Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρωπαϊκό εγχείρημα ιμπεριαλιστικής «ολοκλήρωσης» υπό την μπαγκέτα του γερμανικού, του γαλλικού και του βρετανικού ιμπεριαλισμού, είναι σε κρίση.
Τα κύματα νευρικότητας που κατέκλυσαν τις ευρωπαϊκές καγκελαρίες αλλά και τις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές μπροστά στο ενδεχόμενο του Brexit το πιστοποιούν.
Η καπιταλιστική κρίση, που ξεκίνησε ως οικονομική –και ως τέτοια συνεχίζεται χωρίς ορατή διέξοδο– έχει προ πολλού περάσει στο πολιτικό και θεσμικό εποικοδόμημα, της ΕΕ αλλά και των επιμέρους κρατών μελών της.
Και παρότι συχνά οι μηχανισμοί του διεθνούς συστήματος, βάσει του «δόγματος του σοκ», διογκώνουν σκόπιμα τους κινδύνους, η νευρικότητα, η ανασφάλεια, ενίοτε και ο πανικός που διακατέχουν τις ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις είναι πραγματικά. Αν ήσσονος σημασίας «αμυχές» όπως τα δημοψηφίσματα για την ανεξαρτησία σε Σκοτία και Καταλονία αντιμετωπίζονται ως απειλές γάγγραινας, οι τεκτονικές συνέπειες του προσφυγικού ρεύματος και η πιθανότητα του Brexit αντιπροσωπεύουν την ίδια τη γάγγραινα.
Απέναντι στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, την Ευρώπη του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, και μπροστά στην κρίση τους, ο δικός μας κόσμος, ο κόσμος της εργασίας, των κινημάτων αντίστασης και της Αριστεράς, αγωνίζεται, χτίζει τις δικές του προοπτικές και αναζητεί τον δικό του προσανατολισμό στον αντίποδα: Στις μάχες του εργατικού κινήματος, που μας δείχνει ένα μέρος των τεράστιων δυνατοτήτων του με τις κινητοποιήσεις της γαλλικής εργατικής τάξης ενάντια στη λιτότητα και τα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης Ολάντ.
Στις απόπειρες της Αριστεράς, κυρίως στον ευρωπαϊκό Νότο, να χτίσει μια πολιτική προοπτική ενάντια στη λιτότητα και να σπάσει «αδύναμους κρίκους» της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, με επίκεντρο μέχρι πριν από λίγους μόνο μήνες την Ελλάδα, τώρα την Ισπανία κ.λπ.
Στις προσπάθειες που συνεχίζονται, μέσα από φάσεις προώθησης αλλά και υποχωρήσεων, για την οικοδόμηση δικτύων αλλά και μορφών κοινής δράσης και συντονισμού των ευρωπαϊκών κινημάτων και της ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Απέναντι στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, αυτή τη σύγχρονη ιμπεριαλιστική «φυλακή των λαών», η απάντηση δεν είναι ούτε ο «ευρωσκεπτικισμός» των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών αστικών τάξεων, ούτε η «Ευρώπη των κυρίαρχων εθνών» της Λε Πεν και της ακροδεξιάς, ούτε η δεξιά, «λαϊκίστικη» και ψευδεπίγραφα «αντισυστημική» διαμαρτυρία τύπου Μπέπε Γκρίλο, αλλά μια εργατική - διεθνιστική - αντικαπιταλιστική εναλλακτική.
Από τη μια ο διεθνισμός που σηματοδοτεί την κοινή προοπτική, ενισχύοντας και δίνοντας κοινό ορίζοντα και προοπτική στους αγώνες σε εθνικό επίπεδο.
Από την άλλη οι αγώνες σε εθνικό επίπεδο για το σπάσιμο των «αδύναμων κρίκων», που ενισχύουν και «πυροδοτούν» το διεθνισμό.
Και τα δύο, όπως ενοποιούνται από την αντικαπιταλιστική προοπτική που θεμελιώνεται στην πάλη ενάντια στη λιτότητα και στην ιμπεριαλιστική επιτροπεία και επεκτείνεται ως τη διάλυση αυτής της ευρωπαϊκής «φυλακής των λαών» και την ελεύθερη συνένωση σε μια σοσιαλιστική ευρωπαϊκή ομοσπονδία.
