Παγκόσμια μέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών
Κάθε χρόνο η 25η Νοέμβρη, η παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών αποτελεί κεντρικό σημείο αναφοράς για το φεμινιστικό κίνημα (μέτρημα δυνάμεων πριν την 8η Μάρτη αλλά και ταυτόχρονα είναι μια ευκαιρία για να ανοίξει μια συλλογική συζήτηση για το τι είναι έμφυλη βία, από που προέρχεται και πως μπορούμε να παλέψουμε εναντίον της). Φέτος, μέσα στις έκτακτες συνθήκες που δημιούργησε ο Covid19 με την πανδημία, η 25η Νοέμβρη έχει ακόμα πιο αναβαθμισμένη σημασία. Η Συνέλευση 8 Μάρτη θέλει να αναδείξει τις αλλαγές που φέρνει η πανδημία στην κοινωνική αναπαραγωγή, στον οικιακό χώρο, στις ζωές των γυναικών και να μιλήσει για όλες εκείνες τις συνθήκες που αναζωπυρώνουν την έμφυλη βία, καθιστώντας το γυναικείο σώμα πεδίο μάχης. Η Συνέλευση 8 Μάρτη απευθύνει κάλεσμα σε όλες τις φεμινιστικές συλλογικότητες για τη διοργάνωση κινητοποιήσεων την 25η Νοέμβρη καθώς και μιας εβδομάδας ευαισθητοποίησης και δράσης ενάντια στην βία κατά των γυναικών.
Φτώχεια
Η πανδημία –και κυρίως η διαχείριση της από το κράτος– απέδειξε για ακόμα μια φορά πως οι γυναίκες δεν είναι απλά οι φτωχότερες των φτωχών, αλλά και αυτές που σε καιρούς υγειονομικής κρίσης βρίσκονται περισσότερο εκτεθειμένες. Οι γυναίκες βρέθηκαν σε διπλά και τριπλά δυσμενή θέση. Σε ένα πλαίσιο που ήδη τις θέτει ως τις πιο κακοπληρωμένες όλης της εργατικής τάξης, τις πρώτες σε ανασφάλιστη μαύρη και ελαστική εργασία, επαγγέλματα που θεωρούνται «θηλυκά» και απαρτίζονται κυρίως από γυναίκες βρέθηκαν στην πρώτη θέση μάχης. Νοσηλεύτριες, υπάλληλοι σε σούπερ μάρκετ, καθαρίστριες και έπειτα ακόμα και σερβιτόρες ή δασκάλες βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης (ή έκθεσης) του κορονοϊού. Την ίδια στιγμή, η τηλεργασία οδήγησε πολλές γυναίκες να κλειστούν στο σπίτι, επιφορτίζοντάς τες ακόμα πιο πολύ με τα βάρη της απλήρωτης οικιακής εργασίας. Η συρρίκνωση της δημόσιας και δωρεάν υγείας και φροντίδας, οι ελλείψεις στα νοσοκομεία, το κλείσιμο των ΚΑΠΗ, των παιδικών σταθμών, των γηροκομείων και των σχολείων βαραίνουν κυρίως τις πλάτες των γυναικών καθώς είναι αυτές που θα φροντίσουν τα παιδιά, τους αρρώστους, τους ηλικιωμένους.
Βία
Όλη αυτή η συνθήκη βρήκε τις γυναίκες θύματα έμφυλης βίας όχι μόνο κλεισμένες στο σπίτι, αλλά και χωρίς καμία υποστήριξη από το κράτος, χωρίς έξοδο διαφυγής.. Οι καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία πολλαπλασιάστηκαν, ενώ ήδη από τις πρώτες μέρες γίναμε μάρτυρες και γυναικοκτονιών. Η πολυδιαφημισμένη γραμμή του 15900 αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων και μη προσβάσιμη για πολλές γυναίκες καθώς η κλήση από κινητά τηλέφωνα είχε χρέωση (και ελάχιστες είναι οι γυναίκες που ζούνε σε ένα πλαίσιο βίας και μπορούν να χρησιμοποιήσουν με ασφάλεια το σταθερό του σπιτιού τους). Ταυτόχρονα μέσα σε συνθήκες καραντίνας ξεκίνησε να εφαρμόζεται και η αλλαγή στον ποινικό κώδικα που ορίζει ότι το σπάσιμο των περιοριστικών μέτρων δεν κινεί αυτόφωρη διαδικασία και αντιμετωπίζεται σε μετέπειτα δικαστήριο. Αυτό, σε συνδυασμό με την υπολειτουργία των δικαστηρίων λόγω Covid19, σήμαινε ότι οι γυναίκες που είχαν κερδίσει ασφαλιστικά μέτρα απέναντι στους κακοποιητές τους δεν είχαν καμία προστασία. Ζήτημα υπήρχε ακόμα και στις γυναίκες που ήθελαν να κάνουν έκτρωση κατά την διάρκεια της καραντίνας, καθώς η έκτρωση δεν θεωρούνταν αναγκαία επέμβαση. Ακόμα πιο έκθετες βρέθηκαν οι ΛΟΑΤΚΙ+, οι άνεργες, οι μετανάστριες και οι προσφύγισσες οι οποίες έχασαν κάθε υποστηρικτικό πλαίσιο που μπορεί να είχαν.
Διεκδικήσεις
Για όλους αυτούς τους λόγους είναι κρίσιμο στην φετινή 25η Νοέμβρη να μην αναλωθεί σε μία γενικόλογη κουβέντα για την έμφυλη βία αλλά να τεθούν συγκεκριμένα αιτήματα και να αναδειχτεί κάθε πλευρά της έμφυλης βίας. Το φεμινιστικό κίνημα οφείλει να θέσει ως κέντρο της διεκδίκησής του το κράτος πρόνοιας. Δημόσιες και δωρεάν δομές υποστήριξης και κέντρα φιλοξενίας για τα θύματα κακοποίησης, βιασμού και έμφυλης βίας, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς στους χώρους εργασίας, πρόσβαση σε γυναικολογική περίθαλψη. Και όλα αυτά να συνδεθούν με το αίτημα για ενίσχυση της δημόσιας και δωρεάν υγείας, καθώς η υποβάθμισή της χτυπάει πρώτα τις γυναίκες. Το αίτημα για να μπουν μπροστά οι ανάγκες των από τα κάτω, που άνοιξε με τα κινήματα που δημιουργήθηκαν για την υγεία και την παιδεία, είναι ακόμα πιο κεντρικό στο ζήτημα της αντιμετώπισης της έμφυλης βίας και της προστασίας των γυναικών. Το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να συνδεθεί και να δεθεί με τα κινήματα των υγειονομικών, των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των εργαζομένων.
Η νίκη του κινήματος για το δικαίωμα στην άμβλωση στην Πολωνία, όπου οι γυναίκες κέρδισαν το πάγωμα του νόμου που οδηγούσε στην πλήρη κατάργησή τους, μας δείχνει τον δρόμο, όπως και η καταδίκη των βιαστών και γυναικοκτών στις περιπτώσεις της Ελένης Τοπαλούδη και της Σούζαν Ήτον. Μας δείχνουν πως όσο αγωνιζόμαστε για να γίνουν τα φεμινιστικά αιτήματα ζήτημα όλης της κοινωνίας θα κερδίζουμε. Η δύναμή μας βρίσκεται στις συνδέσεις με τα υπόλοιπα κινήματα. Για να είμαστε ζωντανές και ελεύθερες, για να μπορούμε να παλεύουμε και να νικάμε.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
