­σμι­κό εποι­κο­δό­μη­μα, της ΕΕ αλλά και των επι­μέ­ρους κρα­τών μελών της.

Και πα­ρό­τι συχνά οι μη­χα­νι­σμοί του διε­θνούς συ­στή­μα­τος, βάσει του «δόγ­μα­τος του σοκ», διο­γκώ­νουν σκό­πι­μα τους κιν­δύ­νους, η νευ­ρι­κό­τη­τα, η ανα­σφά­λεια, ενί­ο­τε και ο πα­νι­κός που δια­κα­τέ­χουν τις ευ­ρω­παϊ­κές άρ­χου­σες τά­ξεις είναι πραγ­μα­τι­κά. Αν ήσ­σο­νος ση­μα­σί­ας «αμυ­χές» όπως τα δη­μο­ψη­φί­σμα­τα για την ανε­ξαρ­τη­σία σε Σκο­τία και Κα­τα­λο­νία αντι­με­τω­πί­ζο­νται ως απει­λές γάγ­γραι­νας, οι τε­κτο­νι­κές συ­νέ­πειες του προ­σφυ­γι­κού ρεύ­μα­τος και η πι­θα­νό­τη­τα του Brexit αντι­προ­σω­πεύ­ουν την ίδια τη γάγ­γραι­να.

Απέ­να­ντι στην Ευ­ρω­ζώ­νη και την ΕΕ, την Ευ­ρώ­πη του κε­φα­λαί­ου και του ιμπε­ρια­λι­σμού, και μπρο­στά στην κρίση τους, ο δικός μας κό­σμος, ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας, των κι­νη­μά­των αντί­στα­σης και της Αρι­στε­ράς, αγω­νί­ζε­ται, χτί­ζει τις δικές του προ­ο­πτι­κές και ανα­ζη­τεί τον δικό του προ­σα­να­το­λι­σμό στον αντί­πο­δα: Στις μάχες του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, που μας δεί­χνει ένα μέρος των τε­ρά­στιων δυ­να­το­τή­των του με τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις της γαλ­λι­κής ερ­γα­τι­κής τάξης ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα και τα αντερ­γα­τι­κά σχέ­δια της κυ­βέρ­νη­σης Ολάντ.

Στις από­πει­ρες της Αρι­στε­ράς, κυ­ρί­ως στον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο, να χτί­σει μια πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα και να σπά­σει «αδύ­να­μους κρί­κους» της ευ­ρω­παϊ­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής αλυ­σί­δας, με επί­κε­ντρο μέχρι πριν από λί­γους μόνο μήνες την Ελ­λά­δα, τώρα την Ισπα­νία κ.λπ.

Στις προ­σπά­θειες που συ­νε­χί­ζο­νται, μέσα από φά­σεις προ­ώ­θη­σης αλλά και υπο­χω­ρή­σε­ων, για την οι­κο­δό­μη­ση δι­κτύ­ων αλλά και μορ­φών κοι­νής δρά­σης και συ­ντο­νι­σμού των ευ­ρω­παϊ­κών κι­νη­μά­των και της ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς.

Απέ­να­ντι στην Ευ­ρω­ζώ­νη και την ΕΕ, αυτή τη σύγ­χρο­νη ιμπε­ρια­λι­στι­κή «φυ­λα­κή των λαών», η απά­ντη­ση δεν είναι ούτε ο «ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμός» των κυ­ρί­αρ­χων ιμπε­ρια­λι­στι­κών αστι­κών τά­ξε­ων, ούτε η «Ευ­ρώ­πη των κυ­ρί­αρ­χων εθνών» της Λε Πεν και της ακρο­δε­ξιάς, ούτε η δεξιά, «λαϊ­κί­στι­κη» και ψευ­δε­πί­γρα­φα «αντι­συ­στη­μι­κή» δια­μαρ­τυ­ρία τύπου Μπέπε Γκρί­λο, αλλά μια ερ­γα­τι­κή - διε­θνι­στι­κή - αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή εναλ­λα­κτι­κή.

Από τη μια ο διε­θνι­σμός που ση­μα­το­δο­τεί την κοινή προ­ο­πτι­κή, ενι­σχύ­ο­ντας και δί­νο­ντας κοινό ορί­ζο­ντα και προ­ο­πτι­κή στους αγώ­νες σε εθνι­κό επί­πε­δο.

Από την άλλη οι αγώ­νες σε εθνι­κό επί­πε­δο για το σπά­σι­μο των «αδύ­να­μων κρί­κων», που ενι­σχύ­ουν και «πυ­ρο­δο­τούν» το διε­θνι­σμό.

Και τα δύο, όπως ενο­ποιού­νται από την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή που θε­με­λιώ­νε­ται στην πάλη ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα και στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­τρο­πεία και επε­κτεί­νε­ται ως τη διά­λυ­ση αυτής της ευ­ρω­παϊ­κής «φυ­λα­κής των λαών» και την ελεύ­θε­ρη συ­νέ­νω­ση σε μια σο­σια­λι­στι­κή ευ­ρω­παϊ­κή ομο­σπον­δία.

07cc19c2-2837-4c9a-a16f-f55dc2536e15.jpg

Σχετικά

Ετικέτες