Ειρήνη στο Αιγαίο, καμιά σταγόνα αίμα για τα πετρέλαια

Την επί­σπευ­ση των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με­τα­ξύ Ελ­λά­δας-Κύ­πρου και Αι­γύ­πτου για την οριο­θέ­τη­ση των με­τα­ξύ τους ΑΟΖ απο­φά­σι­σαν οι ηγέ­τες των τριών χωρών στην τρι­με­ρή Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής στο Κάιρο στις 8/11.

Με την κί­νη­ση αυτή η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν ση­μα­το­δο­τεί μια δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­κή από αυτή που υλο­ποιεί στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας: όπως είναι σε βάρος της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας του πλη­θυ­σμού η εσω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, το ίδιο είναι και η εξω­τε­ρι­κή. Εξη­γού­με γιατί:

Η ελ­λη­νι­κή (και η κυ­πρια­κή) πλευ­ρά έχει προ­χω­ρή­σει σε μια ισχυ­ρή συμ­μα­χία με τις πιο με­γά­λες ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις στον πλα­νή­τη, κύρια τις ΗΠΑ και τις πο­λυ­ε­θνι­κές τους, αλλά και με το σιω­νι­στι­κό κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και κάνει ό,τι απαι­τούν οι δυ­νά­μεις αυτές προ­κει­μέ­νου να απο­σπά­σει για λο­γα­ρια­σμό της ελ­λη­νι­κής κυ­ρί­αρ­χης τάξης ένα κομ­μά­τι από τα μελ­λο­ντι­κά κέρδη από την άντλη­ση υδρο­γο­ναν­θρά­κων.

Με τη συ­νά­ντη­ση του Κα­ΐ­ρου, η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση  εξή­γει­λε τη συμ­με­το­χή της στο πο­λε­μο­χα­ρές σχέ­διο για τη δη­μιουρ­γία μιας συ­νε­χούς ΑΟΖ στην Α. Με­σό­γειο την οποία θα ελέγ­χουν το Ισ­ρα­ήλ, η Κύ­προς και η Ελ­λά­δα, απο­κλεί­ο­ντας την Τουρ­κία ου­σια­στι­κά σε μια στενή πα­ρα­λια­κή ζώνη.

Η συ­νά­ντη­ση του Κα­ΐ­ρου εκτός από τα στενά εθνι­κι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των τριών χωρών, εξυ­πη­ρέ­τη­σε σε πολλά επί­πε­δα τον αμε­ρι­κά­νι­κο ιμπε­ρια­λι­σμό και τους το­πι­κούς συμ­μά­χους του: Ενί­σχυ­σε τη συμ­μα­χία Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Αι­γύ­πτου σε βάρος της Τουρ­κί­ας, προ­σθέ­το­ντας και άλλες δυ­σκο­λί­ες στις πολ­λα­πλές που αντι­με­τω­πί­ζει η Άγκυ­ρα αυτόν τον καιρό, καθώς βλέ­πει να υπο­βαθ­μί­ζε­ται ο ρόλος της στη Μ. Ανα­το­λή. Από μόνη της αυτή η πο­λι­τι­κή είναι απο­στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κή, δηλ. σε απλά ελ­λη­νι­κά είναι παι­χνί­δια πο­λέ­μου (είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι οι μέχρι τώρα κυ­βερ­νή­σεις της Αι­γύ­πτου δεν προ­χω­ρού­σαν σε συμ­φω­νία με την Ελ­λά­δα, θέ­το­ντας ως προ­ϋ­πό­θε­ση «να τα βρει» πρώτα η Αθήνα με την Άγκυ­ρα για το συ­γκε­κρι­μέ­νο θέμα). Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Το χει­ρό­τε­ρο είναι ότι η συ­νά­ντη­ση έδωσε το προ­κά­λυμ­μα στη χού­ντα του Κα­ΐ­ρου να συ­νερ­γα­στεί στενά με το Ισ­ρα­ήλ, χωρίς να εκτε­θεί η ίδια στα μάτια του αι­γυ­πτια­κού λαού. Ο Σα­μα­ράς και ο Ανα­στα­σιά­δης έγι­ναν οι με­σί­τες ενός πο­λι­τι­κού ντιλ, που στα μάτια εκα­το­ντά­δων εκα­τομ­μυ­ρί­ων Αρά­βων απο­τε­λεί εσχά­τη προ­δο­σία. Εξέ­θε­σαν έτσι και τον ελ­λη­νι­κό και τον κυ­πρια­κό λαό στους κιν­δύ­νους που απορ­ρέ­ουν από μια τέ­τοια επι­λο­γή.

Δεν έμει­ναν ούτε εκεί, όμως. Έδω­σαν πο­λι­τι­κό στή­ριγ­μα και δη­μο­κρα­τι­κά εύ­ση­μα στο πιο αι­μα­το­βαμ­μέ­νο κα­θε­στώς της Μ. Ανα­το­λής, στη στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία του Σίσι. Ο ίδιος ο Σα­μα­ράς τόλ­μη­σε να εκ­στο­μί­σει κου­βέ­ντες που ούτε το χει­ρό­τε­ρο γε­ρά­κι του αμε­ρι­κα­νι­κού Πε­ντα­γώ­νου δεν θα έλεγε με ευ­κο­λία. Να τι είπε: «Κυ­ρί­αρ­χη ση­μα­σία απο­δώ­σα­με στην αντι­με­τώ­πι­ση της τρο­μο­κρα­τί­ας που απει­λή ως ιδε­ο­λο­γία και κα­θε­στώς να εγκα­τα­στή­σει τον τρόμο. Θέλω να συγ­χα­ρώ τον Πρό­ε­δρο Σίσι για τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό και κα­θο­ρι­στι­κό του ρόλο στην αντι­με­τώ­πι­ση της τρο­μο­κρα­τί­ας. Ο πο­λι­τι­σμέ­νος κό­σμος δεν πρέ­πει να επι­τρέ­ψει στον χάρτη της τρο­μο­κρα­τί­ας να διευ­ρυν­θεί. Θέλω να επα­να­λά­βω ότι δεν υπάρ­χει χει­ρό­τε­ρη πα­γί­δα από το να θε­ω­ρεί ότι το κα­θε­στώς του τρό­μου χω­ρί­ζε­ται σε τρο­μο­κρά­τες με­τριο­πα­θείς και τρο­μο­κρά­τες ακραί­ους. Η τρο­μο­κρα­τία είναι ενιαία και πρέ­πει να πάρει την μο­να­δι­κή απά­ντη­ση από όλους, απά­ντη­ση δυ­να­μι­κή». Θυ­μί­ζου­με μια «μικρή» λε­πτο­μέ­ρεια: Ο Σίσι είναι στρα­τη­γός που έχει αρ­πά­ξει την εξου­σία από τη νό­μι­μα εκλεγ­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση του Μόρσι, δηλ. την κυ­βέρ­νη­ση των Αδελ­φών Μου­σουλ­μά­νων και στη συ­νέ­χει έχει δο­λο­φο­νή­σει έπει­τα από δίκες πα­ρω­δί­ες εκα­το­ντά­δες από τους πο­λι­τι­κούς του αντι­πά­λους. Επί­σης έχει φυ­λα­κί­σει χι­λιά­δες, ανά­με­σά τους και Δυ­τι­κούς δη­μο­σιο­γρά­φους! Με τα εμε­τι­κά λε­γό­με­νά του ο Σα­μα­ράς, δεν συ­γκα­λύ­πτει απλώς –όπως γί­νε­ται πολ­λές φορές στη διε­θνή δι­πλω­μα­τία– τα εγκλή­μα­τα του αι­μο­στα­γούς κα­θε­στώ­τος αλλά τα δι­καιώ­νει: ο Σίσι είναι άξιος συγ­χα­ρη­τη­ρί­ων γιατί μά­χε­ται ακόμη και τους «με­τριο­πα­θείς τρο­μο­κρά­τες», δηλ. τους Αδελ­φούς Μου­σουλ­μά­νους, δηλ. την εκλεγ­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, η οποία πρέ­πει να γνω­ρί­σει «δυ­να­μι­κή απά­ντη­ση»! Η λύσσα για πα­ρα­μο­νή στην εξου­σία στην Ελ­λά­δα, πραγ­μα­τι­κά έκανε τον ακρο­δε­ξιό Έλ­λη­να πρω­θυ­πουρ­γό να υπερ­βεί κάθε εσκαμ­μέ­νο. Οι φυ­λα­κι­σμέ­νοι, οι βα­σα­νι­σμέ­νοι, οι συγ­γε­νείς των δο­λο­φο­νη­μέ­νων, μά­ταια πε­ρί­με­ναν από έναν Ευ­ρω­παίο ηγέτη κά­ποια δή­λω­ση συ­μπα­ρά­στα­σης ή έστω συ­μπό­νιας. Η κε­ρα­μί­δα τους ήρθε με την τε­λευ­ταία πρό­τα­ση των δη­λώ­σε­ων Σα­μα­ρά: «Θέλω να γίνει απο­λύ­τως κα­θα­ρό ότι σε αυτή την τρι­με­ρή συ­νερ­γα­σία, Ελ­λά­δα και Κύ­προς θα στη­ρί­ξου­με την Αί­γυ­πτο σαν πρέ­σβεις της στην ΕΕ»! Μά­λι­στα ο ίδιος ο Σα­μα­ράς συ­μπλή­ρω­σε πως «ήταν μία συ­νά­ντη­ση που χρω­στού­σα­με στην Ιστο­ρία». Σωστά: στις πιο μαύ­ρες σε­λί­δες της ελ­λη­νι­κής πο­λι­τι­κής ιστο­ρί­ας.

Ανά­λο­γη δή­λω­ση έκανε βέ­βαια και ο έτε­ρος «δη­μο­κρά­της αντι­ι­μπε­ρια­λι­στής», ο Κύ­πριος πρό­ε­δρος Ν. Ανα­στα­σιά­δης. «Συ­γκε­κρι­μέ­να συ­ζη­τή­σα­με την κα­τά­στα­ση στην Αί­γυ­πτο και εκ­φρά­σα­με την απε­ρί­φρα­στη υπο­στή­ρι­ξη μας στον πρό­ε­δρο Αλ Σίσι για τον εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό», είπε με­τα­ξύ άλλων, χωρίς, απ’ ό,τι δια­βά­ζου­με, να κοκ­κι­νί­σει. Και γιατί να κοκ­κι­νί­σει άλ­λω­στε; Το πόσο γερές πλά­τες έχει η ελ­λη­νο­κυ­πρια­κή πλευ­ρά (δηλ. τον αμε­ρι­κά­νι­κο ιμπε­ρια­λι­σμό και τη σιω­νι­στι­κή πο­λε­μι­κή μη­χα­νή), κα­τα­δει­κνύ­ε­ται και από την αδιάλ­λα­κτη ΚΑΙ ΦΙ­ΛΟ­ΠΟ­ΛΕ­ΜΗ  στάση που κρα­τά­ει η Λευ­κω­σία, η οποία απέρ­ρι­ψε ένα εντε­λώς λο­γι­κό σχέ­διο του ει­δι­κού συμ­βού­λου του γγ του ΟΗΕ, Έσπεν Άιντε, για την απο­κλι­μά­κω­ση της έντα­σης και για την επα­νά­λη­ψη των συ­νο­μι­λιών στο Κυ­πρια­κό. Σύμ­φω­να με την κυ­πρια­κή εφη­με­ρί­δα «Φι­λε­λεύ­θε­ρος», τα πέντε ση­μεία του σχε­δί­ου ήταν τα εξής: Α) Να συ­γκρο­τη­θεί κοινή επι­τρο­πή από Ελ­λη­νο­κυ­πρί­ους και Τουρ­κο­κυ­πρί­ους για τους υδρο­γο­νάν­θρα­κες. Β) Να απο­χω­ρή­σει από την πε­ριο­χή το τουρ­κι­κό ερευ­νη­τι­κό πλοίο «Μπαρ­μπα­ρός». Γ) Να επα­να­λη­φθούν οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για το Κυ­πρια­κό. Δ) Ο γγ του ΟΗΕ να υπο­βάλ­λει εκ­θέ­σεις προ­ό­δου των συ­νο­μι­λιών. Ε) Να επα­να­λη­φθεί η γνω­στή δια­δι­κα­σία των χια­στί επα­φών, με τη με­τά­βα­ση δηλ. του Ελ­λη­νο­κύ­πριου δια­πραγ­μα­τευ­τή στην Άγκυ­ρα και του Τουρ­κο­κύ­πριου στην Αθήνα.

Απά­ντη­ση

Ποια θα έπρε­πε να είναι η απά­ντη­ση της Αρι­στε­ράς σε όλα αυτά: Από τα πα­ρα­πά­νω προ­κύ­πτουν οι εξής απα­ντή­σεις κω­δι­κά: Καμία στα­γό­να αίμα για τα πε­τρέ­λαια.  Ο ελ­λη­νι­κός λαός δεν έχει κα­νέ­να συμ­φέ­ρον να πο­λε­μή­σει για τα συμ­φέ­ρο­ντα του σιω­νι­στι­κού κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ και των επι­χει­ρή­σε­ων του, για τις αμε­ρι­κα­νι­κές, ιτα­λι­κές ή άλλες πο­λυ­ε­θνι­κές του πε­τρε­λαί­ου, για την αι­μα­το­βαμ­μέ­νη χού­ντα της Αι­γύ­πτου ή για τους Έλ­λη­νες φο­ρο­φυ­γά­δες που θα στεί­λουν στην Ελ­βε­τία και στο Λου­ξεμ­βούρ­γο τα όποια «ελ­λη­νι­κά» κέρδη από τα πε­τρέ­λαια. Κα­ταγ­γε­λία του σφα­γέα Σίσι, απαί­τη­ση να απε­λευ­θε­ρω­θούν οι πο­λι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι στην Αί­γυ­πτο και να πά­ψουν οι διώ­ξεις σε βάρος αρι­στε­ρών και άλλων δη­μο­κρα­τών αγω­νι­στών. Κάτω η χού­ντα του Κα­ΐ­ρου, λευ­τε­ριά σε όλον τον αι­γυ­πτια­κό λαό. Λευ­τε­ριά στον πα­λαι­στι­νια­κό λαό.

Οι λαοί δεν έχουν αντί­θε­τα συμ­φέ­ρο­ντα, επει­δή τσα­κώ­νο­νται τα αφε­ντι­κά τους με­τα­ξύ τους. Τον ελ­λη­νι­κό λαό τον απει­λεί (και τον πλήτ­τει θα­νά­σι­μα) η μνη­μο­νια­κή λι­τό­τη­τα των Σα­μα­ρο­βε­νι­ζέ­λων και τον τουρ­κι­κό οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές του Ερ­ντο­γάν. Οι άρ­χου­σες τά­ξεις των δύο χωρών και οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις, αυτοί είναι οι πραγ­μα­τι­κοί εχθροί Ελ­λή­νων και Τούρ­κων ερ­γα­ζο­μέ­νων: αυτοί τους απο­μυ­ζούν, αυτοί θέ­λουν να τους στεί­λουν και στο σφα­γείο του πο­λέ­μου και αυ­τούς πρέ­πει να πο­λε­μή­σουν.